Tiny wandelt

Het voordeel aan wonen in Wevelgem is dat ik, recht vanuit mijn huis, de wijde wereld kan instappen en mooie rustige routes kan wandelen. Dat deed ik al vòòr Corona, maar niet zoveel als nu.

Via de website Routeyou zoek ik routes die vlak bij mijn woonst liggen, en die klik ik dan aan op mijn Smartphone, de gelijknamige app opent die en je ziet meteen langs waar je moet wandelen. Zo ontdekte ik eindelijk ook eens de Guldenbergwandeling en dit weekend ook het Hoevenpad dat ons naar het nabijgelegen Moorsele bracht.

Vanaf volgende week mag ik dan ook eens een beperkte verplaatsing maken om een wandeling iets verderop te maken, ik kijk er al naar uit.

Sowieso ga ik elke werkdag na mijn uren een korte wandeling maken, iets meer dan een half uur, maar dat is altijd dezelfde ronde. Ook mooi hoor. Maar op mijn vrije dagen wandel ik dan liever wat meer, zo’n 9 à 10 kilometer vind ik prima. Het was inderdaad super stil overal, enkel de fietsen die passeerden en héél af en toe een auto, zalig wandelen is het zo.

Tiny in haar kot

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We missen van alles en we missen vooral de mensen. We gaan nog een tijdje serieus moeten doorzetten. Hoe het ondertussen hier gaat?

Ik mis Brugge. Het is nu al vijf weken dat ik niet meer in “mijn” stad was en zeker nu er geen toeristen zijn ben ik zo jaloers op inwoners van de binnenstad. Ik was ook jaloers op inwoners van Groot-Brugge toen ineens het nieuws kwam dat de Bibliotheek een afhaal-regeling zou treffen, dat je boeken kon reserveren en gaan ophalen. Mijn boeken van bij Theoria (zie vorig blogje) zijn zo goed als uit en ik leen liever dan dat ik me blauw betaal aan nieuwe boeken. Gisteren pas ontdekte ik dat ook Wevelgem een afhaalbib is geworden. Ik maakte eerst een vreugdesprongetje en schreef dan een mail met welke boeken ik graag wou. Vandaag kon ik er al om. Contactloos, ideaal.

Ik mis(te) boodschappen doen. Omdat ik na mijn Egypte-reis in volledige quarantaine zat mocht ik ook geen boodschap doen, niet naar de bakker, niet naar de winkel om de hoek, niet naar de supermarkt. Vorige week brak dan de dag aan dat ik officieel naar buiten mocht en ik trok naar de supermarkt. Wel na achtendertig waarschuwingen van mijn lief (neem handgel mee! vermijd mensen! je moet een kar nemen en afstand houden! niet te veel treuzelen! goed je handen was nadien!) Jaaaahaaa… Djiezes. Ik vond het keispannend. Ik deed een jeans aan (al 4 weken geleden), mascara en lippenstift (idem) en reed in mijn eigen auto (ook even lang geleden) naar de winkel. Heerlijk!

Euh ja. Tot ik in de winkel liep en ineens besefte hoe éng dat eigenlijk was. Hoeveel risico ik liep. Hoe je kan besmet raken. Net als iedereen (weet ik ondertussen) hield ik mijn adem in als ik iemand bijna rakelings moest passeren. En net als iedereen was ik doodsbang dat ik een kriebeltje in mijn keel zou voelen en godbewareme zou moeten hoesten. Djiezes. Enfin, ’t is gelukt. Ik had zelfs wc-papier mee. Eén pak.

De routine blijft maar ik werk nog iets minder dan anders. Corona-Werkloosheid maar ik mag niet klagen, ik heb nog een job en ik kan thuiswerken. Toch knaagt er iets.

Vooral als ik kijk naar programma’s als Helden van hier of Topdokters, of dat stuk in het nieuws waar Tom Steels spreekt over hoe hij zijn zwaar gehandicapte dochter zelf verzorgt. Vooral als ik denk aan mijn vorig werk (tien jaar gewerkt bij volwassenen met een mentale beperking). Vooral als ik denk aan mijn vroegere wens om verpleegster te worden. Waarom heb ik dat eigenlijk niet gedaan? De drang om bij mensen met een beperking te werken was nog net iets groter, denk ik. Ik mis dat ook. Daarom dat ik er serieus over aan ’t nadenken ben om me op te geven als vrijwilliger of als tijdelijke invaller. Eens zien wat mogelijk is.

Het is niet dat ik zot word van thuis te zitten, ik mag lang niet klagen en ik verveel me geen moment. Maar ik wil iets doén. Helpen. Dat zit gewoon in mij.

Tiny is thuis en blijft thuis.

Als men zegt, je moet verplicht twee weken in quarantaine, dan leg ik mij daar bij neer. Ik was dat zelfs al sowieso van plan, als ik terug ging komen uit Egypte, gewoon om zeker te zijn dat ik niemand zou besmetten. Zeker nu ik met mijn kop in het lokaal nieuws ben gekomen, kom ik geen bakker, supermarkt of apotheek binnen. Ik blijf in mijn kot.

Gelukkig: dat ik een grote tuin hier heb, om in te sporten, te helpen tuinieren (ja, ik!) en mijn zumba work-out buiten te doen in mijn pyjama.

Gelukkig: dat ik in Wevelgem op 100 meter van de boerenbuiten zit en lekker kan gaan wandelen zonder veel mensen tegen te komen. Wel beestjes!

Gelukkig: dat ik van thuis uit kan werken en gewoon mijn dagelijkse routine kan plannen. Want dit heb ik wel nodig.

Gelukkig: dat er Skype is waarmee je video-vergaderingen kan organiseren of zelfs een avond met de leesclubmeisjes, wijn en chips inclusief

 

Wel jammer: dat ik (nog) niet kan gaan lopen. In heel mijn “Uittocht uit Egypte” verhaal heb ik nog niet verteld dat ik op dag 3 in Egypte van een 20 centimeter hoog trapje ben gedonderd en mijn voet heb verstuikt.

Wel jammer: dat ik nu bruin ben en dat niemand het ziet buiten mijn huisgenoten.

Wel jammer: dat ik Brugge meer dan ooit mis. Dat ik zo graag nu eens door de straten was gaan wandelen, zo zonder toeristen. Maar ik mag niet.

Wel jammer: dat ik niet kan gaan winkelen. Heel raar dat ik dit zo aanvoel, ik ga eigenlijk best wel graag naar de supermarkt. Maar ik mag niet.

Wel doodjammer: dat ik niet naar mijn ouders kan voor een lange tijd. Ik hoor ze elke dag (soms meerdere keren) aan de telefoon en ik help ze zo waar ik kan. Zelfs al frietjes online besteld voor hen en die laten leveren. Maar het feit dat ik niet naar hen kan, heeft niks met mijn egoïstische reis te maken. (Haters zijn er altijd en ja, ik werd daarvan beschuldigd). Ik mag niet onnodig naar Brugge rijden of ouders bezoeken vanwege de algemene maatregelen, zoals iedereen ondertussen weet.

Wisten jullie trouwens dat er een achttienjarige hedendaagse Nostradamus bestaat? Hij heet Hannes en deed mee met dat programma “100 dagen”. In een HUMO van januari verkondigde hij het volgende:

Ferm hé!