Tiny blogt: hoe en waarom

De derde aflevering van deze challenge, de dames van Blogboost vragen ons waarom we bloggen, waar we dat doen, hoe en hoe lang, met wat, kortom: een blik achter de schermen.

Ik ben gestart met bloggen in augustus 2014, het lijkt een eeuwigheid geleden. Omdat ik al lang iets wou doen met schrijven en foto’s nemen, zocht ik een medium om mijn ei kwijt te kunnen. Instagram was nog niet van tel, en daar is de tekst sowieso van ondergeschikt belang, dus ik ben nog altijd van mening dat een blog (een long read) een meerwaarde biedt.

Heel blij was ik met het Blogboek van Kelly, dat ik bij haar persoonlijk ben gaan ophalen. Ik las haar blog al een tijdje en zij heeft me enorm geïnspireerd. Al snel ontdekte ik ook de blog van Liese, en die van Thomas Pannenkoek. Deze twee medebloggers doen nog steeds hun uiterste best en ik heb écht ALLES van hen gelezen. De eerste heb ik al vele malen in ’t echt ontmoet, de tweede niet, maar dat zou nog altijd wel eens zomaar kunnen gebeuren. Hij woont bij mijn ouders om de hoek, dus…

En ja, dat is voor mij een prettige meerwaarde: dat ik mensen ontmoet heb die ook enthousiast bloggen, op een blogmeeting, of privé,… en ik mag zeggen dat enkelen échte vriendinnen zijn geworden. Mijn wandelcontacten zijn (niet) toevallig allemaal bloggers.

Samen met Lieselotte (wie is wie?)

Ik heb geen moeite met schrijven. Hoe ontstaat bij mij een blogpost? Met een wild idee. En dan begin ik gewoon rechtstreeks in WordPress te typen, ik maak geen planning, geen schema, gewoon schrijven. Méér tijd heb ik nodig om de juiste foto er bij te vinden. Maar soms ben ik ook vertrokken met een foto, en vertel ik daar een verhaal over. Een hoop voorbeelden vind je als je zoekt op Reisfotochallenge op deze pagina.

Foto’s zijn voor mij belangrijk, ik volgde een hoop fotocursussen en heb daar regelmatig over geblogd, en ja dat is ook een beetje opscheppen hé.

Kijk. Een blog is toch een soort podium. Je wil iets vertellen zonder dat iemand je onderbreekt. Het internet is je theaterzaal. En er komen mensen kijken (lezen). Ze reageren ook vaak, zijn kritisch, of geven complimentjes. Er is dus interactie en dat maakt ook dat je als blogger blijft doorgaan, denk ik. Mensen die mij kennen buiten de blog, reageren ook vaak privé. Antwoorden op vragen die ik mij stel, geven achtergrondinformatie of hun mening. Dat is toch leuk? Dat is je applaus!

“We zijn allemaal aandachtshoeren”, heb ik ooit op een blogmeeting gedropt. Maar dat is toch ook zo? Het is een uitlaatklep en een stille schreeuw naar aandacht. We moeten daar niet flauw over doen, daar is niks mis mee. Bloggen heeft me al vaak geholpen om iets te verwerken. Of om iets uit te leggen. Mijn meest gelezen blogpost was Tiny is het beu, over mijn onmacht om met mijn zoon om te gaan, hij was toen achttien. Dat verhaal heeft héél veel in gang gezet en zorgde voor véél meer begrip, zeker bij mensen die ik ken. (Mijn collega kwam mij de dag nadien zelfs knuffelen. Dat vergeet ik nooit.)

Al is er soms twijfel, of gebrek aan inspiratie, ik ga nog wel even door met bloggen. Ik nodig iedereen uit om op mijn hersenspinsels te reageren, fouten te verbeteren, opmerkingen te maken, herkenningspunten te zoeken, verschillen te bemerken, want dat maakt ons menselijk. Dat verbindt ons. Zelfs over het Internet.

Ik dank jullie!

Tiny’s reisfotochallenge: Hengelhoef #3

Tiens. Blijkbaar heb ik nog één van mijn reisfoto’s achter gehouden om daar later nog iets mee te doen, en was ik het compleet vergeten.

Het is 1982. Het jaar van mijn eerste lief, het jaar van mijn eerste vakantielief. Twee verschillende verhalen, hier gaat het logischerwijs over dat vakantielief.

Mijn moeder had nog al lachend gezegd: “Misschien moet je een vakantielief zoeken in Hengelhoef.” Huh? Mag dat? Okee dan. Veel moest er niet gezocht worden, destijds ging dat redelijk makkelijk. Ik bedoel: om iemand te vinden die je wel aantrekkelijk vond, tenminste. Hoe je het dan moest aanmaken en zo, dat was nog wat lastig. Maar ik leerde snel.

Enfin, wij dus voor de zoveelste keer naar vakantiedomein Hengelhoef, ik schreef er al eerder over, hier deel 1 en hier deel 2. Deze keer mocht mijn vriendin mee, en met twee durf je natuurlijk meer dan alleen. We mochten ’s avonds ook naar de tienersclub, in de kelder van het hoofdgebouw. Regelmatig waren er spelletjes, soms een filmavond en natuurlijk ook een fuif. Wat volgde, haal ik rechtstreeks uit mijn dagboek:

3 augustus:... Toen kwam die jongen die bij mijn vriendin stond om me. We hebben toen nog een paar keer geslowd en het was meteen raak! Hij heet Eddy en ik zie hem deze middag terug om 2u30. We gaan wandelen!

4 augustus: Het was gisterenmiddag fantastisch! We hebben niet gewandeld, maar op de speeltuin gelegen. En hoe, eerst gebeurde er niet veel, maar later!!… Eddy is 17 jaar, woont in Zwevegem. Deze middag gaan we weeral naar het speelplein. Hoi, ik verlang er al naar.

5 augustus: Gisteren was ik nogal verdrietig. Toch later op de namiddag. Eddy, mijn vriendin en ik lagen dus op het speelplein. Met Eddy ging het fantastisch. Maar een tijd later kwam Johan er bij, maar ik ben nog altijd verliefd op hem, al sinds vorig jaar! Waarschijnlijk is hij verliefd op mijn vriendin. Dat zag je toch aan alles. En Eddy moet zaterdag al weg. Vandaag gingen we wandelen, maar het regent dat het giet. Ik hoop maar dat het opklaart.

7 augustus: Gisteren zijn we niet aan wandelen toegekomen, want we waren te laat en we moesten met mijn ouders mee. ’s Avonds was er bal, maar het was met een orkest en we moesten om half elf weg gaan. Eddy en Johan waren er wel, maar ze zaten niet bij ons. Nu is Eddy dus weg, we hebben afscheid genomen, drie kusjes op de wang, amai. Dat was dus de Eddy-week. 

Achteraf hebben Eddy en ik nog regelmatig brieven geschreven, maar toen hij beloofde op mijn verjaardag naar Brugge te komen en dan zijn kat stuurde, is dat ook gestopt. Ik heb hem dus nooit meer terug gezien.

Toch wel heel cool hé, zoals we op dat bankje zaten? Daar werd over nagedacht, lijkt het.

Dit bericht vond zijn inspiratie bij de uitdaging van een simpele Brugse ziel, hij nam het initiatief om foto’s te posten van een reis en daar iets bij te vertellen – of te fantaseren. Wie zin heeft, doe gerust mee!

Mijn andere reisfoto’s + uitleg vind je hier: https://tinyblogt.wordpress.com/category/reisfotochallenge/

 

Tiny’s reisfotochallenge: de ezeltocht

Stilaan geraak ik door mijn verzameling foto’s heen, die ik kan gebruiken voor deze challenge. Deze dateert uit 1978.

Mijn ouders wilden toch wel eens wat anders dan opnieuw naar Hengelhoef en planden een vliegreis naar een zonnige bestemming. Het zou voor ons alle drie de eerste keer in een vliegtuig worden. Wellicht dachten ze dat ik al groot genoeg was, om hen te begeleiden in de luchthaven en het vliegtuig. Op de bestemming werden we toch opgehaald door een hostess van het reisagentschap (Jetair, als ik me goed herinner) en mochten we mee in een bus naar het hotel.

Een jaar eerder vond eén van de grootste vliegtuigrampen plaats uit de geschiedenis: twee Boeings botsten op de landingsbaan in Tenerife en bijna zeshonderd mensen lieten het leven. Dit had een grote indruk op mij gemaakt en om die reden wou ik helemaal niet naar Tenerife. Vliegtuigangst had ik echter niet. On ze bestemming was ook Zuiders, maar niet Canarisch.

Er bestaat in deze reeks ook een belachelijke foto van mij, uit het vliegtuig stappend, met mijn hand aan mijn oor en dichtgeknepen ogen – zeer charmant. Ik had vreselijke oorpijn bij het dalen en heb er twee dagen last van gehad. Ook bij volgende vliegreizen kreeg ik hier miserie mee en het is pas sinds een jaar of acht dat dit op miraculeuze wijze voorbij is gegaan.

We logeerden in een immens groot hotel, vol pension, en het eten was overvloedig, maar vreemd. Ik at telkens maar een vierde van mijn portie op en gaf de rest aan mijn vader. Naast het hotel was er een “Chicken Palace”, een kiprestaurant en dat zag ik wel zitten maar om twee redenen zijn we er niet binnen geweest: ten eerste hadden we vol pension, dus waarom betalen als we in het hotel gratis eten kregen? Ten tweede hoorden we telkens een haan kraaien als we voorbij het kiprestaurant liepen. Het idee dat de kippen en haantjes à la minute bereid werden, deed me toch wel de rillingen krijgen.

Veel deden we daar niet, in mijn herinnering. Af en toe te voet naar het oude stadsdeel, waar het zo mooi was (zeiden de mensen, want mijn ouders zagen het niet, en ik vond er niks aan), af en toe naar het strand waar mijn voeten verbrandden aan het zand, af en toe aan het zwembad liggen, lezen en zwemmen (mijn favoriete bezigheid toen), iets gaan drinken op een terrasje en oh ja, op excursie! We gingen op ezeltocht! Deze foto is in het begin van de tocht gemaakt, toen kon ik nog lachen. Die sokjes! Die sandaaltjes!

Elk ezeltje liep gezapig achter het ander aan. Maar het ging door de bossen en de berg op en na een tijdje liepen de ezels naast een vreselijk diep ravijn links en een hoge rots rechts. Afschuwelijk! Ik deed haast in mijn broek van angst. Uiteindelijk kwamen we bij een rustplaats en een cafetaria, waar ik een Engels meisje leerde kennen, en we speelden een tijdje samen. Ik kon geen Engels, enkel haar naam heb ik kunnen ontfutselen, ze heette Carol, dat weet ik nog.

Na de reis was ik erg trots op mijn bruin kleurtje, op mijn nieuw kleedje (lokale klederdracht, nooit meer gedragen natuurlijk) en op mijn nieuwe schoenen (exact dezelfde als mijn ouders, uit exact dezelfde winkel want ze waren van uitstekende kwaliteit – en spuuglelijk, maar dat had ik pas door toen ik er mee naar school ging en uitgelachen werd).

Wie raadt mee waar dit was? De stad alstublieft, en de eerste die het juist heeft, ga ik trakteren. Als ik die ooit eens in ’t echt tegenkom natuurlijk. 🙂

 

Dit bericht vond zijn inspiratie bij de uitdaging van een simpele Brugse ziel, hij nam het initiatief om foto’s te posten van een reis en daar iets bij te vertellen – of te fantaseren. Wie zin heeft, doe gerust mee!