De laatste week weken voel ik me niet meer zo Tiny 2.0, als net na de Yoga Teacher Training in Tenerife.
Een aantal factoren doen mij heel erg aan mezelf twijfelen en ondanks dat de meeste zaken in mijn leven wel okee zijn, vind ik mezelf een grote flop. “Tiny kan beter” stond er vaak op mijn rapport toen ik jong was – en dat lijkt wel het verhaal van mijn leven. Ik doe niet zo goed mijn best, denk ik. En ik heb een karaktertrek, die een vriendin mij ooit subtiel onder de neus schoof, waar ik niet trots op ben, maar waar ik maar niet vanaf geraak. Blijkbaar maak ik soms, onbewust, heel botte opmerkingen. Of soms lach ik met iets, vaak om mezelf een houding te geven, dat eigenlijk niet grappig was. Wellicht kwets is daar mensen mee, maar durven ze dat niet zeggen.
Ik had het laatst met Lieselotte over opvallende karaktertrekken. Wat zeggen ze over jou? Zeggen ze bijvoorbeeld dat je een lieve bent? We ontkenden allebei. Nochtans vinden wij onszelf best lief, maar we komen misschien niet zo over. We zijn allebei opvoedster van beroep en vinden onszelf maar een beetje pruts-moeders. We denken allebei heel hard na over vriendschap en wat dat met ons doet. Ik denk altijd dat ik geen vrienden heb die mij zouden rondrijden in een rolstoel op een festival (daar schreef ik al eens over: hier).
Ik doe maar wat. Zo organiseer ik op 12 juni weer een Zen op Zondag evenement en vraag ik me af: gaan er wel mensen inschrijven? Zo organiseer ik in oktober weer een stilteweekend en weet ik niet of er überhaupt nog interesse is? Reclame maken is niet mijn beste eigenschap, verre van. Sociale media zijn niet mijn beste vriendjes, en al zeker niet nu mijn Instagram account tinyblogt gehacked werd (volg me op Manutine/massage). Facebook lijkt voor heel veel mensen achterhaald (zeker voor de jongere generatie). Ik schrijf een nieuwsbrief, maar geraakt die niet te vaak in de spam? Ik pruts maar wat aan. Moet ik dan zo’n dure cursus volgen?
Mijn idee is om hier in Wevelgem yoga te geven in een kerk. Die kerken van tegenwoordig zoeken allemaal naar herbestemmingen, er wordt in gerepeteerd, concerten gegeven,… qua sfeer lijkt dat toch ideaal? Je wordt direct al een beetje stiller als je een kerk binnenkomt en je keert je wat in jezelf. Perfect voor yoga. Ik sprak met enkele mensen uit het gemeentebestuur en ben speciaal naar de zondagsmis gegaan om de pastoor te spreken. Vriendelijke mensen allemaal, maar ik voel me nog steeds een alien in Wevelgem. Het lijkt allemaal ‘ons kent ons’ en een Bruggeling geraakt er precies niet tussen. Twee zinnen moet ik maar zeggen en er klinkt al “Ge zijt niet van hier zeker?”. Vijftig kilometer zit er tussen Wevelgem en Brugge en dat lijkt soms wel een oceaan.
Ik ben ook héél slecht in netwerken en social talk; babbelen over koetjes en kalfjes met jan en alleman gaat mij heel moeilijk af. Het gesprek valt snel stil. Ik ben niet zo interessant. En mooie mensen krijgen vaak de meeste aandacht. Niet de wat speciaaltjes. Ik heb een rare kop, een bochel, x-benen, ik ben niet zo sportief en lenig als mensen denken, ik word weer te dik, mijn haar is raar, ik heb misvormde voeten, heb geen conditie,… en zo kan ik nog even doorgaan.
Iemand zei me ooit dat ik misschien ook HSP ben. Een High Sensitive Person – en hoe ouder ik word, hoe meer ik daar over nadenk, hoe vaker ik denk dat het waar is. Maar da’s voor een ander blogje.
Oh ja. Bloggen. Het staat ook maar op een laag pitje, door dezelfde redenen. Waarom blog ik eigenlijk? Ben ik niet gewoon een aandachtzoeker? Heb ik wel iets interessants te melden? Al de onderwerpen die ik bedenk, lijken me na twee seconden alweer te belachelijk voor woorden – en dus schrijf ik maar niet. Zo’n gevoel dus.