Want dat denk ik altijd, dat de volgende titel voor een blogje wordt: Tiny valt van de berg. Of: Tiny in een buitenlands ziekenhuis. Tiny breekt haar been. Tiny moet alleen naar huis. De grootste rampscenario’s spelen zich altijd voor mijn ogen af als ik een berg op loop (of nog heviger als ik de berg afstrompel), of als mijn lief als een berggeit een extra col beklimt en ik een uurtje alleen achter blijf, wachtend en vrezend dat hij zelf van die berg tuimelt en ik alleen achter blijf.
Stress op vakantie.
Leuk hoor, vertrekken en maar drie nachten boeken en dan stoer zeggen van “We zien wel!“, en ontdekken waar we belandden. Maar dan lig ik ’s nachts al eens wakker in een tent, het weer van de komende dagen overpeinzend, in welke regio het beter zou zijn, wat we daar dan kunnen doen, wat voor campings er zouden zijn, of er nog plek is… Lastig.
En toch: ik leef nog. Het lief leeft nog. We spreken al eens een Spaans zinnetje uit en zeggen stoer dat we “un poquito Espagnol” spreken om dan twee snelle Spaanse zinnen later vragen te kijken en stilletjes te mompelen: “Ingles?”
Corona in Spanje, het is wel iets. Je kan er lang over discussiëren, maar wij beslisten om ergens in the middle of nowhere te gaan kamperen, een ecologische camping met weinig plekken, weinig mensen en ruimte zat. Waar het weer mooi is, de bergen hoog en het zwembad(je) fris.
Waar echter ook een felle wind waait, ’s morgens vroeg, waardoor ik mijn tent quasi uitWAAI, al mijn kleren tegelijk aan doe en geen deftig vuurtje kan maken omdat het te veel waait, ergo geen koffie. Enter: grumpy Tiny. Dat doet me dan beslissen om veertig minuten in de auto te rijden naar de dichtstbijzijnde Decathlon (ZO’N fan van die winkel, jongens!) om een windscherm. Un paravientes, dat weet ik nu ook. Om dan uiteindelijk super trots terug te keren op een camping waar het ondertussen 25 graden is en geen zuchtje wind.
Oh ja nog eens over Corona: iedereen hier draagt een mondmasker in publieke ruimtes, dus ook gewoon op straat en OOK de kindjes. Streng! Ik zit er weinig mee in omdat we wel al volledig gevaccineerd zijn, maar we passen toch op en hebben geen contact met andere mensen. Zelfs op een terras, blijft het mondmasker aan en gaat het pas af als je iets drinkt. Zelfs al is het pokkewarm.
Ondertussen is dit onze derde camping, op de eerste hadden we wat last van vliegen, op de tweede waren het soms mieren, maar gelukkig niet in de tent, en hier is het wind. Maar niet altijd dus. En hoera: géén mug te zien!
Ik kijk nog uit naar de hereniging met mijn Duitse vriendin die ik al tien jaar niet meer zag en die nu toevallig op een Franse camping staat waar we in het terug rijden nog even zullen passeren.
De bergwandelingen zijn wat mij betreft achter de rug. Ik ga nog wat boekjes lezen en me verder amuseren met niets doen. Hasta luego!
