Geland in Caïro, om 15u15. Vlot naar binnen, vlot mijn valies van de band geplukt want ach, er landde wellicht maar één vliegtuig. Op de landingsbaan zagen we toch geen enkel ander vliegtuig landen noch vertrekken.
In de hall wacht ik op de Vlaamse en er komt nog een dame van op veilige afstand vragen van waar ik ben, of ik ook morgen een vlucht naar huis heb en of ik een hotel heb voor de nacht. Ze blijkt Italiaans – met mondmasker en al. Maar ze leeft al meer dan een maand in Sharm El Sjeik, dus kwam al wekenlang niet meer in Italië. Ja, zeg ik, het Novotel. Zij blijkbaar ook. We spreken af, de Vlaamse Karine, de Italiaanse Alberta en ik dat we samen naar het Novotel zullen gaan. Dat is op vijf minuutjes rijden met een taxi, maar eenmaal daar voor de poort aangekomen is alles afgezet en vraagt de parkeerwachter naar ons kamernummer. We tonen onze reservatie, maar hij zegt: “No. Hotel full.” Eh, pardon? Wij hebben reservaties. Maar hij is onverbiddelijk. In mijn privé bericht van het hotel stond een telefoonnummer, dus ik bel. Geen gehoor.
De Italiaanse Alberta belt ook, die heeft een ander nummer van het hotel en krijgt iemand te pakken. Nee, zeggen ze, ’t is overboekt, je kan er niet in. En trouwens, je moet een medisch attest hebben om binnen te mogen. Pardon??? En nu?
De taxichauffeur belt met een bevriende hotelmanager, die ging kijken wat ze voor ons kunnen doen. Een honderdtal meter vòòr het Novotel bevindt zich Le Passage, een hotel wat er poepsjiek uit ziet, maar foert, ik zeg dat we het net zo goed daar ook eens kunnen vragen. Maar ook daar hetzelfde antwoord. De taxichauffeur belt opnieuw. Alberta belt met haar Egyptische man, misschien kan die iets doen. Ik bel met Michel, de consul, maar die heeft ook geen idee wat we kunnen doen.
Terwijl we daar allemaal wanhopig staan te telefoneren, komt er toch ineens iemand van Le Passage vragen van waar we komen, met hoeveel we zijn en hoe lang we willen blijven. En of we een medische test willen ondergaan. We komen van SHARM, beste man, niet van Corona-Europa. En ja, we willen alles ondergaan. Over een prijs wordt niet gesproken, ik denk al in termen van meer dan honderd euro, maar f*ck it, ik wil een douche en een bed.
En oh mirakel, we mogen naar binnen. We hebben geen koorts, we krijgen meteen handgel, en een super vriendelijke receptionist die onze gegevens vraagt. 55 € voor een kamer met ontbijt. En ja, we kunnen vanavond nog iets krijgen om te eten als we willen. Driewerf HOERA!
Zelfs voor de knoppen van de lift te bedienen is er een oplossing voorzien. Heerlijk! Ik drink nog een glas wijn en kruip mijn bed in, heb amper nog honger en doe natuurlijk bijna geen oog dicht. Van de spanning. Ga ik morgen eindelijk in België geraken? Ik heb gratis WiFi en bel met mijn ouders, stuur naar iedereen berichten dat ik toch al zo ver ben. Ook naar Michel, de consul.
’s Ochtends om zes uur ontbijten in een lege zaal. Er zijn tien kamers bezet van het 420-kamers tellende hotel. Maar het ontbijt is decadent. Alles is er. Of we een eitje willen? Wat voor soort koffie we willen? Fruit, wafels, donuts, dertig soorten brood, ik heb de helft niet gezien maar het was ongelofelijk. Ik hoop dat ze met de overschot al het personeel eten geven want die mensen hadden amper iets te doen. 
Met de gratis shuttlebus van het hotel zijn we mooi op tijd in de luchthaven waar we al snel twee mensen van de Belgische Ambassade spotten. Een van de twee blijkt Michel te zijn, de consul die me al zo vaak aan de lijn heeft gehad. Ik zeg hem: “Had ik u mogen knuffelen, ik zou het meteen doen!” Fantastisch werk hebben die mensen geleverd. Heel het incheck- en paspoortgedoe werd door hem gefikst, en zo zaten we al snel met nog een paar andere verdwaalde Belgen aan de gate.
Een compleet lege luchthaven, dat is wel iets speciaals. Heel de tax-free zone leek wel geplunderd.
Op het vliegtuig zaten we eerst elk op een volledig lege rij, maar na de tussenstop in Hurghada zat het vliegtuig vol. Iedereen met mondkapjes en handschoenen. Personeel komt langs met handgel, doekjes, drankjes, eten, alles keurig! Egyptair heeft echt zijn best gedaan.
En ja, om 16u Belgische tijd landde ik in Zaventem. Emotioneel. Triest maar ook blij. Heel raar allemaal. 
Ik heb de (bijna lege) trein naar Kortrijk genomen, mijn vriend kwam mij halen, heeft mij niet gekust maar leek toch wel blij te zijn en had voor mij gekookt.
Voila. Ik ben er. Ik blijf thuis. Hoe ik mijn dagen nu spendeer, is weer voor een volgende keer.
