Tiny stopte met Instagram

Al een tijdje geleden schreef ik over de belangrijke verschillen tussen bloggen en Instagram, omdat ik nog steeds denk dat sommige mensen het verschil niet goed snappen.

Instagram begon bij mij omdat ik foto’s wou delen op een ander medium dan Facebook of mijn blog, later ook omdat ik dit medium wou gebruiken om reclame te maken voor mijn bijberoep en eventueel ook voor mijn ‘gewoon’ werk. Maar ik leerde gaandeweg dat het véél meer oplevert om gewoon één medium te kiezen voor een bepaald doel en daar vol voor te gaan.

Voor tinyblogt bestond de Instagram-link al langer, en ja, ik maakte ook wel vaak stories en berichten over deze blogposts, dat was ook een soort reclame. Af en toe kreeg ik reacties van mensen die niet op mijn blog reageerden maar wel op IG, maar toegegeven, dat is een minderheid. En natuurlijk is het leuk om foto’s te delen als je op vakantie bent, zo zijn de mensen thuis ook een beetje “mee”, maar vaak komt dat toch zo over als “Kijk eens wat ik ben, hoe goed het hier is en hoe mooi en hoe lekker…”

Er kwamen ook nooit (of zeer zelden) selfies van mij op Instagram – als ik aan één iets een hekel heb dan is het wel daaraan. Soms deed ik wel eens een poging, op een story of zo, omdat die dan na 24 uur terug weg zijn, maar was dat een meerwaarde? Er heeft nooit een kat gezegd “oh wat ben je mooi” en daar was ik ook niet naar op zoek, eerlijk gezegd.

En hoe Sociaal is dat Sociaal Medium Instagram eigenlijk? Vond ik nieuwe contacten hierdoor? Zelden. In het begin had ik een leuke klik met een mede-Wevelgemnaar, die dan een basketcollega van mijn man bleek te zijn en in het echte leven niet eens deftig goeiedag kwam zeggen. Soms zette ik iets op IG om weg te geven en daar kwam natuurlijk wel reactie op (het woord GRATIS werkt als een vlieg op de stroop) maar omgekeerd ben ik nooit op zoek op Instagram om iets te verkrijgen.

Op den duur was ik veel te vaak aan het denken welke foto ik ging gebruiken om mijn blog aan te prijzen, of welke foto ik zou gebruiken om aan te tonen waar ik was, om informatie over iets te verstrekken,… en ik geef toe: ik kreeg daar stress van. Ik neem wel regelmatig foto’s met mijn gsm maar om die nu echt goed te noemen? Met een echte camera kun je nog altijd veel meer doen, noem het dan maar “slow pictures” zoals je slow coffee of slow cooking hebt. Ik deed altijd nog moeite om die op mijn groot scherm te bekijken en eventueel nog te bewerken, want ja, ik volgde enkele jaren fotografie en dan wil je daar toch iets meer mee doen.

Dus ja, ik heb het er mee gehad.

Wil je mij bereiken, dan kan dat nog altijd zonder rooksignalen. Een reactie op deze blog schrijven is ook niet moeilijk. Heb je zelf iets te melden of te tonen en denk je dat ik dat moet zien of weten? Stuur me de foto via WhatsApp, Facebook, mail, of print hem af en drop hem in mijn brievenbus. Iets meedelen zonder foto kan ook nog altijd.

Ga ik nu NOOIT meer op Instagram? Geen idee, misschien ben ik volgende week al terug.

Ga ik nu HEEL MIJN INSTA-ACCOUNT deleten? Nee hoor, je kan er nog steeds op scrollen als je niks beters te doen hebt. Maar je hebt vàst iets beters te doen. 😉

Dit is de eenendertigste dag in #40dagenbloggen

Tiny en de teletijdmachine

Weet je nog, die foto van de straat in Sint-Jozef in Brugge, met de kerk? Ik haalde die van de site van Beeldbank Brugge en herinner me nog de kasseien, die er altijd zeer hobbelig bij lagen, zodat je op je fiets dooréén geschud werd en je boekentas haast van je fiets zwiepte – toen er nog geen rugzakken waren en je die leren zware tas moest vastmaken met een rekker!

Deze foto dus.

Ik meende me te herinneren dat ik een bijna gelijkaardige foto liggen heb, met mezelf er op. Jullie weten al, ik post niet graag foto’s van mezelf, maar omdat deze (1) zo lang geleden is en (2) het opvallend is hoe erg hij gelijkt op de eerste foto, vond ik het genoeg waarde hebben om hem online te zwieren.

Okee, er zijn wel wat verschillen: horizontaal versus verticaal en de fotografe staat iets dichter dan de foto van een aantal jaar ervoor.

Maar check de tegels op het voetpad: bijna identiek. Er staan iets meer auto’s misschien maar op de voorgrond opniéuw de Mercedes van de fotograaf. Op beide foto’s zie je aan de linkerkant de ‘KODAK’-vlag.

De brommer aan de linkerkant is niet de mijne, maar die van de mama van mijn vriendin. De fotograaf was die dag gesloten want zo te zien zijn de rolluiken naar beneden. Een eind verder in de straat is er iets afgesloten en wordt het wegdek hersteld. Die vorte kasseien zakten te pas en te onpas een stuk naar beneden, met bijna een zinkgat als gevolg. Komt ervan als je een straat vernoemd naar de beek die er ooit onder liep.

Zal ik dan ook maar iets vertellen over dat meisje dat er op staat? Zestien is ze en het is hoogzomer, misschien al augustus. Haar permanent is al een beetje uitgegroeid en haar haar heeft een rosse schijn. Bij het begin van de zomer had ze – net als haar vriendin – een paar keer een waterperoxide “plieksje” op haar haar gesprenkeld, met rossigheid als gevolg. Mijn vriendin’s haar was iets bleker dus bij haar was het prachtig blond uitgedraaid. Typisch.

Ze draagt een broek die eigenlijk veel breder is dan wat ze gewoon is. Normaal gezien draagt ze nauw aansluitende jeans en dit is een probeerseltje, maar ’t staat haar nog wel. De witte trui is niet lang wit gebleven, smoskont als ze is. Ze draagt een wit horloge, als je het mij vraagt was dat een ‘moderne’ Smatch.

Het is ook een half mirakel dat ze er breed lachend op staat, ze moet op die dag toevallig zéér goed in haar vel gezeten hebben of de persoon die de foto nam, deed haar lachen.

Vorig weekend ging ik terug naar Sint-Jozef, naar mijn ouders die nu niet meer in die straat wonen maar een paar straten verderop. Ik ging op dezelfde plek staan en ik nam de foto opnieuw.

Het voetpad is NOG maar eens herlegd maar dat is zeker al twintig jaar geleden. Er is een parkeerstrook gemaakt aan de linkerkant maar ook rechts staan hier en daar auto’s. Aan de rechterkant zijn een tiental jaar geleden ook boompjes geplant, die waren er nog niet in de jaren tachtig. De fotograaf is al een hele tijd in pensioen, dus de vlag is weg. Hij woont er nog wel, voor zover ik weet, en zijn zoon heeft het huis er naast gekocht (dat is trouwens het huis waar mijn grootouders woonden).

Onze buren leven al een tijdje niet meer, dat huis was al eens verkocht, en wordt nu blijkbaar opnieuw verkocht. Er liggen geen echte kasseien meer in de straat en de putten van weleer zijn gelukkig ook al lang verleden tijd.

Dit is de zevende dag in #40dagenbloggen

Tiny’s beste 9 op Instagram

Dat ik niet altijd een Insta-fan ben, is algemeen geweten. Ik lees lang niet alle piepkleine lettertjes op jullie stories en de likes kunnen me eigenlijk gestolen worden. Al ben ik wel benieuwd welke van mijn fotootjes afgelopen jaar het best gesmaakt werden.

Opvallend, maar ook wel verwacht: vier zijn er genomen tijdens onze reis in Kroatië.

Twee ondergaande zonnen en één opgaande zon (in Wevelgem, op vijf minuten wandelen).

Twee uit Brugge, vers uit de lockdown, begin mei toen ik op wandel ging door mijn geboortestad en omver werd geblazen door de schoonheid en de vele herinneringen.

Nummer drie is een foto van mijn mantra toen ik nog in Egypte zat, niet wist hoe en of ik kon terug keren en de paniek wat vaker aanwezig was.

I am alive. I am ok. My loved ones are ok. I am ok. I can’t change the past. I can’t control the future. I am alive. I am ok.

Die nummer vier is een inwijding: we hadden net nieuwe tuinmeubelen en Graspop was online. Een beetje gras in onze tuin, een goed muziekske en wat beeldmateriaal van die mannen, een drankje en een zak Dorito’s. Géén modder, géén zonneslag, geen oordopjes, geen bier in plastiek bekers, geen massa volk, geen rij aan ’t toilet, en ook wel gezellig. Ik vrees voor Graspop 2021 en doe een gok naar 2022, want daar naar verlangen doen we toch wel.

Ondergaande zon van nummer zeven, op een terras in Kroatië, ik denk de eerste avond ter plekke. We hadden een visschotel besteld, heerlijk was dat en goedkoop. Restaurants waren nog open en mondmaskers nog nergens verplicht. Er zat nog één ander koppel op het terras, verder was er geen kat. Of toch, een hele lieve die zo rond je been kwam draaien. Ik heb even die visschotel voor je opgesnord:

Ik krijg al weer honger…

Om te weten waar je moet zijn als je dat zicht wil zien en dat eten wil eten: Grill Tonia.

Dat het maar snel weer lente is…