Ondertussen zijn we al meer dan een half jaar en zes boeken verder: de leesclub in de wijnkelder. Hoe ik met die leesclub van start ging vertelde ik hier al, en hoe ik er in ’s hemelsnaam bij kwam om dat in een wijnkelder te gaan doen, kon je hier lezen.
Ons clubje is al iets minder beschaafd dan in het begin: de wijnflessen geraken eerder leeg, we blijven langer hangen en we praten al wat meer over ons verleden, heden en toekomst. De vaste kern van acht vrouwen leert elkaar beter kennen en is minder verlegen, zo lijkt het. En zo hoort het ook.
Het ene boek lezen we al wat vlotter uit dan het andere, er is nog geen enkel boek geweest waar we het allemaal over eens waren. Maar dat is dan ook het leuke: zo lok je discussies uit en hou je de conversaties sprankelend. Ja toch?
Gisteren zijn we samengekomen om ons laatste boek “Bouwpakket van een meisje” van Caitlin Moran te bespreken. Persoonlijk was ik erg enthousiast om dit te lezen, ik had al verschillende goeie kritieken gehoord en het verhaal sprak me wel aan. Het is een coming of age boek, een deeltje zelfs autobiografisch, speelt zich af in een arme buurt in Zuid-Engeland en bevat enkele pikante scènes. Niet voor doetjes.
De meningen waren heel erg verdeeld: twee hebben het zelfs niet uitgelezen, een paar anderen hebben er zich doorgeworsteld en vonden het maar niks, Eveline en ik vonden het de max. Toen ik zei dat ik het behoorlijk herkenbaar vond, werden een paar wenkbrauwen opgetrokken, maar mijn uitleg maakte wel een en ander duidelijk. Meisjes met een fel verleden kunnen zich er wellicht sneller in vinden, wink wink.
Een paar van onze vorige boeken:
- “De vlucht” van Jesus Carrasco. Een boek over een jongetje, een hoop geiten en een oude man. Argentijns. Schrijver met snor. Het boek leest makkelijk, zit vol beschrijvingen maar is niet saai.
- “Ik weet waarom gekooide vogels zingen” van Maya Angelou. De jeugd van de schrijfster in het racistische zuiden van de USA is een deel van een omnibus. Ik las het in het Engels en dat bracht je veel meer in het verhaal door het sappige zuiderse accent dat je hoort in je hoofd als je de zinnen leest.
- “Ansichten” van Annie Proulx. De auteur van “Scheepsberichten” waar ik al veel goeds over hoorde. Maar dit boek heb ik niet eens uitgelezen, ik vond er niks aan. De anderen waren er iets meer over te spreken, maar geen hoera hoera stemming. Het kon me geen bal schelen hoe het verder ging met het hoofdpersonage, en dat is voor mij een teken: ik geraak dan toch niet verder in het boek.
Elke keer stelt iemand anders uit de groep drie of vier boeken voor. Via stemming kiezen we dan het volgende boek. Deze keer viel de keuze op “De zussen van mijn dochters” van Barbara Voors, een Zweedse schrijfster. Ik had nog nooit van haar gehoord, maar de inhoud spreekt me wel aan:
In de vroege zomer van 2000 wordt de negenentwintigjarige Lucy wegens een overdosis een New Yorks ziekenhuis binnengebracht. Acht jaar daarvoor was ze verdwenen.
Haar zus Annie reist vanuit Zweden naar New York om bij haar bewusteloze zus te waken. Op aanraden van de behandelend arts vertelt Annie haar levensverhaal aan Lucy.
De afgelopen maanden moesten al een paar vrouwen forfait geven: het is niet erg als je eens niet kan komen of als je het boek niet uit kreeg door tijdsgebrek, maar als dit herhaaldelijk voorkomt, dan heb je niet veel aan een leesclub. Regelmatig komt er dus nieuw bloed binnen en dat houdt ons clubje fris. Wie interesse heeft, niet te ver van (of in) Brugge woont: laat maar weten, er is nu een plaatsje vrij. We lezen om de zes weken een ander boek en komen meestal samen op een donderdagavond. Volgende afspraak is 28 mei. Oh en we zouden dolblij zijn met een man in ons gezelschap hoor! Er is ook geen leeftijdsbeperking, de enige voorwaarden zijn: graag boeken lezen, graag een babbeltje doen, graag een wijntje drinken.
Tot de volgende?
tiny blogt 