Tiny en een Kerstverhaal

Het onderstaande verhaal is echt gebeurd. Het is mijn transcript van een podcast. The Moth is een Amerikaanse langlopende serie vol waargebeurde verhalen. Omdat ik hoor dat veel mensen geen flauw idee hebben over het wat en hoe van een podcast, wou ik deze even delen.

Het verhaal werd verteld door Ed Mc Carthy, die het verhaal vertelt een paar maanden nadat zijn moeder is overleden. Hij woont en werkt tegenwoordig in Los Angeles. Als je naar de uitzending zelf (in het Engels) wil luisteren, kan dat hier.

Mijn vrienden zeiden me dat ik zeker in de cel zou belanden als ik zou inbreken in het huis. Maar het huis werd op dat moment grondig verbouwd, er was geen familie aanwezig, niemand die het huis een thuis noemde. De laatste familie in dat huis woonde er negentien jaar lang. Mijn familie. Ik herinner me nog de laatste keer in die keuken, we omhelsden elkaar. Mijn moeder biechtte later op dat ze zich schuldig voelde, omdat ze het huis moesten verkopen. Ze had er zichzelf al als grootmoeder voorgesteld, die verhalen vertelde aan haar kleinkinderen over wat er zich allemaal in elke kamer had afgespeeld. Maar Long Island, New York, was niet langer een plek voor families uit de lagere middenklasse en mijn ouders namen hun volgeladen truck, hun auto en hun schuldgevoelens mee naar St. Louis. Het leven zou daar makkelijker zijn. 

Zelf bleef ik wel in de stad, ik studeerde aan New York University en nam een extra studielening zodat ik op kot kon. Een paar maanden later ging ik bij mijn ouders op bezoek. Mijn moeder was wat afwezig, haar glimlach verdwenen en ze begon zelfs te huilen toen ze me vertelde dat ze wat dingen waren vergeten, helemaal op zolder. De nieuwe eigenaar was helaas niet bereid om te helpen. 

Er was maar één ding wat zoveel gevoelens bij haar kon losweken. De doos met alle kerstversieringen. Het meeste was destijds nog door mij en mijn broers Jimmy, Billy en Danny gemaakt: zelfs die belachelijke macaroni- en popcornslingers. Haar tranen toonden haar angst dat ze die nooit meer zou terugzien. Maar wat ze daarna zei, maakte het helemaal duidelijk: “Billy zal geen deel meer uitmaken van het Kerstfeest.”

Mijn broertje Billy was zes jaar eerder gestorven. Sindsdien hing ze al zijn zelfgemaakte slingers vooraan de boom, zodat hij er toch een beetje bij was. 

Op dat moment wist ik wat me te doen stond. Enkele weken later stond ik terug voor het huis. Ik herinnerde me hoe vaak ik vroeger mijn sleutel was vergeten en dat ik makkelijk door het kelderraam naar binnen kon, want dat was altijd kapot. Dus daar liep ik naartoe, maar tot mijn verbijstering zaten er al overal nieuwe ramen in. Ik probeerde elk raam en elke deur, maar ik kon er niet in. Ik stond daar en voelde me een echte stomkop. 

Ik stapte terug in mijn auto en voelde in mijn zak: aan mijn sleutelhanger hing, naast mijn sleutel van mijn kot, ook nog onze oude huissleutel. Ik stond terug voor de gevel, twijfelde even maar toen stak ik de sleutel in het slot, draaide hem om en ik was binnen. Vol adrenaline rende ik door de keuken, de eetkamer, de woonkamer die leeg was op wat stellingen na. Ik stopte aan de trap en keek even naar die woonkamer, die het decor was geweest van zoveel Kerstfeestjes. Ik zag de boom weer staan en mijn broers er rond: Billy kreeg een modelvliegtuigje, Danny een videospel, Jimmy kreeg GI Joe en ik een Transformer. Ik zag mijn moeder terug in de zetel zitten, naar ons kijken met een brede glimlach, beseffend hoe blij ze was om ons die pakjes te kunnen geven. Dat gevoel gaf me weer adrenaline en ik vloog de trap op, naar de zolder waar er een heleboel dozen stonden maar ook die éne, die grijze, stoffige doos. Voor mij was dit de Heilige Graal en ik pakte hem beet, liep snel het huis uit, stapte er mee in mijn wagen en reed weg. Gelukt!

Een paar blokken verder belde ik mijn moeder. Ze nam op en ik zei: “Moéder!” Ze vroeg: “Wat is er mis?” Ik wist niet wat gezegd, dus ik opende de doos, nam een handvol versiering eruit en rammelde er mee: dat klonk als Kerstmis! Ze begon meteen te huilen, maar dit waren vreugdetranen. Ik hoorde haar glimlach van duizend kilometers ver. En ze zei: “Dank je wel om Kerstmis terug te brengen.”