Tiny toetert en haar lief spit

Wuk ne titel is da nu were?

Vroeger zei ik geen “wuk”. Het is de “wadde” van de Zuid-Westvlaming en de “welk” van de Antwerpse Kempen.

Geboren, opgegroeid en naar school gegaan in Brugge. Maar toch op kot in Kortrijk en vrienden en vriendinnen van overal. Tien jaar gewerkt in Oostende, aan ’t zèètje. Collega’s uit Limburg. Mijn vader uit de Antwerpse Kempen, mijn grootmoeder van Menen. Mijn Brugs dialect is al lang niet meer zuiver en soms vind ik dat jammer.

 

http://www.mistert.be/westflemishforbeginners

Een paar weken geleden floepte er uit mijn mond, tijdens het werk (in Brugge): “Goh, die zunne skient in mien ogen“, waarop mijn collega zei: “Hoe lang woon jij nu al in Wevelgem? Je begint het al te horen!”. Oeps.

Vaak liggen wij echt dubbel van het lachen, mijn lief en ik. Zijn Kortrijks accent valt mij niet zo hard meer op, maar af en toe zegt hij weer zoiets, waardoor ik toch eens met ogen draai. Deze zomer bijvoorbeeld: “Ik gon sebiet met de tuunslange e ki spitten in den hof.” Mijn reactie was: “Spitten doe je toch met een spa, en niet met een tuinslang!!??”

Dus ja: spitten is hier dus spuiten. “Nie spitten met woater hé“, zou het dus kunnen klinken. Belachelijk hé? Toch? Hij vindt dat doodnormaal.

Ik schreef er al eens eerder over, over dat verschillend West-Vlaams van ons. Het blijft een reden tot hilariteit.

Wat voor speeltuig staat er op een onderstaande foto?

Juist ja, een schommel. En hoe zeg je dat in ’t West-Vlaams? Hawel, dat hangt er maar van af. In Brugge (wij toch, de jongeren kennen dat al niet meer, vrees ik) zeggen wij een toeter. Nee, niks om mee te toeteren, het komt van “touter”. Bij het Vlaams woordenboek vind je dit:

touter

(nen ~ (m.), -s)

schommel, schommelstoeltje

zie ook: balanschiere, bies, biezabijs, bijs, bijze, boes, boeschcammeré, boesjkammeree, jutekako, ratak, ratek, renne, rennekoker, rietseko, rijtak, sturrel, stuur, suur, toeter, wippentater, zwier

’t Is dus allemaal juist, gasten. Zot hé?

Dus voilà, ik toeter ip den toeter en hij spit met de tuinslang. Leuke bezigheden voor in den hof, nietwaar?

Tiny’s smsjes uit de jaren tachtig

Ik zie je al kijken: wablief?

In de jaren tachtig (de vorige eeuw, jawel) waren er nog geen gsm’s. Ik had zelfs vriendinnen die thuis zelfs nog geen telefoon hadden. Er was geen internet, geen Facebook, geen Twitter. Je zou je tegenwoordig al beginnen afvragen hoe wij in ’s hemelsnaam met elkaar afspraken?

Al is de gsm zogezegd verboden in het klaslokaal, ik vermoed dat de helft van de leerlingen en studenten toch wel zitten te sms’en tijdens de les. Of te Facebooken, te twitteren, enzovoort…

Shocking: Wij deden dat ook. Een welgemeend excuus aan mijn ex-leerkrachten Nederlands en Duits die misschien wel deze blog lezen. Jullie lessen waren niet altijd even interessant. Wij, tieners, hadden serieuze problemen. En die moesten wel eens erg dringend in klas besproken worden. Tiens, maar Tiny was toch meestal braaf en stil in de klas? Er stond toch nooit een opmerking in jouw agenda: “Tiny babbelt te veel in de klas?” Inderdaad, eerder iets als “Tiny mag wat vaker haar vinger opsteken.”

Maar dat ging niet! Ik was bezig! Toen al kende ik het nut van het therapeutisch schrijven (al wist ik niks van die term). Vriendinnen die raad nodig hadden, of ikzelf, schreven briefjes over en weer naar elkaar. Vaak zaten we naast elkaar, of met een bank of twee er tussen, en dan werden die briefjes doorgegeven. Gevaarlijk? Hoezo gevaarlijk? Je moest dat slim aanpakken hé. Ik ben nooit never jamais betrapt, er is nooit een briefje onderschept.

Ik ben er mee begonnen in het tweede middelbaar en ben dit blijven doen. Meer nog: ik bewaarde ze allemaal. En ja, ik heb ze nog steeds. Van elk schooljaar heb ik zo’n stapel. Af en toe herlees ik die nog, ’t is soms hilarisch.

Mopjes schreven we eigenlijk zelden, dit is er een uitzondering op. Het ging meestal over ons liefdesleven, over wat we hadden meegemaakt afgelopen weekend, en heel soms over huiswerk. Maar ook over muziek, onze hobby’s, over de leerkrachten, de andere leerlingen,…

Vaak was het ook gewoon een makkelijke manier om af te spreken, wie ging wààr mee naar toe, wanneer gingen we waar verzamelen, wie bracht wàt mee, en zo verder. Dus ja, net hetzelfde als wat we nu allemaal sms’en naar elkaar.

Al de voorbeeldjes, die je hier ziet, zijn de brave. De ellenlange epistels over gebroken harten en liefdesadvies ga ik met niemand delen. Dochters en zonen van de schrijvers en schrijfsters lezen mee.🙂 Nostalgisch als ik ben, zal ik ze niet weggooien. Die stapels hebben nu al zeven verhuizingen, en meer dan dertig jaar overleefd, ze kunnen er wel tegen. Wedden dat die smsjes van nu niet zo lang zullen bewaard worden?😉

Tiny en de man met de baard

Toen ik een jaar of zeven was, zou Sinterklaas bij ons thuis komen. Ik was dolblij, want de lieve Sint die al elk jaar op bezoek kwam in mijn kleuterschool was een sympathieke en grappige man, die mocht wel eens bij me langs komen.

Hij ging bij ons meteen in de zetel zitten, kreeg een likeurtje voorgeschoteld en ik mocht op schoot. Wat rook Sint raar. En ik begreep hem helemaal niet zo goed, hij mompelde nogal. Precies of hij was veel ouder geworden sinds het jaar er voor. Hij zag er ook ietsje anders uit, maar ja, dat kan wel hé. Maar toen ik hem wat beter bekeek, ontdekte ik iets bizars. Er hing plakband aan zijn baard en aan zijn gezicht! En die baard kwam een beetje los. Dat wàs helemaal geen baard. Maar… maar… dat kon Sinterklaas helemaal niet zijn!

Sinds mijn geloof in de Sint een deuk heeft gekregen, heb ik een afschuw van mannen met baarden. Ik vind het vies, ze prikken, het is eigenlijk geen gezicht. Letterlijk. Mannen met baarden verliezen gewoon de helft van hun gezicht omdat dat haar er voor hangt. Yuk.

Sorry hé. Want zo te zien is er een hype aan de gang, al een paar jaar. Plots heeft iedere hippe man een baard. Plots zien veel knappe mannen er uit als oudere boskabouters. Plots compenseren mannen het gebrek aan haar bovenaan met een baard.

We keken naar een film en tussendoor was er massa’s reclame, maar hoe gek was dit? In elk maar dan ook in élk reclamefilmpje kwam een man met een baard langs! Ik nam er foto’s van, als bewijs!

De enige uitzondering van heel de avond was Mister Proper!

Ik verwacht al wat reacties van vrouwen die zeggen dat ze een baard sexy vinden. Dat snap ik niet!! Leg het mij maar uit als je wil.🙂