Is ze nu helemaal onnozel geworden? Hoezo, ze ging ademen? Doet ze dat niet 24/7?
Lees verder en denk over enkele alinea’s wellicht: “Okee, Tiny is volledig aan het zweven en zit met haar geitenwollensokjes op haar vliegend tapijtje/yogamatje.” Want het wordt een behoorlijk bizar verhaal, zelfs voor mij.
Het begon in Egypte. Claudine gaf me daar voetreflexologie, waarbij ik ook al een en ander raars voelde: zweterige handen, een druk op mijn blaas en een hoofd dat uit een bruisbal leek te bestaan. Ze vertelde me over een boek dat ik dringend eens moest lezen, en gaf me deze mee naar huis. De volgende dag begon ik het toch maar te lezen in het vliegtuig, uit nieuwsgierigheid. Het heet “Vrij voor altijd” en ja, dat klinkt al een beetje… Juist. 
Maar dit was heel helder en nuchter geschreven. Geert vertelt over zijn nogal brute echtscheiding, zijn depressie, zijn verslaving aan slaapmedicatie en anti-depressiva en hoe hij ten einde raad eens een ‘ademsessie’ ging volgen bij ene Marie-Rose. Het gekke was dat zijn leven op bepaalde momenten verdacht veel overeenkomsten had met het mijne (ik ga niet in details) en dat hij de laatste tien jaar ook vooral bezig was met zijn persoonlijke ontwikkeling.
Hij schrijft over de enorme uitwerking van deze ademsessies, hoe hij zich daardoor veel beter in zijn vel ging voelen en hoe hij uiteindelijk zelf ook ademcoach werd. Dit is wel een heel summiere opsomming, maar ik las het boek volledig uit tijdens die ene vlucht en dacht: ik wil die man ontmoeten! En ook meteen eens zo’n ademsessie proberen.
Wat is het nu? Deze ademhalingstechniek wordt ook wel ‘rebirthing’ genoemd – en oh boy, ik hoor je al zuchten. Echt waar, ik dacht net hetzelfde. Het gaat om bewust verbonden ademen, dat wil zeggen dat je inademing meteen gevolgd wordt door een uitademing. Ik zocht filmpjes op, maar zag veel mensen met open mond hyperventileren: dat is niet de techniek die Geert gebruikt. Hij leert het aan door via de neus in te ademen, en meteen weer uit te ademen in een ontspannen ritme.
Dat rebirthing komt van de ontdekker (Leonard Orr) die bij de ontwikkeling ervan een soort herinneringen aan de geboorte kreeg. Wellicht omdat het toen vooral werd toegepast in een hottub met warm water. Maar hij ontdekte ook dat het effect vooral kwam door de ademtechniek, niet zozeer door de aanwezigheid in het water.
Ik kwam thuis, schreef een mail aan de auteur en we maakten meteen een afspraak voor de volgende woensdag. Zo reed ik die dag naar het midden des lands, werd ik hartelijk verwelkomd door een goedlachse toffe kerel, die zoals ik al had verwacht, helemaal niet zweverig overkomt, maar alles nuchter en realistisch uitlegt. Of ik verwachtingen had? Eh nee, totaal niet. Ik denk ook geen blokkades of trauma’s te hebben dus ik ging in alle vertrouwen en vol nieuwsgierigheid op de matras liggen.
Dat ademen had ik al eens geoefend, maar zou ik dat een uur volhouden? Geen flauw idee, proberen maar dus. Geert begeleidde me hierin, gaf aan hoe ik moest ademen en in welk ritme en als mijn aandacht afzwakte, raakte hij me soms even aan om me terug in het juiste ademritme te brengen. Ik hield vol, zelfs al dacht ik ‘ help, moet ik hier een uur zo liggen blazen en puffen?’ en ik vermoedde ook dat ik niks spectaculairs ging voelen. Wellicht zou ik wel wat energie bij mezelf kunnen opwekken, of me mentaal sterker voelen nadien. Mooi meegenomen toch, dacht ik.
Wie schetst mijn verbazing van het effect. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik doe mijn best.
Al na vijf minuten begonnen mijn handen te tintelen. Die lagen gewoon naast me op de mat, maar het was net of er energie begon onder te zitten of zo. Precies of ze werden wat naar omhoog geduwd. Zomaar. Ik bleef ademen gelijk een zot. Als je al eerder wat met yoga en meditatie bent bezig geweest, valt dat nog goed mee. Mijn handen begon zo stilletjes aan een eigen leven te leiden, en terwijl ik me er héél bewust van was, gingen die echt naar omhoog. Geert deed het dekentje weg van mijn handen en héél langzaam bracht ik mijn handen omhoog, boven mijn buik, boven mijn borst, eigenlijk geen idee in welke houding want ik had mijn ogen dicht. Ik deed het zelf niet, het ging automatisch!
Geert zei nog dingen in de trant van ‘Laat het gebeuren, je bent de moeite waard, je bent veilig… Laat de liefde toe’ en even dacht ik “Ja ja…” maar ik deed wat hij vroeg en dacht gewoon aan al mijn geliefden. Niet zo moeilijk en dat voelde goed.
En maar ademen. Ik bleef echt bewust, maar voelde een soort stroom door mijn lichaam vloeien – sorry ik kan het echt niet deftig uitleggen.
Tot het moment dat Geert zei, je mag nu eens diep inademen en dan goed alles uitademen. Dus ik dacht, ah ’t is gedaan. En hij zei: Nu mag je stoppen met ademen. Huh? Pardon? Maar ik deed het. Ik stopte met ademen (of ik ademde super onbewust en superlicht, dat kan ook). En dan.
En dan.
Holy shit. Wat is me dat hier jongens? Mijn handen, nog steeds ergens zwevend boven mijn borst, gingen bijna in een soort kramp, maar ik lag niet meer op een matras, ik voelde me alsof ik in een soort donkere floating tank of zo lag te drijven. Aaah, dacht ik, als ze dit terug naar de baarmoeder noemen dan snap ik verdomd goed wat ze bedoelen. Ja, daar lijkt het vast wel op. Heerlijk. Mijn lichaam was zo licht, ik voelde me zalig, ik kreeg het aangenaam warm (alsof je vanuit de winterkou in een gezellig warme kamer binnen komt), alles voelde goed en alles was energie.
Na een heerlijke tien minuten (het kunnen er ook vijf of vijftien geweest zijn), mocht ik weer gewoon gaan ademen, zei Geert. En ik kwam héél langzaam terug. Héél langzaam kon ik mijn handen weer normaal bewegen, mijn benen deden nog een tijdje hun werk niet, maar ook dat gevoel kwam langzaam terug.
Ik had een fantastische trip gemaakt, zonder drugs. Wat was dat, zeg? Ik heb zeker tien keer gezegd “maar allez!”en “what the f*ck?” want ik snapte er NIKS van. Dit effect had ik nooit of nooit verwacht. Het was de max!
Ik heb meteen geboekt voor een volgende keer, want Geert zei dat er nog véél meer kan gebeuren als je eenmaal een beetje gewoon bent wat er gebeurt. Ik ben reuze benieuwd. Voor mensen die bepaalde trauma’s, pijn hebben, kan het echt een positief effect opleveren, dat is al meermaals bewezen. Je moet er je natuurlijk wel voor willen en durven openstellen. Maar het is ZOT dat je dit volledig zelf kan doen, want veel doet zo’n begeleider niet, buiten je instructies geven en zorgen dat je veilig en beschermd bent.
Die avond reed ik vol energie terug naar huis, ik belde met drie van die geliefden om uit te leggen wat ik had meegemaakt, en mijn lief zei al snel “Wat voor pilletje heb JIJ gepakt, zeg? Niks schat. Ik heb alleen geademd.
Kijk voor meer info op de website van Geert: http://www.deademcirkel.be/
