wandelen

Tiny is een dappere steenbok

Terwijl ik gisteren nog een bange berggeit was, heb ik mezelf vandaag een beetje overtroffen.

Die afdaling gisteren viel achteraf gezien eigenlijk nog mee. Ik stippelde vol goeie moed vandaag een andere wandeling uit. We kochten een Panorama Pass, waarmee we op 33 verschillende kabelbanen kunnen in deze regio, handig en goedkoper dan telkens apart een kabellift betalen. Lift nummer één kennen we: naar col Rodella, opstapplaats vlak bij ons om de hoek en meteen naar 2220 meter hoogte. Zo’n lift waar er wel 100 mensen tegelijk in kunnen en waar je dus beter je mondmasker opzet.

Daarna: klein zetelliftje naar Rifugio Des Alpes, een beetje lager. En daarna, dat had ik al uitgebreid opgezocht, een kabelbaan met hangende telefooncabines. Het is zo gek als het klinkt, echt waar. Je stapt een mini-telefooncabine in, of nee, je wordt er in geduwd en mijn lief werd er dan nog bij geduwd en zo hang je samen in een bakje, voor een tiental minuten, tot aan de Sasso Lungo op 2685 meter. Vreselijk hoog, tussen de rotsen!

Daar word je terug uit de cabine geholpen/gesleurd en begin je aan “The long way down” – hadden ze mij dit op voorhand verteld, ik was er nooit aan begonnen. Een combinatie van omlaag rotsen klimmen, met dikke keien die de Rolling Stones doen verbleken, met wellicht een prachtig uitzicht waar ik niks van zag omdat ik constant bezig was met me te concentreren op de volgende stap. Maar ik gaf geen kik.

Hier en daar wat gletsjerijs, maar ik heb liever straciatella… 😉

So far so good, lang leve de stokken om mij tegen te houden en mijn lief die mij telkens weer moed insprak. Eenmaal beneden was de weg mooi, afwisselend omhoog en terug omlaag, in totaal zo’n zestien kilometer. Veel wandelaars op die weg, want deze rondwandeling werd echt wel gepromoot. We zagen families met kinderen, oudere mensen, jonge springers en alles daar tussenin.

Mijn knie hield stand, al had ik wel pijn de laatste vijf kilometer, maar het ging nog wel. Met een knieband, zalf en die stokken, was het nét te doen. Al bij al vind ik dat ik een puike prestatie heb geleverd, in tegenstelling tot het flauw afkooksel gisteren. Hoogtevrees had ik amper, val-vrees wel, maar het ging. En het was er écht wel mooi.

Tiny neemt je mee…

…neemt je mee op reis. Maar niet naar Rome en niet naar Parijs. Vééls te druk.

Ten eerste: Eind september naar de Ardennen.

ik organiseer opnieuw een stilteweekend, maar dat klopt al niet, die benaming want we gaan enkel op zaterdag zwijgen. Je komt aan op vrijdag, in een landhuis tussen Durbuy en La Roche, we maken kennis met elkaar, de ruimtes, de omgeving,… Op zaterdag gaan we een stiltewandeling doen, en elke dag vullen we ook aan met verschillende soorten geleide meditaties, af en toe geef ik ook wat yoga – aangepast voor elk niveau. Zaterdagavond doorbreken we de stilte, voor wie dat wil. En zondag is er nog tijd voor jezelf, om te lezen, om te wandelen, voor een massage,…

Iedereen die al mee ging, was laaiend enthousiast. Ik krijg nog vaak berichten van mensen dat ze er nog steeds aan terugdenken, dat het iets in gang heeft gezet, dat ze meer bewust zijn van zichzelf en van de stiltes in hun leven,…

Het gaat door van 30 september tot 2 oktober en je kan je er nu al voor inschrijven: hier!

Ten tweede: in november naar Egypte

Op algemeen verzoek, en vooral omdat ik zelf niet kan wachten om er terug te zijn, ga ik van 3 tot 14 november terug naar de Sinaï-woestijn. We zijn nu al met een groepje van vijf, maar er is nog plek. Het is voor de snelle beslissers want er zijn er nog al die hevig zitten te twijfelen. Maximum elf mensen kunnen mee, er zijn vijf hutjes voor één persoon (of je kan er met twee in, als je innig wil slapen), en drie bungalowtjes voor telkens twee personen.

Wat gaan we er doen: bitter weinig. Dus wees daar op voorbereid dat er geen grote excursies op de planning staan, dat je er zal genieten van wat er is: de stilte, de natuur, de zee, de zon, het gezelschap, of het alleen zijn als je dat verkiest. Ook: het lekker eten want het is zeg maar ‘vol pension’. Uitgebreide brunch, een kleine versnapering of vieruurtje en een uitgebreid meerkeuze diner. Dat klinkt super fancy, en dat is het ook en toch weer niet.

We organiseren wel een uitstap naar de woestijn, noem het een jeepsafari, een onderdompeling in het bedoeïenenleven, en een overnachting midden in de woestijn. Er wordt telkens héél goed voor ons gezorgd.

Ik schreef er al tientallen blogs over, zoek even op “Egypte” bij het zoekveld of start hier. Wil je graag mee, stuur even een mailtje naar tinyblogt@gmail.com en ik stuur je meer informatie en prijzen.

Kan het korter dan tien dagen? Nee. Sorry, maar je hebt al een dag nodig om er te geraken en een dag terug. Als je maar vijf dagen zou ter plekke blijven én dan nog eens de woestijnovernachting wil mee doen, heb je niet genoeg tijd om er van te genieten. Echt, geloof me, je hebt een paar dagen nodig om er echt aan te komen. En pas als je er bent, zul je begrijpen wat ik bedoel. Mensen die al mee waren, en die voordien dachten: “Waar heeft ze het over?”, gaven mij daar ter plekke meteen gelijk.

Tiny vertrekt op stilteweekend

…naar de Ardennen. Morgen. En ze organiseert het gewoon zelf.

Ik vond nog nooit een stilteweekend naar mijn goesting. Ofwel waren de groepen te groot, ofwel zijn het slaapzalen waar je met vier oefent op een unisono snurkconcert, ofwel was het pokkeduur, ofwel was er gewoon quasi niks van organisatie, en moet je gewoon je plan trekken.

Dus nu ik zelf meditatiecoach ben, bijna yin-yoga lerares en ik een perfect huis vond in de Ardennen om iets dergelijks te organiseren, waar er vrijwilligers zijn die eten voor je klaarmaken, dacht ik “Poef, ik regel het gewoon zelf.” Groot was mijn verbazing en nog groter mijn dankbaarheid toen na één keer hierover bloggen mijn vooropgesteld weekend al meteen volzet was.

Want: klein groepje vooropgesteld, elk een eigen kamer – en door Covid-beperkingen hield ik het klein en fijn. Vorige maand bleek dat er iets meer mocht en dat er nog twee extra mee mochten, ook die twee extra waren in no-time geactiveerd en enthousiast.

Dus vertrek ik morgenmiddag, en gaan er zes vrouwen mee. Toevallig allemaal vrouwen ja, maar wel uit verschillende leeftijdscategorieën en dat is een goed begin.

Toevallig ook drie mensen die al te gast waren (of zullen zijn) in de podcast van Lieselotte.

Moeten ze nu een heel weekend zwijgen en pootjes geven? Maar ba neen. Ik geef ze de mogelijkheid om de zaterdag deel te nemen aan een stiltedag: no phone, no chit chat, no books. Waarom geen boeken??? Omdat je anders weer mee gaat in een verhaal van iemand anders, in plaats van in de stilte te duiken in je eigen hoofd. En ja, dat kan misschien eng lijken, maar daarom geef ik structuur: ze weten dat we op bepaalde uren gaan eten, mediteren, wat yoga doen, wandelen in stilte, weer wat eten, koffie of thee drinken, en dat gaat ZO’N deugd doen, ik ben daar nu al zeker van.

We hebben geluk met het weer want na een aantal dagen schijtregen en windvlagen, lijkt het op te klaren en wordt het weekend zelfs zonnig. Héérlijk.

Zeg je nu: ooooh ik wil ook eens mee, dat kan. Van 25 tot 27 februari organiseer ik het opnieuw, schrijf je in via deze link.