Maandagavond, 23 maart 2015. Ik keek er al zes maanden naar uit, had twee tickets gekocht om mijn grote helden te zien en had er de 70€ per stuk voor over, zelfs al waren dat de goedkoopste zitjes van het Sportpaleis. Paul Simon en Sting samen op één podium, dit kon ik echt niet missen.
Mijn allerliefste en mijn bestie konden niet mee. Tot op de dag zelf was het nog redelijk onduidelijk wie dan wél ging mee gaan. In elk geval moest het iemand zijn die veel kon meezingen, evenveel zou genieten als ikzelf en niet beschaamd was om een traan te laten mocht dat nodig zijn.
The Police, Simon and Garfunkel,… die mannen hebben mij begeleid van prille tiener tot de vrouw die ik nu ben, ze waren de soundtrack van al mijn ups en downs.
De LP Outlandos d’Amour kocht ik toen ik 12 was en draaide ik van voor naar achter, ik kende alle teksten uit mijn hoofd in no time. Natuurlijk was ik verliefd op Sting, de jonge blonde Britse God met zijn warrige haar en zijn blauwe ogen.
Ondertussen heeft de man een baard (waar ik niet op val) maar een lijf om u tegen te zeggen, zeker als je al 62 bent. Maandagavond was het maar goed dat ik hoog en droog en redelijk ver zat, of ik was ter plekke in katzwijm gevallen.
Maar die liedjes, jong. Die teksten… Message in a bottle, komaan zeg, je moet er maar op komen. Toen we zestien waren, brulden we mee “Brieftje in e flesse…”.
Hoeveel keer zong ik niet mee met So lonely, de ultieme gebroken-hart-song:
But I just can’t convince myself
I couldn’t live with no one else
And I can only play that part
And sit and nurse my broken heart, so lonely
In 1984 stuurde mijn lief mij een brief met flarden van Every breath you take. Wisten wij veel dat het nummer eigenlijk over stalking ging. Er zijn nog altijd mensen die dit spelen als openingsdans, terwijl het eigenlijk om een heel verkeerd gevoel draait. Maar toch:
Since you’ve been gone I’ve been lost without a trace
I dream at night, I can only see your face
I look around but it’s you I can’t replace
I feel so cold and I long for your embrace
I keep crying, “Baby, baby, please”
En in 2010 maakten we hier een eigen versie van, toen we compleet verknocht waren aan Couchsurfing. Het werd toen: “Every couch you surf…” en was behoorlijk hilarisch. Ergens zijn er daar nog resten op Youtube van te vinden, maar ach. Laat maar zitten.
Simon and Garfunkel’s “The concert in Central Park” kocht ik wellicht ook ergens begin jaren tachtig. Ik ken niet alleen alle nummers ook mijn hoofd, maar ook alle bindteksten. “I thought it might be somewhat crowded, but we seem to have filled the place.” En: “We wanted to have fireworks tonight, but they wouldn’t let us have them. Well let’s make our own fireworks then.”. Waarop ze starten met ‘Late in the evening’. Als dat geen partynummer is dan weet ik het niet meer.
Paul Simon is ondertussen al 73, even oud als mijn vader en het is gek, maar mijn pa begint op Paul Simon te lijken, of Paul op mijn vader, ik weet het niet. 🙂
In 1985 stond ik voor het eerst, in Engeland, te busken. Samen met een jongen uit Kortrijk die gitaar speelde, zongen we ‘The boxer’ voor een hoopje wandelaars. We haalden net genoeg op om onszelf op ijsjes te trakteren. Maar ik was gelanceerd als zangeres… dacht ik. 🙂
En nu zat ik hier, in Antwerpen, met een man die ik al bijna 28 jaar ken en die ik al vijf jaar niet meer had gezien, stilletjes te genieten van “Still crazy after all these years” en te denken: Ja, jong. ’t Is waar, we zijn nog altijd even zot. En sentimenteel. Want toen Sting tegen het einde van de avond begon te zingen van “When you’re weary, feeling small, when tears are in your eyes, I will dry them all...” hielden we het niet echt droog. Ach ja, lach maar, gij droogstoppel. Het was er het moment voor, en het was er de dag voor, na emotionele rollercoasters van jaren ver en van nu, en het was er het gezelschap voor. Echte vrienden die weer zichzelf kunnen zijn, meteen, al heb je elkaar jaren niet gezien. “When evening falls so hard, I will comfort you.
tiny blogt 