Tiny’s genietmomentjes, deel 2

Vorige zomer merkte ik ineens dat ik meer ging genieten. Het had wellicht ook met het mooie weer te maken. En kijk, het is nu twee dagen mooi weer en ik dacht spontaan: zal ik eens een paar foto’s delen die tonen dat ik af en toe toch wel gelukkig ben – na al dat geklaag?

Een aantal van die foto’s hebben (weeral) te maken met eten. Zo zot dat ik van iets onnozel lekkers zo gelukkig kan worden. Hebben jullie dat ook?

Een kaasplank van bij Mikaaza in Wevelgem. Die mensen zijn écht goed bezig: je kan bestellen via Facebook, op dagen dat ze eigenlijk niet open zijn, mag je toch gaan afhalen, het is niet duur, ik vroeg speciale kazen en ik kreeg ze. Héérlijk.

Ook liefde voor de gewone Albert Heijn: frambozen in promotie, de zaligheid! Beter dan tien zakken snoep. En carrotcake! Ze hebben carrotcake, worteltjestaart. Toch wel één van mijn favoriete gebakjes, als ’t goeie is tenminste, lekker smeuïg. En dat was ze.

Natuurlijk word ik ook gelukkig van muziek. Als je dat nog niet door had,…

Vorige week ging ik naar Paul Carrack in de Roma in Borgerhout. (Je kan in die straat trouwens lekker eten! Je waant je in Marokko, de tajine voor 7€ was super lekker.) Paul speelde wel veel tragere nummers, maar was in vorm en ik heb er van genoten.

Bijna niet te geloven, maar ik loop nog steeds. Ik probeer twee of drie keer per week vijf kilometer te lopen, let op, ik kan dat nog steeds niet aan één stuk, af en toe moet ik wandelen om op adem te komen en na het lopen zie ik er uit als een kreeft in kokend water.

 

Dan maar supporteren voor de échte. Tijdens Dwars door Brugge zaten wij op moederdaglunch op de Burg en kon ik Jozefientje aanmoedigen en deze foto maken. Snel dat die is, zeg! In beide betekenissen van het woord hé.

En als ik mag gaan fotograferen in Brugge, ja daar kan niets tegen op, daar word ik hemels gelukkig van, maar dat zei ik al. 

Deze drie mooie jonge dames waren maandag onze modellen. Voor de cursus zwart-wit gingen we terug portretten maken en laat dat nu iets zijn waar ik dol op ben en waar ik dus ook super hard van geniet. Moest je ze kennen: ze zitten in het laatste jaar Mode in de Maricolen: Phaedra, Jana en Margaux.

Alle foto’s genomen met mijn iPhone, uitgenomen die van Jozefien en de laatste.

 

Tiny in Los Angeles

Acht jaar geleden was ik voor de eerste keer in Los Angeles. Samen met mijn zoon trok ik een paar weken heel Californië door, al couchsurfend. We leerden een pak toffe Amerikanen kennen en kregen tips uit de eerste hand.

Acht jaar later is Los Angeles nog drukker dan toen. Het verkeer is vreselijk. Het openbaar vervoer is niet goed geregeld dus iedereen neemt gewoon de auto. Je zit sowieso altijd in de file.

Parkeren lukt op sommige plaatsen wonderwel (Santa Monica Pier, twee uur geparkeerd voor 1,25$), op andere plaatsen is het moeilijk of gewoon duurder (8$ voor een hele dag aan Venice Beach) en soms moet je slim zijn en in een zijstraat parkeren (2$ voor 2 uur dichtbij Hollywood Boulevard).

We hadden een goedkoop motel geboekt, maar dit was toch zo ongeveer het duurste van heel de reis. Helemaal niet dicht bij de bekende plaatsen en in een achteraf buurtje, waar we blijkbaar de enige blanken waren. Alle winkels hebben tralies voor de ramen. Maar de kamer was schoon, de bedden prima en de WiFi werkte. En geen kakkerlak te bespeuren.

Onze eerste stop was het Hollywood sign. Als je Canyon Lake Drive ingeeft in je gps, dan kom je op een heuvel uit die rechtstreeks leidt naar het dichtste uitkijkpunt. Ideaal dus.

’s Morgens gingen we op aanraden van mijnheer Google een halve mijl verderop ontbijten, bij een jonge Aretha Franklin in een café waar we ook de enige blanken waren. Als je naar het toilet ging, moest je even je ogen dichtknijpen, maar het eten was erg lekker, de bediening vriendelijk en we aten nog nooit zo goedkoop.

De Santa Monica Pier is een must, het was er zoals altijd gezellig druk.

We waren ook mooi op tijd voor de zonsondergang daar:

De volgende dag slenterden we rond op Hollywood Boulevard, bij de walk of fame. Het is dan altijd een wedstrijdje: wie kent er de meeste sterren? Je mag eens raden… 🙂

En ’s namiddags (na opnieuw een uur rijden) liepen we op de dijk aan Venice Beach, kraampjes, bodybuilders, basket in openlucht, en ook even met onze voetjes in de Pacific Ocean.

Als jullie dit lezen, zitten we wellicht in het vliegtuig terug naar huis.

Morgen post ik een mens-erger-je-niet logje. U weze gewaarschuwd.

Tiny op weg naar Bryce Canyon

Jammer dat het weer vandaag niet zo fantastisch was: bewolkt en redelijk wat wind. Maar we reden van Green River tot in Cannonville over de Scenic Highway 12 vol met uitzichtpunten.

Al snel kwamen we aan bij een eerste mogelijke hike in Capitol Reef National Park, een viertal kilometer over rotsen tot Hicksaw Bridge. Een natuurlijke brug, of eerder een boog in een ravijn. Ik probeerde mee te wandelen met de grote mensen en dat lukte redelijk goed. 😉 Voor mij is omhoog nooit een probleem, maar omlaag vind ik altijd nogal eng, ik heb weinig evenwicht en denk dan dat ik ga vallen. Niet dus. Ja ja, ik doe mijn best om een berggeitje te worden.  🙂

Op de weg tussen Boulder en Escalante, tussen twee bergtoppen in, vonden we zelfs ineens een Coffeehouse. Koffie dat ik hier al geslurpt heb, je houdt het niet voor mogelijk.

Vannacht logeren we in de Grand Staircase Inn, zowat het enige motel hier in een onooglijk dorpje. Maar Bryce Canyon is vlakbij en daar gingen we deze avond vlak voor zonsondergang nog even naartoe. Doodjammer dat het bewolkt was, maar we hadden toch al een mooi idee hoe het er uit ziet. Ongelofelijk mooi. Morgen belooft het weer nog slechter te worden, bewolkt, regen en zelfs sneeuw, dus ik ben blij dat we dit in elk geval al hebben gezien.