geluk

Tiny is bot en onzeker

De laatste week weken voel ik me niet meer zo Tiny 2.0, als net na de Yoga Teacher Training in Tenerife.

Een aantal factoren doen mij heel erg aan mezelf twijfelen en ondanks dat de meeste zaken in mijn leven wel okee zijn, vind ik mezelf een grote flop. “Tiny kan beter” stond er vaak op mijn rapport toen ik jong was – en dat lijkt wel het verhaal van mijn leven. Ik doe niet zo goed mijn best, denk ik. En ik heb een karaktertrek, die een vriendin mij ooit subtiel onder de neus schoof, waar ik niet trots op ben, maar waar ik maar niet vanaf geraak. Blijkbaar maak ik soms, onbewust, heel botte opmerkingen. Of soms lach ik met iets, vaak om mezelf een houding te geven, dat eigenlijk niet grappig was. Wellicht kwets is daar mensen mee, maar durven ze dat niet zeggen.

Ik had het laatst met Lieselotte over opvallende karaktertrekken. Wat zeggen ze over jou? Zeggen ze bijvoorbeeld dat je een lieve bent? We ontkenden allebei. Nochtans vinden wij onszelf best lief, maar we komen misschien niet zo over. We zijn allebei opvoedster van beroep en vinden onszelf maar een beetje pruts-moeders. We denken allebei heel hard na over vriendschap en wat dat met ons doet. Ik denk altijd dat ik geen vrienden heb die mij zouden rondrijden in een rolstoel op een festival (daar schreef ik al eens over: hier).

Ik doe maar wat. Zo organiseer ik op 12 juni weer een Zen op Zondag evenement en vraag ik me af: gaan er wel mensen inschrijven? Zo organiseer ik in oktober weer een stilteweekend en weet ik niet of er überhaupt nog interesse is? Reclame maken is niet mijn beste eigenschap, verre van. Sociale media zijn niet mijn beste vriendjes, en al zeker niet nu mijn Instagram account tinyblogt gehacked werd (volg me op Manutine/massage). Facebook lijkt voor heel veel mensen achterhaald (zeker voor de jongere generatie). Ik schrijf een nieuwsbrief, maar geraakt die niet te vaak in de spam? Ik pruts maar wat aan. Moet ik dan zo’n dure cursus volgen?

Mijn idee is om hier in Wevelgem yoga te geven in een kerk. Die kerken van tegenwoordig zoeken allemaal naar herbestemmingen, er wordt in gerepeteerd, concerten gegeven,… qua sfeer lijkt dat toch ideaal? Je wordt direct al een beetje stiller als je een kerk binnenkomt en je keert je wat in jezelf. Perfect voor yoga. Ik sprak met enkele mensen uit het gemeentebestuur en ben speciaal naar de zondagsmis gegaan om de pastoor te spreken. Vriendelijke mensen allemaal, maar ik voel me nog steeds een alien in Wevelgem. Het lijkt allemaal ‘ons kent ons’ en een Bruggeling geraakt er precies niet tussen. Twee zinnen moet ik maar zeggen en er klinkt al “Ge zijt niet van hier zeker?”. Vijftig kilometer zit er tussen Wevelgem en Brugge en dat lijkt soms wel een oceaan.

Ik ben ook héél slecht in netwerken en social talk; babbelen over koetjes en kalfjes met jan en alleman gaat mij heel moeilijk af. Het gesprek valt snel stil. Ik ben niet zo interessant. En mooie mensen krijgen vaak de meeste aandacht. Niet de wat speciaaltjes. Ik heb een rare kop, een bochel, x-benen, ik ben niet zo sportief en lenig als mensen denken, ik word weer te dik, mijn haar is raar, ik heb misvormde voeten, heb geen conditie,… en zo kan ik nog even doorgaan.

Iemand zei me ooit dat ik misschien ook HSP ben. Een High Sensitive Person – en hoe ouder ik word, hoe meer ik daar over nadenk, hoe vaker ik denk dat het waar is. Maar da’s voor een ander blogje.

Oh ja. Bloggen. Het staat ook maar op een laag pitje, door dezelfde redenen. Waarom blog ik eigenlijk? Ben ik niet gewoon een aandachtzoeker? Heb ik wel iets interessants te melden? Al de onderwerpen die ik bedenk, lijken me na twee seconden alweer te belachelijk voor woorden – en dus schrijf ik maar niet. Zo’n gevoel dus.

Tiny voelt zich…

Wacht.

Wist je dat er een groot verschil is tussen aan iemand vragen: “Hoe is ‘t?” en “Hoe voel je je”?

Op de eerste vraag antwoordt men meestal : “Goed hoor.” Of: “Ca va, zulle” en zelden hoor je “Bwa, niet zo super”. Als je vraagt: “Hoe voel je je?” is er grote kans dat je hele andere antwoorden krijgt. Ofwel gaan mensen vertellen hoe ze zich fysiek voelen: beetje moe, stijf, pijnlijke nek, rug, beetje mottig, koud,… Ofwel (en dat is veel interessanter) voelen ze zich goed genoeg bevriend of vertrouwd met de vraagsteller en kunnen ze antwoorden: een beetje verdrietig, of eigenlijk best wel blij vandaag, of het kan beter,…

Ik ben altijd blij met dat soort vragen, want dat toont een echte interesse. Mensen zijn dan ook bereid om te luisteren en er ontstaat een écht gesprek. Bij “Hoe is ‘t? Ca va!” volgt er zelden nog iets anders dat peilt naar het welbevinden van onze medemens.

Hier op de Yogateachertraining is dit standaard. We zijn precies allemaal warmvoelende empathische mensen die graag warmte krijgen én warmte geven. Zo heeft iedereen hier al zijn dipje gehad, en de een voelt zich goed om er over te praten, een ander trekt zich dan even terug. Dat kan allemaal.

Kunnen we iets afspreken? Als je met mensen afspreekt die je graag hebt, vraag eens “Hoe voel je je vandaag?” De wereld heeft meer nood aan empathische mensen.

Dag 28/40dagenbloggen

Tiny in Tenerife

Iedereen en zijn broer lijkt al in Tenerife te zijn geweest, wij nog niet. Een weekje in december waar er minder baskettrainingen zijn, een huisje van de ouders van een vriendin, een relatief goedkope vlucht en hoppa, wijle weg.

Twintig minuutjes met de taxi naar het huisje, in een versterkte burcht residentieel park, aan de Costa Del Silencio en inderdaad: het is hier stil. ’s Nachts hoor je echt niks. Overdag vooral de honderden parkieten in de palmbomen (geen kanaries!), er zijn vooral oudere toeristen, overwinteraars vaak en die maken ook niet zo veel lawaai.

Ons appartement, op de benedenverdieping, is erg praktisch ingericht: er is ruimte voor vier personen, twee ruime slaapkamers, volledig ingerichte keuken, en een verwarmd zwembad in de tuin. Je zit rustig, maar wel tussen de huizenblokken. Wij vergelijken meteen met de weidsheid van de natuur als je gaat kamperen, als je tussen de bomen zit. Maar hier zijn géén muggen en géén luidruchtige kampeergasten. We kunnen onze koffer volledig uitpakken en in een kast leggen, wat een luxe. De supermarkt en de (Vlaamse!) bakker op wandelafstand, evenals het dorpje Las Galletas met een fijne boulevard vol rustige café’s en restaurantjes.

We kunnen een auto huren van de eigenaar en trekken er dan ook elke dag op uit.

De temperatuur is aangenaam, steeds rond de twintig graden, er is geen wind, veel zon en af en toe een wolk. Het eten is er niet duur, er is verse vis, veel keuze, lekkere drankjes,… Kortom, zo tussendoor in december een weekje samen genieten.

“Zijn jullie nu weeral weg?” is een veelgehoorde vraag. Maar we gaan ons niet verontschuldigen. Als we niét weg zijn, werken we hard, zijn we spaarzaam en bouwen we vakantiedagen op. Onze kinderen zijn groot genoeg om alleen te blijven (of bij de ex-partner). Wij zagen lange tijd ook zwarte sneeuw, kleine kinderen alléén opvoeden, ’t is niet simpel. Nu is onze tijd gekomen om af en toe ten volle te genieten. Let wel, ook op reis zijn wij erg spaarzaam: we vinden altijd goedkope bestemmingen, vluchten, eetplekjes, en geven zelden geld uit aan toeristische attracties of souvenirs.