Tiny en haar neus

Lap, ’t zijn de warmste novemberdagen ooit en ik lig ziek te wezen.

Al van mijn tienerjaren sukkel ik met mijn neus. Het ding is qua vorm nog okee, hetzij aan de grote kant, maar de binnenkant mogen ze van mij wel eens vernieuwen. In de jaren stillekes bevestigde de keel-neus-oor-arts al dat ik zwaar allergisch was aan huisstofmijt. Het verwonderde mij wel, dat in zwaar bestofte omgevingen ik soms helemaal geen last had, maar kom.

Al had ik telkens een kamer met zo weinig mogelijk tapijt en gordijnen, de neus en zijn vervelende ziektes bleven altijd aanwezig.

Sinuspuncties, sinusspoelingen, een operatie toen ik 22 was, heel de zooi heb ik meegemaakt. Voor die operatie maar ook nog er na en nu soms nog steeds, raakte ik zwaar verslaafd aan de neusdruppels.

Ik herinner mij een festival, het Bluesfestival in Peer, waar ik met mijn lief heen ging voor een weekendje en de eerste avond liet ik mijn dierbaar flesje neusspray kapot vallen op de grond. Ik werd bijna hysterisch en we liepen kilometers ver te voet naar de dichtstbijzijnde apotheker van wacht. Mijn lief verklaarde mij gek.

Weet je wat het ergste is? Als je zit te snotteren en te snuiten en je hebt om de twee uur een verlossende spray nodig om te kunnen ademen en men denkt nog altijd dat je gewoon “verkouden” bent. Je hoofd barst bijna uit elkaar en heel je gezicht doet pijn, je eten smaakt naar snot en je bent misselijk en draaierig. Als het helemaal tegenzit (zoals nu) ben je rillerig en krijg je koorts en het enige wat uiteindelijk verlossing brengt, is een mengeling van antibiotica en cortisone.

(Tussen haakjes: de eerste keer naar de huisarts in Wevelgem. “Hier”, zei hij, “met deze medicatie ga je nie meer moeten spitten.” Gelukkig, door mijn Wevelgemse taalkennis, wist ik dat het niet de bedoeling was dat ik de werken in de tuin zou moeten staken, maar dat ‘spitten’ hier ‘spuiten’ wil zeggen.)

Zwijgt, ik hoor je al aankomen: je moet spoelen met zeezout! Je moet regelmatiger naar buiten, naar het strand! Je moet maar een beetje rusten! Je moet stoppen met die neusdruppels! Je moet je laten opereren!

Euh, been there, done that. Of dacht je dat ik in mijn zevenenveertig jaren nog niet zo slim was om alles te proberen?

En ja, mijn neusbeentje staat scheef, en je kan dat opereren. Maar vaak brengt dat maar tijdelijk wat soelaas en het is een zware operatie. Dus liever niet.

Wellicht door heel die neushistorie heb ik nooit een echte zangcarrière (ahum) geambieerd. Bij elke sinusitis was ik terug bij af en moest ik wekenlang oefenen om mijn stem weer een beetje op peil te krijgen. Ik klink altijd nasaal en hoor mijn eigen stem eigenlijk niet graag.

Gisteren met Dafalgan toch maar een paar bladzijden lezen!

Maar goed, genoeg gezaagd. Leve de cortisone waardoor ik me nu eindelijk weer een beetje menselijk voel en niet meer de hele dag in mijn bed hoef liggen suffen.