
De derde aflevering van deze challenge, de dames van Blogboost vragen ons waarom we bloggen, waar we dat doen, hoe en hoe lang, met wat, kortom: een blik achter de schermen.
Ik ben gestart met bloggen in augustus 2014, het lijkt een eeuwigheid geleden. Omdat ik al lang iets wou doen met schrijven en foto’s nemen, zocht ik een medium om mijn ei kwijt te kunnen. Instagram was nog niet van tel, en daar is de tekst sowieso van ondergeschikt belang, dus ik ben nog altijd van mening dat een blog (een long read) een meerwaarde biedt.
Heel blij was ik met het Blogboek van Kelly, dat ik bij haar persoonlijk ben gaan ophalen. Ik las haar blog al een tijdje en zij heeft me enorm geïnspireerd. Al snel ontdekte ik ook de blog van Liese, en die van Thomas Pannenkoek. Deze twee medebloggers doen nog steeds hun uiterste best en ik heb écht ALLES van hen gelezen. De eerste heb ik al vele malen in ’t echt ontmoet, de tweede niet, maar dat zou nog altijd wel eens zomaar kunnen gebeuren. Hij woont bij mijn ouders om de hoek, dus…
En ja, dat is voor mij een prettige meerwaarde: dat ik mensen ontmoet heb die ook enthousiast bloggen, op een blogmeeting, of privé,… en ik mag zeggen dat enkelen échte vriendinnen zijn geworden. Mijn wandelcontacten zijn (niet) toevallig allemaal bloggers.

Ik heb geen moeite met schrijven. Hoe ontstaat bij mij een blogpost? Met een wild idee. En dan begin ik gewoon rechtstreeks in WordPress te typen, ik maak geen planning, geen schema, gewoon schrijven. Méér tijd heb ik nodig om de juiste foto er bij te vinden. Maar soms ben ik ook vertrokken met een foto, en vertel ik daar een verhaal over. Een hoop voorbeelden vind je als je zoekt op Reisfotochallenge op deze pagina.
Foto’s zijn voor mij belangrijk, ik volgde een hoop fotocursussen en heb daar regelmatig over geblogd, en ja dat is ook een beetje opscheppen hé.
Kijk. Een blog is toch een soort podium. Je wil iets vertellen zonder dat iemand je onderbreekt. Het internet is je theaterzaal. En er komen mensen kijken (lezen). Ze reageren ook vaak, zijn kritisch, of geven complimentjes. Er is dus interactie en dat maakt ook dat je als blogger blijft doorgaan, denk ik. Mensen die mij kennen buiten de blog, reageren ook vaak privé. Antwoorden op vragen die ik mij stel, geven achtergrondinformatie of hun mening. Dat is toch leuk? Dat is je applaus!
“We zijn allemaal aandachtshoeren”, heb ik ooit op een blogmeeting gedropt. Maar dat is toch ook zo? Het is een uitlaatklep en een stille schreeuw naar aandacht. We moeten daar niet flauw over doen, daar is niks mis mee. Bloggen heeft me al vaak geholpen om iets te verwerken. Of om iets uit te leggen. Mijn meest gelezen blogpost was Tiny is het beu, over mijn onmacht om met mijn zoon om te gaan, hij was toen achttien. Dat verhaal heeft héél veel in gang gezet en zorgde voor véél meer begrip, zeker bij mensen die ik ken. (Mijn collega kwam mij de dag nadien zelfs knuffelen. Dat vergeet ik nooit.)
Al is er soms twijfel, of gebrek aan inspiratie, ik ga nog wel even door met bloggen. Ik nodig iedereen uit om op mijn hersenspinsels te reageren, fouten te verbeteren, opmerkingen te maken, herkenningspunten te zoeken, verschillen te bemerken, want dat maakt ons menselijk. Dat verbindt ons. Zelfs over het Internet.
Ik dank jullie!