Tiny op chirokamp

Zondagavond, juli 1977

Gisteren zijn we met onze Speelclub-meisjes aangekomen op een grote boerderij. We slapen er op de graanzolder op onze luchtmatras en slaapzak. Vannacht werd ik wakker omdat mijn luchtmatras helemaal was leeggelopen en ik op de harde grond lag. Het ruikt hier raar.

Ik ken de meisjes niet zo goed want ik zit nog maar pas bij de chiro. Vooral omdat mijn beste vriendin er ook inzit, heb ik me aangesloten, maar zij mocht jammer genoeg niet mee op kamp. Zij zit ook al bij de Kwiks en ik nog bij de Speelclub. Je leert ze wel kennen, zei mijn mama nog. Deze morgen moesten we wandelen naar de kerk hier in het dorp en luisteren naar de saaie mis. Ik zat (weeral) alleen want de andere meisjes babbelen enkel met elkaar.

Foto ©HLN

Maandagavond.

Vanmorgen zat ik aan de lange tafel voor het ontbijt. Ik brulde de liedjes keihard mee, voor we mochten beginnen eten: “Dank u, voor deze nieuwe morgen, dank u voor deze nieuwe dag, dank u dat ik met al mijn zorgen bij u komen mag…” Ik vraag de kan met melk aan Sofie, maar ze doet alsof ze me niet hoort en giechelt. Ik sta op om hem zelf te pakken en als ik weer op mijn plaats wil gaan zitten, is iedereen dicht bij elkaar gaan zitten op de bank en kan ik er niet meer tussen. Dan maar op het hoekje. Mijn boterham laat ik ginder maar liggen en ik smeer een nieuwe.

Dinsdagochtend.

Gisterenavond was ik de laatste terug uit de waszaal. Iedereen lag al in zijn slaapzak en het was verdacht stil. Ik kroop ook in mijn slaapzak maar sprong er meteen weer uit: wat prikt er daar in, er zit van alles in mijn slaapzak!! Ik rits hem open en zie een aantal takken met van die klevende bolletjes, ze zitten overal! Iedereen begint te giechelen en ik roep huilend: “Smeerlappen! Ik ga ’t aan de leidster zeggen!” Birgit roept terug, met haar schelle stem: “Als je ’t zegt, dan doen we ’t morgen opnieuw, hoor!” Ik begin met alle takken en bolletjes er uit te peuteren, ben er zeker een uur mee bezig en als ik in mijn slaapzak kruip, voel ik het nog altijd kriebelen.

Kleefkruid

Woensdagochtend.

Ik ben niet echt uitgeslapen, maar sta zonder iets te zeggen op, neem mijn toilettas en zoek een verse onderbroek. Ze zitten er niet meer in. Heel mijn koffer is overhoop gegooid maar als mijn onderbroeken zijn weg. Ik kijk rond me, maar iedereen is slaperig aan het opstaan en doet alsof ze me niet zien. Dan maar dezelfde onderbroek aan als gisteren. Zo erg is dat nu ook weer niet. Mama zal wel kwaad zijn omdat ik mijn onderbroeken kwijt ben. Vandaag gaan we op dagtocht.

Woensdagavond.

Vandaag was eigenlijk een goeie dag. Ik liep de hele tijd samen met leidster Annick, da’s echt een lieve. We hebben veel liedjes samen gezongen en goed doorgestapt, zo ging de tijd snel vooruit. Ik vertelde haar eerlijk waarom het mij niet lukte om gisteren die patatten te schillen. Ik wil dat wel doen, maar dan met een gewoon mesje, want met zo’n dunschiller heb ik nog nooit gewerkt. Ze gaat het onthouden en me morgen een gewoon mes geven, dan kan ik mee helpen. Ze vraagt me ook of ik geen vriendinnetjes heb op kamp. Ik vertel haar honderduit over mijn vriendin, die nu gewoon thuis zit. “Zo jammer voor haar”, zegt ze. Ik denk, eigenlijk was ik zelf liever thuis.

Donderdagavond.

Jammer, Annick stond de hele dag bij een andere groep, ik heb haar niet meer gezien. Dus vanmorgen weer zitten prutsen met die domme dunschiller. Ik krijg geen patat geschild en iedereen lacht.

BIKKE BIKKE BIK! Hop hop hop! Eerst de soep en dan de pap! Anders word je veel te slap! En dan val je van de trap! Boem! Ooooh.

’s Namiddags deden we kringspelletjes in de wei. Als we allemaal gebogen moeten staan en je telkens haasje over moet springen over de rest, doe ik dapper mee. Over de kleintjes spring ik wel, maar de grotere gaan express hoger staan en daar geraak ik niet over, zo hou ik heel de rij op. Als ik zelf moet gebogen staan en ze over mij moeten springen, is het eerst aan Debbie. Ze probeert, zet haar handen op mijn rug en maakt een sprongetje en ze gilt: “EIKES, Tiny heeft alleen maar ribben in haar rug, je voelt alleen haar ribben, ugh, zo vies!!” Ik blijf gebogen staan, maar er doet niemand haasje over bij mij, ze lopen er gewoon langs. Sommigen voelen nog eens voorzichtig aan mijn rug en roepen dan ook keihard: “Eèèèih!”

’s Avonds is iedereen vol spanning, want misschien gaan we vannacht wel het nachtspel doen. Zoals alle meisjes weten (uitgenomen ik), is dat nachtspel legendarisch: superspannend, een beetje eng, maar heel erg leuk vooral. Ik kijk er ook naar uit! Ze zullen ons daar midden in de nacht voor wakker maken.

Vrijdagochtend.

Ik word wakker van geroezemoes en enthousiaste uitroepen. Aan de gesprekken te horen is er afgelopen nacht inderdaad nachtspel geweest? Waarom werd ik niet opgeroepen? Ik vraag het aan een paar meisjes, ze zeggen: “Moh Tiny, echt hé, jij werd gewoon niet wakker! We hebben aan je staan schudden en duwen en roepen, en jij sliep gewoon verder! Hé, ’t is waar hé? Ja, jij sliep gewoon door.”

Ik vraag het aan de leidster en ja, er is nachtspel geweest en hoezo, jij was er niet bij? Maar jawel, alle meisjes zijn wakker gemaakt.

Euh nee, ik sliep. Niemand heeft mij wakker gemaakt. Normaal word ik al wakker van iemand die kucht.

Zaterdag.

Niet mijn groep meisjes, deze waren ook ouder. Random van ’t internet geplukt. Enkel om te tonen hoe het uniform er toen uitzag.

Gelukkig, vanavond mogen we naar huis. Gisteren was het kampvuur, dat was wel gezellig, met dat vuur en leidster Leen speelde gitaar. Ik kende maar een paar liedjes. Ik zat wel alleen op het hoekje van de bank. ’s Namiddags al begon Sylvie, die naast me zat, ineens te roepen: “Hey Tiny die stinkt nogal, zeg!” Sofie zat recht tegenover mij en bukte haar, greep de rok van mijn overgooier en trok die naar omhoog. “Ah ja ze heeft al heel de week dezelfde onderbroek aan!” Iedereen lacht en giert en roept “Eikes!” en ze gaan allemaal een stukje verderop zitten.

Ik denk niet dat ik in september terug naar de chiro ga.

—————————————————–

Dit bericht ontsproot aan mijn eigen herinneringen. Namen zijn fictief. Ik ging ook naar een scoutskamp, bepaalde gebeurtenissen zouden ook daar kunnen plaats gevonden hebben. Ik heb niks tegen de chiro of welke jeugdbeweging dan ook, integendeel. De move tegen pesten, het Pestactieplan,… bestond allemaal nog niet. De kinderen- en jongerentelefoon (nu Awel) was er ook nog niet. Dit werd aan niemand verteld.