Tiny uit de losse pols

Ik liet me inspireren door Koen in het verre Mozambique, om gewoon maar te schrijven wat er in me op komt, aan de hand van het ABC.

Afrika, waar Mozambique dus ligt, is een werelddeel waar ik me zeker nog eens in zou willen verdiepen. Ik heb dan niet bepaald een voorkeurland en sta ook niet te springen om op safari te gaan of zo, maar ik hou wel van de uitgestrektheid en van totaal andere culturen. Ik ben er gewoon erg benieuwd naar.

Bosnië, daar zaten we dit jaar, ik schreef er al over. Het is zeker voor herhaling vatbaar maar er zijn nog wel landen met een B waar ik eens naar toe wil, Bonaire bijvoorbeeld. Hoewel, is dat wel een apart land? ’t Is onderdeel van de ABC-eilanden hé. Wikipedia leert me dat Bonaire een openbaar lichaam is van Nederland. Say whàt?

Chili. Ja sorry, hierna ga ik stoppen met mijn landen opsomming. Ik maakte over dit land ooit een jaarwerk voor Aardrijkskunde en het is me blijven fascineren. Omdat mijn lief nu Spaans aan het leren is, en we graag eens naar Zuid-Amerika willen, is dit een mogelijke bestemming voor de (hopelijk nabije) toekomst.

Denken. Ik denk te veel na. Ik pieker te veel en te vaak. Eigenlijk dacht ik dat ik boodschappen moet gaan doen, maar toen dacht ik, néé. Ik ga eerst een blogje schrijven. Als ’t erin zit, moet het eruit. Zoiets.

E, oei mag ik echt geen land meer zeggen? Jawel, foert, ’t is mijn eigen blog. Egypte, of wat had je gedacht? Nog één maand en 2 dagen en ja, geïnteresseerden kunnen nog altijd mee. Kijk hier maar.

Frank – oh my god wat een onthulling!!!! Drie maal raden wie hij is. En nee, ik bedoel niet de voorloper van de Euro.

Gehandicapten. Ik ga er weer een hoop zien de volgende dagen. Al mag je dat woord al lang niet meer gebruiken, oei oei oei, wat heb ik nu gezegd? Nogmaals foert, er zijn er die het gewoon zelf gebruiken: “Maar madame, ‘k ben ik wel gehandicapt hé!!” Okee dan, dank u wel voor deze mededeling. Vanaf donderdag sta ik met het werk in Brussel bij de Braille Liga en dat zinnetje hoor je dan wel vaker.

Hostie. Hoe ik daar bij kom? Net gekeken naar “Durf te vragen” met Siska Schoeters en het was met priesters. Wist je dat ik ook nog misdienaar ben geweest? En dat ik dan een zak met ongewijde hosties mee kreeg naar huis? En die dan opeten gelijk chips hé, ken je ‘t? 😉

IJdel. Ja natuurlijk ben ik ijdel, maar niet meer zo erg als vroeger. Ik schmink mij nog een beetje, maar niet veel, ik probeer iets aan te trekken wat mij staat en wat ik aangenaam vindt om aan te hebben, en ik kijk wel regelmatig naar mijn spiegelbeeld. Maar vaak staat het mij niet aan wat ik zie. Mijn haar ligt te plat, mijn buik steekt uit, mijn broek zit niet goed, mijn gezicht is uitgezakt, oei en ik heb weer een puist. Zei de eeuwig-puberende vijftigplusser.

Joepie. Ik hoorde dat er deze week weer een Joepie in de rekken ligt, eenmalig en als actie voor Rode Neuzendag. Dan moest ik denken aan de tijd dat ik de Joepie elke week kocht, als prille tiener en er de posters uithaalde voor op mijn kamer: John Travolta, Fonzie, Christopher Atkins, Racey,… – en hoe ik via een advertentie in die Joepie ook uiteindelijk aan mijn eerste lief ben geraakt.

Koningskinderen. Naar het schijnt zou het goed mogelijk zijn dat de quiz die we binnenkort gaan doen hier een thema over heeft. Dus ben ik als een gek gaan studeren welke kinderen onze koning, en de prins en prinses hebben, hoe ze heten, waar ze naar school gaan. Maar ach, ik ben al weer de helft vergeten.

Luisteren naar podcasts, een favoriete bezigheid in de auto. Ik heb een selectie gemaakt van interviews met leuke mensen door Alex Agnew in de podcast “Welcome to the AA“, ik volg nog steeds “Werk en Leven” al is dat niet altijd spek voor mijn bek, een beetje typische stuff voor vrouwelijke freelancers van in de dertig met kindjes. Maar toch wel lollig. Ik blijf Relaas, Echt gebeurd en The Moth trouw volgen.

Marsepein. Ik ben geen grote snoeper maar waar Lieselotte staat voor zure beertjes, dan sta ik voor chocolade met marsepein. De deze. Bring it to my baby.

November komt er aan. Een donkere maand, maar gelukkig met wat lichtpuntjes voor mij.

Ouders. Ah ja want ik ben een sandwichkind. Term die ik ook leerde van de mevrouw van de zure beertjes. 😉 Je bent als het ware gesandwiched tussen de zorg voor je ouders en de zorg voor je kinderen. En wie zorgt er voor mij? Hé? Hé? (zie hieronder)

Psycholoog. Waar ik deze morgen bij zat en naar hartelust kon klagen en zagen en pleiten over dingen die ik tegen niemand anders zeg. When you’re in trouble and no one else can help, ga dan niet naar The A-team maar zoek professionele hulp. Dat kan ook gratis (of toch bijna) bij het CAW in je buurt. Of zoek zoals ik iemand wiens werkwijze je aanspreekt en geef daar geld aan uit in plaats van aan de kapper. Of de klerenwinkel.

Quiz. Is het al bijna 15 november? Ik heb daar écht zin in hé, gaan kwissen met de leesclub, ’t is zo tof, onze bende. Maar we gaan toch voor de leute?, vroeg de ene. Ja, maar we willen ook wel goed scoren!, zei de ander. Beetje competitief wij? Mwah.

Rekenen, ik ben daar zo slecht in hé. Facturen maken en procenten berekenen, oei dat is niks voor mij, ik maak altijd fouten, zelfs als ik met een rekenmachine werk. Cijfertjes en ik, we komen niet overeen.

Springsteen, Bruce. Vorige vrijdag ging ik toch wel naar een optreden van een covergroep van The Boss zeker, in Tielt begot. Maar het was goéd, jongens! Echt waar, ik stond helemaal vooraan , heb veel gedanst en genoten van de goeie muzikanten en af en toe kreeg ik zelfs een beetje kippenvel omdat die zanger toch wel héél erg leek op de echte.

The Bruceband. (Lijkt die gitarist ook niet wat op Pascal Braeckman?)

Tattoo. Ik heb er eentje en ik wil nog eentje. Twintig jaar na de allereerste heb ik besloten  wat ik wil, waar ik het wil en door wie ik het wil. ’t Is nog een verrassing, je zal wel zien.

U mag altijd reageren!

Vila Djava. Tenzij je in Brugge woonde en een tiener of prille twintiger was eind jaren tachtig, zal je er nooit over gehoord hebben. Het was een dancing maar dan eentje van het alternatieve soort. Heerlijke muziek, gebracht door de heer H.S. en die man is al een paar jaar zo lief om af en toe nog eens een fuifje te draaien voor ons, dansbeestjes. 26 oktober gaat Tiny dus weer dansen in Brugge. Heerlijk.

Winter. Tot nu toe valt het mee hé. ’t Vriest nog niet. Dus ik kan er nog tegen, maar van mij mag het meteen ook weer lente worden, Sinterklaas en Kerst en Nieuwjaar mogen ook gewoon afgeschaft worden.

X op het einde van een berichtje. Voorbehouden voor enkele mensen die ik heel graag zie.

Yoga. Ik vond een groepje in Wevelgem, echt waar, drie straten verder. Toffe dame, no nonsens en ook geen zweefteef, maar eerlijke duidelijke yoga, gevarieerd en niet overdreven, simpel en toch af en toe uitdagend, voor elk niveau. Ze begon de eerste les al met te zeggen dat ze zelf absoluut niet lenig is. Nice.

Zo zie.

 

 

 

 

 

 

Tiny op stiltereis en jij kan mee!

Wie mij al een tijdje volgt, weet dat ik al twee keer een heerlijke vakantie had in Egypte. Geen luxe resort, maar een basic verblijf in een hutje op een strand: voor je de zee, achter je de bergen van de Sinaï-woestijn.  Normaal gezien ging ik pas volgend jaar februari terug maar er zijn plaatsen vrijgekomen: van 18 tot 25 november kun je met me mee voor een ervaring die je niet gauw zal vergeten.

Voor wie:

• rustzoekers (de stilte daar is heerlijk, we kunnen ook meditatie en yoga doen, wandelen langs het strand,…)
• als je graag in een zee zwemt zonder kwallen of duizend dikke Duitsers (niks tegen die mensen trouwens 🙂
• mensen die even een weekje weg willen van alles
• die graag eens dagen aan een stuk rustig willen lezen, wandelen, schrijven, niks doen,…
• die graag lekker eten (want drie maaltijden per dag zijn inbegrepen, veggie is ook mogelijk, thee en koffie en water altijd beschikbaar)
• als je tevreden bent met een simpele excursie naar een oase in de woestijn, naar een remote plek om de zonsondergang te zien,…
• wie tevreden is met een eenvoudige hut met een comfortabele matras op de grond + muskietennet + ventilator

 

 

 

• mensen die genoeg hebben aan (schoon) sanitair op 20 meter van de hutjes (douches en toiletten)
• mensen die anders nooit alleen op reis zouden gaan maar wel mee willen met een klein groepje (we zijn maximum met 7)

Voor wie niet:

• wie allergisch is aan honden (er zijn daar 2 heel lieve schatjes)
• wie per se elke dag zijn portie alcohol/cola/ wil (dat kan, maar die breng je dan zelf mee – de dichtstbijzijnde winkel is een half uur rijden)
• wie op zoek wil naar piramides of andere toeristische shizzle
• wie per se op een stoel wil zitten om te eten (denk comfortabele kussens en lage tafels – hoewel er buiten ook stoeltjes zijn en we dan 2 tafels op elkaar zetten)
• wie elke dag zijn haar wil föhnen/steilen/krullen (er is elektriciteit, maar op zonne-energie. Je gsm opladen is geen probleem)
• wie ’s avonds wilde feestjes wil (een gezelschapsspel of een spontane drumsessie aan het kampvuur is daar al wild genoeg – of ik kan een zumbales geven, haha)
• koppels of vriend(inn)enclubjes die vooral hele dagen willen kletsen en geen stilte kunnen verdragen
• mensen die denken dat ze niet met mij zullen overeen komen 🙂

 

Prijs voor 7 nachten, vlucht vanuit Oostende met Tuifly inbegrepen, verzekering, eten en drinken, transfer luchthaven Sharm El Sjeik naar Sinaï Shambalah) = maximum 800€ (onder voorwaarde dat de vluchtprijzen niet ineens spectaculair stijgen én met hoe meer we zijn hoe goedkoper de transfers)

Datum: maandag 18 november tot maandag 25 november 2019

Je hebt wel een internationaal paspoort nodig.

Reageer hieronder als je meer info wil, dan spreken we wel af om eens te bellen.

Mijn reisverslag van vorig jaar vind je hier en dat van februari 2018 hier (7 opeenvolgende blogjes).

 

Tiny en de vrienden van weleer

Beste vrienden en vriendinnen op Facebook en daarbuiten,

lieve mensen die ik al jaren ken,

weten jullie dat ik vaak van jullie droom? En dat het soms zo intens is?

Dat ik droom dat jij me belt, lieve vriendin, maar dan ben ik weer terug in mijn ouderlijk huis en mijn vader neemt op. Ik hoor dat jij het bent maar je houdt een heel gesprek met mijn vader. Ik blijf er wat rond hangen, maar blijkbaar vraag je niet om mij te spreken. Na een hele tijd ga ik naar mijn kamer en dan komt mijn vader vertellen dat jij het was, hoe het met je gaat, dat je een eitje aan het eten was, maar ik vind het alleen maar jammer dat ik je niet zélf heb gesproken.

Dat ik droom, lieve vriend die ik misschien al twintig jaar niet meer heb gezien, dat we inderdaad samen fietsen langs de Dudzeelse Steenweg, op weg naar de schaatsbaan in Sint-Michiels. Dat je me vertelt dat je niet meer kan schaatsen, maar dat je toch al weer kan fietsen. En ik ben zo blij want het is weer net als vroeger. En ik vraag me af of je nog al je herinneringen hebt, of als die door die mottige ziekte ook zijn weggevallen.

Dat ik droom van jullie alle drie, met wie ik urenlang heb zitten lachen vroeger, tot de tranen over onze wangen rolden, terwijl we radio maakten. Dat we terug in een café zitten, en het is niet donker maar klaarlichte dag, en we drinken koffie in plaats van pintjes, en we spelen een of ander stom kaartspel in plaats van Risk. Maar we zijn samen. En we praten noch lachen, maar het gevoel is er wel. We zitten dicht bij elkaar en die nabijheid voelt goed.

Dat ik na zo’n droom altijd eerst wakker word met een blij gevoel, ha, ze denken nog aan me. Dat ik daarna bijna onmiddellijk moet huilen. Want het is niet echt.

Dat ik, zoals nu, in alle vroegte naar beneden ga, omdat ik niet meer kan slapen en mijn droom nog zo helder is dat ze wil vast houden en opschrijven.

Dat deze dromen héél vaak terug komen en dat dit een terugkerend gespreksonderwerp is bij de psycholoog. Dat ik een vriendschap die uitdooft of verwatert, eerlijk gezegd bijna tien keer erger vind dan een verloren liefde. Want daar zit een eindpunt en meestal ook een reden aan vast.

Wisten jullie, lieve vrienden van weleer, dat ik dit al héél vaak wou schrijven, maar de woorden niet vond? Dat dit dromen mij wel geholpen hebben. Dat ik jullie nog altijd mis.