Tiny’s reisfotochallenge: Hengelhoef #3

Tiens. Blijkbaar heb ik nog één van mijn reisfoto’s achter gehouden om daar later nog iets mee te doen, en was ik het compleet vergeten.

Het is 1982. Het jaar van mijn eerste lief, het jaar van mijn eerste vakantielief. Twee verschillende verhalen, hier gaat het logischerwijs over dat vakantielief.

Mijn moeder had nog al lachend gezegd: “Misschien moet je een vakantielief zoeken in Hengelhoef.” Huh? Mag dat? Okee dan. Veel moest er niet gezocht worden, destijds ging dat redelijk makkelijk. Ik bedoel: om iemand te vinden die je wel aantrekkelijk vond, tenminste. Hoe je het dan moest aanmaken en zo, dat was nog wat lastig. Maar ik leerde snel.

Enfin, wij dus voor de zoveelste keer naar vakantiedomein Hengelhoef, ik schreef er al eerder over, hier deel 1 en hier deel 2. Deze keer mocht mijn vriendin mee, en met twee durf je natuurlijk meer dan alleen. We mochten ’s avonds ook naar de tienersclub, in de kelder van het hoofdgebouw. Regelmatig waren er spelletjes, soms een filmavond en natuurlijk ook een fuif. Wat volgde, haal ik rechtstreeks uit mijn dagboek:

3 augustus:... Toen kwam die jongen die bij mijn vriendin stond om me. We hebben toen nog een paar keer geslowd en het was meteen raak! Hij heet Eddy en ik zie hem deze middag terug om 2u30. We gaan wandelen!

4 augustus: Het was gisterenmiddag fantastisch! We hebben niet gewandeld, maar op de speeltuin gelegen. En hoe, eerst gebeurde er niet veel, maar later!!… Eddy is 17 jaar, woont in Zwevegem. Deze middag gaan we weeral naar het speelplein. Hoi, ik verlang er al naar.

5 augustus: Gisteren was ik nogal verdrietig. Toch later op de namiddag. Eddy, mijn vriendin en ik lagen dus op het speelplein. Met Eddy ging het fantastisch. Maar een tijd later kwam Johan er bij, maar ik ben nog altijd verliefd op hem, al sinds vorig jaar! Waarschijnlijk is hij verliefd op mijn vriendin. Dat zag je toch aan alles. En Eddy moet zaterdag al weg. Vandaag gingen we wandelen, maar het regent dat het giet. Ik hoop maar dat het opklaart.

7 augustus: Gisteren zijn we niet aan wandelen toegekomen, want we waren te laat en we moesten met mijn ouders mee. ’s Avonds was er bal, maar het was met een orkest en we moesten om half elf weg gaan. Eddy en Johan waren er wel, maar ze zaten niet bij ons. Nu is Eddy dus weg, we hebben afscheid genomen, drie kusjes op de wang, amai. Dat was dus de Eddy-week. 

Achteraf hebben Eddy en ik nog regelmatig brieven geschreven, maar toen hij beloofde op mijn verjaardag naar Brugge te komen en dan zijn kat stuurde, is dat ook gestopt. Ik heb hem dus nooit meer terug gezien.

Toch wel heel cool hé, zoals we op dat bankje zaten? Daar werd over nagedacht, lijkt het.

Dit bericht vond zijn inspiratie bij de uitdaging van een simpele Brugse ziel, hij nam het initiatief om foto’s te posten van een reis en daar iets bij te vertellen – of te fantaseren. Wie zin heeft, doe gerust mee!

Mijn andere reisfoto’s + uitleg vind je hier: https://tinyblogt.wordpress.com/category/reisfotochallenge/

 

Advertenties

Tiny’s reisfotochallenge: de ezeltocht

Stilaan geraak ik door mijn verzameling foto’s heen, die ik kan gebruiken voor deze challenge. Deze dateert uit 1978.

Mijn ouders wilden toch wel eens wat anders dan opnieuw naar Hengelhoef en planden een vliegreis naar een zonnige bestemming. Het zou voor ons alle drie de eerste keer in een vliegtuig worden. Wellicht dachten ze dat ik al groot genoeg was, om hen te begeleiden in de luchthaven en het vliegtuig. Op de bestemming werden we toch opgehaald door een hostess van het reisagentschap (Jetair, als ik me goed herinner) en mochten we mee in een bus naar het hotel.

Een jaar eerder vond eén van de grootste vliegtuigrampen plaats uit de geschiedenis: twee Boeings botsten op de landingsbaan in Tenerife en bijna zeshonderd mensen lieten het leven. Dit had een grote indruk op mij gemaakt en om die reden wou ik helemaal niet naar Tenerife. Vliegtuigangst had ik echter niet. On ze bestemming was ook Zuiders, maar niet Canarisch.

Er bestaat in deze reeks ook een belachelijke foto van mij, uit het vliegtuig stappend, met mijn hand aan mijn oor en dichtgeknepen ogen – zeer charmant. Ik had vreselijke oorpijn bij het dalen en heb er twee dagen last van gehad. Ook bij volgende vliegreizen kreeg ik hier miserie mee en het is pas sinds een jaar of acht dat dit op miraculeuze wijze voorbij is gegaan.

We logeerden in een immens groot hotel, vol pension, en het eten was overvloedig, maar vreemd. Ik at telkens maar een vierde van mijn portie op en gaf de rest aan mijn vader. Naast het hotel was er een “Chicken Palace”, een kiprestaurant en dat zag ik wel zitten maar om twee redenen zijn we er niet binnen geweest: ten eerste hadden we vol pension, dus waarom betalen als we in het hotel gratis eten kregen? Ten tweede hoorden we telkens een haan kraaien als we voorbij het kiprestaurant liepen. Het idee dat de kippen en haantjes à la minute bereid werden, deed me toch wel de rillingen krijgen.

Veel deden we daar niet, in mijn herinnering. Af en toe te voet naar het oude stadsdeel, waar het zo mooi was (zeiden de mensen, want mijn ouders zagen het niet, en ik vond er niks aan), af en toe naar het strand waar mijn voeten verbrandden aan het zand, af en toe aan het zwembad liggen, lezen en zwemmen (mijn favoriete bezigheid toen), iets gaan drinken op een terrasje en oh ja, op excursie! We gingen op ezeltocht! Deze foto is in het begin van de tocht gemaakt, toen kon ik nog lachen. Die sokjes! Die sandaaltjes!

Elk ezeltje liep gezapig achter het ander aan. Maar het ging door de bossen en de berg op en na een tijdje liepen de ezels naast een vreselijk diep ravijn links en een hoge rots rechts. Afschuwelijk! Ik deed haast in mijn broek van angst. Uiteindelijk kwamen we bij een rustplaats en een cafetaria, waar ik een Engels meisje leerde kennen, en we speelden een tijdje samen. Ik kon geen Engels, enkel haar naam heb ik kunnen ontfutselen, ze heette Carol, dat weet ik nog.

Na de reis was ik erg trots op mijn bruin kleurtje, op mijn nieuw kleedje (lokale klederdracht, nooit meer gedragen natuurlijk) en op mijn nieuwe schoenen (exact dezelfde als mijn ouders, uit exact dezelfde winkel want ze waren van uitstekende kwaliteit – en spuuglelijk, maar dat had ik pas door toen ik er mee naar school ging en uitgelachen werd).

Wie raadt mee waar dit was? De stad alstublieft, en de eerste die het juist heeft, ga ik trakteren. Als ik die ooit eens in ’t echt tegenkom natuurlijk. 🙂

 

Dit bericht vond zijn inspiratie bij de uitdaging van een simpele Brugse ziel, hij nam het initiatief om foto’s te posten van een reis en daar iets bij te vertellen – of te fantaseren. Wie zin heeft, doe gerust mee!

Tiny’s reisfotochallenge: Maloja

Ja gasten, ’t is weer een groepsfoto. Ziehier de verplichte foto met de groep en de leidster van de veertienjarigen in Maloja, Zwitserland. Zomervakantie dus, niemand die mij in de winter op skireis krijgt, hoor. 🙂

U ziet op de achtergrond het Maloja Palace Hotel, nu een viersterrenhotel. In 1884 voor de eerste keer geopend en vanaf 1934 tot 1962 is het gebouw gebruikt als cursuscentrum voor het Zwitserse leger.  In 1962 is het overgenomen door de CM, om te gebruiken als vakantiecentrum. In 2006 is het gebouw terug verkocht aan een hotelexploitant. Ik ben niet van plan er ooit terug te gaan.

Op internet zocht ik even naar recente foto’s, ik vond er onder andere de traphal:

Hier werden we ’s morgens verzameld en zaten we te wachten tot onze naam werd afgeroepen als je post had. Drie maal raden wie er geen post kreeg.

De immense eetzaal. Ik herinner me niet dat er iets lekker was. Ik herinner me wél dat de bediening ook vrijwilligers waren, of jobstudenten, en dat ze verdorie niet lelijk waren. Eentje heette er Joost, dat weet ik nog!

Eigenlijk keek ik er al lang naar uit, naar deze vakantie. Er zouden een paar “vriendinnen” van school mee gaan, en het zou erg gezellig en tof worden. Ja ja.

De week er voor had ik net mijn eerste (ok, mijn tweede, maar da’s een detail) liefje leren kennen en ik was nog totaal van de kaart. Zou hij mij wel schrijven? (Niet dus) Zou hij mij niet vergeten? (Ja dus) Zou hij even verliefd op mij zijn als ik op hem? (Totaal niet!)

En je weet hoe dat gaat als je veertien bent. De ene week zijn Debbie en Carine je beste vriendinnen, de andere week zien ze je niet meer staan. In Zwitserland zaten we dus net in die andere week. Ik kreeg de “cold shoulder”-behandeling, was persona non grata, kortom ik werd genegeerd. Gelukkig, door een aantal gebeurtenissen in het verleden, kon ik mij daar ondertussen al rap overzetten en maakte toch een paar nieuwe vriendinnen.

De gebeurtenis die ik mij het beste herinner, was de bonte avond. We mochten toen in groepjes een nummer in elkaar steken, een toneeltje, een liedje, een sketch… en gingen aan de slag. Het was de glorietijd van Raymond van het Groenewoud en we kenden allemaal het nummer “Maria, Maria, ik hou van jou” uit het hoofd.

(op de video vanaf 5’27”)

Het leek ons een waanzinnig leuk idee om ons te verkleden als nonnetjes en één pater en dit nummer zo te persifleren. Volledig geslaagd, perfect getimed, alle andere veertienjarigen lagen plat van het lachen en wij hadden de grootste lol. Tot we van het podium kwamen en van de leiding te horen kregen dat hier nog iets op zou volgen.

De groepsleidster, of de proost, weet ik veel, kon er niet mee lachen. Vond dit heiligschennis en helemaal niet kunnen dat katholiek opgevoede meisjes een figuur als Maria zo beschimpten. Ons satirisch bedoeld optreden werd niet gesmaakt. Méér nog, we werden er voor gestraft. De volgende dag moesten we mee naar het kerkje, moesten we met ons vier apart zitten en moesten we gedwongen gaan biechten. We zijn niet geweest. Wel naar de kerk, maar toen het biechtmoment aanbrak, bleven we koppig op onze stoel zitten. Veel meer is er niet meer gestraft, of dat kan ik me toch niet meer herinneren. Maar onze verontwaardiging was groot. We hadden niks misdaan, alleen maar wat leute gemaakt, toch? Het was 1982 en de C in de CM had nog veel betekenis.

 

Dit bericht vond zijn inspiratie bij de uitdaging van een simpele Brugse ziel, hij nam het initiatief om foto’s te posten van een reis en daar iets bij te vertellen – of te fantaseren. Wie zin heeft, doe gerust mee!