Jan Van Eyck in tijden van Corona + dame met mondmasker
Zondag 17 mei 2020:
ik ben terug in Brugge voor een kort bezoek aan mijn ouders, het ophalen van mijn werkgerief voor de maandag en een uurtje wandelen met een leesclub/wandelbuddy. Al een kwartiertje te vroeg sta ik op haar te wachten op het Jan Van Eyckplein en net zoals vorige week op de Markt (lees hier) komen de herinneringen één voor één naar boven dwarrelen.
In de jaren tachtig zat de Stadsbibliotheek nog hier, in het Tolhuis. Oude(re) Bruggelingen zullen zich dit nog wel herinneren. Als je in Brugge op school zat en je moest dingen opzoeken, was er nog geen internet en moést je wel naar de leeszaal en ettelijke archieven opvragen en nalezen. Urenlang heb ik daar mijn (blauwe uniform-)broek versleten.
Vlak voor Jan Van Eyck zie je de Spiegelrei. Nu huist daar een chique hotel aan de linkerkant, ik heb het nog weten bouwen/renoveren. Een jaar of vijftien geleden liep ik hierlangs, met een paar toeristen: “OH my gawd, I can’t imagine people LIVE here!”, waarop ik zei: “You can’t imagine what I did in the late eighties in that white house next to the hotel, on the first floor.” En nee, ze wisten het niet maar vonden het al een beeld uit een sprookje dat ik daar BINNEN was geweest. En what I did? Gewoon… een croque monsieur gegeten met een goeie vriend… Gow zeg, waar zitten jullie gedachten!!!!
Schuin achter Jan Van Eyck vind je het Biskajerplein, met Hotel Biskajer. Gebouwd in de jaren tachtig, meer bepaald in 1983 en néé, ik heb dit NIET moeten googelen. Juni 1983 ging ik elke schooldag na 16u hier mijn lief ophalen, die in dit hotel aan het werk was (in de bouw) – daarom ben ik het nooit vergeten.
We gaan een straatje verder, in de Spanjaardstraat. Achter deze indrukwekkende poort (dato 1616 zo staat er boven) , het voormalige Huis de la Torre, bevond zich begin jaren negentig nog de VDAB. Ik ben één jaar werkloos geweest en toen moest ik hier regelmatig een babbeltje komen doen.
We wandelen eens naar waar E. vroeger woonde, in de Stoelstraat, zijstraatje van de Langestraat en vlak naast het Bauhaus. Aaaaah, het Bauhaus. Menig nachtje gesleten in deze jeugdherberg, nooit geslapen nee, maar wel genoten van lekkere pizza’s en vele biertjes, wijntjes, portootjes, verjaardagsfeestjes, oudejaarsavonden, vriendelijke jonge toeristen,… Kortom, dit was één van mijn stamcafé’s.
In dezelfde Langestraat: café De Kelk. Aaah, de Kelk. Ooit een feestzaal voor jong en bruisend Brugge, helaas dicht na veel burenruzies, ooit ook een repetitielokaal voor menig Brugs groepje (ook dat van mij), ooit een café/fuifzaaltje van uitbater Peter Roose (oftewel Piere) die veel te vroeg gestorven is enkele jaren geleden. Peter was DJ op mijn huwelijk, was ook uitbater van dat ander stamcafé De Sortie, en later van l’Obcédé op ’t Zand. Nu is de Kelk terug overgenomen en is het gewoon weer een leuk café.
Ook even gepasseerd aan een vroegere huurwoning in de Ganzenstraat. Leuk wonen was het daar, midden in ’t centrum, altijd wat te beleven en toch rustig. Op het pleintje een dertig meter verder (Ganzenplein) bevindt zich nu een warme bakker, wat een verrassing: De lange bakker verstopt zich daar en bakt puur omdat hij dat zo leuk vindt. Ooit huisden er nonnetjes in het huis dat dateert van 1914, er was ook ooit een afdeling van het lagere schooltje in de straat en nu dus een bakker!
’t Was leuk wandelen in Brugge, al was er al meer volk, ik heb er toch van genoten. Volgende week opnieuw misschien?
