Tiny gaat naar een voetbalwedstrijd

Ooit heb ik het ook opgeschreven: op mijn niet-echt-bestaande bucketlist stond: “Live een voetbalmatch meemaken.” Waarop mijn ene collega zei: ‘Oh je mag wel eens mee met ons, als een familielid niet mee kan naar Club Brugge, wij hebben een abonnement.” Maar een andere collega had nog een ander voorstel: “Ga je mee naar België-Rusland? Ik heb een begeleider nodig.”

Bovenstaande collega is zelf blind en had kaarten om op de blindentribune te gaan zitten bij de kwalificatiewedstrijd voor het EK, de Rode Duivels tegen de Russen. Wat is nu die blindentribune?

Je zit in de eerste tribune, de rolstoelmensen staan vooraan en wij zitten daar vlak achter. Dichtbij het veld dus. Je krijgt een koptelefoontje, van de mensen van Inter (die vragen bij het parkeren ook al of je hulp nodig hebt), en zo hoor je tijdens de match live commentaar en kan de blinde of slechtziende perfect meevolgen.

Die commentator hé, die wordt speciaal ingeschakeld om het zo goed mogelijk uit te leggen aan mensen die het niet zien. En toeval wil: wij kénnen die! Die commentator was deze keer de zoon van die eerste collega (zie boven), we mochten met hem meerijden en konden zo parkeerproblemen en openbaar vervoer shizzle vermijden. Goed hé! Collega één had ons ook nog een zak Rode Duivels parafernalia meegegeven, handig die sjaal – want het was toch een beetje fris!

Laat iets duidelijk zijn: ik ken zeer weinig van voetbal. Maar die EK en WK-wedstrijden volg ik wel en dan hang ik de hypocriete Belg uit die ineens een groot nationaal gevoel lijkt te ontwikkelen voor 11 ventjes op een groene wei. Sorry hé. 😉

Dat koptelefoontje was dus voor mij ook een handig middel om te weten wie er bij de bal was, want ik herkende wel een paar mannetjes (Mertens, Batshuayi en zelfs Thielemans), maar verder: geen flauw idee!

We waren er ruim op tijd, zo zagen we de mannen al opwarmen, konden we nog een frietje stekken, een pintje drinken (dat hoort zo, niet waar?) en acclimatiseren. Bij het Belgisch volkslied gingen we rechtstaan en kreeg ik zowaar een krop in de keel. Daar stond ik dan, in dat grote stadion met wel meer dan veertigduizend mensen. Speciaal, en ik voelde me blij, tevreden dat ik er nu toch eens geraakt was. De wedstrijd verliep vlot, er vielen in totaal vier doelpunten, er werd ook eens een rode kaart gegeven en de avond vloog voorbij. En ja, we zijn dus gewonnen hé, mocht je het nieuws niet gehoord hebben.

Ik heb van die voetballiedjes meegebruld, riep ook keihard THIELEMANS als die gescoord had, ik heb een driekleurige hanenkam gedragen, kortom: mij vermomd als voetbalfan. En het was de max.

Advertenties

20 dingen die ik graag doe

De mosterd haalde ik niet bij de AH, noch de Delhaize, maar bij Trijnewijn en Prinses, 2 bloggers die ik al een paar jaar volg. Ik heb het wel voor lijstjes, zeker deze die je aan het denken zetten (wat zou ik er in zetten…?).

Het gaat over een oefening, een methode om je creativiteit terug te vinden. (Waar zit in godsnaam die van mij?) Je start met een lijst van dingen die je graag doet en schrijft op hoe lang het geleden is dat je ze gedaan hebt. Tot slot is het ook de bedoeling dat je twee dingen van het lijstje nog deze week inplant. So here we go:

(niet in volgorde van belangrijkheid)

1. lezen (een half uur geleden, in Lege harten van Juli Zeh)
2. films/series kijken (gisterenavond naar De Dag – al een tijdje opgenomen)
3. uit eten (vier dagen geleden, een snackje, omdat we geen eten in huis hadden, lui waren en de kinderen niet thuis)
4. naar de sauna (een maand geleden in ons huisje met de leesclub)
5. op reis gaan (ik ben nu twee weken terug van Egypte)
6. schrijven (as we speak, want dit tel ik ook mee)
7. yoga (oeps, is geleden van in Egypte, twee weken dus)
8. masseren (zes dagen geleden)
9. gemasseerd worden (twee maanden geleden of zo)
10. vrijen (haha, geen details maar minder dan 24u geleden)
11. fotograferen (ook al weer geleden van in Egypte, twee weken dus)
12. koken (deze middag: stoofvlees)
13. uitgebreid in bad gaan (vorige week – no worries, ik douche wel elke dag!)
14. dansen (Zumba: 2 dagen geleden, fuif: 3 maanden geleden of zo?)
15. bijpraten (live) met een goeie vriend/in (een week geleden, met 2 middelbare schoolvriendinnen)
16. boeken zoeken in de bib of een boekenwinkel (gisteren)
17. iets uitleggen/workshop of opleiding geven (eergisteren, tijdens een levering voor het werk)
18. een nieuwe taal leren (in Egypte leerde ik weer wat Arabisch bij, twee weken geleden dus)
19. van de zon genieten (idem)
20. zwijgen (as we speak – which we don’t – enfin, nu dus)

Wat plan ik volgende week?

In elk geval ga ik over een week eindelijk weer eens mijn beentjes uitslaan op een feestje met de enige DJ die muziek naar mijn goesting draait, met als resultaat Tiny op de dansvloer en Tiny die er alleen maar af komt als ze naar ’t wc moet of als ’t Michael Jackson is).

En volgende vrijdag gaan we uit eten met de leesclub, drie vliegen in één klap: bijpraten met vriendinnen, gaan eten en praten over lezen en films (dat telt ook een beetje hé?)

 

Tiny en sterke vrouw #4: Salma uit Soedan

In Egypte spendeerde ik een aantal dagen samen met een vrouw uit Soedan, zij kwam via een vriend in het kamp terecht en logeerde er ook.

Voordien schreef ik al over sterke vrouw Virginie, Anick-Marie en Liesbeth. Salma is wel even een heel ander verhaal. De andere vrouwen komen uit een cultureel en economisch welvarend land (België, Canada), Soedan daarentegen.

Omdat het vandaag ook Internationale Vrouwendag is, leek me dit wel toepasselijk. Soedan is het tweede laagste land op de lijst van gender-ongelijkheid. Er is sinds 2012 wel iets aan het veranderen, maar een aantal zaken zijn nog steeds tenenkrullend. Op zijn minst.

Salma is geboren en getogen in Khartoum, de hoofdstad. In een redelijk gemiddeld gezin, haar ouders zijn niet zo traditioneel en houden er emancipatie en gelijkheid behoorlijk hoog in het vaandel. Ze heeft enorm veel geluk, zegt ze, want de meerderheid van vrouwen die ze kent, leven in zeer bedenkelijke omstandigheden. Zelfs haar eigen zus, die onder de plak wordt gehouden door haar man, die zeer voorzichtig moet zijn met wat ze zegt en doet, die bang is om telkens weer geslagen te worden.

Salma wil niet trouwen zegt ze. Ze is nu al een beetje het zwart schaap van de familie (ondanks hun iets grote breeddenkendheid) want ze is al een serieus eind in de twintig en dus een oude vrijster. In Soedan welteverstaan.

Ze ging naar een privéschool, waar ze met veel meisjes uit het publieke leven werd gehouden en eigenlijk wel wat beschermd is opgevoed. Ze kent genoeg andere voorbeelden van meisjes die al moesten trouwen voor hun zestiende verjaardag.

Toen ze een jaar of 16 was, ging ze met een vriendin naar diens familie, er zaten nog broers, zussen, neven, nichten, vrienden, allemaal jonge gasten, die gezellig thee dronken en naar muziek luisterden. Tot de politie binnenviel en zij, samen met haar vriendin werd opgepakt. Waarom? Lees dit goed: omdat ze samen waren met jongens die geen familie waren van haar. Omdat ze er van overtuigd waren dat Salma zich daar aan jongens aanbood.

Gevolg: ze werd opgesloten in het politiebureau en de volgende ochtend veroordeeld tot 40 zweepslagen. Ze was 16. Zestien. De zweepslagen werden gegeven door een vrouw.

Stel je voor dat jouw dochter dit hier overkomt, het staat morgen in alle kranten. Salma had “geluk”, want haar ouders hebben haar enkel maar gewaarschuwd: ‘Wees in de toekomst wat voorzichtiger’. Nee, haar ouders protesteerden niet. Het is nu eenmaal de wet. Niemand kan er iets aan doen.

Gedwongen huwelijken, verkrachting binnen of buiten het huwelijk, genitale verminking,… is niet strafbaar. Zogezegd ongepast gekleed buiten komen is dat wel. Een blote knie is not done. Homoseksualiteit is strafbaar.

Salma’s broers vinden dat Salma moet luisteren naar wat zij zeggen. Zelfs al zegt haar mama iets anders. Zelfs al zijn ze in haar gezin ‘vrij’ opgevoed. De invloed van andere mannen is blijkbaar groot. Een vriendje? Nee nee, dat zou ze nooit zeggen, dat ze een vriendje heeft. Is er toch romantiek in het spel dan zegt ze dat het een “collega” is. Maar openlijk hand in hand lopen met iemand die niet je man is (of zelfs als die wel je man is, eigenlijk) kan niet. Publiek affectie tonen aan wie dan ook wordt niet gedaan.

Ik heb met open mond zitten luisteren naar haar verhaal. De #metoo en de #wijoverdrijvenniet verhalen klinken daar nog een behoorlijk stukje zwaarder.

Salma werkt als lerares Engels in Khartoum en geeft ook djembélessen. Ze verblijft momenteel tijdelijk in Egypte om muziek op te nemen, samen met haar partner die muzikant is – en is daar een stuk meer op haar gemak. Toch keert ze binnenkort weer terug naar haar job en haar familie in Khartoum, ondertussen de hoop niet opgevend voor beterschap in de rechten van de vrouw.