Tiny en de liedjes van de Côte d’Azur

Altijd als ik op vakantie ga, is er wel een themaliedje in mijn hoofd. Meestal zelfs meer dan eentje.

Toen we vorige week dinsdagochtend al vroeg in Marseille aankwamen, schoot het zot liedje van Rolling Stone Bill Wyman door mijn hoofd: “Je suis un rockstar“. De bassist van de Stones nam het op in 1981, meer als grap bedoeld, en eigenlijk is zijn Cockney French hilarisch. Hij woonde in de jaren zeventig in Saint-Paul-de-Vence, op een wipje van waar wij verbleven.

Tijdens onze wandeling over de rotsachtige kust aan Théoule-sur-mer liep ik zodoende met een zwaar Engels accent “Voulez-vous partir with me, and come and restez-là with me in France?”

Toen ik op woensdag mijn ouders belde om te vertellen hoe het ging, en vertelde dat de Middellandse zee inderdaad blauw, zo blauw was, begon mijn moeder al meteen te zingen (het tweede liedje waar ik steeds mee in mijn hoofd zat):

Uit 1958, jawel! Heerlijk, toch?

Ondertussen dromen mijn lief en ik verder van een rustige oude dag, in het zuiden van Frankrijk, of in Italië of in Spanje. Voorlopig kunnen we nog niet kiezen en volgt mijn lief voor alle zekerheid toch al vast Spaanse les. Of ik dat liedje kende, vroeg hij me, dat in 1973 nét niet het songfestival had gewonnen “Eres tu?” En natuurlijk ken ik dat, duh! Ergens midden jaren tachtig was ik een halve songfestivalspecialist, dus ja. Hij had dat liedje moeten bestuderen in de les en kon dus meteen ook vertalen, erg interessant. Zodoende zat ik met dit Spaans liedje even erg in mijn hoofd als de vorige twee:

Past wonderwel tijdens een boottochtje over de baai van Cannes!

Wat is het hier trouwens vreselijk koud geworden ondertussen! Meteen na thuiskomst haalde ik mijn winterpantoffels en dikke truien uit, en in plaats van een fris slaatje maakte ik een hutspot van spruitjes en spekjes! Ik vrees dat mijn winterdepressie extra hard zal toeslaan dit jaar.