Na een hektische periode met grove verbouwingswerken hadden we nood aan vakantie.
De geplande Cuba-reis ging Corona-gewijs niet door dus zochten we alternatieven. Tot op de laatste dagen wilden we niet strak plannen en wachtten we de maatregelen van bepaalde landen af.
Ondertussen zijn we foetsie. Mijn laptop liet ik thuis dus veel deftigs zal hier niet verschijnen. Hooguit wat foto’s.
We passeerden Neuschwanstein… …en bleven twee dagen hangen in Italië. Om uiteindelijk in Kroatië te belanden.
Zie ons hier staan met ons dom tentje tussen al die fancy campers. De luxe lieten we thuis. We eten lekker en gaan op verkenning. Meer moet dat voorlopig niet zijn.
In het landelijke, heuvelachtige Brakel ligt een plek verscholen in het bos. Een thuispraktijk, waar mijn vriendin Lien woont en werkt en regelmatig een workshop organiseert. Zij is zelf schrijfster, noemt zichzelf verhalenvroedvrouw – wat een mooi woord trouwens – en helpt andere mensen om hun verhaal te schrijven. Woods of Wonder, zo heet hun plek en hun website.
Al lang had ik al zin om meer te doen met dat schrijven van mij: er is niet alleen deze blog, maar al een jaar zit ik elke ochtend bewust morning pages te schrijven. Soms dacht ik, er is ruimte voor verbetering. Soms dacht ik, wat kun je toch veel bereiken voor jezelf door te schrijven. En ik schreef me in voor de workshop “Writing in the woods”: Een dag lang schrijven in verbinding met onszelf en met de natuur die ons omringt.
We waren met een kleine, aangename groep. Lien gaf ons af en toe tips en opdrachtjes mee en liet ons dan los in het bos. Met een kussentje of yogamatje, aan een tafeltje of gewoon tegen een boom, met pen en papier. Papier is zoveel rustiger, je laat je gedachten de vrije loop en wat komt, dat komt er.
Nu ben ik al wel gewoon om te schrijven in een flow, het stroomt altijd, ik hoef er zelden iets voor te doen. Maar de tips van Lien deden me verder gaan.
En ineens vroeg ik aan het water: hoe je die rust als een regelmaat in je dagelijkse leven krijgt. Al schrijvend bij het beekje kwam ik tot inzichten, maar werd ik ook mee geleid naar iets diepers. Misschien voeding voor een blogje, later.
We werden op verrassende manier uitgenodigd om woorden te kiezen, en we werden vrij gelaten om daar mee aan de slag te gaan. Ook hier ontsproot een verhaal dat er anders nooit was gekomen.
Inspiratiestarters: hoe geraak je aan een begin van een tekst, waar of met wat start je? Wat doe je als je even vast zit?
Het verschil tussen schrijven op papier en digitaal schrijven, waarom is dat van belang?
Zo waren er nog een heleboel tips: Laat de natuur tot je spreken. Nestel je in dit moment.
Klinkt het te wollig? Ik garandeer je, je maakt het zo realistisch of natuurlijk als je zelf wil. Je schrijft toch op wat je denkt? Gooi eens die regels overboord, maak er geen mooi schrijfseltje van, bewerk het niet, maar laat de woorden stromen. Een zalig gevoel.
Deze dag kwam voor mij op een ideaal moment: na een drukke werkweek, met veel gedoe thuis (die vloer en zo), tussen de vakantieplannen door.
Over die plannen later meer. Maar hier mijn intentie voor de volgende tijd, iets wat ik vandaag heb geleerd:
“Laat ik voor mezelf wat meer tijd en ruimte scheppen voor creativiteit in al zijn vormen. Ik hoef de wereld niet beter te maken, ik hoef niet per se nog van alles te doen voor andere mensen. Het is nu tijd voor mij, want als ik beter met mezelf overeen kom, als ik mezelf meer rust gun, en mezelf dat ook echt cadeau doe, dan word ik sowieso kalmer en een betere versie van mezelf. Een dag als deze is een wonderlijk geschenk.”
Bijna exact een jaar geleden schreef ik deel 1: De 7 Ge’s, een achterdoenertje van Lieselotte.
’t Is eigenlijk gewoon een ideaal excuus om te bloggen over van alles en nog wat, wat we beleefd (haha) hebben de laatste tijd.
Geschilderd.
Awel, dat doe ik graag. Kleurtjes kiezen en afplakken en het schilderen zelf, ja: top-activiteit. Je bent actief bezig, het gaat vooruit en je ziet verandering. Onze muur wàs al oranje, al was het de bedoeling om een soort terra cotta kleur te hebben, maar eigenlijk vonden we de kleur niet super. Nu er gechapet is (hoe schrijf je dat eigenlijk?) en er nog geen vloer ligt, is het moment goed gekozen. Nadat ik ontdekte dat je met ecocheques enkel de Levis Ambiance collectie kon kopen, was de keuze al meteen beperkt en ging ik eerst wat testers halen. Het is de kleur ‘tapas’ geworden, iets wat ze wellicht genoemd hebben naar de kleur van de schaaltjes waarin ze die tapa’s doen! (Merci Kathleen!)
Gekozen.
Onze vloer hadden we al màànden geleden uitgekozen, toen we die definitief gingen bestellen was de tegelwinkel nét een dag open, dus mijn lief ging alleen. Er waren drie soorten die we allebei tof vonden, dus hij kreeg vrij spel en bestelde. Kan mij het schelen, jong.
Enfin, wéken later is die hoop tegels er nog altijd niet. Méér zelfs: ze staan zelfs nog niet eens in het magazijn in Italië. Veertien telefoons later… mogen we terug naar de winkel, gaan ze ons een alternatief voorstellen dat er op lijkt en dat voorradig is. Dus: opnieuw kiezen, in vijf minuten gefikst, ’t is goedkoper, ’t is onmiddellijk leverbaar én we kregen er nog een fles wijn bovenop ‘om het leed te verzachten’.
Gewacht.
Op de tegels dus. Op de vloerverwarmingsman, al was die telkens mooi op tijd. Op de vloerder. Op de chape die moest drogen, waardoor we kampeerden in de garage. Op de tuintafel en stoelen die ze volgende week eindelijk komen leveren (zeggen ze…). Op de vloerder (2) die de primer moest komen smeren. Op de primer die moest drogen. Ik heb het gehad. Echt waar.
Gepland.
En weer veranderd. Opnieuw gepland. En weer veranderd. Cuba gaat niet door. Alternatief nummer twee werd Zweden. Laat Corona daar nu pas deftig van zich horen en laten ze daar geen toeristen meer toe. Alternatief nummer drie is nu Kroatië. Maar het kan ook gewoon Frankrijk worden, of Italië. In elk geval gaan we niet vliegen en niet naar drukke (of zelfs minder drukke) hotels. Met de auto weg, onze neus achterna en een tent in de koffer.
Gesport.
Euh… Goh. Tja. Van die routine van in het begin schiet er weinig meer over. Door al die bovenstaande werken is mijn sportactie geëvolueerd van wandelen en lopen naar puin ruimen, planken tillen en verleggen en schilderen. MAAR: de yoga ging terug van start, in de buitenlucht én ook de Zumba (met maximum 20 personen en via inschrijving). Hoera!
Gelezen.
Tiny die niet meer leest, dat is een zieke Tiny of een dooie Tiny. Nu ben ik net begonnen in de nieuwste van Nicci French (In hechtenis), ik las een eng boek (Horen, zien en zwijgen) voor de leesclub, een slecht boek (De liefde dus) van Joke Hermsen, en een romantisch boek (De bijenkoningin).
Gezien.
We proberen elke dag ’s avonds het Journaal te volgen. Bij gebrek aan woonkamer en televisie met digibox, zaten we vaak op het bed van de plusdochter die nu op kot is en waar we een scherm met chromecast hebben staan. We zijn nu bezig met Elite, een Spaanse serie met twee acteurs die ook mee spelen in La casa de papel.
