Tiny’s reisfotochallenge: Maloja

Ja gasten, ’t is weer een groepsfoto. Ziehier de verplichte foto met de groep en de leidster van de veertienjarigen in Maloja, Zwitserland. Zomervakantie dus, niemand die mij in de winter op skireis krijgt, hoor. 🙂

U ziet op de achtergrond het Maloja Palace Hotel, nu een viersterrenhotel. In 1884 voor de eerste keer geopend en vanaf 1934 tot 1962 is het gebouw gebruikt als cursuscentrum voor het Zwitserse leger.  In 1962 is het overgenomen door de CM, om te gebruiken als vakantiecentrum. In 2006 is het gebouw terug verkocht aan een hotelexploitant. Ik ben niet van plan er ooit terug te gaan.

Op internet zocht ik even naar recente foto’s, ik vond er onder andere de traphal:

Hier werden we ’s morgens verzameld en zaten we te wachten tot onze naam werd afgeroepen als je post had. Drie maal raden wie er geen post kreeg.

De immense eetzaal. Ik herinner me niet dat er iets lekker was. Ik herinner me wél dat de bediening ook vrijwilligers waren, of jobstudenten, en dat ze verdorie niet lelijk waren. Eentje heette er Joost, dat weet ik nog!

Eigenlijk keek ik er al lang naar uit, naar deze vakantie. Er zouden een paar “vriendinnen” van school mee gaan, en het zou erg gezellig en tof worden. Ja ja.

De week er voor had ik net mijn eerste (ok, mijn tweede, maar da’s een detail) liefje leren kennen en ik was nog totaal van de kaart. Zou hij mij wel schrijven? (Niet dus) Zou hij mij niet vergeten? (Ja dus) Zou hij even verliefd op mij zijn als ik op hem? (Totaal niet!)

En je weet hoe dat gaat als je veertien bent. De ene week zijn Debbie en Carine je beste vriendinnen, de andere week zien ze je niet meer staan. In Zwitserland zaten we dus net in die andere week. Ik kreeg de “cold shoulder”-behandeling, was persona non grata, kortom ik werd genegeerd. Gelukkig, door een aantal gebeurtenissen in het verleden, kon ik mij daar ondertussen al rap overzetten en maakte toch een paar nieuwe vriendinnen.

De gebeurtenis die ik mij het beste herinner, was de bonte avond. We mochten toen in groepjes een nummer in elkaar steken, een toneeltje, een liedje, een sketch… en gingen aan de slag. Het was de glorietijd van Raymond van het Groenewoud en we kenden allemaal het nummer “Maria, Maria, ik hou van jou” uit het hoofd.

(op de video vanaf 5’27”)

Het leek ons een waanzinnig leuk idee om ons te verkleden als nonnetjes en één pater en dit nummer zo te persifleren. Volledig geslaagd, perfect getimed, alle andere veertienjarigen lagen plat van het lachen en wij hadden de grootste lol. Tot we van het podium kwamen en van de leiding te horen kregen dat hier nog iets op zou volgen.

De groepsleidster, of de proost, weet ik veel, kon er niet mee lachen. Vond dit heiligschennis en helemaal niet kunnen dat katholiek opgevoede meisjes een figuur als Maria zo beschimpten. Ons satirisch bedoeld optreden werd niet gesmaakt. Méér nog, we werden er voor gestraft. De volgende dag moesten we mee naar het kerkje, moesten we met ons vier apart zitten en moesten we gedwongen gaan biechten. We zijn niet geweest. Wel naar de kerk, maar toen het biechtmoment aanbrak, bleven we koppig op onze stoel zitten. Veel meer is er niet meer gestraft, of dat kan ik me toch niet meer herinneren. Maar onze verontwaardiging was groot. We hadden niks misdaan, alleen maar wat leute gemaakt, toch? Het was 1982 en de C in de CM had nog veel betekenis.

 

Dit bericht vond zijn inspiratie bij de uitdaging van een simpele Brugse ziel, hij nam het initiatief om foto’s te posten van een reis en daar iets bij te vertellen – of te fantaseren. Wie zin heeft, doe gerust mee!