Tiny viert feest!

Vandaag, dag op dag, zijn mijn ouders vijftig jaar getrouwd. Gelukkig getrouwd, nog steeds. Straks gaan we met de dichtste familie en vrienden lekker eten in hun favoriete restaurant. Geen groot feest, want dat vinden ze niet leuk.

Te veel volk, te veel lawaai, te veel indrukken, da’s allemaal niet vanzelfsprekend als je niet ziet en ook al wat minder hoort.

Het belangrijkste is dat ze samen zijn, met familie en een paar vrienden die echt om hen geven.

Dat ze op handen worden gedragen, dat heb ik de laatste zes maanden veel mogen horen. Ik had namelijk een projectje… Toen begin dit jaar de familie van mijn vader naar Brugge was gekomen en ik mijn tantes hoorde vertellen over hun jeugd, over mijn vader als jonge man, begon er zich een idee te vormen in mijn hoofd. Want wat moet je nu twee mensen geven als geschenk voor hun vijftig jaar jubileum? Ze hebben alles, gaan niet meer op reis, kiezen liefst voor dingen die ze kennen,… ik had geen flauw idee. Tot ik bedacht… misschien moet ik iets doen met mijn talenten: fotografie en schrijven.

Als ik nu eens interviews afneem van hun familie en vrienden, en van elk een mooie foto neem, en daar een boek van maak? Dat vergt wel wat voorbereiding, maar ach, ik had nog een half jaar de tijd!

De broers en zussen van mijn vader waren direct gewonnen voor het idee en alle anderen die ik belde, wilden ook meteen meewerken. Zo ben ik de laatste maanden bij heel veel mensen langs geweest, ik ging tot in de Antwerpse Kempen (combineerde dat ook al eens met een bezoekje aan Antwerpse bloggers!) en terug naar Brugge, mijn roots.

Ik bleef een nachtje slapen bij mijn oom en tante op de boerderij, kreeg oude foto’s van mijn vader die ik nog nooit had gezien en leerde van alles bij. Niet alleen over mijn moeder, die in haar jeugd nogal een fel ding bleek te zijn, dol op muziek en lezen en babbelen. Niet alleen over mijn vader, de handige Harry die alles kon en alles durfde en ook sedert hij was blind geworden op zijn tweeëntwintigste, de moed niet verloor en gewoon door ging met ten volle te leven. Maar ook over mezelf, over hoe erg ik lijk op mijn ouders, over onze gezamenlijke drang naar zelfstandigheid en onafhankelijkheid, onze wil om bij te leren, niet stil te blijven staan.

Het was een ongelofelijke ervaring om met al die mensen te kunnen spreken. Het boek is ondertussen geprint, met foto’s en verhalen en al. Ik heb er ook een braille versie van laten drukken en zette het ook om in DAISY-formaat, zodat ze het ook kunnen beluisteren. Ik hoop maar dat ze er blij mee zijn.