It’s that time of the year again… Facebook, Instagram, maar ook “in real life” hoor en zie je overal trotse ouders die pronken met hun geslaagde kinderen.
Begrijpelijk. Héél normaal dat je blinkt als een kerstboom en dat je jezelf trots op de borst mag slaan als zoon of dochter weer een jaar doorgesparteld hebben en verder mogen naar een volgend schooljaar, de hogeschool, de universiteit en kunnen genieten van een zorgeloze vakantie. Als ouder heb je ook flink je best gedaan om ze daar in te begeleiden. Serieus én welgemeend: chapeau en proficiat.
Elk jaar opnieuw vraag ik om je soms toch een beetje in te houden. Elk jaar opnieuw zijn er méér dan genoeg mensen bij wie het allemaal niet van een leien dakje verloopt. Bij wie het kind na verschillende moeilijke jaren er al helemààl niet geraakt is. Die door gezondheid- of psychische problemen niet door die examens of die toetsen is geraakt. Die soms wel slim genoeg is, maar de druk en het studeren gewoon niet aankan. En die er het volgend jaar wellicht ook niet zal geraken. Bij wie er tijdens het oudercontact gesproken wordt over heroriëntering, deeltijds leren, studiebegeleiding, medicatie, psychotherapie,…
Stel je voor hoeveel pijn het telkens doet om wéér een bericht te lezen van “Hoera, Pietje is geslaagd!” of “Wat een mooi resultaat voor Mieke – fiere mama en papa!”. Terwijl je zelf in zak en as zit en niet weet waar gekropen van schaamte, verdriet en schuldgevoel.
Denk er eens over na.
