Tiny ging een beetje los

In West-Vlaanderen zeggen ze dan: “Tiny hing een beetje los” en misschien is dat een betere omschrijving.

Zoals ik in vorig bericht schreef, ging ik op zaterdag alléén naar Dranouter. Maar ik ben van de hele dag misschien een half uur echt alleen geweest, te midden van duizenden andere festivalgangers natuurlijk.

’s Morgens even langs de dispatching waar ik de voorbije jaren werkte, daarna mijn lief tot ziens gekust, want die ging in de buurt gaan mountainbiken. Per ongeluk naar de verkeerde camping gewandeld en dan nog eens de hele weg terug naar de juiste camping waar er vrienden zaten – om daar wat te kletsen, tussen de babbels door nog drie achillespezen gemasseerd en gezamenlijk richting festivalterrein gewandeld. Waar aan de kerk net mijn lief terug aan kwam, zodat we samen nog iets gegeten hebben. Pasta aan ’t Folk: nièt lekker en weinig smaak – da’s al lang geleden dat festival-eten mij echt tegenviel.

Op het plein: eindelijk! En het was al om en bij twee uur ’s middags. Nog twee nummers gehoord van de groep Elephant sessions: leuk!

Uit Schotland!

Ondertussen was mijn tweede gezelschap aangekomen: (pas op, ’t is moeilijk) de mama van het lief van de zoon van mijn lief. We kennen mekaar eigenlijk niet, maar hadden zo ’t idee dat we goed met elkaar zouden kunnen opschieten en dat bleek ook wel: vier uur later zaten we nog met elkaar te babbelen!

Toen ging ze haar eigen gezelschap opzoeken om samen iets te eten en zag ik net nog de laatste twee nummers van SX, de Kortrijkse groep met Stefanie Callebaut die hun allerlaatste concert speelden.

Daarna dacht ik: laat ik even gaan zitten en wat mensjes kijken, vaak zie ik dan wel een bekende voorbij struinen. En inderdaad, amper vijf minuten later zie ik een vriend die ik meestal alleen op Dranouter tegen kom, die ik al ken van toen ik vijftien was en met wie ik na bijna veertig jaar nog altijd een goeie klik heb. “Kom, we gaan eentje drinken!”, zei hij, en verliet prompt zijn eigen bende.
Drie uur later zaten we nog aan de Guinness-bar. Zo van ver heb ik de muziek gehoord van het optreden van Tourist Le MC aan de ene kant en Guido Belcanto langs de andere kant, maar niet te luid zodat we op een normaal volume konden praten en dat heeft me zo veel deugd gedaan.

Gewoon babbelen met mensen die je al dan niet goed kent: uren aan een stuk, zonder te moeten rekening houden met afspraken, andere mensen, concerten die op een bepaald uur beginnen, treinen die je moet halen,…

Oeps, zo werd het ineens bijna elf uur ’s avonds, bijna tijd voor het enige concert dat ik écht wel wilde zien, maar ik had niks meer gegeten. Bijna alle eetkraampjes waren al dicht en ik kon nog net een (dit keer wél lekkere) pitta scoren, maar helaas moest ik de overvolle concerttent van de zijkant benaderen en stond ik totaal niet van voor, maar had ik wel redelijk zicht en geluid.

Flip Kowlier, Wannes Cappelle, Brihang, Wim Opbrouck, Wim Willaert en drie vrouwelijke surprises: Stefanie Callebaut gaf een zalige Westvlaamse cover ten gehore van “Feeling good” van Nina Simone, en Fanny en Conny van Kenji Minogue mochten kleurrijk nog eens “Ol wattam me getten” vertolken. Leve het West-Vlaams!

https://vrtnws.be/p.j1RvMwpWy78

Daarna was mijn plan om nog naar de “Palace” te gaan om de DJ-set van Lisa Jordens mee te maken, zij draait goeie, afwisselende dansbare plaatjes en ik ging daar de mama van het lief van de zoon van mijn lief terug zien. Maar wat een volksverhuizing! Die feesttent is dit jaar niet meer op het gewone festivalterrein maar meer dichter bij de camping, wat een hoop minder opkuiswerk betekent voor vele ploegen én veel minder overlast voor de mensen in het centrum. Dat snap ik.

Maar als je om 1u ’s nachts nog ergens moet aanschuiven om binnen te geraken… daar had ik op dat moment geen zin meer in. Om dan wellicht nog te gaan dansen in een feesttent waar je misschien net één vierkante decimeter plaats had om een voetje te verzetten… Ben ik dan toch iets té oud geworden?

Dus nog even goeiedag gezegd tegen mijn eerste adoptie-vrienden van de dag die werkten in het café en flink naar huis vertrokken. Waar mijn lief ook nog maar nét in bed lag, want die had zelf ook nog een stapje gezet. Dat hij gelijk heeft.

Conclusie: ik ben gematigd los gegaan, was mijn oordopjes vergeten maar heb ze niet gemist, heb de mensen gesproken die ik wou spreken en daar uitermate van genoten én de heerlijke festivalsfeer opgesnoven en heel de dag buiten gezeten. Dik in orde.