Tiny krijgt bezoek: Talitha

Vorige week mocht ik bij Talitha een stukje schrijven (klik hier voor haar gastblog) en deze week komt zij gewoon lekker bij mij.

Talitha is trouwens een naam uit het Aramees en betekent gewoon meisje. Het Aramees? Ook nog nooit van gehoord? Google en Wikipedia zijn uw vriendjes, maar om het makkelijk te maken: dat is een Semitische taal, ooit de taal van Syrië, maar wordt nu zelden nog gebruikt.

Buiten haar naam is ze zelf ook een coole griet, die het ooit aandurfde om moederziel alleen in Amsterdam te gaan studeren. Ondertussen woont en werkt ze daar ook. Waarom heb ik daar nooit zelf aan gedacht??

Ze heeft ook een vree toffe moeder, die fan is van Bryan en haar als kind mee nam naar de beste tekenfilm ever. Lees er hieronder alles over, en geniet van haar muziekjes. (Waarvan ik een derde niet eens ken, zelfs niet van naam. Erg hé. Wie is hier nu de oma?)

Hooggeëerd publiek, graag uw applaus voor…. Talitha!

Niet alleen een coole griet, maar ook een razend knappe! 🙂

---

---

---

Voor deze gastblog kruip ik meteen even uit mijn comfort zone. Ik vind Tiny’s blogposts waarin ze met liedjes uit elk jaar van haar leven aftelt naar haar vijftigste verjaardag echt geweldig leuk. Nu is Tiny ook niks meer en niks minder dan een compleet muzikaal genie, natuurlijk, maar ik ben eerlijk gezegd amper bezig met muziek. Tijdens mijn tienerjaren wel, toen schuimde ik alle muziekfestivals van België af (behalve Rock Werchter, want dat was commerciële bullshit waar ze alleen maar artiesten met één populair hitje of net een nieuw album uitnodigden, ja, ik was er zo eentje) en kende ik heel erg veel indiebandjes. Vroeger was ik cool. Nu ben ik een 26-jarige oma die op vrijdag in bad ligt met een boek van Stephen King en daarna Netflix kijkt met haar Lief en haar kat en een dekentje. U dacht dat ik een hippe millennial was die rock ’n roll leeft in Amsterdam? U dacht verkeerd.

Anyway. Na de middelbare school ben ik de interesse in muziek een beetje verloren. Ik weet niet zo goed waarom. Ineens kwam ik in die fase terecht waar de meeste mensen pas vanaf hun veertigste of zo in belanden: ik stopte met nieuwe muziek zoeken, want ik wist al wat ik leuk vond. En dus luisterde ik dat. On repeat. Op mijn iPod Nano uit het gezegende jaar 2005. (Ja, ik heb die nog altijd. Ja, ik gebruik die nog altijd. Er kunnen maar 300 liedjes op of zo. Al mijn leeftijdsgenoten lachen me uit. I don’t care.)

Ik luister nu niet meer elke dag naar muziek, zoals de meeste mensen. Om die muziekliefde nog eens bij mezelf aan te wakkeren, heb ik mijn eigen verjaardagsmuzieklijstje samengesteld. Ik ben pas in oktober jarig, maar dat geeft niet. Voor het gemak tel ik af per twee jaar.

1991 – Bryan Adams – (Everything I Do) I Do It For You

Mijn moeder was vroeger een ontzettend grote fan van Bryan Adams (als in: de berichttoon op haar smartphone is anno 2018 nog steeds Summer of 69), dus ik neem aan dat ik dit nummer zowel in de buik als eenmaal in de wieg vaak genoeg gehoord heb.

1993 – Samson & Gert – Samsonrock

Mijn kindertijd wás Samson & Gert.

1995 – The Cranberries – Zombie

Zou ik graag zeggen, want ik heb het in mijn pubertijd vaak genoeg gedraaid. Maar als ik heel eerlijk ben, zal het als vierjarige eerder dit nummer-één-hitje geweest zijn: Kamiel Spiessens met Het isj nie moeilijk, het isj gemakkelijk! Ahhh, de Vlaamsche muziekcultuur. Topspul.

1997 – Wannabe – Spice Girls

By far dé soundtrack van mijn lagereschooltijd. Ik was geobsedeerd door de Spice Girls. Ik had alle cd’s en een slaapkamer waarvan elke cm bedekt was met posters, natuurlijk, maar ik had ook pennenzakken, rugzakken, kussens, kaftpapier, T-shirts, de film op VHS en zelfs een heus mintgroen tweedelig trainingspak (met naveltruitje, uiteraard) waar menig Amsterdamse hipster anno 2018 jaloers op zou zijn.

1999 – Phil Collins – Strangers Like Me

Kent Tiny ook wel 😉 Tarzan was een van de eerste films die ik ooit in de bioscoop zag, samen met mijn mama, toen Ieper nog een eigen bioscoopzaaltje had. Geweldig onder de indruk was ik daarvan.

2001 – Linkin Park – In the End

Ik was zo’n fervente fan van dit nummer (als tienjarige, best wel cool eigenlijk?) dat ik op een dag naar TMF belde om het aan te vragen in zo’n muziekaanvraagprogramma waar we vroeger de halve zaterdag aan besteedden. Superzenuwachtig en onder een valse naam, maar ik was wel bijzonder trots op mezelf.

2003 – Nelly ft. Kelly Rowland – Dilemma

My jam. So much my jam. Ik heb dit tot in den treure mee gekweeld. Ik, die als tienjarige van Linkin Park hield, ja. Geen idee hoe dat kwam, maar ik hield zo hard van dit nummer dat ik er nog steeds een beetje warm van word vanbinnen. Dit is de periode waarin ik mijn eerste crushes had en met een van die jongens zelfs mijn allereerste date: naar de film, meer bepaald 8 Mile met Eminem, met een seksscène die in mijn herinnering ongeveer een half uur duurde en echt veel te awkward was voor twee twaalfjarigen.

2005 – Babyshambles – Fuck Forever

Google voor de grap eens de Ultratop 50 van dit jaar. Wat. Een. Bagger. Het was o.a. het jaar van Schni Schna Schnappi. Enough said, zeker? Gelukkig was 2005 ook het jaar waarin Britse indiebandjes floreerden en laat dat nu eens helemaal mijn ding zijn. Ik luisterde naar Babyshambles, The Pigeon Detectives, The Futureheads, The Cribs, The Wombats, The Subways, Milburn, We Are Scientists,… Ik ging voor het eerst in mijn leven naar een concert: Suzanne Vega in de AB. En daarna nog eens, voor de hysterische tienermuziek van Panic! At The Disco, die toen ook nog hun handtekening op de ass van mijn skinny jeans zetten. Yep, dat waren tijden, vrienden. I used to be cool, kzei ’t u toch?

2007 – Arctic Monkeys – The View from the Afternoon

In 2006 ging ik als nog-net-niet-15-jarige voor het eerst naar een festival: Pukkelpop, samen met een vriendin. Ik luisterde er om 12 uur ’s middags samen met ongeveer 15 anderen bij Main Stage naar Arctic Monkeys, die op slag mijn favoriete band ter wereld werden en dat nu nog steeds zijn.

2009 – Editors – Smokers Outside the Hospital Doors

In 2009 verhuisde ik moederziel alleen naar Amsterdam. Alles was anders, maar één ding bleef hetzelfde: mijn muziek. Ik ging nog eens naar Arctic Monkeys kijken (inmiddels al immens populair, dus in de Heineken Music Hall) en reisde naar Tilburg voor Editors, mijn tweede favoriete band destijds. Dit liedje is mijn all time favourite en ik herinner me nog steeds hoe het was om daar in de 013 helemaal in mijn eentje te staan meeblèren op dit nummer.

2011 – Panic! At The Disco – The Ballad of Mona Lisa

Een single van het toen net herboren Panic! At The Disco. Een band waar ik om nostalgische redenen dat jaar op Pukkelpop nog wel eens heen wilde. En dus overtuigde ik mijn vriendinnen om de Château te verlaten en met mij mee te gaan wachten in de Marquee. De Marquee, die ons een half uur later beschermde tegen de storm, en vanwaar we de Château zagen instorten.

2013 – Bastille – Pompeii

In 2013 was ik mijn muziekliefde al een beetje kwijt. Van alle nieuwe muziek dat jaar kon alleen Bastille me echt boeien.

2015 – OMI – Cheerleader

Ja, een slecht nummer, ja. Maar het doet me denken aan een aantal memorabele avonden uit mijn studententijd. En aan de roadtrip in Florida met mijn Lief. Dit nummer in de auto op weg naar het prachtige Key West, met links en rechts alleen maar felblauw water en palmbomen in de verte… Vakantie-iger wordt het niet.

2017 – Catfish and the Bottlemen – Cocoon

Zoals ik al zei ben ik een saaie muziekseut geworden die enkel nog naar de muziek luistert die ze al kent. In 2016 leerde ik echter geheel toevallig Catfish and the Bottlemen kennen: een Britrock-bandje dat geheel mijn smaak is. Ik werd meteen verliefd op hun volledige eerste album en trok zelfs naar Liverpool Sound Festival met mijn Lief om hen live te zien.