Tiny in de lappenmand

Het had een vrolijk en licht melancholisch blogbericht moeten worden: over mijn ouders die verhuisden naar een Woonzorgcentrum en hoe ik tal van oude dingen terug vond in hun appartement, over de bizarre combinatie van stenen draken en gitaren samen met oude jassen en een nieuwe modem.

Maar ondertussen zijn we tien dagen verder, ben ik een jaar ouder geworden maar allesbehalve wijzer, lijkt het en ligt mijn vader in het ziekenhuis en ik in de zogeheten lappenmand.

Het was ineens allemaal tegelijk en allemaal te veel. Elke dag stond ik doodmoe op, wist ik niet wat eerst gedaan, of voor wie eerst gezorgd: mijn ma (die almaar meer verward is en nu ook mij niet meer herkent), mijn pa (die na controle door de huisarts heel hoge ontstekingswaarden in zijn bloed bleef te hebben en enorm vermoeid was/is – en naar het ziekenhuis werd doorgestuurd), mijn zoon (die met zijn autisme het heel moeilijk heeft met veranderingen: zelf verhuizen, grootouders die verhuizen, en alle regelingen), mijn stiefkinderen en mijn lief die ook eten nodig hadden vooraleer naar een training of een match te vertrekken, de klanten en mijn collega’s op mijn gewoon werk, mijn massageklanten,…

De ene huilbui volgde op de ander. De ene paniekaanval was nog maar voorbij of ik begon alweer te hyperventileren. Mijn hartslag racete. Mijn huisarts schreef rust voor.

En enkele dagen later moest ik dan (in de zogezegde rustperiode) met mijn vader naar de Spoedafdeling, waar ik urenlang onwetend bij hem zat en waarna hij opgenomen werd.

Het is nog steeds stoffig en verward in mijn hoofd, dus ik kan het niet allemaal juist en accuraat (of chronologisch) opschrijven.

Veel dingen die ik niet weet. Heel veel. Wat er scheelt met mijn pa. Of mijn ma haar Alzheimer nu verslecht is omdat het gewoon Alzheimer is, of ook door de situatie (verhuizen en mijn papa die nu niet bij haar is). Wat ik moet doen. Hoe ik dat moet doen, rusten. Terwijl ik wel verder moet zorgen voor mijn ouders en mijn zoon. Want er is gewoon niemand anders. Hoe ik mijn eigen meditatie- en yogalessen aan mezelf moet geven.

Het is gemakkelijk gezegd, zorgen voor jezelf. Dat ik dat eerst moet doen. Life goes on, hé.

Wat ik wel weet: papa ligt in het ziekenhuis en wordt verzorgd, maar hij is niet goed; maar het wordt ook niet slechter. Mama wordt heel goed verzorgd door het personeel van het woonzorgcentrum, echt lieve mensen daar. Mijn werk draait ook verder zonder mij. Soms eens een massage geven doet mij toch nog wel deugd, net als naar buiten gaan en wat wandelen in frisse lucht. Dat ik naar een psycholoog kan die ik vertrouw. Dat er mensen zijn die mij graag zien.

Maar al die zogezegde zekerheden staan in mijn hoofd te wankelen. Er zijn heel veel angsten die vaak de bovenhand krijgen en terwijl ik dit typ, vloeit er energie uit mij weg. Een vat dat niet makkelijk bijgevuld geraakt.

PS: Als er één iemand durft reageren met “Alles komt goed”, dan vind ik ergens wel de energie om die een mot te komen geven. Ik brààk van die uitspraak, sorry not sorry. Niet alles komt goed. Wees eens realistisch.

Tiny verplant oude bomen

Sinds gisteren wonen mijn ouders ineens in een woonzorgcentrum. Kort na Kerstmis bleek er een kerstmirakel gebeurd te zijn en kreeg ik telefoon dat er een echtparenkamer vrij kwam in het wzc waar ik twee weken daarvoor nog maar was langsgeweest. Alle hens aan dek: mensen verwittigen, verpleegsters en maaltijden aan huis afbellen, van alles opzoeken, en een dag van te voren de meeste kledij inpakken en naar hun nieuw verblijf brengen.

Ik nam wat dagen verlof op om alles goed te kunnen regelen en dat was nodig. Aan het eind van deze verhuisweek ben ik dood- en doodmoe. De nachten waren onrustig, ik piekerde me te pletter, sliep amper en stond op voor dag en dauw.

Maar donderdag stonden ze vol verwachting klaar om te verhuizen: mijn papa keek er enorm naar uit, om méér rust te hebben, minder te moeten zorgen (voor eten, voor pillen, voor de afwas, voor boodschappen,…) en meer te kunnen genieten. Mijn moeder snapt amper wat er gebeurt, maar ging heel vlot mee. We hebben het haar wel twintig keer uitgelegd waar we naar toe gingen, maar na vijf minuten is ze dat al weer vergeten.

De ontvangst was hartelijk: door de mensen van de sociale dienst, de teamcoördinator, de poetsvrouwen, de aanwezige zorgkundige en vooral de ergotherapeute: wat een schat van een meisje. ’s Namiddags was er al meteen een Nieuwjaarsconcert met live muziek en daar genoot mijn moeder enorm van. Toen al het publiek nog in de zaal zat, mocht ze van Emily (de ergo) mee naar de vleugel piano en speelde ze Für Elise, het pianostuk waar ze destijds een Eerste Prijs in een Brusselse jury behaalde. Het is nu het enige wat ze nog kan spelen, maar ze doet het bijna foutloos. Na het slotakkoord applaudisseerde de hele zaal en blonk mijn moeder als een kerstboom.

Na twee dagen verblijf kunnen we al zeggen:

• dat het eten erg lekker is
• dat de verzorgers allemaal even lief en vriendelijk zijn
• dat mijn vader ’s nachts kan ‘bellen’ om hulp als mijn moeder voor de tiende keer weer wil opstaan
• dat ze helaas nog altijd niet goed slapen, vooral omdat moeder steeds naar toilet wil (en dan vergeet dat ze net is geweest)
• dat ze deugd hebben van weg en weer lopen voor elke maaltijd naar “de living” (de leefruimte van de groep), zo bewegen ze toch een beetje
• dat ze héél content zijn met de ruime kamer
• dat deze stap echt nodig was en zeker niet langer op zich had moeten laten wachten.

Zelf ben ik nog steeds bezig met regelen en bezorgd zijn om die slapeloze nachten. Mijn zoon (die met autisme weet je nog) gaat verhuizen naar hun oud appartement en ook dat brengt een heleboel verhuis en geregel met zich mee. Alle kasten leegmaken, papieren regelen, tochtjes naar de Kringloopwinkel, containerpark en tussendoor naar het wzc. Mijn hoofd kan niet mee, ik verga van de koppijn. Mijn lichaam staat stijf van de stress.

Aah maar je kan nu toch meer op je gemak zijn, Tiny? Hm, ja dat zou moeten hé, maar dat is echt nog niet zo. Geduld. En nu eerst proberen bij te slapen en wat uit te rusten. Zondag gaan we terug kijken hoe het gaat.

Tiny te gast in de Pod Op Podcast

Weet je nog dat ik ooit te gast was in de podcast van PS Grow en later ook bij Lieselotte, over vriendschap?

Peter van PS Grow gaf mijn naam door aan Karen en Matthijs van De Schakel, een therapie praktijk in Zonnebeke, zij gaan op zoek naar alternatieven voor de doorsnee therapie, kijken verder dan hun neus lang is en gaan op zoek naar mensen die op een andere manier zorg willen aanbieden of die bezig zijn met persoonlijke ontwikkeling op hun eigen domein. Karen maakt hierover al een tijdje een podcast: “De Pod Op”, je vindt die op de gebruikelijke podcast kanalen, of gewoon via hun website: https://depodop.be

Aan elke gast vraagt ze ook tegen wie of wat die eens “de pot op” wil zeggen.

Mijn verbazing was wel groot toen ik ook gevraagd werd om met haar een podcastaflevering op te nemen. Het gaat vooral over wat mij bezig houdt: bloggen, massage, meditatie… en over wie ik echt ben.

De moeite waard om eens te luisteren (niet alleen naar mij maar ook naar de andere afleveringen!).

Naar de aflevering met mij kun je ook luisteren via deze link als je Spotify hebt: De Pod op

of hier op ’t internet: De pod op

Ik erger me natuurlijk weer steendood aan mijn eigen stem, aan mijn vètte West-Vlaamse è’s, en aan mijn gesnuif en vele “eh…”‘s, maar hopelijk kun je het verdragen. Als je mijn blog al lang volgt, dan vertel ik wellicht niet veel dat je nog niet weet.