En ik ga ook vertellen dat er een verschil is tussen Egypte als land en de regio Zuid-Sinaï. Want ik zeg altijd “Tiny gaat naar Egypte” maar eigenlijk maken mensen dan vaak de verkeerde voorstelling. Ze zien piramides, Caïro en Luxor en cruises op de Nijl, luxe resorts en toeristische aanslagen.
Sinaï is een aparte regio,
een schiereiland tussen Afrika en Azië. Geografisch gezien ligt de Sinaï dus in Azië. Het noordelijke deel van de Sinaï bestaat voornamelijk uit platte uitgestrekte zandvlakten en grenst ook aan de Gazastrook. Het zuidelijke gedeelte echter, waar ik telkens verblijf, grenst aan de golf van Aqaba, die gevuld is met koraalriffen en kleurrijke vissen (geen haaien!). Aan de westelijke kant ligt dan de golf van Suez.
Wat belangrijk is om te weten is dat de oorspronkelijke bevolking in Sinaï bestond/bestaat uit Bedoeïenen, met een eigen cultuur en gewoontes. Een groot verschil met de “gewone” Egyptenaar.
Sinds maandagavond ben ik terug in het land.
Ik ben er nu al drie keer geweest, in mijn paradijsje. Let op, het is niet voor iedereen, dat zei ik al in een vorige blogpost. Back to basics op alle vlakken. Slapen, wassen, weinig doen en leren creatief zijn in je alleen zijn. Ik bedoel: creativiteit ontstaat bij verveling. Zelf verveel ik me daar geen moment en is het zelfs alsof de dagen nog te kort zijn.
Wat doe je daar dan de hele dag,
is een vraag die vaak wordt gesteld. Als je de dag volledig wil benutten, dan raad ik het volgende uurschema aan (please, lach nu eens hartelijk bij de term ‘uurschema’ want ik draag daar niet eens een horloge en kijk amper op mijn gsm).
6u (wanneer het licht begint te worden in mijn hutje): ik sta op, wandel naar buiten, rek mij uit en ga mij installeren voor het schouwspel dat zonsopgang heet.
7u: ik verfris mij met koud water en ga wandelen langs het strand (je kan zeker een uur lang wandelen of meer zonder dat je iemand tegen komt – de occasionele hond of kameel niet meegeteld)
8u: ik haal een kopje koffie/thee en zeg “Sahab al cher” tegen Mohammed of Amir, die zegt “Sahab an nour” terug. (Ik heb nu goeiemorgen gezegd en hij zegt “ook veel licht voor jou” terug.) Ik lees wat, babbel met andere reisgenoten en wacht tot het belletje rinkelt.
9u: Ontbijt. Rijkelijk.
10u: Bikini aan, zwemmetje, liggen, rondlopen, lezen, luieren, naar muziek of podcast luisteren, schrijven, tekenen,…
13u: lunch als je wil en als je nog een hongertje begint te krijgen (soep, vers brood, salade, of een pizza, of wat spaghetti,…)
14-16u: idem als ’s morgens maar na 16u zakt de zon al achter de berg en moet je zorgen dat je gewapend bent tegen de opkomende muggen.
16u – 19u: beetje yoga, beetje mediteren, naar muziek luisteren, babbeltje doen, wandeling naar de buren, theetje drinken (en misschien ga ik de volgende keer tijdens deze uren een dansmomentje inlassen).
19u: Diner. Rijkelijk. Soms dessertje. Altijd koffie/thee. Denk in de richting “eten tot je niet meer kan en dan toch nog een goestingske hebben omdat het allemaal zo lekker is“.
20u: Kaarten, gezelschapsspel, zangstonde (hahaha), vuurcirkel, waterpijp,…
En rond 22u is het tijd voor Bed-lehem. Tenzij je wil nagenieten bij het vuur (als er niet te veel wind is tenminste).
Sleep. Repeat.
Hoe simpel kan het leven zijn.
En okee, we hebben twee uitstappen gemaakt. Daar later meer over.
Wat de woestijn met me deed?
Mij doen vertragen, dat vooral. Mijn horloge en idee van tijd achterwege laten. Terug zoeken naar wie ik werkelijk ben. Wat heb je écht nodig om te leven, om ergens op een vreemde plek toch gelukkig te zijn?
Nu ik de eerste keer een soort mini-groepje begeleidde, kwam ik tot het besef dat het zorgende echt wel in mij zit, ik was héél veel bezig met het welbevinden van mijn medereizigers. Een paar dagen later sprak ik dit ook uit en werd het duidelijk dat ze wel hun plan konden trekken en ik niet de rol van animator van dienst hoefde te spelen.
Hoe erg ik kan genieten van natuur: de zon, het water, de fantastisch mooie lucht en bergen, de duinen in de woestijn, de canyon, de sterrenhemel ’s nachts,… en dat op me in kan laten werken door er daadwerkelijk en letterlijk bij stil te staan
En hoe enorm graag ik eet, en wat gezond eten met je lichaam doet. Ik heb in deze acht dagen nul fysieke klachtjes gehad, geen rugpijn, geen maagklachten, geen hoofdpijn,…
Verder las ik ook nog een speciaal boek, iets over ademen, maar ook daar later meer over. Volgende week ga ik daar iets mee doen.
Ik had verwacht dat ik in een dipje zou vallen, maar ik zit nog altijd op een woestijn-roes, denk ik. Voel me super goed. De enige traantjes kwamen tijdens een liedje in de zumba, ik hoorde iets van “I want to see the sunrise…” en ik verlangde terug naar die schitterende zonsopgang. Maar ik ben ZO dankbaar dat ik dit weer heb mee mogen maken én kunnen delen met een paar fantàstische mensen.
Volgende Sinaï-reis: 16 tot 26 maart 2020.
tiny blogt 
Dat ‘doen vertragen’ ondervind ik ook, nu ik niet meer dagelijks mijn boterhammen moet inpakken om naar de bank te trekken voor een nieuwe werkdag. Had ik zo’n reizen maar ontdekt tijdens m’n actieve jaren. Maar dan zou ik misschien weer honderd excuses gezocht hebben om toch maar voor ‘de klassieke vorm’ te kiezen.
Klinkt heel mooi, heel aantrekkelijk, maar ben niet zeker of deze manier van reizen bestemd is voor ons (R. en ik, uiteraard 🙂 ) als koppel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet het niet. Soms is het moeilijk uit te leggen al schrijf ik er nog tien blogs over. Als de woestijn roept moet je gaan. Maar je moet ook wel realistisch zijn, het is geen hotel, geen Airbnb, eerder een camping met lekker eten en prachtige natuur.
LikeGeliked door 1 persoon
Daarnet zat ik nog te zoeken naar een juiste manier om mijn gevoelens uit te drukken, maar nu pas viel het me in. Het ‘commune’-achtige zou ons allicht parten spelen. Wij hebben bijvoorbeeld graag de vrijheid om te eten als we er zin in hebben, niet als ‘de bel gaat’. En als het zover komt, kiezen we ook graag waar we dit doen. Is dit een Chinees in Zuid Afrika (bvb), dan is dat zo. En ja, aan onze leeftijd is een ouderwets goed bed annex badkamer toch wel een must.
Maar ik begrijp: als je een tent opent en met gulzige slokken de natuur in de Sinaï mag verorberen…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ga een keer een stukje schrijven dat ik “Ik hou van woestijnen” ga noemen. En misschien vraag je dan wel als gast-auteur. Ik heb ondertussen al heel wat woestijnen gezien (bezocht). Wat een mooi stukje heb je geschreven en ook een tikkeltje jaloersmakend. Wat je beschrijft is ‘helemaal mijn ding’ denk ik. Eenvoud, leven met het ritme van het licht, lekker eten, beetje mijmeren bij een (avond)vuurtje.
Ik ga wat rondsnuffelen bij Sinai Shambalah.
LikeGeliked door 1 persoon
Denk ook wel dat je daar zou ‘aarden’. 😊
LikeLike
En wat een goed idee om te gaan schrijven over woestijnen. Ik doe graag mee.
LikeLike
Het lijkt me zalig als je dat kan Maar ik zou mijn man nooit meekrijgen. En eerlijk. Ik denk dat ik toch vanalles zou willen gaan bezoeken. Het vertragen zou me nochtans heel erg goed doen. Leuk dat je het eens voir ons beschreven hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik krijg dus ook mijn man niet mee. Maar ik ben dankbaar dat ik alleen mag gaan van hem.
LikeLike
De Sinaï, wat zijn we er vaak geweest toen mijn man nog aan diepzeeduiken deed. Met de obligate uitstap op de kameel in de woestijn. Totaal nooit in de woestijn geweest. Wel in Jordanië in de Wadi Rum, maar de allermooiste woestijn die ik tot nog toe gezien heb
LikeGeliked door 1 persoon
Oei, daar was iets niet goed gegaan. Ik vervolg … de allermooiste woestijn die ik tot nog toe gezien heb is de Wahiba Sands in Oman. Daar hebben we ook een nacht doorgebracht in een nomadentent, heel ver van de bewoonde wereld, heel basic, zonder elektriciteit, maar met een hemel boven ons met duizenden sterren. Magisch! Maar of ik dat nu voor langere tijd zou willen doen? Denk het niet. Ben te veel gehecht aan mijn comfort.
‘Totaal nooit in de woestijn geweest’ slaat natuurlijk nergens op. Totaal een andere ervaring dan wat jij beleeft, moest het zijn. Sorry voor de verwarring. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb ook iets met woestijnen. Die liefde is ontstaan tijdens een reis door de Sinaï (toevallig :-)). Sindsdien ben ik nog een paar keer in andere woestijnen geweest, maar wel altijd rondreizend. Ik voel mij er altijd direct thuis. Ik heb mij al een paar keer voorgenomen om het eens op een rustiger tempo te doen, op één plek te blijven en echt te genieten van de rust of om het eens een week lang op de rug en het tempo van een dromedaris te doen. Ik denk dat jouw plekje wel iets voor mij zou zijn. Misschien moet ik eens overwegen om in maart mee te gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Je bent welkom!
LikeLike
Dat trager leven, daar zou ik ook deugd van hebben. Dat je geen fysieke kwaaltjes had, dat zegt al genoeg. Super dat je er zo van genoten hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Klinkt héérlijk…
LikeLike
Het klinkt heel mooi maar ik denk dat ik teveel een doener ben. Ik taal ook niet naar verre reizen. Europa is me genoeg. Ik hoef niet alles te zien en mee te maken. Maar ik vind het wel leuk om erover te lezen. Zeker als iemand zoals jij er zo mooi over kan schrijven.
LikeGeliked door 1 persoon
Eerst denk ik aan iets ludieks als… horen die benen bij het ontbijt?
En een seconde later zink ik even weg en denk na of ik het überhaupt zou kunnen. Het zou een gigantsiche confrontatie zijn met emzelf denk ik. Niet dat iets “kariger” leven, maar dat invullen van al die uren tussen de “activiteiten”. Maart 2020 zeg je?
LikeLike
Ah, echt, het lezen erover alleen al brengt me tot rust. Ik zou mijn tijd daar ‘benutten’ met lezen, muziek luisteren, wandelen, en schrijven. Alleen zou ik voor dat laatste wel wifi willen, want ik heb te vaak meegemaakt dat er harde schijven gewist worden – op papier schrijven ligt me niet zo.
LikeGeliked door 1 persoon
Er is een oplossing voor WiFi, gewoon een goedkoop simkaartje met data kopen in de luchthaven en dat als HotSpot gebruiken! Kom je mee, er is nog plaats!
LikeLike
Ah, daar is de oplossing…. Ik zou het graag doen he, maar dan staat er al Valencia op het programma én een teambuildingweekend met het werk! En eerlijk zo alleen op vakantie gaan blijft me afschrikken, ook al is het een geruststelling dat jij er dan bent als ‘begeleiding’ 🙂
LikeGeliked door 1 persoon