Toegegeven, mijn leven is momenteel van drama gespaard: al mijn geliefden zijn gezond, ik heb een fantastische relatie en leuk werk.
In mijn nabije én iets verdere omgeving zijn er maar al te vaak mensen die het moeilijk hebben, maar écht moeilijk. Een stukgelopen relatie, een onverwacht overlijden, je werk verliezen, ziek zijn en niet weten waardoor en hoe het te genezen, chronische pijn, gekluisterd aan bed of rolstoel,…
Wat moet je dan zeggen? Wat zeg je tegen een vriendin die voor de tweede keer in een jaar tijd haar relatie ziet stuklopen? Blijkbaar zeg ik soms domme dingen. Zo dom, dat de vriendschap er kapot door springt. Zo zei ik bijvoorbeeld: dat ze meer tijd voor haarzelf moest nemen, dat ze eerst zichzelf moet terug vinden, dat ze al zoveel heeft meegemaakt,… Maar dat was wellicht niet wat ze wou horen. “Ik ben het beu, zei ze, stel je eens in mijn plaats! Maar wat zeg je dan wel?
Als je zo veel erge dingen mee maakt, is het natuurlijk niet voldoende om te zeggen “Je moet eerst jezelf terug vinden”, maar je kan nu eenmaal niet in iemand anders schoenen staan. En hoe graag je ook een beetje van dat verdriet overnemen, een stukje van die pijn mee te ervaren, fysiek gaat dat niet. Ik voel me dan schuldig, want ik ga gewoon terug naar mijn lieve vriend en durf al niet meer klagen over een weekje rugpijn.
Voor mij heeft iedereen recht op geluk en gezondheid, maar je kan het niet afdwingen hé?
Tegen iemand anders zei ik eerlijk: “Ik kan niks zinnigs zeggen. Je hebt ongelofelijk veel verdriet. Ze zeggen dat het beter wordt, maar wanneer dat zeggen ze er niet bij. Advies of raad heb ik niet, alleen grote armen om je mee te knuffelen.”
en
“Je een berichtje sturen lijkt zo nietszeggend, en wat kan ik zeggen? Alleen maar dat ik wel al heel de dag aan je denk.”
Had ik dat een jaar geleden gezegd tegen die vriendin, zou ze dan wél nog met me praten? Menig nachtje lag ik hier al van wakker.
En dan vraag ik me af: die andere vriendinnen van jaren ver, die ik niet meer hoor, zou ik daar misschien ooit ook eens verkeerds tegen uitgeflapt hebben? Ligt het gewoon aan mij, ben ik te bruut? Te weinig empathisch? Enfin, als ze dit lezen, toch maar sorry, het was niet verkeerd bedoeld. Maar ik kan ook niet beloven dat ik in het vervolg alleen maar slimme dingen ga zeggen als jullie afzien. En ik verwacht dat ook niet van jullie als het mijn tijd is om ergens troost te zoeken.
Nog iets: ik vind dat mensen tegenwoordig veel te weinig hulp durven vragen. Iedereen zit maar in zijn of haar coconnetje en denkt “ik moet sterk zijn en zal hier zelf wel uitkomen”. Zijn sociale media wel zo sociaal? Zit je enkel op Facebook of Instagram om te tonen hoe mooi het allemaal is? Of durf je ook de shit te tonen en het te benoemen als het lastig gaat?
Voorbeeldje: een vriendin haar mama is al jaren aan het dementeren, tijdens haar laatste dagen nam ze een foto van haar mama en postte die op Facebook. De oude mevrouw zat met haar ogen dicht, was heel bleek en had een ingevallen gezicht, duidelijk aan het wegkwijnen. Iemand reageerde: “Dat zou ik nu niet op Facebook zetten.” Waarop mijn vriendin heel dapper reageerde: “In een emotionele periode vind ik persoonlijk dat delen met allen die zich betrokken voelen, zeker helend en helpend kan zijn.” Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn.
Als laatste nog dit: “Drama sells”. Waarmee ik bedoel dat je soms jarenlang genegeerd wordt, tot er iets dramatisch gebeurd in je leven en alle kennissen en zogezegde vrienden ineens weer tot leven zijn gewekt. Onze meest gelezen blogs zijn die over ziekte, ongeluk en miserie. Als alles goed gaat: dan kraait er geen haan naar je. Check mijn vorige blog over de moderne eenzaamheid.
Gaan we nu allemaal weer een beetje liever zijn tegen elkaar? Ik ga ook mijn best doen.
