Tiny zingt een liedje

In het kader van #projectblogboek: maak een post over “de laatste keer…”

 

De laatste keer dat ik een microfoon vast had, was zaterdagavond. Om alle vrijwillige medewerkers van Dranouter te bedanken, was er een feestje. En blíj dat ik was, toen ik in de uitnodiging las dat het met karaoke zou zijn.  Ik weet het, veel mensen krijgen spontaan stuiptrekkingen als ze het woord karaoke horen, maar ik word daar dolenthousiast van.

Toen ik het boek met alle beschikbare liedjes in handen kreeg, wou ik meteen al een avondvullend programma met songs voorzien, maar ik heb me wijselijk ingehouden en het beperkt tot twee nummers. Dus stond ik even later, tussen andere meezingers zoals “Laat de zon in je hart” en een zeer valse doch schattig ontroerende versie van “Ik mis je zo”, een beetje bibberig toch wel, wat lievelingsnummers te kwelen. Eentje van Patti Smith en eentje van Phil Collins. Daarzie.

Grappig, toen enkelen achteraf zeiden dat ik, amai zeg, verborgen talenten had. En dat ik daar zo op het gemak stond, en of ik dat al eerder had gedaan. Tja, ik moet dan eens lachen. Vrienden en kennissen die mij vooral kennen sinds Facebook, vanaf 2009 of zo, weten daar niets van. Toen was mijn *kuch kuch* zangcarrière al eventjes voorbij. Die mensen schrikken dan wel een beetje.

De laatste keer dat ik meezong met echte muzikanten was een jaar of drie geleden, toen ik spontaan werd gevraagd om “You’ve got a friend’ te komen meezingen met de Brugse halfgod in Brugs muzikantenland Stevie.

En de laatste keer echt op een podium was met de minder gekende (maar daarom niet mindere) covergroep Slowtrain.

Toch pakweg twintig jaar in totaal zat ik in wat men noemt de ‘musicscene’, maar ik had nooit aspiraties of goesting om er méér mee te doen. Goh ja, okee, ik kan een beetje zingen, maar ik ken ook zeer goed mijn beperkingen en weet dat velen mijn stem gewoon niet graag horen. Eerlijk gezegd hoor ik mezelf ook niet graag zingen, opnames vind ik vreselijk klinken. Talloze cassettes en een enkele cd heb ik in de kast liggen, ik durf ze nog niet weg te doen (nostalgisch ja) maar ik durf ze ook niet meer te beluisteren.

Ondertussen heb ik het een beetje gehad met repetities, compromissen tussen wat wel en wat niet, verplaatsingen, oefenen in rokerige ruimtes en studeren op teksten of zelf teksten schrijven. Ik hou het bij zingen in de auto, en af en toe een halve karaokesessie.

En toch, soms roept dat podium mij. Heel stilletjes. En heel soms antwoord ik dan: ‘Ja ja, ik kom. Heel eventjes.’