Tiny op groepsreis in Jordanië

De reis was al vorig jaar gepland, een burn-out niet. Ik had er wel wat schrik voor, hoe mijn lichaam en mijn hoofd zou reageren op een drukke groepsreis, veel zien, veel mensen, veel…

We gingen voor 12 dagen met Djoser op reis, alles was gepland: vluchten, transfers, hotels, excursies en sommige maaltijden. We hadden verwacht nog net iéts meer vrijheid te hebben, maar dat bleek vaak moeilijk. Eenmaal op de bus met 20 mensen, stopten we hier en daar voor een interessante plek, kregen we héél veel uitleg van de Jordaanse gids (die vlot Nederlands sprak) en gingen we weer verder. Soms was er tijdens die excursie ook gewoon geen mogelijkheid om ergens anders te eten, dus was dat ook weer met de groep.

Gelukkig bleek de groep te bestaan uit allemaal rustige, lieve mensen, totaal niet veeleisend of moeilijk. Vaak waren de wandelingen wat uitdagend voor de 65-plussers in de groep, maar iedereen hielp elkaar automatisch en dat werd erg geapprecieerd. Soms leek het meer op een teambuilding dan een groepsreis.

Eerlijk: ik wou op dag drie al naar huis. We hadden drie dagen Amman achter de rug, en buiten de Citadel, het oud Romeinse amfitheater en de souk was het vooral een drukke, luide, rumoerige en vuile stad. Wat je veel ziet in dergelijke landen: heel veel achtergelaten plastic langs de baan, zakken, verpakkingen, bouwafval en dat geeft meteen een trieste en vieze aanblik. De mentaliteit om snel iets in een vuilnisbak te werpen of je afval gewoon mee te nemen en weg te gooien thuis, zit er helemaal niet in. Containerparken: denk ik niet dat die bestaan of toch zeker niet voor particulieren.

Het programma voor deze 12 dagen zag er als volgt uit:

• Dag 1: Amsterdam – Amman
• Dag 2: Amman, excursie Jerash en Salt
• Dag 3: vrij in Amman
• Dag 4: vanuit Amman – Wadi al Seer – Mukawir – Madaba 
• Dag 5: Madaba – Mount Nebo – Dode zee
• Dag 6: Dode zee – Dana nationaal park – Shobak – Petra
• Dag 7: Petra
• Dag 8: vanuit Petra – Wadi Rum – jeepsafari
• Dag 9: Wadi Rum – Aqaba boottocht
• Dag 10: vrij in Aqaba
• Dag 11: busrit Aqaba – Amman
• Dag 12: Amman – Amsterdam

Eenmaal aan de Dode Zee was ik al wat rustiger. Prachtig hotel, veel mogelijkheid tot zwemmen en tot en met het Happy Hour, met een klein groepje, voelde ik me prima. Daarna: met de groep buffet in het reusachtige restaurant, waar alles weergalmde en waar ik mijn tafelgenoot amper verstond. En de zaal zat verre van vol. Er werd verondersteld om na het eten nog naar buiten te gaan “genieten” van een avondje zang en dans met een lokale muzikant plus zangeres maar ik was al doodmoe van dat restaurantgedoe. Toen de synthesizerman totààl niet muzikaal bleek te zijn en de arme zangeres affreus begeleidde, ben ik na het tweede liedje weggelopen. Niemand van de groep vond de muziek storend, behalve ik. Tja een goed muzikaal gehoor is soms ook een nadeel.

Petra, de verborgen stad, was natuurlijk een hoogtepunt. Heel blij waren wij dat we gewoon de groep en de gids achter ons konden laten en gewoon op ons eigen tempo deze prachtige plek mochten verkennen. Het was gelukkig “maar” 26 graden, dus ideaal om ook de duizend trappen te doen naar het klooster – en weer terug. Trails genoeg om te bewandelen en te verkennen, en ja, er waren veel mensen maar omdat het daar zo enorm groot en uitgestrekt is, heb je daar helemaal geen last van. Tijdens de afdaling werd ik wel geplet tussen een ezel en de rotswand, met een ferme schaafwonde als souvenir van Petra op mijn arm.

Ja, die ezels en paarden die aangeboden worden aan luie toeristen die het niet meer zien zitten om zelf te lopen, zijn irritant en gaan voor niets of niemand aan de kant. Opvallend was hoeveel verwende jonge nesten er op die ezels wilden, terwijl we massaal veel dappere oudere mensen zagen blazen en puffen – en vooral niet opgeven.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Toen we dag daarna richting Wadi Rum trokken en we in kleine jeeps werden vervoerd naar ons tentenkamp, viel de rust en de stilte als een zalige deken over me heen. Ook daar viel het op hoe rustig deze groep is, iedereen deed zijn eigen ding, rusten, of gaan wandelen onder elkaar of alleen. De excursie met de jeeps in de woestijn was voor mij bekend – de Sinaïwoestijn ziet er misschien iets anders uit, maar we gingen ook thee drinken bij de Bedoeïenen, zonsondergang bewonderen en typische foto’s maken. Allemaal goed, maar ja, ook dit was redelijk toeristisch. De vorige woestijnervaringen, met een heel klein groepje en alleen met lokale gidsen was totaal anders. Maar goed. Woestijn is woestijn en dan ben ik happy en kalm.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

En nee, ik deed niet mee met de kamelentocht. Enge beesten. De moeite niet, zo bleek achteraf zelfs.

Daarna ging het richting zuiden: de stad Aqaba is belastingvrij dus alles was daar vaak de helft goedkoper. Maar: het was er 42 graden overdag, dus niet te doen om hier veel te gaan rondwandelen. Ideaal was dan ook de boottocht, waar we een eind de golf van Aqaba invoeren om dan te gaan snorkelen bij het rif. Geef mij water en een snorkelmasker en ik ben weg. Heerlijk verfrissend.

Toen we bij het terugvaren nog konden genieten van een aantal dolfijnen die vrolijk langs ons zwommen was mijn dag helemaal toppie.

De stad kon mij verder eigenlijk gestolen worden, dat viel mij dus weer op: geef mij natuur en rust en stilte maar zet me niet meer in een drukke stad. In mijn hoofd wil ik nog -tig keer naar Parijs, Londen of New York maar alles in mijn lichaam schreeuwt NEE.

Conclusie: een mooie reis ja, maar qua timing minder, want herstellend van een burn-out kan ik maar weinig hebben. Groepsreizen, hmm, goed misschien omdat alles mooi geregeld en georganiseerd is in een dergelijk land, maar afgezien daarvan reizen wij toch liever op onszelf. En gelukkig dat het een aangename groep was, want dat kon ook ferm tegenvallen.

Goed, het kan van mijn bucketlist, Jordanië was een land waar wij allebei nog graag heen wilden, missie geslaagd. En nu rusten.