De week van Tiny (week 3)

Misschien een beetje gek, maar de week begint hier telkens op een dinsdag – in deze serie, bedoel ik. Deze week gaf ik er meteen een lap op, 51 lappen eerlijk gezegd. Toch was het een rustige verjaardag, ik nam een dagje vrij, ging ’s morgens sporten, at een boterham met hagelslag, ging winkelen en met het jaarlijkse verjaardagsticket van de Kinepolis ging ik naar The favourite. Een kostuumfilm over Queen Anne en haar hofhouding, maar een beetje bizar en vooral een raar einde. Hmm.

’s Avonds had ik geen zin om te koken en gingen we naar de Mexicaan in Kortrijk. Echt waar, héél lekker, we gingen er al vaker. Het is er niet duur, het is ook niet echt pikant tenzij je het specifiek vraagt (mijn lief houdt van écht pikant!) en heel gezellig. Wel een beetje ouderwets, en de muziek is steeds hetzelfde bandje want de liedjes komen telkens terug. Guantanamera, La Bamba, Roucouroucoucou,…

Eindelijk is er weer yoga-les. Ik ga tegenwoordig naar Daphne, bij Summa-coaching in Marke (vlakbij Wevelgem). Op haar speciaal ingerichte zolderkamer geeft ze pralaya yoga, op maat zou je denken, want elke keer vraagt ze of iemand speciale wensen heeft, of ergens last, of pijn,… Het is rustige yoga, je hoeft niets en alles is mogelijk, we zijn met een heel klein groepje en als je eens een les niet kan komen, dan mag je ook op een ander moment in de week. Super toch?

17 januari is blijkbaar de verjaardag van Michelle Obama. Ik ben al een tijdje bezig in haar autobiografie “Becoming” als luisterboek. Leuk is, dat ze het zelf voorleest en dat je zo echt helemaal kan meeleven met haar. Hoe en waar ze opgroeide, studeerde, over haar familie, hoe ze Barack leerde kennen, en hoe ze oorspronkelijk totaal geen zin had om First Lady te worden. Ik vind het fascinerend.

Vrijdag vertrekken we op citytrip naar Valencia. Dit reisje stond er al een hele tijd aan te komen, soort kadootje voor mijn verjaardag. Mooi meegenomen is de temperatuur daar in januari: altijd rond de 15, 16 graden en als het op dat moment hier de stenen uit de grond vriest, zijn die paar dagen “warmte” heerlijk.  ’s Avonds gaan we meteen op stap naar de “Ciudad de las artes y ciencias” (Stad van kunst en wetenschap), het futuristische gebouwencomplex ontworpen door Calatrava, gelegen in het uitgestrekte Turia park. Prachtig! (Eigenlijk zal ik misschien nog eens apart bloggen over Valencia, met wat tips er bij, want er valt van alles over te zeggen!)

De hele zaterdag mooi weer, met enkel een jeansjasje is het warm genoeg om een hele dag te stappen. We trekken met de bus naar de oude stad, nadat we ’s morgens vlakbij het hotel een strandwandeling hebben gemaakt. Valencia is heel goed te doen te voet, maar als je wat wil zien, dan zet je een hoop stappen: meer dan 28000 had ik er zaterdagavond. ’s Middags aten we een goedkoop en makkelijk menu del dia, voor amper 10€, ’s avonds dronken we sangria in een bar (taberna de la Reina) en aten we Pintxos (die kies je gewoon zelf uit aan de bar, op het eind betaal je de prijs van het aantal stokjes). Tja, die foto: het was te lekker en ik had té veel honger om eerst aan een foto te denken…

Zondagavond was de vlucht pas om 18u dus hadden we nog een hele dag de tijd om rond te wandelen, op het strand en in de maritieme wijk achter ons  hotel. Toevallig kwamen we ook terecht in een oude ijsfabriek waar nu een gemoedelijk (en gratis) concertje plaats vond. We aten nog een lekker visje met zicht op zee en genoten nog even volop van de zon.

Maandag terug werken natuurlijk, en ’s avonds zumba. In bed ga ik nog niet meteen slapen maar lees ik mijn spannend boek uit. Ik kreeg het voor Kerst van mijn lief en las het dit weekend bijna uit op het vliegtuig. Van de schrijfster had ik nog nooit gehoord, maar het las makkelijk, het bleef spannend en er zitten wel wat plottwisten in. I like it. Sarah Pinborough: Belofte maakt schuld (in het Engels: Cross my heart).

 

 

 

Advertenties

De week van Tiny (week 2)

Zei er daar vorige week iemand iets over minder recepties, hapjes en drank? Of iets over een weegschaal? Hmm, ik zal het gedroomd hebben. Op het werk hadden we onze jaarlijkse potluck receptie. Potluck in de zin van ‘iedereen brengt zelf hapjes mee’ en ja ’t mag van de traiteur of van je mama zijn. (Ik heb jonge mannelijke collega’s die nog geen ei kunnen bakken, vandaar.) Onze Nederlandse baas bracht kaas mee en soep, onze Waalse collega een Driekoningentaart, er waren fancy lepel-hapjes en iets met forelmousse, ik maakte de immer succesvolle Pascale Naessens kaastaart et voilà, we moesten de rest van de dag al niet meer eten. Oh wacht, ’s avonds was er leesclub. Wijn met hapjes! 🙂

Op mijn vrije dag word ik gebeld door de opticien: “Uw bril is klaar, mevrouw!” Mijn mini-leesbrilletje van +1 voldoet al een tijdje niet meer, ik kan amper nog lezen wat ik typ op mijn gsm, Instagram-stories met commentaar is voor mij een raadsel want onleesbaar want té klein, etcetera… Het werd een computerbril, geschikt voor dichtbij maar ook voor 1 meter verder en tot nu toe ben ik er erg blij mee en bewijst het ding zijn nut. In de verte zie ik nog behoorlijk, dus weinig mensen zullen me spotten met bril tijdens een wandeling of het autorijden. Een bril opzetten is voor mij nog altijd een grote stap. Ik droeg een bril van mijn acht jaar tot ik op mijn vijftiende lenzen kreeg; die jonge Tiny werd er alleen maar mee gepest, dus een bril was voor mij het summum van lelijkheid. Bij mij hé, bij een ander staat dat fantastisch natuurlijk.

Donderdag maak ik een verre reis. Ik neem de trein helemaal naar Luxemburg en mag daar voor het werk ook overnachten. ’s Avonds ga ik in mijn eentje “All you can eat“-sushi eten bij Sushi Lovers. Héérlijk. Kiezen met de tablet en zoveel bestellen als je wil. Sushi is toch gezond?

De volgende dag vroeg gaan leveren bij een klant in Luxemburg, de reden van die reis. Er zat een groot pak in mijn rugzak, ik ging precies voor een maand op reis, maar nee, het was een brailleleesregel van 80 cellen. Mijnheer was enorm blij, want nu kon hij eindelijk weer via braille zijn mails lezen, notities maken, nieuws lezen op Internet,… Bijkomend had hij wel nog twintig vragen, want na lang zijn computer niet meer te gebruiken was hij een en ander vergeten: hoe sla je alweer een document op in Word? Hoe maak je een nieuwe map? Hoe navigeer je op het Internet? Hoe verbind ik mijn brailleregel? Nog een geluk dat ik het in het Frans mocht uitleggen, want het Duits heeft voor veel van die dingen compleet andere termen. Denk je nu: allez, dat is toch simpel? Klik – klik en klaar? Probeer het dan ook eens zonder muis – want daar is een blinde niks mee. 

Op zaterdag ging ik vooral masseren, maar las ik ook eindelijk het eerste boek uit van 2019: The hate u give van Angie Thomas. Een zwart tienermeisje ziet hoe haar vriend door de politie wordt doodgeschoten, al is hij ongewapend. Rauw en krachtig. Er is ook een film van gemaakt trouwens.

Zondag: Netflix & chill? Nee, een beetje Netflix en boontjes kuisen! Ik keek met veel plezier naar Michael Douglas in “The Kominsky methode”. Die man is ondertussen al 74 maar nog erg vief en ik moet zelfs toegeven: niet onknap voor zijn leeftijd. De serie is grappig, slim bedacht en ook gewoon ontspannend. EN er doen veel “oudere” acteurs mee, dat mag ook eens. Eigenlijk is het een verademing.

Maandag was ik net nog niet jarig, maar bracht ik wel alvast een taartje mee om te trakteren op het werk. In Wevelgem is Bakker Geldhof echt wel een goeie bakker, met vele originele taartjes. Ik ben niet zo aan slagroom en biscuittoestanden, dus deze is een frangipane met appeltjes en een korst van speculaas. Lekker! En dat vonden mijn collega’s ook…

 

 

De week van Tiny (week 1)

Elke dag neem ik een foto en na 7 dagen blog ik daar over. Als ik geen inspiratie heb, dan haal ik die daar wel uit. Je kan mee volgen op Instagram (tinyblogt) of gewoon elke week hier komen lezen, zo simpel.

Zo zul je zien hoe saai mijn leven (soms) is, wat ik kook of eet, wat ik koop of deel, wat ik lees of bekijk, waar ik wandel of reis…

Op Nieuwjaar deelden wij een paar kleine cadeautjes uit, en kreeg ik ook een paar schattige geschenkjes. Waaronder zachte warme huisslofjes van de tienerdochter. Héérlijk.

Tweede nieuwjaarsdag, de kinderen naar de mama, en wij hadden behoefte aan wat meer groenten in plaats van de calorierijke hapjes van de afgelopen dagen. Ik maakte butternutlasagne, volgens dit recept of toch iets wat er op leek. Ik volg bijna nooit klakkeloos recepten, soms vind ik een ingrediënt niet nodig of voeg ik er iets extra aan toe. Maar het was super lekker!

Drie januari: eerste dag terug werken en ook eerste dag van de solden. Na het werk sprong ik nog vlug even binnen bij een winkel of twee en scoorde een trui en al lang gewilde draadloze koptelefoon. Gewéldig om te gaan wandelen of sporten in je eentje en geen gefoefel meer met die kabeltjes. En in de winter ideaal als oorwarmers. Win win.

Vrijdagavond. Iedereen is moe van het werken, niemand heeft zin om te koken en toch heb je een “feestje”. Afspreken dat iedereen restjes mee brengt en dat de gastvrouw niet hoeft op te ruimen of het huis schoon te maken, dat je gewoon in je werkkleren of je pyama komt en dat het eten vettig en ongezond mag zijn. Resultaat: een shitty diner, noemen ze dat. Blogvriendjes daar aanwezig, zoals Bertn en Lieselotte blogden er al eerder over. Het originele idee vonden we bij Charlie.

Wat doe je dan de dag nadien? Je schuldig voelen en gaan sporten. Ik probeer meer naar de fitness te gaan of te gaan wandelen, en als er straks weer zumba en yoga is, pik ik dat ook weer op . ’t Is nodig. Morgen komt mijn nieuwe weegschaal aan en ga ik wellicht serieus schrikken van de getallen.

Zondag dan. Oeps. We gingen wandelen in Kortrijk en een koffie drinken bij Kaffee Renee, lag er daar toch wel een worteltaartje verleidelijk te lachen naar mij zeker? Ik kon niet aan de lokroep weerstaan en het taartje werd mijn lunch.

Maandagavond. Eindelijk weer zumba na de Kerstvakantie. De lerares Melissa is een pittige, eentje die ook aan kickboksen doet, geen vrouw om zonder handschoenen aan te pakken. Maar ze is dolenthousiast, dat zie je als ze de pasjes voordoet én ze lacht de hele tijd. Okee, even niet op de foto dan, maar die nam ik maar héél snel tussendoor. Een heerlijke work-out.