Tiny is het even kwijt

Dag 24/40 dagen bloggen

Gisteren zat ik aan het ontbijt en dacht ik: “Jà, dàt is een fantastisch onderwerp om een blog over te schrijven.” Daarna hadden we yogales, en daarna gingen we eten maken en daarna hadden we theorie en daarna moesten we een yogales voorbereiden en daarna ging ik schrijven.

En toen was ik het kwijt. Geen idee meer waarover ik ging schrijven.

Dus om het toch maar over iets te hebben, een antwoord op de meest gestelde vraag: “Hoe stel je het ondertussen?”

Even kijken, ik ben hier nu 11 dagen, dus bijna in de helft. Fysiek voel ik me super: ik voel me sterker, heb meer evenwicht (belangrijk in sommige houdingen) en heb weinig klachten. Natuurlijk is het soms lastig om tijdens de theorieles op de grond te zitten, maar we zijn er ondertussen aan gewend dat iedereen varieert tussen gewoon zitten, half tegen de muur hangen of bijna helemaal plat op de grond liggen met een dekentje onder je poep en je hoofd op een kussen. En toch geconcentreerd blijven hé. Op die manier is het best uit te houden.

Ik heb de indruk dat mijn horeca-buikje al serieus geslonken is, mijn leggings voelen niet meer zo spannend rond mijn buik. De hoofdpijn van de eerste dagen is volledig weg, dat zal aan de koffie- en suikerafkickverschijnselen liggen. ’s Nachts heb ik zelfs geen neusspray meer nodig om te kunnen slapen en dat is pas een doorbraak (lees er mijn neusperikelen maar op na). Ook slapen doe ik prima. Zo blij dat mijn roommate niet snurkt!

Mentaal gaat het ook heel goed. Ik ben geconcentreerd, kan me focussen, en het is niet zo dat ik heel wanhopig mijn lief mis. We hebben alle dagen contact en dat is vertrouwd en aangenaam. Regelmatig neem ik tijd voor mezelf, trek me terug op mijn kamer of op het terras en dat doet iedereen hier wel voor zichzelf – en dat wordt zelfs aangemoedigd. Heerlijk.

De lessen zijn nog altijd pittig, intens, maar ik geniet er meer en meer van. Daarover later eens meer.

En ik blijf het zeggen: deze warme groep mààkt gewoon het hele gebeuren. Hadden we niet zo’n vertrouwen in elkaar en respect voor elkaar, dan zou het veel lastiger zijn.

Zicht vanuit de badkamer

Het weer viel de afgelopen dagen redelijk mee, vooral ’s morgens is het lekker zonnig en hebben we al vaak les gehad in de tuin. Vanaf zondag komt er weer een hoop regen aan, maar de laatste week hier zou het schitterend weer worden. Fingers crossed.

Tiny had al een huilbui

Dag 20/40dagenbloggen

Echt hé zeg. Ik had wel verwacht dat tijdens deze 23 dagen er wel eens iemand zou huilen, ik weet dat bij groepen die zo lang bij elkaar zijn en zeker tijdens een intensieve training, dat er wel emoties kunnen loskomen. Volstrekt normaal.

Maar dat het ikzelf zou zijn die al op dag twéé is beginnen janken, nee. Dat had ik niet zien aankomen.

Ik weet ook niet of jullie mijn reden zullen begrijpen, ’t is erg raar. We hebben twee yogalessen van telkens anderhalf uur per dag (naast de theorielessen en de praktijkoefeningen) en die zijn behoorlijk pittig. Voor de kenners: ’s morgens is het Vinyasa en ’s namiddags Ashtanga. Doet er eigenlijk niet toe.

Omdat ik al een jaar of vijf yoga doe, bij verschillende leraren, ken ik mijn lichaam en weet ik wat mijn limieten zijn. Daar moet je gewoon niet over gaan, en in veel houdingen pas je iets aan, zodat je het wél kan, of zodat het makkelijker wordt. Ik wéét dat.

Sommige mensen vinden onderstaande houding super ontspannend.

En ondersteund met kussen en blokjes en zo kan dat inderdaad zo zijn. Maar voor mijn rare voeten en enkels is zelfs op mijn knieën zitten en licht achterover leunen al pijnlijk. Dus toen ik deze wou proberen, botste ik opnieuw tegen mijn grenzen aan en ik vond dat zo jammer. En frustrerend. En terwijl ik wéét dat dat helemaal niet erg is en dat er niemand mij zal forceren, kwamen de emoties los en begon ik te huilen. Geen idee waarom. Meteen kwam de lerares bij mij zitten, vragen of ik okee was, ze gaf me een lange knuffel en gaf me vooral tijd (heel veel tijd) om terug tot mezelf te komen.

Van links en rechts kreeg ik een hand op mijn schouder of een wreef over mijn rug, van mijn medestudenten… zo lief zijn ze.

’t Was daarna ook meteen weer over. Na de les vroeg iedereen of het wel een beetje ging met mij, en kon ik uitleggen waarom ik emotioneel werd. Iedereen begreep het, iemand gaf ook toe dat ze de dag ervoor ook al punt van huilen had gestaan. En ik voelde me getroost, gesterkt, begrepen, en aanvaard.

Heeft er iemand nog vragen voor mij eigenlijk?

Morgen is trouwens onze vrije dag en gaan we met heel de groep een wandeling maken in de Anaga mountains, een natuurpark.

Tiny gaat NIET op vakantie

15/40dagenbloggen

Ja, ik ga wel op vakantie, maar pas in juli. Vandaag vertrek ik voor 24 dagen naar Tenerife en iedereen veel mensen wensten mij “prettige vakantie”. Maar néé! Ik ga voor een opleiding. En het wordt pittig. En néé, het is niet eens zeker dat het steeds mooi weer zal zijn, de vooruitzichten zien er niet fantastisch uit. Soms denk ik dat het zelfs in België nog iets zonniger zal zijn.

Ik zal een kamer delen met ene Emily (meer dan haar naam weet ik nog niet van haar), waarvan ik dus vermoed dat ze Engelstalig zal zijn en de grote vraag: Snurkt ze? zal pas morgen opgelost worden…

Alle lessen worden in het Engels gegeven (al een geluk dat het niet in het Spaans is) en daar zit ik nu eens geen beetje mee in. Mijn voorbije cursussen (mediatiecoach, yin yoga) waren ook in het Engels, dus dat hele vakjargon zit wel in mijn hoofd. Ik heb al gewerkt in Engelstalige landen en dénk soms gewoon in die taal. Goed mogelijk dat een van de volgende dagen ik in het Engels zal beginnen bloggen. Als dat zo is, heeft daar iemand een probleem mee trouwens?

Elke morgen sta ik wellicht al rond 6u op, om mijn morning pages te kunnen schrijven en rustig een kopje koffie te drinken, want om 7u begint ons programma al.

Als ik dat allemaal optel, dan kom ik aan acht uur effectieve lessen PER DAG! Da’s al de moeite denk ik dan. Dus nee, vakantie zal het niet worden. Gelukkig mag er tussendoor ook gegeten worden, alle fruit en groenten komen van finca’s in de buurt en zullen zo super vers zijn, daar kijk ik wel naar uit.

Als je dit leest, ben ik op weg – of ben ik er al. Eens zien of ik tussendoor tijd zal hebben om nu en dan een verslagje te typen en foto’s te posten. Bij voorbaat sorry als dit maar halfslachtig zou zijn….