Tiny vertrekt op stilteweekend

…naar de Ardennen. Morgen. En ze organiseert het gewoon zelf.

Ik vond nog nooit een stilteweekend naar mijn goesting. Ofwel waren de groepen te groot, ofwel zijn het slaapzalen waar je met vier oefent op een unisono snurkconcert, ofwel was het pokkeduur, ofwel was er gewoon quasi niks van organisatie, en moet je gewoon je plan trekken.

Dus nu ik zelf meditatiecoach ben, bijna yin-yoga lerares en ik een perfect huis vond in de Ardennen om iets dergelijks te organiseren, waar er vrijwilligers zijn die eten voor je klaarmaken, dacht ik “Poef, ik regel het gewoon zelf.” Groot was mijn verbazing en nog groter mijn dankbaarheid toen na één keer hierover bloggen mijn vooropgesteld weekend al meteen volzet was.

Want: klein groepje vooropgesteld, elk een eigen kamer – en door Covid-beperkingen hield ik het klein en fijn. Vorige maand bleek dat er iets meer mocht en dat er nog twee extra mee mochten, ook die twee extra waren in no-time geactiveerd en enthousiast.

Dus vertrek ik morgenmiddag, en gaan er zes vrouwen mee. Toevallig allemaal vrouwen ja, maar wel uit verschillende leeftijdscategorieën en dat is een goed begin.

Toevallig ook drie mensen die al te gast waren (of zullen zijn) in de podcast van Lieselotte.

Moeten ze nu een heel weekend zwijgen en pootjes geven? Maar ba neen. Ik geef ze de mogelijkheid om de zaterdag deel te nemen aan een stiltedag: no phone, no chit chat, no books. Waarom geen boeken??? Omdat je anders weer mee gaat in een verhaal van iemand anders, in plaats van in de stilte te duiken in je eigen hoofd. En ja, dat kan misschien eng lijken, maar daarom geef ik structuur: ze weten dat we op bepaalde uren gaan eten, mediteren, wat yoga doen, wandelen in stilte, weer wat eten, koffie of thee drinken, en dat gaat ZO’N deugd doen, ik ben daar nu al zeker van.

We hebben geluk met het weer want na een aantal dagen schijtregen en windvlagen, lijkt het op te klaren en wordt het weekend zelfs zonnig. Héérlijk.

Zeg je nu: ooooh ik wil ook eens mee, dat kan. Van 25 tot 27 februari organiseer ik het opnieuw, schrijf je in via deze link.

Tiny in de Cirque

Eens kijken of ik nog kan bloggen via mijn telefoon want ik hang hier in de hangmat en heb geen zin om mijn laptop uit te halen.

Dat Cirque, dat is eigenlijk een natuurlijk amfitheater, er zijn er verschillende in de Pyreneeën en wij gingen een uur zuidwaarts van Lourdes, naar Cirque de Gavarnie.

De dag begon bewolkt met de bergtoppen in de wolken maar we zagen al snel dat het zuidelijker opklaarde. Op tinternet had ik al gelezen dat je gewoon in het dorp van Gavarnie kon parkeren en je dan gewoon de massa moest volgen… Euh, de massa? In Corona tijden? We zullen wel zien en als het ons niet aanstaat zijn we weg.

Die massa bleek mee te vallen. Het was niet dat we aan moesten schuiven om een berg op te wandelen, integendeel.

Dorpje Gavarnie, erg toeristisch maar niet zo druk.

Het eerste stuk van de wandeling gaat gestaag omhoog met hier en daar een waterval naast je of in de verte. Goed te doen voor niet-berggeiten. Na een klein uurtje kom je aan “Hotel du cirque” waar een terras is en waar je prachtig zicht hebt op dat befaamde Cirque:

Toen nog een paar wolkjes maar die gingen er ook snel vandoor.

Daarna kun je nog een eind verder wandelen en klimmen naar de waterval, de grootste van Europa. Ik deed dapper alsof ik een berggeit was en klom rustig mee. Gelukkig maar want anders ging ik prachtig natuurschoon gemist hebben!

Het allerlaatste stuk, waar je kan klimmen tot vlak bij de waterval heb ik mooi aan mijn man overgelaten, want omhoog klimmen kan ik wel, maar de ervaring leert mij dat ik daarna niet meer naar beneden durf, met als gevolg dat ik moord en brand roep, mijn metgezel’s begeleidende arm tot moes knijp en indien niet anders mogelijk ik gewoon op mijn gat de berg afroetsj.

Dan liever wat rustig mediteren. Ideale plek.

Rode stipje is mijn lief berggeitje ❤️

Al bij al zijn we toch rustig vier á vijf uur aan het wandelen geweest. Heerlijke trip, zeker de moeite als je ooit eens in de buurt bent.

Ondertussen reden we nog wat zuidelijker, het mooie weer tegemoet.

Oh en Corona: we komen amper mensen tegen, als we er tegen komen, in een dorpje of zo, draagt iedereen flink een mondmasker. Van controles is geen sprake, misschien wel op toeristische plekken. In elk geval zijn wij nu al meer dan twee weken volledig gevaccineerd en doen we geen domme dingen. Voor één keertje, haha.

Tiny heeft ge…

Gepland

Met een d, want als ik iets zou geplant hebben, dan zou dat in de krant staan. Plannetjes maken, I like it! Zo staat eindelijk vast dat ik ook in Brugge een workshop Meditatie ga geven, op zondagmorgen 20 juni. Wil je er bij zijn, laat maar iets weten. En zoals al eerder gezegd: op woensdag 23 juni in Malderen bij Hilde van Groengenot.

Verder staan de data vast wanneer we op vakantie gaan, maar we hebben echt nog geen flauw idee waar naartoe. Dat zullen we wel last minute beslissen, al naargelang de ‘veiligheid’ en het weerbericht.

Gewandeld

Een nieuwe route, in Torhout: de Moereveldwandelroute van 8 kilometer deed ik op zaterdagochtend met een goeie vriend. Heerlijk stil is het daar en hoe zalig is het als je bijna op het einde van de tocht een ijsje én aardbeien uit de automaat van de IJsboerderij kan halen.

• 

• 

Geweend

Wees gerust, de laatste tijd ben ik erg gelukkig. Maar de serie op Canvas It’s a sin maakte van alles bij me los en zeker met de laatste aflevering was ik erg emotioneel. De reeks gaat over AIDS in de jaren tachtig in Londen en een aantal jonge mensen in die tijd worden gevolgd. De piepjonge Richie gaat op zijn achttiende in Londen wonen, leert heel veel gelijkgezinden kennen én vooral veel jongens naar zijn goesting. Zijn ouders weten op geen honderd jaar dat hij homo is en hij krijgt het niet over zijn hart om het te vertellen. Tot pas helemaal op het einde. Letterlijk. De eerste twee afleveringen worden ook verrijkt met een glansrol van Neil Patrick Harris (een heerlijk komische acteur die ik ken van How I met your mother – die in het echte leven ook gay is, en hier bewijst wat een totaal ander soort type mens hij kan neerzetten. Om van te smullen. Maar zo triestig. Nog tot november te bekijken op vrtnu.

Gezongen

Goh, dàt was lang geleden! En mij opnieuw gerealiseerd hoe verwend ik ben geweest de afgelopen 30 jaar met fantastische gitaristen die met kennis van zaken, emotie en muzikaal gevoel de meest uiteenlopende covers konden spelen – en vaak gewoon uit het hoofd. Ik sprak af met Georges, die ik in 37 jaar niet meer had gezien, op de dijk in Oostende en we hebben zoals toen in 1984 terug straatmuzikantje gespeeld. Maar dan zonder geld te vragen, en met veel gelach en gestuntel. Maar dikke fun, dat wel!

Gedacht

Nadenken over hoe en waar ik die Yoga Teacher Training ga volgen. Optie 1 is in Gent, elke vrijdag van september tot in mei. Een grote groep, een goede leraar en allemaal in ’t Vlaams. Optie 2 is in het buitenland en meer bepaald vond ik iets interessants in Tenerife, 23 dagen aan een stuk, een kleine groep (maximum 6 mensen), twee leraren en in ’t Engels. Momenteel neig ik toch naar Tenerife – met als gevolg dat ik dan dit jaar natuurlijk niet meer naar Egypte zou gaan. Food for thought. Wat ik NIET had gedacht: mijn fantastisch lief vindt die optie ook best okee.

Waarom ik dat per se wil doen? Omdat mijn passie mensen helpen is. Omdat ik echt wil lesgeven in iets wat bij mij past. Omdat ik yoga, meditatie, massage wil weghalen uit het zweverige hoekje. Omdat ik mezelf wil ontwikkelen. En néé, daar is het nooit te laat voor. Omdat het elk moment gedaan kan zijn. Omdat ik niet wil wachten op mijn pensioen. Omdat het kan.

Gelezen

Ik lees zo goed als altijd fictie, maar de laatste weken heb ik wel wat boeken over meditatie verslonden. Maar ook over zelfzorg, mindfulness, stress, burn out en zo meer. Héél interessant, maar ik vlieg er wel door omdat ik gewoon de delen lees die me interesseren en waar ik iets uit kan halen. Vaak is het herhaling en vraag ik me af waarom een bepaalde schrijver het warm water opnieuw wil uitvinden.

Ik las ook de allernieuwste van Nicci French, mijn favoriet schrijversduo, en voor de eerste keer in al die jaren was ik wat teleurgesteld. Het boek ‘Wie niet horen wil’ las ik in een dag uit, maar het blijft niet hangen.

Gegeten

Veel te veel. Nog maar twee keer op restaurant. Maar de Coronakilo’s tikken aan en ik zie er uit alsof ik vijf maanden zwanger ben. Daar moet toch maar iets aan veranderen. Morgen doen we steengrill bij mijn ouders – en ik vrees dat het ook niet bij een simpel scampi’tje zal blijven…