Net zoals vorig jaar kom ik weer wekelijks les geven in het Penitentiair Complex van Brugge, deze reeks is enkel voor de mannen. Je hebt de groep Mannen 1 en Mannen 2. De ene zijn de kort gestraften en de personen die er verblijven in afwachting van hun proces, de andere groep zijn de “lang gestrafte” mannen. Je hebt weinig verbeelding nodig om te beseffen dat dit geen doetjes zijn, die voor serieuze vergrijpen jarenlang in de cel zitten.
Gek genoeg zijn het de kort gestraften waar ik meer moeite mee heb. Er is veel onzekerheid, veel verloop (dus steeds een andere groep, soms eens iemand die er al eerder bij was) en veel anderstaligen. Vorige week gaf ik les in het Nederlands, Engels en Frans, al was er iemand met een Aziatisch uiterlijk die geen van deze talen leek te begrijpen…
Het is moeilijker om met hen een band op te bouwen, ze zijn minder rustig en al lang blij dat ze even uit hun cel zijn. Dus zijn het precies jonge pubers, die mekaar een beetje zitten te pesten en vaak in de lach schieten. Maar sommigen onder hen hebben er duidelijk zin in, doen alles wat ik vraag en zie ik oprecht genieten van hun stil meditatiemoment. Telkens vraag ik hun voornamen, en als ze al eens geweest zijn, zie ik blijdschap op hun gezicht als ik hun naam nog weet.
De tweede groep zijn deze keer telkens dezelfde zes of zeven mannen. Ik weet perfect hoe ze heten, heb metéén hun aandacht en kan er mee aan de slag omdat ze nog heel goed weten wat we de vorige keer deden en hoe we daar op verder kunnen werken. “Er is hier veel lawaai”, zei er eentje, omdat je de stemmen en de muziek van de gitaarles hoort (het lokaal ernaast), wc’s die doorspoelen, stemmen van beambtes… maar dan is het aan mij om uit te leggen dat die geluiden er nu eenmaal zijn, dat je er niks aan kan veranderen. Dat je ze kan opmerken, maar proberen er verder niks mee te doen: geen verhaal rond verzinnen, je niet ergeren,… Waarop een andere gedetineerde, de jongste (!) spontaan zei: “It is as it is…”. Nagel op de kop.
Bij een ademhalingsoefening (ademen in een vierkant – google it!) vroeg ik om feedback en deden we nog wat aanpassingen. Er was nog steeds veel “lawaai” maar ik zag dat ze al beter geconcentreerd waren. En toen ik er naar vroeg: “Ah ja, ik heb er nu veel minder op gelet.” Zalig.
We deden even van planking, gingen traag rechtop staan en voorover buigen, ik leerde hen bewegingen samen te doen met in- of uitademing en voor ik het goed en wel besefte, was iedereen een basic zonnegroet aan het uitvoeren, zo correct als maar kon voor hun eigen lichaam. Zoveel concentratie, na twee lessen, ik was echt fier op hen en heb hen dat ook gezegd. Ik kijk alweer uit naar de volgende les.
Telkens opnieuw verbaas ik mij er over hoe gewoon ze zijn, hoe vriendelijk naar mij toe en hoe aimabel en vriendschappelijk met elkaar. Fraudeurs, moordenaars en zware drugshandelaars wellicht, maar lieve puppies en zachtaardige gastjes bij mij.
Lees meer over mijn ervaringen vorig jaar in Tiny in de gevangenis.
tiny blogt 