Iedereen en zijn broer lijkt al in Tenerife te zijn geweest, wij nog niet. Een weekje in december waar er minder baskettrainingen zijn, een huisje van de ouders van een vriendin, een relatief goedkope vlucht en hoppa, wijle weg.
Twintig minuutjes met de taxi naar het huisje, in een versterkte burcht residentieel park, aan de Costa Del Silencio en inderdaad: het is hier stil. ’s Nachts hoor je echt niks. Overdag vooral de honderden parkieten in de palmbomen (geen kanaries!), er zijn vooral oudere toeristen, overwinteraars vaak en die maken ook niet zo veel lawaai.
Ons appartement, op de benedenverdieping, is erg praktisch ingericht: er is ruimte voor vier personen, twee ruime slaapkamers, volledig ingerichte keuken, en een verwarmd zwembad in de tuin. Je zit rustig, maar wel tussen de huizenblokken. Wij vergelijken meteen met de weidsheid van de natuur als je gaat kamperen, als je tussen de bomen zit. Maar hier zijn géén muggen en géén luidruchtige kampeergasten. We kunnen onze koffer volledig uitpakken en in een kast leggen, wat een luxe. De supermarkt en de (Vlaamse!) bakker op wandelafstand, evenals het dorpje Las Galletas met een fijne boulevard vol rustige café’s en restaurantjes.
We kunnen een auto huren van de eigenaar en trekken er dan ook elke dag op uit.
De temperatuur is aangenaam, steeds rond de twintig graden, er is geen wind, veel zon en af en toe een wolk. Het eten is er niet duur, er is verse vis, veel keuze, lekkere drankjes,… Kortom, zo tussendoor in december een weekje samen genieten.
“Zijn jullie nu weeral weg?” is een veelgehoorde vraag. Maar we gaan ons niet verontschuldigen. Als we niét weg zijn, werken we hard, zijn we spaarzaam en bouwen we vakantiedagen op. Onze kinderen zijn groot genoeg om alleen te blijven (of bij de ex-partner). Wij zagen lange tijd ook zwarte sneeuw, kleine kinderen alléén opvoeden, ’t is niet simpel. Nu is onze tijd gekomen om af en toe ten volle te genieten. Let wel, ook op reis zijn wij erg spaarzaam: we vinden altijd goedkope bestemmingen, vluchten, eetplekjes, en geven zelden geld uit aan toeristische attracties of souvenirs.
In mijn hutje op het strand in de Sinaï was er toevallig geen spiegel meer. In alle andere hutjes zit zo’n spiegel vlak naast de deur, boven het bakje waar je je toiletgerief kan leggen, bij mij was die weg. Kan gebeuren. Ik had het eerst niet eens opgemerkt. De “badkamer” is twintig meter verder, een bijgebouw met douches en toiletten, en ja daar hangt wel een spiegel.
Toen ik de eerste ochtend opstond en mijn gezicht insmeerde met zonnecrème, deed ik dat gewoon in mijn hutje, zonder spiegel, want dat heb je toch niet nodig, ik vind mijn eigen gezicht wel terug. Thuis doe ik altijd minimum wel wat mascara op, maar hier liet ik dat achterwege: als je gaat zwemmen of snorkelen is dat toch meteen weg. Ook mijn haar borstelen kan ik zonder spiegel. Dus nee, ik ben niet gaan janken dat er geen spiegeltje was.
Pas na een paar dagen bedacht ik me eigenlijk: tiens, ik heb geen spiegel. En telkens ik naar de badkamer ging en ik na het toilet mijn handen waste, en terug weg liep, dacht ik daarna pas: hey, ik heb niet eens in de spiegel gekeken. Ik weet op geen honderd jaar hoe ik er op dit moment uitzie.
En ja, er waren nog andere mensen, vrouwen, mannen, ik was daar niet alleen. Maar dacht ik aan mijn uiterlijk? Geen moment. Dat viel me op, zo na een paar dagen. Dat ik geen behoefte had om mezelf in de spiegel te bekijken. Voor een man is dat misschien normaal, maar ik denk dat de meeste vrouwen wel meerdere keren per dag in de spiegel (willen) kijken – of ben ik fout?
Er werden nu en dan foto’s genomen, waarop ik vrolijk lachte, zonder schroom. Vaak werd dan snel het resultaat getoond en schrok ik soms een beetje van de aanblik van mezelf: aah zie ik er tegenwoordig zo uit? Maar ik was er zo gelukkig dat dit altijd positiever uitdraaide dan ik oorspronkelijk dacht.
Ik kijk een beetje bedenkelijk: is dat allemaal voor mij?
Zou jij het kunnen/willen? Een week of langer zonder spiegel? Kijk je vaak in de spiegel, heb je die nodig? (Oh, ik voel het al aankomen, er gaan mensen beginnen over lenzen. Ik had lenzen tussen mijn 14 en mijn 21, en na pakweg een paar maanden kon ik ook die blindelings in- en uitdoen. Maar ja, ik ben dan ook een kind van blinden, heeft dat er mee te maken misschien?)
Terug thuis. Meteen twaalf uur geslapen en wakker geworden zonder muskietennet, zonder geblaf van honden maar ook zonder uitzicht als ik mijn deur open doe.
Ik heb nog een pakje Egyptische koffie en de geur daarvan doet me meteen weer terug denken aan de afgelopen negen dagen. Als ik de filmpjes bekijk die ik maakte tijdens onze woestijntrip, komen de tranen in mijn ogen. Tranen van geluk, dat ik dit heb mogen meemaken, samen met deze heterogene groep. Al was het geen “groepsreis”, de toevallig samen reizende mensen kunnen een reis maken of kraken. Het was zeker geen ‘stiltereis’, want we hebben samen veel gepraat, gedanst, en vooral ongelofelijk veel gelachen. Er was spontane stilte wanneer het moment dat vroeg, maar we hebben samen in zee gedanst, domme liedjes gezongen (“… en de boom staat op de berg,… alle kleuren van de regenboog,…wij zijn samen onderweg, halleluja,…), gejuicht, ooh’s en aah’s en mmm’s bij het lekkere eten, gegild tijdens de jeeptocht door de duinen van de woestijn,…
Slapen in de woestijn
Kort na de middag vertrokken we uit ons kamp met een busje en een jeep, er waren drie mannelijke begeleiders mee (Bedoeïenen), acht Vlaamse vrouwen, één Israëlische, een Vlaamse man en een Vlaamse jongen van twaalf. Samen reden we eerst naar een hele speciale plek, waar ik al eerder was, op 1500m hoogte, waar je kan genieten van de stilte en een fantastisch zicht op de zon die ondergaat.
Midden in de Sinaï-woestijn is er geen geluid. Geen auto’s, geen ruisende golven, geen blaffende honden, niks. De stilte valt op je. Je zit daar te luisteren naar het ruisen van je bloed in je hoofd, je hartslag, en je kan je volledig concentreren op wat je ziet. De kleuren van de rotsen en de lucht veranderen elke minuut.
Eenmaal de zon volledig onder was, reden we nog een klein stukje verder waar we ons kamp voor de nacht maakten. De begeleiders hadden reeds een tent opgezet en een kampvuur gemaakt, waarop ze voor heel onze groep gingen koken. Tapijten en matrassen werden er rond gelegd, zodat iedereen comfortabel kon zitten en later liggen.
Wat een geluk hadden we met de weersomstandigheden: het was windstil en de temperatuur ging amper onder de twintig graden ’s nachts, dus perfect weer om ook buiten te kunnen slapen.
Na een gezellige avond met heerlijk eten, een Egyptische én een Vlaamse zangstonde, ging iedereen rond half tien al liggen onder een hele dikke deken. Voor de twee dames naast mij gaf ik nog een korte meditatie voor het slapen gaan, daarna ging ik zelf ook liggen en keek ik nog een tijdje naar de prachtige sterrenhemel boven mij.
In de woestijn zijn er ook geen muggen te bespeuren, is het super stil en we hadden nog het geluk dat er niemand snurkte.
Toch sliep ik niet zo diep, je waakt toch een beetje, maar de rust die je daar voelt is krachtig genoeg om volledig kalm en vredig te slapen.
En ’s morgens, wakker worden in deze omgeving, wat een geschenk:
Na nog een lekker ontbijt en vers gebakken broodjes maakten we nog een kleine roadtrip door de woestijnduinen. Gegierd van het lachen met deze gezellige bende.
Ach, ik kan blijven foto’s posten, maar je moet erbij zijn om de sfeer daar mee te maken. Op alle vlakken was ik zo gelukkig.
Het was een reis om nooit te vergeten. Zelfs al was mijn lief niet mee, het gezelschap was de max, het weer was fantastisch, ik heb elke dag gezwommen en veel gesnorkeld, heerlijk gegeten, geluierd gelijk zot, genoten,…
Nog wat geluksmomentjes:
de laatste keer snorkelen en een zeeschildpad gezien van wel 70cm doorsnee, prachtig!
zeven boeken mee en er maar eentje uitgelezen omdat er zoveel te doen was
zo vaak niks gedaan en genoten van het moment
zo in verbinding gegaan met mensen
mijn beste vriend nog beter leren kennen en nog meer gaan appreciëren
zo genoten van de liefde die ik zag tussen mensen (oma en haar kleinzoon, man en vrouw, vriendinnen, vreemden die vrienden werden,…)
spontaan beginnen zingen: “Van Afrika tot in Amerika, van op de Himalaya tot in de woestijn” in de woestijn en heel de bende in lachen doen uitbarsten
met uitzicht op het water een stukje huilen van geluk
tientallen gemeenschappelijke culinaire orgasmes
praten over piemels met een tachtigjarige
ultieme dankbaarheid voelen tijdens mijn meditatieve wandeling in het labyrint
Doodmoe maar enorm gelukkig ben ik thuisgekomen. En dankbaar. Voor deze groep, voor alle ervaringen en voor mijn lief die me deze reis liet maken zonder jaloezie en met veel vertrouwen.
tiny blogt 