Tiny en het magische jaar 1971

Kocht je in het voorbije jaar een nieuwe apple-product (iPhone, iPad, Mac-pc,…) dan kreeg je daar automatisch een jaar gratis abonnement bij op Apple-tv, hun streamingdienst. Laat ik nu daarop de fantastische documentaire 1971: The Year That Music Changed Everything ontdekt hebben. En ja, wat een MAGISCH jaar was dat, zeg. Ter info, ik heb er niet zo veel eigen herinneringen aan, want ik was pas drie. En vele lezers onder jullie waren ook nog kindjes of nog niet eens geboren.

De Vietnam-oorlog, het einde van The Beatles, het einde van een hippie-tijdperk, de opkomst van allerlei drugs, het begin van het toerisme, de massa-communicatie die op gang kwam, vooral door de opkomst van de televisie,…

Maar de muziek, jongens toch. Elton John zegt op een bepaald moment in die documentaire, “Het was een jaar waarin elke week tien platen uitkwamen die allemaal klassiekers werden.”

Mijn absolute favoriet is de LP Tapestry van Carole King. Dat mens is ZO getalenteerd. Die teksten zijn de max. Nooit van gehoord, zeg je? Ik geloof je niet. Onderstaande nummers mag je eens beluisteren en er zal er toch minimum eentje tussen zitten die je kent, misschien niet in die versie. Maar ZIJ schreef ze wel allemaal. Carole King is nog steeds very much alive en ondertussen 79, zo oud als mijn mama.

Ik zou een hele dag kunnen luisteren naar muziek uit dat ene jaar. Zowat alle nummers zijn fantastisch. Al is het niet allemaal pop en singer songwriting, ook Alice Cooper en T-Rex timmerden toen ijverig aan de weg. Heb je eens vijf minuten Youtube-tijd? Zoek dan zelf eens een nummer uit 1971 wat jou aanspreekt. Ik ben benieuwd.

It’s too late

Will you still love me tomorrow?

(You make me feel like a) natural woman

You’ve got a friend

Deze laatste is mijn favoriet, nog niet zo lang geleden opgenomen door Carole King, en als ik me niet vergis komt James Taylor er ook bij, nog zo’n kanjer, die het nummer tot een hit heeft gemaakt. Als ik ga kijken naar de Brugse muzieklegende “Stevie“, vraagt hij meestal mij er bij om dit nummer te zingen. Altijd een eer.

Tiny heeft een oven…

…as we speak zijn ze het beest aan het installeren. Het kan me niet schelen hoeveel knopjes er op staan dat ik nog niet ken, hoeveel duizenden pagina’s gebruiksaanwijzing ik moet doorploegen, of hoe hij er uit ziet, maar het is féést! Er zullen ovenhapjes op het boodschappenlijstje staan, en nog een heleboel andere dingen.

Want weet je, we hebben al sinds juni geen oven meer. In juni gooiden we heel onze keuken in een container en werd er een nieuwe geïnstalleerd. Minus de oven, want die kwam maar niet binnen. Zij maken onze keuken, alsof hij voor hun zelf was, maar de oven, die moest van ergens anders komen. Tot vandaag heeft dat geduurd, dus ons weekmenu was vaak improvisatie, en voorstellen voor recepten botsten keer op keer op teleurstelling, want: “geen oven”.

Dus nu, ik ga volop voor ovenschotels, pizza’s, quiche, hapjes, taart, cake,… en dan sport ik wel een beetje extra. Wat is jullie favoriet recept om klaar te maken in de oven?

Wie wil komen proeven de komende dagen, spring maar binnen. Geen idee wat er op het menu zal staan, maar ’t zal WARM zijn! Joepie!

Tiny zonder spiegel

In mijn hutje op het strand in de Sinaï was er toevallig geen spiegel meer. In alle andere hutjes zit zo’n spiegel vlak naast de deur, boven het bakje waar je je toiletgerief kan leggen, bij mij was die weg. Kan gebeuren. Ik had het eerst niet eens opgemerkt. De “badkamer” is twintig meter verder, een bijgebouw met douches en toiletten, en ja daar hangt wel een spiegel.

Toen ik de eerste ochtend opstond en mijn gezicht insmeerde met zonnecrème, deed ik dat gewoon in mijn hutje, zonder spiegel, want dat heb je toch niet nodig, ik vind mijn eigen gezicht wel terug. Thuis doe ik altijd minimum wel wat mascara op, maar hier liet ik dat achterwege: als je gaat zwemmen of snorkelen is dat toch meteen weg. Ook mijn haar borstelen kan ik zonder spiegel. Dus nee, ik ben niet gaan janken dat er geen spiegeltje was.

Pas na een paar dagen bedacht ik me eigenlijk: tiens, ik heb geen spiegel. En telkens ik naar de badkamer ging en ik na het toilet mijn handen waste, en terug weg liep, dacht ik daarna pas: hey, ik heb niet eens in de spiegel gekeken. Ik weet op geen honderd jaar hoe ik er op dit moment uitzie.

En ja, er waren nog andere mensen, vrouwen, mannen, ik was daar niet alleen. Maar dacht ik aan mijn uiterlijk? Geen moment. Dat viel me op, zo na een paar dagen. Dat ik geen behoefte had om mezelf in de spiegel te bekijken. Voor een man is dat misschien normaal, maar ik denk dat de meeste vrouwen wel meerdere keren per dag in de spiegel (willen) kijken – of ben ik fout?

Er werden nu en dan foto’s genomen, waarop ik vrolijk lachte, zonder schroom. Vaak werd dan snel het resultaat getoond en schrok ik soms een beetje van de aanblik van mezelf: aah zie ik er tegenwoordig zo uit? Maar ik was er zo gelukkig dat dit altijd positiever uitdraaide dan ik oorspronkelijk dacht.

Ik kijk een beetje bedenkelijk: is dat allemaal voor mij?

Zou jij het kunnen/willen? Een week of langer zonder spiegel? Kijk je vaak in de spiegel, heb je die nodig? (Oh, ik voel het al aankomen, er gaan mensen beginnen over lenzen. Ik had lenzen tussen mijn 14 en mijn 21, en na pakweg een paar maanden kon ik ook die blindelings in- en uitdoen. Maar ja, ik ben dan ook een kind van blinden, heeft dat er mee te maken misschien?)