Zwarte Piet! Wiedewiedewiet! ‘k Hoor je wel maar ‘k zie je niet!
Alle discussies over al dan niet zwarte Pieten ten spijt, ik was er vroeger dol op, heel die Sinterklaasperiode. Narda van Beaunino schreef er over hoe zij het mee maakte in Nederland en dat zette me aan het denken…
Mijn geloof in de Sint heeft niet zo heel lang geduurd. Ik was een jaar of acht en de Sint kwam bij ons thuis. Hij rook een beetje raar en ik zag dat zijn baard was vastgeplakt met kleefband, dus ik bleef beleefd en stil en gaf een handje, kreeg mijn kadootje maar dacht er het mijne van.
Op de lagere school was zes december een feestdag. In plaats van na de bel naar binnen te wandelen in rijen van twee, was er grote chaos, want af en toe verscheen een zwart gezichtje achter één van de zolderramen van het schoolgebouw. En wij maar roepen: Zwarte Piet! Wiedewiedewiet! ‘k Hoor je wel maar ‘k zie je niet! Opeens werd een raam open gedaan en gooide Piet met een massa picknickjes. Of hoe noemen jullie dat? Nic-Nacjes? 
Eenmaal terug in de klas was er op de gang een heleboel lawaai want Sint ging met een aantal van zijn Pietjes alle klassen rond, en er werd gefluisterd dat er elk jaar toch minstens één meisje die grote zak in moest. Ik heb het nooit gezien, maar het was een zeer hardnekkig gerucht en we waren toch wel een beetje bang!
Thuis keken we steevast naar de intocht van Sinterklaas in Nederland. Bij mijn weten kwam hij gewoon rechtstreeks van Spanje naar Amsterdam, of waar het dan ook was destijds. In elk geval met een boot en een heleboel lollige zwarte Pieten. Ik geloof dat Mies Bouwman de presentatie deed, een hele geestige show was dat.
En ja, de liedjes. Ik ken ze denk ik nog allemaal uit mijn hoofd. Sinterklaas kapoentje, Hoor wie klopt daar kinderen, Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, Oh kom er eens kijken, en heel de playlist. 🙂
Ik was enig kind en moest nooit kadootjes delen met iemand anders, heel vaak kreeg ik wat ik graag wou, een Barbie of Lego (jawel!) of een gezelschapsspel. Van mijn oma altijd een kleurboek – en ik deed dat niet graag, maar ja. En speculaas en marsepein en mandarijntjes! Chocolade hoefde niet meteen voor mij, maar ik at het ook wel op.
Vele vele jaren later ben ik uiteindelijk toch naar Sinterklaas in Nederland gaan kijken. Couchsurfing organiseerde jaarlijks een Sinterklaasparty en later zelfs een Sinterklaasweekend. Voor sommigen klinkt het wellicht belachelijk, maar het was super om al die buitenlandse toeristen uit te leggen wat die traditie nu eigenlijk in hield. En iedereen deed vrolijk mee. Nooit iemand horen klagen trouwens over het feit dat het zwarte pieten gedoe racistisch zou zijn. Zelfs niet door de vele kleurlingen die net zo vrolijk mee feesten.
Mijn (Hollandse) baas bezorgt ons trouw elk jaar een kadootje van de Sint, benieuwd of ik dit jaar mijn chocolade op krijg vóór Pasen!
Nu dacht ik écht nog een foto te hebben van Tiny en Sinterklaas maar die is foetsie. Ik was wel héél blij met mijn verpleegsters outfit!
