Tiny en het weerbericht

Ik kocht vorige week sandalen. Wat totaal belachelijk klinkt als je kijkt naar het weerbeeld van de afgelopen weken en de week die volgt. Maar er is nu nog veel keuze en het eerste paar dat ik paste, zat meteen goed. Dus ik heb een excuus.

Mijn humeur wordt hoe langer hoe meer bepaald door het weer. Toen we een week of twee geleden toch enkele mooie dagen kenden, en ik af en toe eens buiten de zon kon opzuigen, herleefde ik. Mijn huid, mijn haar, mijn gemoedstoestand, alles krijgt dan een boost, een face-lift, letterlijk bijna.

Als ik in de winter niet eens naar de zon kan, wordt ik slechtgezind. Daarom was die week in Albir, begin maart, wel erg goed voor mij en de mijnen. Maar nu. Het steekt tegen. De regen, de wind, de aprilse grillen en de maartse buiten, iedereen zal het volgens mij roerend met mij eens zijn. Ik vraag me af: wil dat klimaat ons iets bewijzen? Wil al die regen ons vertellen dat we niet goed bezig zijn?

Wat was dat met dat onweer laatst? Zoveel bliksemschichten in een minuut, ongelofelijk. Ik kan versteld staan van zoveel natuurgeweld.

Foto @HLN

Stel je voor zeg, in mei gaan we op ‘grote vakantie’ naar de Var in Frankrijk, dat het daar ook pijpenstelen blijft regenen en dat het zwembad gesloten wordt omdat “le météo” niet echt mee werkt. Tja, we zijn er eens mee weg, we zullen wel wandelen. Maar buiten zitten op vakantie lijkt mij toch een voorwaarde. Ik ga mijn best doen om mijn humeur niet te zeer laten te vergallen en ook: we weten nog niet hoe het er zal uitzien over twee weken, dus don’t worry Tiny, het kan nog allemaal in orde komen.

Dit jaar heb ik niet zo heel veel vakantie: ik ga heel de zomer gewoon werken. Met een beetje geluk kan ik dan nog eens een weekje weg in oktober/november of zo. En typisch: we zijn al aan het dromen van een zonnige vakantiebestemming voor februari volgend jaar: eerst was het Mexico (maar mijn lief wil eerst graag beter Spaans kunnen) en nu zitten we met Thailand in ons hoofd. De cheap way: zelf alles boeken en niet de platgetreden paden volgen. Onszelf kennende, kan dit plan nog wel een paar keer veranderen. Maar de wetenschap dat ik volgend jaar in donker, nat en koud februari ergens met met gat in de zon kan liggen, vervult mij met blijdschap en maakt mijn gemoed al een stukje vrolijker.

Tiny en het geluk

Een tijdje geleden luisterde ik naar de podcast van “De wereld van Sofie” op VRT, ze had het over gelukkig zijn en alles wat daarbij hoort. Heel interessant. Je hoort gewone mensen over geluk, wetenschappers, filosofen,… en ik kon me er erg in vinden. Luister eens als je dat graag doet (hier: https://www.vrt.be/vrtmax/podcasts/radio-1/d/de-wereld-van-sofie/5/gelukkig-zijn-/), of lees hier verder, want ik maak een soort samenvatting naar wat ik er van heb opgestoken.

Als je mensen op straat vraagt, of ze gelukkig zijn, een steekproef zogezegd, dan kom je al snel bij mensen die twijfelen. Bijvoorbeeld, jonge mensen, die nog op school zitten, je zou al snel denken: goh die zal wel gelukkig zijn, geen verantwoordelijkheden, weinig grote zorgen… Maar vaak zitten die vol stress gevoelens in verband met school, relaties, ouders,… Dus nee, die zijn zeker niet onverdeeld gelukkig.

Oudere mensen, 65-plussers en blijkbaar vooral die in de USA en Canada, zouden wereldwijd en over het algemeen het gelukkigst zijn.

Ze gingen ook het gesprek aan met een groep ouderen, en die hadden een rijk leven om op terug te kijken, maar moesten toch ook serieus eens graven als je hen vroeg: op welke leeftijd was je het gelukkigst?

Ik draaide dat om naar mezelf, vroeg dat ook eens aan mijn lief. En eigenlijk, moeten we toegeven dat we op dit eigenste moment misschien wel het gelukkigst zijn. Maar natuurlijk… dat zijn soms kleine momenten. Geluk vervliegt snel, en je onthoudt niet altijd de momenten waarop je echt “geniet”.

Voorwaarden voor je persoonlijk geluk zijn onder andere:

• verbondenheid: als je sociale relaties hebt, dat hoeven er niet veel te zijn, dat kan ook gewoon de goeie relatie zijn met je partner, je kinderen, je ouders, of enkele goeie vrienden
• zinvolle tijdsbesteding: als je een job hebt waarin je gelukkig bent, waarin je zinvol werk doet – of vrije tijdsbesteding die je blij maakt
• autonomie: in hoeverre je zélf kan bepalen wat je doet, dat je daarin de keuze hebt. Vrijheid met andere woorden.
• goed slapen: logisch hé, je voelt je meteen een stuk belabberder als je nacht na nacht slecht slaapt.
• gezondheid natuurlijk
• in de natuur kunnen vertoeven

Het is ook duidelijk dat je soms denkt dat je in de toekomst gelukkiger zult zijn: als ik eenmaal geslaagd ben, als ik die job krijg die ik wil, als ik die promotie zal hebben, als er eindelijk kinderen van komen, als ik eenmaal een relatie heb, als ik op pensioen ben,…

Maar vaak bereik je dan die mijlpaal, ben je even héél gelukkig, maar – zo zeggen de wetenschappers – dat vervliegt ook weer supersnel.

Ik ben vandaag weer een beetje gelukkiger dan gisteren: ik heb na negen jaar mijn oude Macbook moeten vervangen en heb net een nieuwe. ZO BLIJ! Want… ik kon een aantal dingen op WordPress (mijn blog-stek) niet meer doen, en nu zal dit zo veel makkelijker gaan, foto’s delen bijvoorbeeld, vlot typen, dingen invoegen,…. Dus misschien – met een beetje geluk (haha) – zul je weer meer lezen hier. Stom hé, dat je door zo’n fysiek, tastbaar ding ineens een stuk gelukkiger bent.

Maar ik ben ook gelukkiger dan gisteren omdat het vandaag mooi weer is en ik niet moet werken, omdat het morgen ook mooi weer zal zijn en dan moet ik wel werken, maar dat los ik wel op door af en toe eens naar buiten te lopen… En ’t is ook maar twee keer drie uur, dat valt toch mee?

Ik ga nog gelukkiger zijn als we drie weken verder zijn en we bijna weer op reis gaan (naar Frankrijk, een camping, zelfde als vorig jaar, weinig stress, en hoop op zon), maar nu is ’t ook al niet slecht.

En jij? Wat bepaalt voor jou of je gelukkig bent of niet zo erg? Wanneer in je leven tot nu toe was jij het gelukkigst? Zijn er dingen waar je naar uitkijkt die je gelukkig zullen maken? Ik ben benieuwd.

Vorig jaar in september, tijdens een mooie wandeling in de Var-streek.

Tiny leert haar grenzen kennen

Oei oei, ’t is bijna april en ik heb nog maar amper iets geblogd dit jaar. Niet dat iemand mij dat kwalijk neemt. Ik schrijf wanneer ik zin heb en soms is dat veel en soms is dat weinig.

De laatste maanden ben ik vooral bezig geweest met balans zoeken en vinden. Mijn nieuwe baan begint me als een goeie jas te passen, ik hoef me minder te forceren om het aan te kunnen. Mààr: ik ben ook quasi gestopt met mijn bijberoep. Masseren was heel lang mijn passie, maar ik moest aan mezelf (en aan mijn lieve klanten) toegeven dat de combinatie met een bijna voltijdse job niet te doen was.

Hoe ik dat pakweg zes, zeven jaar geleden deed: evenveel uren “gewoon” werken, massages geven, huishouden, sociaal leven, reizen, meditatie en yoga geven, ik heb geen idee waar ik die energie haalde.

Dus ik moet ook toegeven: ik word ouder. Mijn pols en vooral mijn linkerhand hebben het zwaar te verduren, niet alleen tijdens massages, maar soms ook al bij het typen of bij het sporten. Artrose, vermoed ik, want ook elders in mijn lijf is dat aan het huishouden.

Ik probeerde eerst gewoon te minderen: alleen nog vaste klanten masseren, enkel op dagen dat ik niét werkte, maar ook dat was nog te zwaar. Soms was ik gewoon op. En om dan nog iets extra te moeten doen, dat ging voor geen meter. Soms kwam ik zo moe thuis, dat mijn lief mij streng toesprak: “Daar: de zetel. Jij gaat daar liggen, met een deken over je en je praat niet meer, je doet niets meer en ik zal wel zeggen als het eten klaar is.” Denk je dat ik dat kon? Ha ha ha. Ik wil me altijd moeien, wil dan toch weer helpen, maar ik mocht niet. Gelukkig was hij streng, want het was soms echt nodig om met een deken over mijn hoofd en oordoppen in me af te sluiten van de wereld.

Ondertussen is het beter. En we gingen begin maart ook even met de schoonouders een week naar Albir, vlakbij Alicante. We gaan er zeker nog terug, zo in het laagseizoen, als het er iets beter weer is dan hier in Vlaanderen, en al zeker met meer zonuren. ’s Morgens een kopje koffie op ons terras met zicht op zee: veel meer heb ik niet nodig.

Nog een paar weken geduld: in mei gaan we terug naar Aups, in Frankrijk. Rustig op een camping in een huisje/mobilhome, met ons twee. In de zomer ga ik vooral werken, het is een groot voordeel als je vakantie kunt nemen als anderen geen vakantie hebben, veel rustiger en goedkoper.

Enkele foto’s van de afgelopen weken om te tonen dat ik toch mijn zetel uit ben gekomen: