Tiny is terug uit de woestijn

Mijn reis naar Egypte was… moeilijk te beschrijven. Misschien ook niet interessant voor jullie, lezers. Het was een beetje hetzelfde als vorig jaar, toen ik er een dagboek in zeven delen overschreef en toch weer helemaal anders.

1. Ik ging alleen. Vorig jaar was mijn vriendin mee en gingen we samen op avontuur. Nu was het minder avontuurlijk omdat ik wist waar ik naar toe ging, en ik had er alle vertrouwen in. Claudine, de Vlaamse vrouw die dat kamp daar ‘runt’, zou er de eerste vier dagen ook nog zijn, daarna was ik in goede handen van haar Soedanese helpers (echte schatjes trouwens!). 
   

   
2. Ik deed geen bal. Of anders gezegd: ik plande geen uitstapjes. Geen woestijntrips, geen kamelentocht, geen snorkeluitstap, geen Mozesberg of Sint-Katarinaklooster. 
   

   

    

3. Ik heb wel elke dag meer dan 10.000 stappen gezet, oh ja. Ik wandelde vooral naar Israël toe, voorbij alle ‘kampen’, naar het grote en wijde niets. Zalig.
4. Ik was creatief. Claudine zei dat, mocht ik zin hebben gerust wat aan een tafeltje mocht schilderen of een collage maken. NEWSFLASH: ik bén helemaal niet creatief. In de verste verte niet. Ik kan niet tekenen, knutselen is nooit iets voor mij geweest en ik was altijd gebuisd voor Plastische Opvoeding. Het tafeltje was al half beschilderd, de mandala stond er al quasi op, maar ik heb het afwerkt. Het rechthoekige tafeltje was gewoon blanco, daar heb ik een collage op gemaakt. In de buitenlucht, in de zon, en ik vond het zelfs meditatief. 
   

   

   

   
5. Ik heb elke dag yoga gedaan en gemediteerd. Op mijn eentje, zonder niks, ik had zelfs geen matje. Gewoon mijn eigen ding doen, op basis van wat ik de voorbije twee jaar heb geleerd, gezien en opgevangen. Het kostte mij geen enkele moeite.

Waar ik opnieuw van heb genoten, net als vorig jaar:

• de zon, zonsopgang, zonsondergang achter de bergen, zon op je gezicht om 8u ’s morgens en meteen al zonnecrème moeten smeren, elke dag opnieuw. 
  

  

  
• het eten. Combinatie van Vlaams, Egyptisch, Soedanees, Bedoeïens, geen idee maar het was altijd heerlijk en gevarieerd. Geen varkens- of rundvlees, wel kip, konijn, en veel vis. Massa’s verse groenten. Geitenkaas. Verse dadels, appelsienen, appel, banaan, granaatappel, meloen,… Limoensapjes. Héérlijke koffie met kardemom. Héérlijke thee met van alles: munt, gember, kurkuma, kaneel, arosathee, gedroogde sinaasappelschil, marmaria,… Liters water. Geen alcohol. (Andere gasten hadden raki en bier mee, maar voor mij hoefde dat niet.) 
  

  

  

  

  

Wat/wie heb ik gemist?

• Mijn lief, dat zou leuk geweest zijn, maar anderzijds zou hij zich daar doodvervelen, het is niks voor hem. Toch zou hij er volgens mij ook deugd van hebben, zoals zo veel mensen. Nog maar eens: ik heb ZO veel geluk dat hij mij dit laat doen, op mijn eentje en in alle vertrouwen.
• Enkele goede vrienden/vriendinnen met wie ik zo af en toe een klein babbeltje zou kunnen doen. Daarom denk ik er aan om eens te horen wie hier voor zou openstaan, maar het nooit alléén zou durven of willen. En om dan volgend jaar eens met een beperkt groepje te gaan. Ik wil dat met alle plezier organiseren. Het mag alleen geen kletskousenreis worden, want dan is het effect weg – als je begrijpt wat ik bedoel.

Advertenties

Tiny op weekend met de meisjes van de leesclub

Toen ik nog een bende vrienden had (hoest, hoest), gingen we wel eens op weekend naar de Ardennen met een aantal koppels. Meestal werd daar vooral (heel) veel gedronken, aten we veel vlees op de barbecue en gingen we wandelen en verdwalen in de bossen. Memories…

In onze leesclub hadden we al heel vaak het idee geopperd om er eens een weekend samen op uit te gaan, gewoon wij vrouwen, geen partners, geen kinderen, in alle rust. En na enig gedoodle, kwam er een datum, kwam er een huisje, kwam er een soort planning,… Afgelopen weekend trokken we met zeven naar West-Vleteren, in een gezellig huis. De eerste avond aperitief bij het haardvuur.

We spraken vooraf al af wat we gingen eten, en maakten een lijstje voor de Collect and go. Ik kreeg bijna een hartaanval toen ik het lijstje zag, want – oh my god – wat een shitload aan eten en drank! Maar ja, beter te veel dan te weinig hé.

Geen kinderen mee, wil ook zeggen dat zo’n Tripp Trapp stoel voor iets anders kan gebruikt worden…

Wat hebben we allemaal gedaan? Eigenlijk heel weinig. We hadden wel een quiz georganiseerd, wij zijn allemaal amateurkwissers – iedereen stelde tien vragen op. Nu moet ik eerlijk zeggen, mijn quiz had ik vooraf uitgetest op mijn collega’s. En die vonden hem véél te moeilijk. ’t Was een muziekquiz, dus ja: sorry, ik ging er van uit dat het kennen van de voor- en achternaam van de leden van ABBA parate kennis was. Dus ik maakte een tweede quiz, een makkelijke – en voor de zekerheid ook nog een filmronde. (I have no live, I know!)

Iedereen kon een thema kiezen, en deed zijn goesting met de tien vragen. Resultaat: een heel gezellige, afwisselende en boeiende quiz! En soms ECHT niet gemakkelijk. (Thema’s: onze leesclub, Temptation Island, Blind getrouwd, actualiteit uit ons geboortejaar, gênante situaties en guilty pleasures, muziek en film,…)

We gingen (eventjes) gaan wandelen in de buurt, we konden in het huisje ook in de sauna (waar ik een meditatielesje gaf), we hebben uiterààrd veel gelezen, en we gingen op zondag brunchen in Ieper.

Mijn leesvriendinnen zijn echt de meest compatibele bende ooit, iedereen deed zijn deel, niemand zat op zijn lui gat, tenzij iedereen op zijn lui gat zat, er werd gekookt, opgeruimd, afgewassen, eten verdeeld, voor elkaar gezorgd,… Zàlig.

Zijn wij een bende saaie seutjes die alleen maar zitten te lezen en te koken? Nee, verre van. We vertelden elkaar onze meest geheime gênante verhalen, we ventileerden over oude vriendschappen en ex-lieven, aten en dronken zonder gène, maar het voornaamste: iedereen deed zijn goesting. Ons motto: alles kan, niks moet.

Kortom: I love mijn leesclub, maar dat hadden jullie al door hé? 😉

Wie ook denkt: “OH! Ik wil ook bij die leesclub!”, is er aan voor de moeite, vrees ik. We houden het voorlopig kleinschalig en aanvaarden geen nieuwe leden, omdat we zo’n hechte vriendinnenbende zijn geworden en daarom vrezen we dat iemand nieuw erbij dit niet zo leuk zou vinden en de vreemde eend in de bijt zou zijn. Sorry!

Tiny weet niet altijd wat gezegd

Toegegeven, mijn leven is momenteel van drama gespaard: al mijn geliefden zijn gezond, ik heb een fantastische relatie en leuk werk.

In mijn nabije én iets verdere omgeving zijn er maar al te vaak mensen die het moeilijk hebben, maar écht moeilijk. Een stukgelopen relatie, een onverwacht overlijden, je werk verliezen, ziek zijn en niet weten waardoor en hoe het te genezen, chronische pijn, gekluisterd aan bed of rolstoel,…

Wat moet je dan zeggen? Wat zeg je tegen een vriendin die voor de tweede keer in een jaar tijd haar relatie ziet stuklopen? Blijkbaar zeg ik soms domme dingen. Zo dom, dat de vriendschap er kapot door springt. Zo zei ik bijvoorbeeld: dat ze meer tijd voor haarzelf moest nemen, dat ze eerst zichzelf moet terug vinden, dat ze al zoveel heeft meegemaakt,… Maar dat was wellicht niet wat ze wou horen. “Ik ben het beu, zei ze, stel je eens in mijn plaats! Maar wat zeg je dan wel?

Als je zo veel erge dingen mee maakt, is het natuurlijk niet voldoende om te zeggen “Je moet eerst jezelf terug vinden”, maar je kan nu eenmaal niet in iemand anders schoenen staan. En hoe graag je ook een beetje van dat verdriet overnemen, een stukje van die pijn mee te ervaren, fysiek gaat dat niet. Ik voel me dan schuldig, want ik ga gewoon terug naar mijn lieve vriend en durf al niet meer klagen over een weekje rugpijn.

Voor mij heeft iedereen recht op geluk en gezondheid, maar je kan het niet afdwingen hé?

Tegen iemand anders zei ik eerlijk: “Ik kan niks zinnigs zeggen. Je hebt ongelofelijk veel verdriet. Ze zeggen dat het beter wordt, maar wanneer dat zeggen ze er niet bij. Advies of raad heb ik niet, alleen grote armen om je mee te knuffelen.”

en

“Je een berichtje sturen lijkt zo nietszeggend, en wat kan ik zeggen? Alleen maar dat ik wel al heel de dag aan je denk.”

Had ik dat een jaar geleden gezegd tegen die vriendin, zou ze dan wél nog met me praten? Menig nachtje lag ik hier al van wakker.

En dan vraag ik me af: die andere vriendinnen van jaren ver, die ik niet meer hoor, zou ik daar misschien ooit ook eens verkeerds tegen uitgeflapt hebben? Ligt het gewoon aan mij, ben ik te bruut? Te weinig empathisch? Enfin, als ze dit lezen, toch maar sorry, het was niet verkeerd bedoeld. Maar ik kan ook niet beloven dat ik in het vervolg alleen maar slimme dingen ga zeggen als jullie afzien. En ik verwacht dat ook niet van jullie als het mijn tijd is om ergens troost te zoeken.

Nog iets: ik vind dat mensen tegenwoordig veel te weinig hulp durven vragen. Iedereen zit maar in zijn of haar coconnetje en denkt “ik moet sterk zijn en zal hier zelf wel uitkomen”.  Zijn sociale media wel zo sociaal? Zit je enkel op Facebook of Instagram om te tonen hoe mooi het allemaal is? Of durf je ook de shit te tonen en het te benoemen als het lastig gaat?

Voorbeeldje: een vriendin haar mama is al jaren aan het dementeren, tijdens haar laatste dagen nam ze een foto van haar mama en postte die op Facebook. De oude mevrouw zat met haar ogen dicht, was heel bleek en had een ingevallen gezicht, duidelijk aan het wegkwijnen. Iemand reageerde: “Dat zou ik nu niet op Facebook zetten.” Waarop mijn vriendin heel dapper reageerde: “In een emotionele periode vind ik persoonlijk dat delen met allen die zich betrokken voelen, zeker helend en helpend kan zijn.” Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en maneschijn.

Als laatste nog dit: “Drama sells”. Waarmee ik bedoel dat je soms jarenlang genegeerd wordt, tot er iets dramatisch gebeurd in je leven en alle kennissen en zogezegde vrienden ineens weer tot leven zijn gewekt. Onze meest gelezen blogs zijn die over ziekte, ongeluk en miserie. Als alles goed gaat: dan kraait er geen haan naar je. Check mijn vorige blog over de moderne eenzaamheid.

Gaan we nu allemaal weer een beetje liever zijn tegen elkaar? Ik ga ook mijn best doen.