Tiny’s taalgevoel: Italiaans

Ik schrijf dit in volgorde van de talen die ik leerde: Nederlands, Frans, Engels, Duits,…

Ha, je dacht dat het gedaan was zeker, met die serie over taalgevoel. Je bent een taal-nerd of niet hé, we gaan door. Ergens in de jaren negentig woonde ik in de Ganzenstraat in Brugge en werd er door het wijkcomité taalles Italiaans georganiseerd quasi schuin tegenover mijn voordeur. Een half jaar lang zat ik dus op woensdagmiddag tussen de gepensioneerden, die vaak al een stuk méér konden van dat Italiaans dan ik. Maar omdat ik ooit twee jaar Latijn studeerde, was ik rap mee.

Op het einde van dat half jaar zijn we nog uit eten gegaan bij Trium, een Italiaans restaurantje in Brugge, vlakbij het Jan Van Eyckplein. Allemaal Italianen daar, die weinig Nederlands spreken en ook niet zo super vriendelijk zijn, maar kom. Daar oefenden wij in het echt ons Italiaans.

Waarom Italiaans? Tja, goh, euh, hmm. Je voelt me al komen zeker? Er hangt weer een knul aan vast, Tiny? Bwah, misschien.

Toch was ik al van begin jaren tachtig zot van het Italiaanse liedje Ti amo, van Umberto Tozzi. Blijkt dat het om een nummer gaat uit 1977:

Ik vond niet alleen de zanger erg mooi, maar ook de taal, de klank, de melodie,… en ik viel voor dat Italiaans.

Even doorspoelen naar 1983. In de zomer gingen mijn ouders, mijn vriendin en ik naar Hengelhoef. We liepen daar nog maar een dag rond of er liepen al twee jongens achter ons, die contact probeerden te zoeken. Nogal luidruchtig. Allebei waren ze stekezot van mijn vriendin (blond met blauwe ogen) en ik was zoals steeds de troostprijs. Want aan triootjes deden ze nog niet in de prille jaren tachtig, haha. Zij koos voor de ene, die van Turkse origine was, en wie er overschoot was… Mario. Denk aan een typische Italiaan, donkere krullen, schitterende lach, luid, verleidend,… ja, voilà, dat is hem. Was ik verliefd? Mwah, ik was gecharmeerd, daar zullen we het op houden. Af en toe klonk er een woordenstroom Italiaans tussen zijn Limburgs accent en wat was ik kwààd dat ik daar niks van begreep. Ik heb de laatste dag nog een zilveren ketting van hem gekregen met de woorden: “Jaa meisje,… ik ging die eerst aan uw vriendin geven, maar jaaa, gij zijt ook een lieveke,… dus die is voor jou, dan denk je nog eens aan Marioooo…” – de gladde aal. 🙂

Vandaar mijn cursus Italiaans, helaas is er niet al te veel van blijven hangen, maar ik begrijp wel veel en kan wel een paar zinnetjes uit mijn mouw schudden. Vooral één zinnetje. Of ja, zeg maar ZIN.

Solo una sana e consapevole libidine salva il giovane dallo stress e dall’azione cattolica

Komt uit een liedje van Zucchero. Toen ik destijds bij de radio werkte, wou ik per se zonder fouten deze titel kunnen uitspreken en ik heb daar héél goed op geoefend, zo erg dat ik het nu nog altijd kan aframmelen. En ja, ik weet wat het betekent.

Zo zat ik eens in Rome. Samen met mijn tienjarige zoon was ik daar op reis en zaten we ’s avonds pizza te eten tussen een gezellig groepje Italiaanse couchsurfers. Ze vroegen me of ik Italiaans kon, weinig, antwoordde ik maar toch snapte ik hun grapjes in het Italiaans en lachte mee. Waarop ze zeiden, ha je begrijpt toch Italiaans – en vroegen ter controle te vertalen in het Engels wat ze juist hadden gezegd. Ik zei, ja ik begrijp véél maar ik spreek het amper. Of ja, één zin, hahaha. Waarop ik bovenstaande zin afratel. Het gezelschap valt stil. Kijken mij allemaal met open mond aan. En beginnen dan luid te lachen: “Jààà, goed gelukt hoor meisje, zeggen dat je geen Italiaans spreekt en doen alsof, hahaha, we hebben je door, je kan wel degelijk Italiaans hé, hahaha!” Helaas dus.

Lago Trasimeno, 2013

Ik ben wel een aantal keren naar Italië op vakantie geweest. Naar Rome dus, met de zoon. Naar Milaan, naar het Comomeer, naar Sicilië (oh vertelde ik dat vulkaanverhaal al? Toen de IJslandse vulkaan uitbarsten en ik vastzat in Sicilië?) en in 2013 met mijn vriend naar Lago Trasimeno, één van de kleinere meren maar erg mooi. Heerlijk eten, heerlijk weer, lieve mensen.

Dit is de achttiende dag in #40dagenbloggen