Tiny in Hengelhoef #1

Deze foto is genomen in 2010. Terugkerend van een reisje naar Duitsland wou ik mijn zoon tonen waar ik vroeger mijn vakanties doorbracht. Van 1974 tot 1985 gingen mijn ouders en ik elk jaar voor één of twee weken naar Hengelhoef in Houthalen, Limburg. Fantastisch vond ik het daar.

Natuurlijk zou dit passen in de reeks Reisfotochallenge van Thomas, maar graag maak ik hier een aparte categorie van. Ik kan boeken vol schrijven over die vakanties daar. Daarom kon ik het niet laten om er zoveel jaren later eens terug te gaan en rond te wandelen. Momenteel is dit vakantiecentrum niet meer een vakantieverblijf, maar kun je er de bungalowtjes kopen en terug verhuren, enfin het lijkt mij eerder iets louche.

Op de foto zie je het hoofdgebouw, waar je moest gaan inchecken en waar boven rechts ook een paar kamers waren voor koppels zonder kinderen, of alleenstaanden of zo. Maar wij verbleven altijd in een huisje (later meer).

Aan de linkerkant zie je een cafetaria, dat is er nu (of toch in 2010) nog steeds, en meer is daar eigenlijk niet meer. Toen wij er op vakantie gingen was dit één van de verschillende cafetaria’s en ik herinner mij nog de superlekkere dame blanche die ik daar voor de eerste keer in mijn leven heb gegeten. (Vele éérste keren in Hengelhoef, hoor. Ook later meer!)

Ik weet ook nog dat op het gras er bordjes stonden “Niet op het gras lopen” en dat ik zoiets erg bizar vond. Ik heb er mij wel altijd aan gehouden. 🙂

Aan de rechterkant, onderaan op het gelijkvloers zat onder andere ook de verpleegdienst. Was ik in 1979 niet van die draaimolen gedonderd, ik zou het nooit geweten hebben. Helemaal van de kaart en met een pijnlijk hoofd brachten mijn ouders mij hier naartoe, ik werd onderzocht, maar was helemaal in orde, gewoon een beetje geschrokken.

In dat zelfde hoofdgebouw bevonden zich ook de eetzalen, echte grote refters waar je middageten aan tafel werd opgediend. Er werd ook gegeten in shiften, om 12u en om 13u, dan stond je daar echt voor de glazen deur te wachten tot er werd opengedaan. Eén keer per week werd die eetzaal omgetoverd tot balzaal, er kwam een DJ en ik danste afwisselend met mijn vader een wals en met mijn moeder de scottish. Een paar jaar later werden deze zalen niet meer gebruikt, want eten deden de mensen gewoon in de nieuwe bungalows met keuken en dansen deden we in de nieuwe “Piramide”-zaal. Jaja, ik heb daar allemaal foto’s van, dat komt nog terug.

In de inkomhal vond je ook twee telefooncellen. Waar je met stukken vijf frank kon bellen naar oma. Of naar je liefje van dertien. Om dan te horen dat zijn moeder opnam en zei: “Dat kan niet zijn hoor, mijn zoon is nog veel te jong om te vrijen. Salu!”. En gebroken was mijn puberhart.