Tiny telt af, deel 7: 1998 – 2002

Over vier weken word ik vijftig. Ik kan het zelf bijna niet geloven dat ik al een halve eeuw hier mee draai, en dat ik al van alles overleefd en beleefd heb. De grote rode draad doorheen mijn leven is muziek, daarom deze reeks. Ik tel af (of op) per vijf levensjaren en deel voor elk jaar een nummer uit die tijd, die voor mij op een of andere manier iets heeft betekent.

Als je mij kende tijdens één of meerdere periodes, kom je misschien jezelf nog tegen. 🙂

Want muziek heeft voor mij erg veel te maken met mensen, en de herinneringen die er bij horen.

1998: K’s Choice, Believe

Ik zei al dat K’s Choice nog eens zou terug keren, ze zijn hier. Met het nummer dat voor mij enorm veel betekende. Eigenlijk het hele album Cocoon Crash. Toen ik op kamp vertrok met mijn werk, vijf dagen met mentaal gehandicapten naar de Ardennen, zat ik al vreselijk met mezelf in de knoop. Ga ik weg? Waarom kan ik geen relatie houden? Wat is er mis met mij? Dat nummer Believe heeft mij er door gesleurd en mij kracht gegeven.

Tomorrow I was nothing, yesterday I’ll be
Time has fooled me into thinking it’s a part of me
Nothing in this room but empty space
No me, no world, no mind, no face

Touch the fingers of my hand and tell me if it’s me
Holding on and on to Love, what else is real
A religion that appeals to me, oh
I believe in me

Can you turn me off for just a second, please
Turn me into something faceless, weightless, mindless, homeless
Vacuum state of peace

On and on and on and on and on and on and on and on
I believe in me

Tja misschien klinkt het gek, maar het zorgt er nog altijd voor dat ik tevreden ben met wat ik toen heb beslist, al stond heel mijn leven op zijn kop en had ik niks meer. Maar ik had mijn zoon en kon terug bouwen aan mijn geluk, en ik had mijn vrienden en familie die me steunden.

 

1999: Tarzan soundtrack

De Disneyfilm Tarzan kwam uit en mijn zoon was drie. Misschien zagen we hem eerst in de cinema, maar toen hij uitkwam op video was deze film de absolute nummer één voor mijn kleutertje. Jàrenlang sliep hij zelfs met die videodoos in plaats van met een knuffel. Tegen de tijd dat hij zeven was kende hij àlle liedjes uit zijn hoofd. De Nederlandstalige versies werden trouwens ingezongen door Paul Michiels, het origineel is van Phil Collins. Ik vind het nog steeds een prachtige film, met zalige liedjes. Soms mocht mijn zoon ’s avonds voor het slapen gaan nog éven kijken, “tot Tarzan groot is hé mama?” en daarna braaf naar boven.

 

2000: Krezip, I would stay

Een nieuw huisje, een nieuw lief, een nieuwe groep en nieuwe liedjes. Samen zingen met nog een zanger, mijn lief was gitarist, zijn beste vriend bassist en mijn alltime-gitarist die nog dateert van de tijd van I’ll be there for you en The ballad of Lea & Paul. Opnieuw maakten we eigen nummers, ik schreef zelfs in het Nederlands, maar dit was één van de nummers die we coverden. Soms vond ik onze versie beter dan het origineel – ons Engels klonk wat minder Hollands. 😉

 

2001: Manu Chao, Me gustas tu

Life is good en het nieuw lief, mijn zoon van vijf en ik trekken naar de Dordogne. We logeren in een bungalowtent en doen allerlei leuke uitstapjes. We zitten veel in de auto en draaien deze ene cd helemaal stuk. Als ik dit nummer hoor, dan zit ik in de auto in Frankrijk, zonder twijfel.

 

2002: Shakira, Whenever, wherever

Echt waar, ik heb me suf zitten zoeken naar een nummer met toch een beetje meer betekenis. Maar voorlopig is dit het. Het eerste niet-Disney, niet kleuterachtige nummer wat mijn zoon toen ook leuk vond om te horen. Sorry, als je iets beters kent uit 2002, laat het mij dan vooral weten! 🙂

 

Lees hier deel 1: Tiny telt af 1968-1972

Lees hier deel 2: Tiny telt af 1973-1977

Lees hier deel 3: Tiny telt af 1978-1982

Lees hier deel 4: Tiny telt af 1983-1987

Lees hier deel 5: Tiny telt af 1988-1992

Advertenties

Tiny telt af, deel 6: 1993 – 1997

Over vijf weken word ik vijftig. Ik kan het zelf bijna niet geloven dat ik al een halve eeuw hier mee draai, en dat ik al van alles overleefd en beleefd heb. De grote rode draad doorheen mijn leven is muziek, daarom deze reeks. Ik tel af (of op) per vijf levensjaren en deel voor elk jaar een nummer uit die tijd, die voor mij op een of andere manier iets heeft betekent.

Als je mij kende tijdens één of meerdere periodes, kom je misschien jezelf nog tegen. 🙂

Want muziek heeft voor mij erg veel te maken met mensen, en de herinneringen die er bij horen.

1993: Four non blondes, What’s up

Van 1992 tot in 2002 werkte ik in een bezigheidstehuis voor volwassenen met een mentale beperking. Ik vond daar mijn draai, had toffe collega’s, het werk was de max en de bewoners meestal schatjes. Al zaten er een paar serieuze uitdagingen tussen en kan ik tal van verhalen vertellen over allerlei belevenissen. Het is geen gesloten instelling of zo, de bewoners kunnen natuurlijk vrij in en uit maar het is niet echt de bedoeling dat ze dat ’s nachts bijvoorbeeld ook effectief doen.

Tot die nacht voor Oudejaarsnacht. ’s Morgens kom ik om iets voor 7 uur aan en ontdekken we dat er eentje weg is. Nergens te vinden. Zijn pyama lag in de tuin en zijn schoenen en wat andere kleren waren weg. Het was nog een jonge bewoner, die eigenlijk niet volledig op zijn plaats zat bij ons, maar ja, ook toen was er geen plaats in een psychiatrische omgeving, waar hij beter zou passen.

Hij is pas de volgende teruggevonden, door een alerte treinbegeleider in Amsterdam. Mijnheer had daar Oudejaar doorgebracht. Hij kwam veilig terug bij ons, dat wel. Eigenlijk was het best een toffe gast, hij was gek van pop- en rockmuziek, kon zelf ook wel zingen en ik herinner mij dat we dit nummer altijd KEIHARD samen zongen.

 

1994: K’s Choice: The ballad of Lea and Paul

Eigenlijk het eerste nummer dat voor K’s Choice belangrijk was, nog vòòr Not an addict. Wij coverden het, met onze band Syrius, mijn bassist zong tweede stem en eigenlijk klonk dat nog niet slecht. Als ik zo terug op zoek ga naar muziek uit deze tijd, vind ik weinig dingen die mijn goesting zijn. Ik was toen vooral zelf bezig met muziek maken, nummers schrijven, optreden,…

K’s Choice komt nog eens terug in deze lijst, in 1998, met een nummer dat nog veel belangrijker werd voor mij. Volgende week dus.

 

1995: The Rembrandts, I’ll be there for you

Het is het begin van de succesvolle serie Friends. Dat hadden wij, met ons groepje al lang door: een cool nummer, onmiddellijk herkenbaar, brengt ambiance en opnieuw met twee stemmen. Ook dit hebben we een tijd lang als cover gebracht tijdens de optredens, dikke pret. Iedereen kent ondertussen de serie, maar ik denk bij dit nummer nog steeds terug aan de toffe optredens. Leuke videoclip ook!

 

1996: Alanis Morissette, Ironic

In dit jaar ben ik getrouwd. Op mijn trouwdag ging alles mis. Het was in mei maar het regende en het was de hele dag koud. ’s Morgens ben ik nog zélf een witte paraplu gaan kopen. Ik heb de hele dag mijn wit jasje aan gehad, zelfs in de zaal, waar de verwarming niet werkte. Het openingsnummer ’s avonds was het verkeerde. De DJ had het zelfs niet bij (maar heeft het wel laten halen en twee uur later gespeeld). We speelden op onze eigen trouw met onze coverband. Worst gig ever. De foto’s werden genomen door een vriend van de bruidegom, maar die heeft mijn familie niet gefotografeerd en de beste foto van heel die dag werd eigenlijk genomen door de fotograaf van het Brugsch Handelsblad.

Oh en ja, ’t was blijkbaar ook de verkeerde man. Twee jaar later zijn we gescheiden. Isn’t it ironic?

 

1997: Chumbawamba, Tubthumping

We (mijn man en ik) gingen voor een dag of vijf op reis en mijn zoon bleef bij opa en oma. Ik weet alleen nog dat we de Zuidkust van Engeland afreden, hier en daar in Bed & Breakfast sliepen en dat dit liedje bijna voortdurend op de Britse radio te horen was. Al de rest van die reis heb ik verdrongen, denk ik. Er zijn ook geen foto’s van. Nam ik geen foto’s? Geen flauw idee.

Wat ik nog wel herinner: dat we ergens in een museum over heksen zijn geweest (vond mijn ex wellicht toepasselijk?) en dat we in Petersfield in een restaurant zaten waar ze een hele LP van James Taylor draaiden. Top-restaurant dus. 🙂

 

Lees hier deel 1: Tiny telt af 1968-1972

Lees hier deel 2: Tiny telt af 1973-1977

Lees hier deel 3: Tiny telt af 1978-1982

Lees hier deel 4: Tiny telt af 1983-1987

Lees hier deel 5: Tiny telt af 1988-1992

Tiny in de turnles

Het is de schuld van Thomas Pannenkoek. Door zijn foto te delen die getuigt van turnen in lang vervlogen tijden, rakelde ik mijn eigen herinneringen terug op. Maar tegelijk vroeg ik me af: is het eigenlijk al een beetje verbeterd met die turnlessen? Want iedereen reageerde zowat hetzelfde: onze jeugd werd gemeenschappelijk getekend door hatelijke turnlessen.

In de lagere school is het in vele scholen nog altijd verplicht om van die simpele witte gymschoenen te dragen:                                                  

Misschien goed om een paar koprollen op de mat mee te doen, maar wij moesten daar alles mee doen, ook buiten gaan lopen. Nefast voor de voeten, toch? Is dat tegenwoordig al aangepast of niet? Want enkele jaren geleden nog maar moesten de pluskinderen hier nog steeds dergelijk schoeisel aandoen voor de gymles.

Verder over dat uniform: een belachelijk kort shortje en een t-shirt dat na één keer wassen volledig uit model bleek te zijn. Pubers in de groei waren zowat verplicht om elk jaar een nieuw te kopen of je zag er in het tweede jaar middelbaar uit alsof het veel te warm gewassen was.

Lopen was verplicht. Of je nu mee kon of niet, er stond altijd wel een turnjuf te brullen: “Komaan, Tiny, loooopen, hop hop hop!” Maar niemand zei hoé je moest lopen, dat je traag moet beginnen, dat je het moet opbouwen,… Kinderen zijn altijd enthousiast dus die beginnen sowieso met een sneltreinvaart, om dan na enkele minuten met tong uit de mond niet meer verder te kunnen. In het middelbaar gingen we uiteindelijk lopen in de Botanieken Hof, het Astridpark in Brugge, waar genoeg struiken en bomen zijn om je enkele minuten achter te verschuilen.

In het vijfde middelbaar was ik voor geen enkel wetenschappelijk vak geslaagd (Aardrijkskunde, Fysica, Scheikunde, Wiskunde, Biologie) maar ook niet voor Lichamelijke Opvoeding. Ik had 19 op 40, dat vergeet ik nooit. En omdat ook dat vak telde voor twee uren, was ik voor een volledig leerjaar gebuisd. Jaar opnieuw. Stom hé. Ja ook stom omdat ik niet genoeg had gestudeerd, maar kom.

Kleedkamerperikelen dan. Iedereen kan er wel van meespreken. In mijn tijd (ahum, kuch kuch) hadden we nog geen douches. Of misschien waren er die wel – ergens – maar het was zeker niet de bedoeling dat wij gingen douchen. Hup, kleren terug aan en naar de volgende les. Bezweet of niet. Ik herinner me zelfs niet dat er toen al iemand deodorant mee bracht naar school. Wellicht zou dat zelfs afgepakt worden. Stinken ga je!!

Maar je omkleden in een kamer vol meisjes, ik verzeker je, dat is geen pretje. Als je lichaam ook maar ietsje afwijkt van het gemiddelde, heb je het sowieso verkorven. Te veel of een gebrek aan lichaamshaar, je had het vlaggen. Een beetje lijfgeur? Idem. Raar ondergoed? Niets om je achter te verstoppen. Wel of geen BH? Verwacht je maar aan een resem opmerkingen. Het was nooit goed. Meisjes onderling, mijnheer, dat is de hel.

Hoe meer ik er over schrijf, hoe harder ik ga denken dat ik er een trauma van heb opgelopen. Maar zo erg was het nog niet eens. Er waren meisjes die nog veel erger dan ik werden gepest. Ik vraag me af hoe zijn opgegroeid. Sterker dan ooit? Of voor altijd ergens in een hoekje, verlegen om hun lichaam te tonen.

Er is geen juf of begeleider in de kleedkamer. Niemand hoort wat er gezegd wordt. En nee, je gaat zoiets niet gaan vertellen aan de leerkracht of de zorgleerkracht of wat dan ook. Want dat is klikken. En dat doe je niet. Want dan wordt het erger.

Maar ik hoop écht, uit de grond van mijn hart, dat er toch al iets veranderd is. Dat er turnjuffen zijn met verstand van sport. Leerkrachten L.O. die weten waarover ze spreken. Die ook een beetje kinderpsychologie hebben gestudeerd. Die misschien zelf zijn gepest geweest en er meer oog voor hebben. Die in de turnles ook eens pràten met hun leerlingen in plaats van de dictator uit te hangen.

Ik hoop dat kinderen die gepest worden bellen of chatten met Awel. Of praten met een vriendin, of met hun ouders. Of in een groepje samen stappen naar die ene leerkracht die ze wel vertrouwen. Ik hoop het echt.