Tiny leert haar grenzen kennen

Oei oei, ’t is bijna april en ik heb nog maar amper iets geblogd dit jaar. Niet dat iemand mij dat kwalijk neemt. Ik schrijf wanneer ik zin heb en soms is dat veel en soms is dat weinig.

De laatste maanden ben ik vooral bezig geweest met balans zoeken en vinden. Mijn nieuwe baan begint me als een goeie jas te passen, ik hoef me minder te forceren om het aan te kunnen. Mààr: ik ben ook quasi gestopt met mijn bijberoep. Masseren was heel lang mijn passie, maar ik moest aan mezelf (en aan mijn lieve klanten) toegeven dat de combinatie met een bijna voltijdse job niet te doen was.

Hoe ik dat pakweg zes, zeven jaar geleden deed: evenveel uren “gewoon” werken, massages geven, huishouden, sociaal leven, reizen, meditatie en yoga geven, ik heb geen idee waar ik die energie haalde.

Dus ik moet ook toegeven: ik word ouder. Mijn pols en vooral mijn linkerhand hebben het zwaar te verduren, niet alleen tijdens massages, maar soms ook al bij het typen of bij het sporten. Artrose, vermoed ik, want ook elders in mijn lijf is dat aan het huishouden.

Ik probeerde eerst gewoon te minderen: alleen nog vaste klanten masseren, enkel op dagen dat ik niét werkte, maar ook dat was nog te zwaar. Soms was ik gewoon op. En om dan nog iets extra te moeten doen, dat ging voor geen meter. Soms kwam ik zo moe thuis, dat mijn lief mij streng toesprak: “Daar: de zetel. Jij gaat daar liggen, met een deken over je en je praat niet meer, je doet niets meer en ik zal wel zeggen als het eten klaar is.” Denk je dat ik dat kon? Ha ha ha. Ik wil me altijd moeien, wil dan toch weer helpen, maar ik mocht niet. Gelukkig was hij streng, want het was soms echt nodig om met een deken over mijn hoofd en oordoppen in me af te sluiten van de wereld.

Ondertussen is het beter. En we gingen begin maart ook even met de schoonouders een week naar Albir, vlakbij Alicante. We gaan er zeker nog terug, zo in het laagseizoen, als het er iets beter weer is dan hier in Vlaanderen, en al zeker met meer zonuren. ’s Morgens een kopje koffie op ons terras met zicht op zee: veel meer heb ik niet nodig.

Nog een paar weken geduld: in mei gaan we terug naar Aups, in Frankrijk. Rustig op een camping in een huisje/mobilhome, met ons twee. In de zomer ga ik vooral werken, het is een groot voordeel als je vakantie kunt nemen als anderen geen vakantie hebben, veel rustiger en goedkoper.

Enkele foto’s van de afgelopen weken om te tonen dat ik toch mijn zetel uit ben gekomen: