Het einde van het schooljaar en ook mijn cursus kwam weer tot een einde. Dit laatste halfjaar volgde ik opnieuw een fotocursus aan het SNT: zwart-witfotografie.
Voordien kwamen al de basis aan bod, daarna Straatfotografie, Product, Portret en Lightroom. De links tonen je mijn voorbije resultaten.
Ook nu weer wil ik graag de (volgens mij) beste foto’s met jullie delen, ik ben benieuwd naar de reacties. Best niet mobiel bekijken, vrees ik, foto’s in hoge resolutie.
1 en 2: Brugge is altijd een heerlijk onderwerp
3. Tyne Cot Cemetery (beetje overdreven in mijn bewerking?)
4. Opdracht: detail
5. Opdracht: schaduw (en ik hou van tegenlicht)
6. Opdracht: abstract oftewel doe eens iets met groensels
7. In Kortrijk aan de Budabrug
8 en 9. Uitstap naar Cap Gris Nez
10. Model in galajurkje (door hen zelf gemaakt!)
11. Model met long dress
12. Bezoek aan brouwerij Bourgogne des Flandres
Volgend schooljaar ga ik opnieuw een cursus Portret doen, maar het grote verschil zal zijn dat ik deze keer naar Kortrijk ga en dus in een andere school ga les volgen. Waarom? Omdat het de enige cursus is die ik kàn doen op een moment dat voor mij past. En nog eens Portret volgen met een andere leerkracht lijkt mij echt leerrijk. Benieuwd!
Of je nu ouder bent van een tiener, of je bent over tien jaar ouder van een tiener, of je was zelf ooit een tiener, dan kom/kwam je in aanraking met pesten. En als het helemaal niet mee zit, met zelfmoordgedachten.
Ga maar na: in je nabije omgeving heb je er zeker al mee te maken gehad, van dicht of van ver. De cijfers in België liegen er niet om, vooral jongeren hier in dit land zijn erg kwetsbaar. Hoe komt dit nu? En waarom zijn wij Belgen daar zoveel gevoeliger aan dan in onze buurlanden?
Als we alleen maar vergelijken met Nederland bijvoorbeeld, is het duidelijk dat wij Vlamingen enorme binnenvetters zijn. We spreken zelden over onze emoties. Jongeren zien altijd leuke foto’s op Instagram, Snapchat, Facebook maar er wordt amper gepraat over wat er zich écht afspeelt in hun hoofd. Eén op de drie mensen in België van 15 jaar en ouder voelt zich ongelukkig of heeft psychische problemen, zo blijkt uit de meest recente gegevens van de Gezondheidsenquête. Mensen klagen over slaaptekort door zorgen, ze hebben het gevoel voortdurend onder druk te staan en voelen zich mistroostig.
Pesten en zelfmoord wordt meer en meer bespreekbaar en dat is goed. Maar kinderen en jongeren krijgen amper houvast als het gaat om emotionele ondersteuning. Er moet al een serieus steekje los zijn eer je ziet als ouder, leerkracht, begeleider dat er iets misgaat met iemand. Ze zijn zo’n kei in het wegsteken van emoties, mijnheer.
De serie op Netflix 13 reasons why maakt deze onderwerpen nog meer bespreekbaar en ook duidelijker. Zelfmoord is inderdaad een zeer complex gegeven en je kan nooit zeggen dat één iets de aanleiding was. In deze serie somt het hoofdpersonage 13 redenen op waarom ze een eind aan haar leven wil maken. Ze is zo slim om dat niet op Internet te zetten, er geen mp3-bestand van te maken, maar old school cassettes op te nemen en deze te sturen naar de personen die er mee te maken hebben.
Pesten bij jongeren, ach er wordt al zoveel over gepraat, zou je denken. Er wordt al zoveel aan gedaan. Het Pest Actie Plan en wat nog meer. Maar véél gebeurt zo subtiel. Iets wat duidelijk wordt aangetoond in de serie en dat vind ik er zo goed aan. Een lijst die wordt doorgegeven bijvoorbeeld, als grapje: wie heeft het mooiste kontje, wie het lelijkste? Wie heeft de mooiste mond, wie de lelijkste? Oh zo bekend voor mij. In het eerste middelbaar vond ik toevallig zo’n lijst in de klas, toen ik weer eens langer in de klas bleef hangen (zogezegd om op te ruimen, maar eigenlijk om de speeltijd te vermijden). Een opgerolde prop papier, verkreukeld maar nog zeer leesbaar. Wie is het mooiste meisje van de klas? Wie het lelijkste? En dan een lijstje met namen en streepjes er naast, een lijst om op te stemmen blijkbaar. Aan mij was die lijst in elk geval niet doorgegeven, maar ik stond er wel op.
Lelijkste meisje: Tiny (met zo’n 15 streepjes er naast)
En nee, ik toonde dit niet aan de leerkracht. Ik zei het aan niemand. Tot nu.
Had Awel toen al maar bestaan, ik zou er misschien naar toe gebeld hebben.
Denk je aan zelfmoord, ken je iemand die er aan denkt, heb je al zoiets meegemaakt en geraak je er niet aan uit? Praat er over. Met een vriend, met je lief, met iemand die je vertrouwt. Heb je niemand om mee te praten? Bel dan naar Tele-Onthaal of de Zelfmoordlijn. Je kan ook met hen chatten als je liever niet praat. Doen.
Ik was eventjes niet goed van de serie en het is jammer en een gemiste kans dat Netflix enkel verwijst naar hun eigen site enkel voor Amerikaanse hulp. Er werd vanuit Awel gevraagd voor een Vlaamse verwijzing maar dit werd jammer genoeg afgeketst. Vandaar: het mag wel eens extra gezegd worden.
Zijn ze nu niet bang voor copycat-gedrag? Naar aanleiding van die serie is er ook een discussie losgebarsten: heeft dit niet het omgekeerde effect? Vooral voor jongeren die zelf aan zelfmoord denken en zich identificeren met het hoofdpersonage kan het bekijken van de serie een risico inhouden. Op de Zelfmoordlijn-site geven ze wel tips, ik ga ze niet opsommen maar lees ze even hier. Je weet nooit wanneer je het nodig hebt.
In 2015 waren mijn lief en ik er voor de eerste keer. Omdat het zo intens en speciaal was heb ik er drie blogposten over geschreven, lees ze hier en hier en hier, als je het van a tot z wil weten.
Dit jaar gingen we terug, mijn zoon was er ook maar hing daar ergens rond met zijn vrienden. Een verslagje van de hoogtepunten.
Vrijdag: omdat we pas na de middag konden vertrekken, zaten we vast in typische monsterfiles van de vrijdagavond en reden we in vier (4!) uur van west naar oost. Pas om half zes kwamen we aan in Balen, waar we een Airbnb-kamer hadden geboekt. Wat bleek: de gastheer en zijn lieve hond waren zo relaxed als maar kan zijn, de kamer was koel, het bed zacht en het huis afgelegen dus ’s nachts hoorde je er niks, heerlijk rustig. Bij het ontbijt bleek deze Peter een enorm aangename mens te zijn, die al behoorlijk had geleefd en vol verhalen zat. Een man naar ons hart.
Parkeren ging vlot, de wei opgeraken ook, al bleek er een massa volk te zijn, vooral voor de hoofdact Rammstein. Daardoor was het soms wel aanschuiven aan de toiletten. Maar, en je moet me echt geloven, drie dagen lang waren alle wc’s kraaknet, voorzien van voldoende toiletpapier, échte toiletten trouwens met spoelbak. Kraantjes om je handen te wassen, die ook dienst deden als drinkwaterpunt.
Het bier was fris en vloeide rijkelijk. En tijdens het allereerste optreden dat we zagen, keek ik vooral naar de drie grote videoschermen en wie zag ik daar opduiken? Mijn zoon! Ha, hij leeft, staat vooraan, en heeft plezier. Da’s het belangrijkste hé? Het hele weekend hebben we trouwens ge-sms’t met elkaar en op zondag zag ik hem even in ’t echt. Hij drinkt niet, zijn vrienden ook niet, maar ze gooien zich wel in de mosh pit en doen mee aan Walls of Death en zo meer. Voorbeeldje? Zie hieronder, en let vooral op hoe iedereen weer flink recht springt:
Vrijdag zag ik Dee Snider en Rammstein, maar tussendoor ook Brides Of Lucifer. Je kent dat meisjeskoor Scala? Die allerlei covers in een koor-jasje steken en daar al jaren veel succes mee scoren? Wel, waarom eens geen metal-nummer in zo’n jasje steken, dachten ze. We gooien er een ferme drummer en wat gitaristen tegenaan, steken de meiden in een sinister en over-the-top bruidskleed, maken een fenomenaal decor en dan maar op hoop van zegen. Wij stonden helemaal vooraan en wisten niet goed wat te verwachten, maar hallo! Wat was me dat zeg? Echt een wall of sound, ik daverde mee met het geluid en daar bovenop dat een aantal hemelse (duivelse?) meisjesstemmen. Erg speciaal en voor mij dé revelatie van Graspop.
Op zaterdag hebben we ons steentje bijgedragen voor het milieu en pikte ik iets meer dan 100 lege bekertjes op. Ik leverde die in bij het Recyclepunt en mocht als beloning 18 eendjes vissen. Oh jawel, met een stok en een haakje en witte en zwarte eendjes. Mijn prijs? Geen goudvis of plastic geweertje, maar twee vrijkaarten voor het reuzerad. Heerlijk! En! En! Een vrijkaart voor het skydeck, een podium zo’n tien meter hoog in de lucht waar je mooi zicht hebt op het podium en het hele festivalterrein. Hoera!
Op zaterdag keken we vooral uit naar Deep Purple en voor de rest keken we mensjes. Ik meen zelfs blogger Thomas P. gespot te hebben want ik herkende hem aan zijn onderbroek:
Oh ja, we hebben nog wel wat bands gezien, mijn lief was grote fan van het Franse Gojira, maar dat was minder mijn ding. Alle lof voor mijn lief trouwens: we merkten maar weer eens dat we geen grote vriendenbende nodig hebben om ons te amuseren, maakten de grootste lol tesamen, maar deden af en toe ook een optreden alleen, en spraken terug af aan de Proximustent. Zowel hij als ik zijn graag eens alleen op stap, en dat moet kunnen.
Het moet gezegd, als ik alleen over de wei dartelde, kwamen allerlei vreemde mannen op mij af. Met een aaitje, een kusgeluidje, een vriendelijk complimentje, of een poging tot knuffel of kus. Let wel: allemaal respectvol en braaf, met humor en zeker niet storend. Ik weet écht wel wanneer mannelijke aandacht overdreven en belachelijk is, maar hier was het grappig en eigenlijk ook een beetje vleiend. Zelfs het jonge ventje van Proximus kwam geen verkoopspraatje met me houden, maar een ander soort babbel. 🙂 Grappig!
Denk je nu: maar Tiny toch, hoe doe je dat toch, met dat oude lijf van je drie dagen rondhossen op een festival? En ja, ik heb rugpijn en spierpijn in mijn benen en ben nog wat vermoeid. Ik ga veel neerzitten: als het droog is, gewoon in het gras, of liefst tegen een afsluiting om mijn rug wat te sparen. Af en toe de schaduw opzoeken en veel (gratis) water drinken. Maar ook in beweging blijven en dansen (niet headbangen, maar onnozel rondspringen, da’s beter!). Ook tijdens een optreden zet ik me soms eens op de grond, want anderhalf uur rechtstaan, dat hou ik amper vol.
Voor Steel Panther ben ik naar voor gegaan. Mijn lief vond het niks en is weggegaan, maar ik vond deze glamrock parodie de max. Spandex broekjes, wild haar (of pruiken) en make-up, vuile teksten, en meisjes op het podium die af en toe zich wat koelte toewuifden met hun eigen bh. Ja sorry, puberaal en vrouwonvriendelijk zeker weer, maar ik vond dat grappig. Iedereen moet daar gewoon doen waar hij/zij zin in heeft.
Mijn eerste bleitmomentje was toen al voorbij. Tijdens het nummer Cats in the cradle, van Ugly Kid Joe. De tekst vind ik pakkend, als je luistert zul je wel begrijpen waarom.
Amy Lee is de dame van Evanescence, die later die dag ook hebben opgetreden en mij wederom hebben ontroerd. Mooie en toch krachtige nummers. Hieronder de originele videoclip:
Zondag deed ik nog een toevallige ontdekking. Na de hereniging met mijn zoon (voor vijf minuten) passeerde ik langs de metal dome en herkende ik ineens volgend nummer:
Ok, Hush is oorspronkelijk een Deep Purple nummer, maar wat een toffe cover. Dit bleek Gotthard te zijn, een Zwitserse band genoemd naar de tunnel. Hun leadzanger is in 2010 overleden, maar een aantal jaar geleden hebben ze het snoepje van de week gevonden en als frontman ingezet. Dus ja, Tiny naar voor hé!
Wazige foto ja, maar ik zag lang blond haar, een slanke gast die kan zingen en gitaar spelen en boem, dan ben ik verkocht. 🙂
Kortom, mijn weekend was super. Het kostte wel wat, maar ik kan hier wel een paar maanden van nagenieten. Ik hou het wel vol tot Dranouter, denk ik.
