Hoe het voelt, hoe het eruit ziet, hoe ik ben, hoe ik adem.
Niet fris en fruitig, maar uitgeperst en een rommeltje. Een zootje. Een hoopje afval.
Oh ja ik heb goeie dagen gehad, zalige dagen zelfs, vooral die in Spanje, in lekker weer en zonder zorgen. Met gezonde voeding die ik niet zelf hoefde klaar te maken. Ik voelde me als een frisse fruitsalade.
Ik heb al eens een etentje met familie overleefd zonder paniekaanval of druk. Zelfs een spannende basketmatch in een bijna lege sportzaal kon ik aan. Alleen het sociaal getater achteraf in de cafetaria heb ik slim aan mij voorbij laten gaan.
Vandaag. Een doordeweekse dag met niks op de agenda behalve een doktersbezoek. Waar ik ook al op voorhand stress voor had, waar ik aan kwam met een lijstje en een lichte hyperventilatie. Maar ik heb een goeie huisarts die me begeleid en zegt waar het het op staat, die me fysiek onderzoekt en mentaal ondersteunt.
En dan heb ik een uurtje gesport, twee keer per week verzamel ik alle energie die ik heb en mat mezelf even fysiek af, iets waar ik deugd van heb, niet bij na hoef te denken en waar ik vaak zelfs een goed gevoel van krijg: dit lijf kan nog wel iets.
Maar mijn hoofd wil veel sneller gaan dan mijn lichaam kan. De planner in mij wil vooruit, organiseren, toekomstige dingen bedenken, een actieplan maken,… Op websites kijken wat kan en wat ik wil. Maar dan wil mijn lichaam dat hoofd inhalen en dat lukt maar niet. Daar gaan we dan weer: spanning en stress terwijl ik gewoon op een stoel zit en naar een scherm kijk. Ik wil te veel maar ik kan amper iets. Ik moet vertragen maar ik wil volle bak vooruit. Het is de processie van Echternach: drie stappen vooruit en dan teruggekaatst worden. Tegen een muur lopen en op je gat moeten gaan zitten.
Het wordt wel beter. Ja hoor. Maar ik heb geen glazen bol en weet niet wanneer het beter wordt natuurlijk. En dat steekt ferm tegen.
In 2019 deed ik een soort van detox, met goed resultaat maar om dat nu lekker en echt gezond te noemen, hmm nee. Ik schreef er over hier.
Vorige week trakteerde ik mezelf op een kleine week in een Spaanse “retreat”, een verblijf om tot rust te komen, waar je veel of weinig activiteiten kon mee doen, al naargelang je goesting van het moment, er was zon, er was een zwembad, er waren mooie wandelingen en de zee was vlakbij. Het was er stil en rustig en je kon eten samen met de anderen, maar net zo goed op het terras in je eentje, of zelfs op je kamer. Ideaal.
Elke dag kon je kiezen of je gewoon de veganistische maaltijden mee wou eten, of als je liever een sapje had in de plaats. Veel mensen kozen er voor om enkele dagen te detoxen en enkel de sapjes te drinken. Maar eerst wou ik daar een workshop over volgen, en daar heb ik veel van geleerd. Het is om te beginnen belangrijk om niet zomaar fruitsap te gaan drinken als maaltijdvervanger, maar een goeie combinatie te maken van groenten en sommige fruitsoorten. Ze werken met professionele sapcentrifuges en sinaasappels bijvoorbeeld worden eigenlijk niet gebruikt omdat die veel suiker bevatten.
Ik wou eerst enkele dagen gewoon eten: zelfs dàt is al een soort detox, want er komt geen brood, alcohol, koffie, suiker of voorgeprepareerde voeding aan te pas. Ik schrapte zelfs al een paar dagen voor ik er naar toe ging koffie, koekjes en chips uit mijn menu, want dat liep soms wel eens de spuigaten uit, eerlijk gezegd. Het werd dus hoog tijd om een beetje gezonder te leven, niet alleen mentaal uit te rusten, maar ook mijn maag wat rust te gunnen.
’s Morgens is er een gezond ontbijt: er is altijd fruit verkrijgbaar, granola, muesli, soya-yoghurt of -melk, er is altijd thee, en dat is voor mij méér dan voldoende. Op onderstaande lijst zie je de bovenste lijn: dat is het extraatje elke dag bij het ontbijt.
Bij de lunch en het diner is er altijd ook soep, twee soorten salade, en twee soorten warm eten. Heerlijk en gevarieerd.
De tweede dag heb ik de lunch omgeruild voor een sapje. De derde dag at ik alleen maar een (stevig!) ontbijt en koos ik voor een lekkere juice ’s middags en ’s avonds. Die “sapjes” zijn wel een halve liter, dus je hebt er wel even werk mee en ze vullen veel meer dan je denkt. Onderstaand schema is het “juice menu”, zoals je ziet: elke dag een andere variatie.
Ben je voor iets allergisch, dan passen ze dat aan. Mijn kamergenoot had een latex-allergie en kan geen avocado verdragen, dat zat er voor haar dus nooit in. En hoe lekker zijn die sappen met gember en wortel, ik ben zot van gember, kan me wel voorstellen dat mensen dat vreselijk vinden, maar dan kun je ook vragen om dat er uit te laten.
Op bovenstaande foto: mijn ontbijt van de donderdag, rode biet, avocado, citroen, appel en komkommer. Deze was zo lekker!
’s Avonds kon je dan ook weer kiezen uit een aangepast sap-menu, altijd aanpasbaar. Zo heb ik op een avond de Fresh Green gedronken, met spinazie, boerenkool, komkommer, broccoli en citroen. Ik heb geen enkele keer honger gehad, echt niet.
De volgende dag dronk ik nog als ontbijt en lunch een juice en ging ik ’s avonds weer ‘gewoon’ eten. Dat smaakte wel weer moet ik zeggen.
Maar na een paar dagen voelde ik me stukken beter dan ervoor, mijn huid straalde, ik was ‘wakker’ en optimistisch (en dat was héél lang geleden) en had zeker genoeg energie voor twee keer per dag yoga en een wandeling.
Het feit dat ik zo langzaam in een detox-ervaring ben gegleden maakte dat ik nul afkickverschijnselen had. Ik kan me voorstellen dat als je van een “normaal voedselpatroon” meteen overschakelt naar sappen, dat je dan wel eens kan afzien. Dat zou ik zeker niet aanraden.
Ik las drie boeken uit bij het zwembad, heb véél geslapen en had zo goed als géén zorgen. Geen angsten. Alles was tot in de puntjes geregeld en dat had ik nodig. Ik had weinig sociale contacten, want daar kwam ik ook niet voor. Samen met nog pakweg acht andere mensen was mij al veel te druk en heb ik dus bewust vermeden. Af en toe een goed gesprek tijdens een wandeling was al méér dan genoeg.
De vrijheid om te doen wat je wil en toch een uitgebreid en gevarieerd aanbod te hebben aan activiteiten, waar je ook geen last van hebt als je ze niet mee doet, bleken ideaal om een stukje van die leeggelopen batterij weer op te laden.
En dan kom je thuis: twee uur later dan gepland door vluchtvertraging omwille van de stakingen in Frankrijk, is de wasmachine kapot en is het hier stervenskoud en regent het elke dag. Maar ik geniet nog even na, als ’t niet erg is.
Soms lijkt het alsof ik mijn lichaam niet echt meer voel, als ik te veel in mijn hoofd zit. Wat daarbij helpt: bewegen! Lichaamswerk in welke vorm dan ook.
Al een tijdje bekeek ik de website van Souldance, vlakbij mij in Moorsele en het aanbod van “Open Floor Movement” sprak me wel aan, vooral omdat je gewoon eens op een zondagvoormiddag kon komen proberen, verder geen verplichting.
Een hele grote danszaal, en een wonderbaarlijke opkomst van wel veertig mensen, zelfs elf mannen, en de gemiddelde leeftijd was ergens in de veertig, schat ik.
De begeleiding was uitnodigend en minimaal, je danst je eigen beweging, je laat je stromen door de muziek en op die manier maakte ik terug contact met mijn voeten, mijn benen, mijn rug, mijn armen,… Ik ben niet verlegen op dit vlak dus als het met dansen te maken heeft, kan ik mij volledig laten gaan, als er geen choreografie of wat dan ook aan te pas komt.
Twee uur traag, snel, beheerst, onbesuisd, volks, ritmisch, a-ritmisch bewegen op muziek en je van niets moeten aantrekken. Volledig mijn ding. Iedereen doet zijn goesting, soms krijg je een uitnodiging om per twee te dansen, maar niet te imiteren, niet je laten leiden door de ander, ruimte geven en toch in verbinding staan. Heerlijk. Ik kende er niemand, maar werd er warm onthaald, zelfs al werd er niet gesproken onderling.
Het leek een beetje op Ecstatic Dance, wat ik al een paar keer eerder deed (klik op de link om mijn blog hier over te lezen). Geen drank, geen gebabbel, en geen schoenen. Maar als ik zo vrij dans, komt er van alles naar boven, alle soorten dans die ik al eerder beoefende: volksdans, ballet, jazzballet, walsen, zumba, salsa, tango, Afrikaanse dans (goh ik heb al wat afgedanst in mijn leven). Het is soms zoeken naar een beweging die volledig uit mezelf komt en niet uit eerder geleerde dansjes. Boeiend en een uitstekende lichaamsbeweging.
Achteraf vroeg Nele, de begeleidster om in één woord proberen uit te drukken hoe je ervaring was. Bij mij was dit: DANKBAARHEID; Dankbaar voor dit lichaam, waar ik ondanks alles toch nog steeds mee kan bewegen. Ik weet dat er lezers zijn die hierin ernstig beperkt zijn en dat doet me verdriet.
Ondertussen zijn we weer al een week verder en heb ik mezelf getrakteerd op een paar dagen Spanje. Ik ga naar een retreat: er is yoga, fitness, wandelingen, lekker veganistisch eten en sapjes, er is een zwembadje en een sauna en als je niks wil doen, kun je gewoon in de hangmat liggen lezen. Ideaal.
tiny blogt 