Tiny wil weg

Even alles achter laten. Iedereen moet zijn plan maar trekken. Laat de boel maar ontploffen. Ik neem mijn paspoort en laat mijn gsm thuis. Ik trek naar de luchthaven en spring op het eerste vliegtuig met nog een zitje vrij. Dàààg Vlaanderen!

In een vreemde stad neem ik een taxi naar een goedkoop hotel. Ik bestel een drankje op het terras en bekijk de mensen. Niemand die ik ken. Een taal die ik niet versta. Geen reisgids en geen WiFi.

Er is niemand mee met mij en ik kom na een half uur al in contact met lokale mensen die me vertellen wat er hier leuk is. Klakkeloos volg ik hun advies op en heb de tijd van mijn leven.

Wanderlust.

a strong desire for or impulse to wander or travel and explore the world.

Vooral als het mooi weer is, heb ik daar last van. Vooral als er in de eerste twee weken geen tripjes gepland staan. Maar weet je, ik moet niet te veel klagen.

Want weet je, er staat wel al iets gepland: over een veertigtal dagen. We nemen de auto en trekken naar de bergen. We gaan op hotel en gaan er lekker eten. We gaan wandelen en genieten van het uitzicht, alleen wij twee. Geen kinderen, geen vrienden, geen ouders. Geen laptop. (Ja, écht, dat is mijn plan) En misschien ga ik mijn iPhone wel de hele dag op de kamer laten.

Mijn lief gaat stoere wandelingen maken, met van die echte berggeiten. En ondertussen maak ik rustige wandelingen en lees ik mijn boeken. Foto’s nemen zal ook nog nét niet te lastig zijn, voorspel ik.

Tien dagen. Het zal weer te kort zijn, vrees ik.

Foto MySwitzerland

Tiny in the USA: the best of

Na mijn zaag logje van gisteren, is het tijd om eens op te noemen wat we zo fantastisch vonden tijdens onze Amerika-reis.

Het begon al met onze huurauto: we reden met een GMC Yukon XL, zes plaatsen en nog ruimte genoeg voor bagage. Handig was ook de gps-functie, die hadden we niet gevraagd maar kregen we er gratis bij. We huurden bij Alamo. Het enige minpunt (eerst) was dat ik maar niet vond hoe ik mijn zetel achteruit kon zetten. Stoel omhoog en omlaag, leuning naar achter en voor, zetelverwarming, maar mijn knieën zaten nog steeds tegen het dashboard. Tot ik op dag vijf ineens ontdekte dat één knopje ook vooruit en achteruit ging. Bingo!

Free refills. Thank God voor free refills, of het nu voor koffie is of voor een softdrink, je kan altijd bijtanken of ze komen bijvullen. De koffie in de tankstations is trouwens super lekker en goedkoop. Dan heb ik het over minder dan een dollar voor een behoorlijk formaat beker.

Breakfast in America: we vergeten even ons 5:2 dieet of ons low-carb plan en hebben ons serieus tegoed gedaan aan pancakes, french toast, waffles en eitjes op toast.

Natuurparken en de Annual Pass: voor 80$ koop je éénmaal een pass, per voertuig met inzittenden en daarmee kan je dan een heel jaar alle nationale parken bezoeken. Als je rekent dat één park meestal 25 à 30$ kost, dan heb je dit na drie parken al uitgespaard.

Wandelen: er zijn overal goed uitgestippelde trails, van makkelijk naar moeilijk, je bepaalt zelf wat je aan kan of niet.

De uitgestrektheid van het landschap. Ik kon er maar niet van over. Je rijdt op een weg, komt soms mijlenver niemand tegen, en kan 360° rond je kijken en alleen maar natuur zien. Ongelofelijk mooi. En overal anders.

Motels. Als je denkt, wow Tiny is wel een rijke bitch hé zeg, think again. We boekten alles via Booking.com en zochten altijd de goedkoopste optie. Wat vaak Motel 6 was, of Super 8 en soms een Days Inn. In Las Vegas krijg je de zotste deals op je dak, zo goedkoop dat je het amper kan geloven. Wij betaalden daar amper 50$ per kamer, tax en al inbegrepen. De buffetdeals zijn ook héél goed te doen. Ze rekenen er toch op dat je geld gaat besteden in het casino, maar dat bepaal je natuurlijk volledig zelf.

We hebben wel bedacht: als je ietsje meer uitgeeft aan een motel, waar ze ook een continental breakfast hebben, spaar je dat wel uit omdat je anders toch uitgebreid gaat ontbijten. Maar de afwisseling hierin zat prima.

Jullie reacties: vooral na de Bryce-ervaring hebben die enorm deugd gedaan. Dank je wel om mee te lezen en te reageren, hier en op Facebook. Jullie staken me een hart onder de riem en dat heeft echt geholpen om het beter te kunnen verwerken. Het reisgezelschap was nogal spaarzaam in het tonen en verwerken van emoties, elk zijn ding natuurlijk, maar de online knuffels die ik mocht ontvangen: DANK JE WEL.

Oh en ik heb dus meer dan 40 dagen na elkaar geblogd, trouwens. Dan is het nu even blog-vakantie, denk ik. Tot een beetje later.

 

Tiny’s ergernissen op reis

Jullie gaan me vast verwensen na het lezen van dit blogje. Ja, ik weet het: ik ben zo blij en dankbaar dat ik deze reis kon maken en het is allemaal fantastisch. Yolo en al.

 Maar ik had al voordien mijn angsten opgesomd: reizen met drie generaties zou misschien wel voor stress zorgen. Reizen met twee tieners die niet de mijne zijn en schoonouders die ik nog maar zes jaar ken. En mijn lieve vriend natuurlijk.

Romantisch wandelen op de Strip in Las Vegas was er niet bij. Geen wedding chapel, geen gearmd lachen om de gekke Amerikanen, geen rockshow of optreden. Nee, wel voor ons en achter ons kijken of iedereen nog mee was. De dochter liep voorop en keek niet op of om, want ze was te moe. Dus moesten we die voortdurend terug roepen. Schoonmoeder had haar voet verstuikt dus die wandelde op het gemak. Maar je moet wel samen blijven in zo’n stad hé?

De tweede avond hoopte ik eens alleen met mijn lief te kunnen drentelen, maar opa en de zoon wilden ook graag mee. Je kan moeilijk van nee zeggen en ze alleen laten gaan was ook geen optie, ze spreken geen Engels.

Overal moet je ofwel op elkaar wachten, ofwel krijg je amper tijd om nog een extra foto te maken. Ik ben nu wel een geduldige, maar als je afspreekt om op een bepaald uur te vertrekken, dan ben ik daar niet erg soepel in. Geef dan de schuld maar aan mij.

Wat je dus niet ziet op foto’s:

• Kwaaie gezichten tijdens een onvergetelijke wandeling in een canyon.
• Eentje die achterblijft aan het begin van een trail omdat hij net op zijn kop heeft gekregen.
• Zoeken naar iemand die je kwijt bent.
• De verdwenen autosleutels in het hotel die dan toch gewoon op bed lagen.
• De gsm die ineens alle foto’s heeft gewist en dus ‘kapot’ is.
• Het onbegrip bij de ontroering van zoveel natuurschoon.
• Het nooit eens alleen zijn.
• Slechts enkele nachten met zijn twee kunnen slapen.
• Oh ja en van de interventie in Bryce Canyon zijn er vanzelfsprekend ook geen foto’s…

Maar ach: ik zal het wel weer opblazen en ik zal wel weer overdrijven. Dus vergeet gewoon dat je dit hebt gelezen. Ondertussen is het lekker uit mijn systeem.