Tiny heeft ook een mening

Terwijl ik dit schrijf met alle vensters dicht, rolluiken naar beneden en een glas fris water naast mij, hoor ik de buren in hun zwemvijver plonzen. Gelijk hebben ze.

’t Is warm ja. Vorig jaar in Dranouter was het ook warm en waren wij geschokt van de vele agressieve opstootjes onder jongeren en minder-jongeren die gewoon veel te veel alcohol hadden gedronken in plaats van water. Je moet veel drinken bij warm weer, zeggen ze, maar vaak vergeet men dat dit best geen grote hoeveelheid alcohol zou zijn.

We waren even geschokt van de vele niet-agressieve jongeren (bijna kinderen nog) die laveloos op het gras lagen en geen stap meer konden zetten. Alcohol.

Maar dat mag allemaal, dat kan gewoon overal. Alcoholverbruik zit in ons Belgisch DNA, ik schreef er al vaker over en ja, ik drink ook graag eens een wijntje.

Maar nu. Vorige week ging ik naar de zee, ik schreef er over, en het viel allemaal wel mee want het was nog op een weekdag en op een relatief kalm strand. Enkele dagen later gebeurde er van alles in Blankenberge: de vloed kwam op, wat blijkbaar velen verraste, en er was ineens bijna geen plaats meer op het strand. Mondkapjesplicht bleek voor een hoop mensen ineens té veel gevraagd, beleefdheid ook en er werd gevochten dat het niet mooi meer was. Alcohol. Hittegolf. Drukte. Een mens zou van minder agressief worden, maar ik zal het totaal niet goed praten.

Vervolg.

Op mijn Facebook tijdlijn staat het ook vol met “Sound of silence”. Niet het schitterende nummer van Simon & Garfunkel, maar een statement om de cultuursector te steunen. Ik sta er volledig achter maar ik vrees dat mijn profielfoto veranderen weinig nut zal hebben. Maar doe gerust.

Helaas heb ik blijkbaar ook een aantal “vrienden”, noem het “kennissen” of mensen die ik in de loop van mijn leven al eens tegen het lijf liep. Sommigen heb ik een periode redelijk goed gekend, anderen maar kort. Sommigen lezen hier mee, anderen hebben geen idee van deze blog. Van sommigen weet ik dat hun politieke voorkeur linea recta indruist tegen mijn persoonlijke normen en waarden, maar weet je: ik ben vooral een humanist, elk mens is evenwaardig en heeft recht op zijn mening. Zij dus ook.

Maar jongens (en meisjes!!), ik heb het gehad hoor. Met jullie ongezouten en soms ongenuanceerde mening over de gebeurtenissen in Blankenberge. Met jullie uitspraken als “Ik ben geen racist maar…”.  Ik heb het gehad met domme foto’s en cartoons die ronduit wél racistisch zijn. Ik word er soms onpasselijk van, en neem dat gerust letterlijk, die kotsneigingen.

Ik reageer er niet op. Ik verwijder jullie niet als vriend. Want gek genoeg, en dat is hetgeen wat ik soms totaal niet begrijp: zijn jullie eigenlijk echt wel lief en aardig en grappig en niet eens zo dom. Jullie hebben een gezin en tonen vaak hoeveel jullie van ze houden. Jullie hebben ook al zwarte sneeuw gezien. Sommigen hebben mij al vaak eens geholpen met iets. Of steun betuigd. Dus jullie zijn geen on-mensen.

Maar op één vlak komen we niet overeen. Als je nog een Netflix-tip wil, kijk eens naar Stateless. Opgepast, ’t gaat over asielzoekers. Maar ook over vooroordelen. EN over menselijkheid. En ook over psychische ziektes.

Ik heb een achternichtje in de Antwerpse Kempen, zij heeft net een kindje gekregen. Ze is samen met een (enorm knappe) donkere man. Ik citeer even haar cartoon van gisteren (want daar komt het in de praktijk vaak wel op neer – wie wordt er geviseerd?):

De West-Vlamingen zullen het ook wel verstaan zeker?

Die “vrienden”, ik ga ze eerst eens 30 dagen snoozen op Facebook, dan zie ik het niet meer en ga ik me minder ergeren. En dan zien we wel weer verder.

Tiny aan zee, de Coronaversie

Nadat ik Kelly in Ieper ging masseren, bedacht ik dat ik dan net zo goed eens door kon rijden naar de zee. De Panne, dacht ik. Nee, zei Kelly, doe maar Koksijde en ze gaf me een goeie tip om te parkeren.

Nu weten jullie nog van in 2015 dat Tiny en de Noordzeekust, zelfs al is het in Nederland, geen al te goeie combinatie is. Lees de klucht van destijds er nog maar eens op na.

Helemaal alleen, gewapend met een handdoek, bikini, zonnecrème en een boek wandel ik van de parking naar zee. Eveneens voorzien van een mondmasker, tegen al die vliegende vieze beestjes die in het rond dartelen tegenwoordig. Want ja, ook Koksijde is ‘gezellig druk’, vooral in de winkelstraten en op de dijk en ik begrijp wel dat een mondkapje hier verplicht is. Als het 36 graden is echter… Ik zweet me te pletter, maar niemand die het ziet.

Hup de trapjes af naar het strand, schoenen af én mondmasker af want hier hoef je dit niet te dragen op het strand. In Oostende wel, zo las ik. Het is eb dus ook nu loop ik weer een heel eind vooraleer ik mijn handdoek uitspreid.

Respect ook voor de redders, die hier zo heel de dag staan te inspecteren!

Gisteren zei Frank Deboosere nog: “Aan de kust waait een aangenaam briesje…” Zit ik aan de verkeerde kust misschien?? Briesje? Misschien als een voorbij vliegende meeuw met zijn vleugels flappert, dat ik dan iets voel. Niks wind. Ook geen golven. Wel veel mensen maar het strand is zo breed en wijd dat je makkelijk honderd meter uit elkaar kan gaan zitten.

Ik ga om het half uur een kwartier of zo de zee in, drijven op de (niet bestaande) golven doet ongelofelijk veel deugd want het water is heerlijk. Dan ben ik blij dat ik naar hier ben gereden. Maar ik ben alleen, dus ik lees wat in mijn boek, lig een beetje te soezen, duik nog eens de (vergeten) golven in en herhaal dit een paar keer. Dan heb ik het wel gehad.

Hoe mensen zo een hele dag aan het strand kunnen liggen, ik snap er nog altijd niks van. En ik miste het heldere water van Kroatië of de Golf van Aqaba, ik vind zo’n troebel zanderig water altijd een beetje eng. Maar ja. Hier moet ik het maar mee doen. Want nee, ik heb geen nieuwe reis gepland. (Waarom denkt iedereen dat altijd van mij? Hmm.)

Tiny mist wel ’t een en ’t ander

Een wijze vrouw zei me gisteren: “Iedereen mist wel iets tegenwoordig, we moeten proberen te focussen op wat wel nog mogelijk is.” – of iets van die strekking. Mijn routine van begin april is gewoon met de noorderzon vertrokken: sporten, wat is dat? Kun je dat eten met een lepel?

Domein d’Aertrycke, mooi wandelen daar met Josefien

Af en toe doe ik mee met mijn lief en zijn we samen aan ’t stretchen. Gisteren ging ik eindelijk nog eens met een vriendin gaan wandelen. Vanavond ga ik wel weer naar de yin yoga in de tuin van mijn lerares, maar de zumba op dinsdag ga ik voorlopig opbergen. Met 20 tegelijk staan zweten en springen in een afgesloten (weliswaar grote) ruimte, al is het elk in zijn anderhalve meter hokje: ik vind het niet zo verstandig. Al heb ik ontzettend veel deugd van dat dansen…

Het is hetzelfde niet als dansen op een festival en genieten van de muziek, kijken naar de mensjes, iets lekkers drinken en eten en rondwandelen op het terrein. Ja, Dranouter ga ik missen. Met wie dan ook dansen in open lucht, is er iets leukers? Ook Brugge zal niet dansen in augustus op Benenwerk.

Dan maar iets kleins, gewoon iets gaan eten met een vriend of vriendin – oei. Als die niet in mijn bubbel zit, is dat ook al om zeep. Worden het dan weer Skype-momentjes? De leesclub over twee weken, niet meer bij iemand thuis of in de wijnkelder, maar terug elk in zijn kot.

Morgen wordt het prachtig weer, ik wil wel net als vorig jaar eens ’s avonds laat naar zee, pizza eten met een goeie vriend en naar de zonsondergang aan het strand gaan kijken. ’t Zal ook niet mogen zeker?

Wij zijn thuis met vier, de kinderen zijn nu drie weken lang bij ons. De ene heeft een BFF die hij elke dag ziet, de ander heeft een vriendje en één of twee hele goeie vriendinnen. Wij hebben elk nog onze ouders, met wie we dan maar weer een tijd niet meer gaan knuffelen of uit eten gaan.

Focus baby, focus. Wat kan er wel?

Ik mag verder thuis werken en volgende week ein-de-lijk weer eens naar een klant: met mondmaskers en gewapend met handgel en handschoenen.

Gelukkig kan ik nu thuis op een deftige manier werken, er is een vloer, er is zelfs terug een wc beneden, ik heb opnieuw geverfd, er is een nieuwe tuinmeubelset en er is zelfs zon. Hoera. Dolletjes. Fantastisch. Hatsekidee.

Kleine PS: ik schreef dit allemaal op en las dan bij een blogmaat over een deprimerende diagnose. Dan zakt al bovenstaand gezaag in het niet. Ik wou het bijna verwijderen, wegens de grote onbenulligheid. Natuurlijk ben ik blij met wat ik heb. Maar bloggen over de onbenulligheden van het leven is ook een vorm van jezelf even onder de loep nemen. Een beetje sarcasme en met mezelf lachen is me niet vreemd.