Tiny en de cursus zwart-wit

Het einde van het schooljaar en ook mijn cursus kwam weer tot een einde. Dit laatste halfjaar volgde ik opnieuw een fotocursus aan het SNT: zwart-witfotografie.

Voordien kwamen al de basis aan bod, daarna Straatfotografie, Product, Portret en Lightroom. De links tonen je mijn voorbije resultaten.
Ook nu weer wil ik graag de (volgens mij) beste foto’s met jullie delen, ik ben benieuwd naar de reacties. Best niet mobiel bekijken, vrees ik, foto’s in hoge resolutie.

1 en 2: Brugge is altijd een heerlijk onderwerp

3. Tyne Cot Cemetery (beetje overdreven in mijn bewerking?)

4. Opdracht: detail

5. Opdracht: schaduw (en ik hou van tegenlicht)

6. Opdracht: abstract oftewel doe eens iets met groensels

7. In Kortrijk aan de Budabrug

8 en 9. Uitstap naar Cap Gris Nez

 

10. Model in galajurkje (door hen zelf gemaakt!)

11. Model met long dress

12. Bezoek aan brouwerij Bourgogne des Flandres

Volgend schooljaar ga ik opnieuw een cursus Portret doen, maar het grote verschil zal zijn dat ik deze keer naar Kortrijk ga en dus in een andere school ga les volgen. Waarom? Omdat het de enige cursus is die ik kàn doen op een moment dat voor mij past. En nog eens Portret volgen met een andere leerkracht lijkt mij echt leerrijk. Benieuwd!

Advertenties

Tiny’s genietmomentjes, deel 2

Vorige zomer merkte ik ineens dat ik meer ging genieten. Het had wellicht ook met het mooie weer te maken. En kijk, het is nu twee dagen mooi weer en ik dacht spontaan: zal ik eens een paar foto’s delen die tonen dat ik af en toe toch wel gelukkig ben – na al dat geklaag?

Een aantal van die foto’s hebben (weeral) te maken met eten. Zo zot dat ik van iets onnozel lekkers zo gelukkig kan worden. Hebben jullie dat ook?

Een kaasplank van bij Mikaaza in Wevelgem. Die mensen zijn écht goed bezig: je kan bestellen via Facebook, op dagen dat ze eigenlijk niet open zijn, mag je toch gaan afhalen, het is niet duur, ik vroeg speciale kazen en ik kreeg ze. Héérlijk.

Ook liefde voor de gewone Albert Heijn: frambozen in promotie, de zaligheid! Beter dan tien zakken snoep. En carrotcake! Ze hebben carrotcake, worteltjestaart. Toch wel één van mijn favoriete gebakjes, als ’t goeie is tenminste, lekker smeuïg. En dat was ze.

Natuurlijk word ik ook gelukkig van muziek. Als je dat nog niet door had,…

Vorige week ging ik naar Paul Carrack in de Roma in Borgerhout. (Je kan in die straat trouwens lekker eten! Je waant je in Marokko, de tajine voor 7€ was super lekker.) Paul speelde wel veel tragere nummers, maar was in vorm en ik heb er van genoten.

Bijna niet te geloven, maar ik loop nog steeds. Ik probeer twee of drie keer per week vijf kilometer te lopen, let op, ik kan dat nog steeds niet aan één stuk, af en toe moet ik wandelen om op adem te komen en na het lopen zie ik er uit als een kreeft in kokend water.

 

Dan maar supporteren voor de échte. Tijdens Dwars door Brugge zaten wij op moederdaglunch op de Burg en kon ik Jozefientje aanmoedigen en deze foto maken. Snel dat die is, zeg! In beide betekenissen van het woord hé.

En als ik mag gaan fotograferen in Brugge, ja daar kan niets tegen op, daar word ik hemels gelukkig van, maar dat zei ik al. 

Deze drie mooie jonge dames waren maandag onze modellen. Voor de cursus zwart-wit gingen we terug portretten maken en laat dat nu iets zijn waar ik dol op ben en waar ik dus ook super hard van geniet. Moest je ze kennen: ze zitten in het laatste jaar Mode in de Maricolen: Phaedra, Jana en Margaux.

Alle foto’s genomen met mijn iPhone, uitgenomen die van Jozefien en de laatste.

 

Tiny in Los Angeles

Acht jaar geleden was ik voor de eerste keer in Los Angeles. Samen met mijn zoon trok ik een paar weken heel Californië door, al couchsurfend. We leerden een pak toffe Amerikanen kennen en kregen tips uit de eerste hand.

Acht jaar later is Los Angeles nog drukker dan toen. Het verkeer is vreselijk. Het openbaar vervoer is niet goed geregeld dus iedereen neemt gewoon de auto. Je zit sowieso altijd in de file.

Parkeren lukt op sommige plaatsen wonderwel (Santa Monica Pier, twee uur geparkeerd voor 1,25$), op andere plaatsen is het moeilijk of gewoon duurder (8$ voor een hele dag aan Venice Beach) en soms moet je slim zijn en in een zijstraat parkeren (2$ voor 2 uur dichtbij Hollywood Boulevard).

We hadden een goedkoop motel geboekt, maar dit was toch zo ongeveer het duurste van heel de reis. Helemaal niet dicht bij de bekende plaatsen en in een achteraf buurtje, waar we blijkbaar de enige blanken waren. Alle winkels hebben tralies voor de ramen. Maar de kamer was schoon, de bedden prima en de WiFi werkte. En geen kakkerlak te bespeuren.

Onze eerste stop was het Hollywood sign. Als je Canyon Lake Drive ingeeft in je gps, dan kom je op een heuvel uit die rechtstreeks leidt naar het dichtste uitkijkpunt. Ideaal dus.

’s Morgens gingen we op aanraden van mijnheer Google een halve mijl verderop ontbijten, bij een jonge Aretha Franklin in een café waar we ook de enige blanken waren. Als je naar het toilet ging, moest je even je ogen dichtknijpen, maar het eten was erg lekker, de bediening vriendelijk en we aten nog nooit zo goedkoop.

De Santa Monica Pier is een must, het was er zoals altijd gezellig druk.

We waren ook mooi op tijd voor de zonsondergang daar:

De volgende dag slenterden we rond op Hollywood Boulevard, bij de walk of fame. Het is dan altijd een wedstrijdje: wie kent er de meeste sterren? Je mag eens raden… 🙂

En ’s namiddags (na opnieuw een uur rijden) liepen we op de dijk aan Venice Beach, kraampjes, bodybuilders, basket in openlucht, en ook even met onze voetjes in de Pacific Ocean.

Als jullie dit lezen, zitten we wellicht in het vliegtuig terug naar huis.

Morgen post ik een mens-erger-je-niet logje. U weze gewaarschuwd.