Tiny en de eindeloze zelfkritiek

In een boek van Zadie Smith heeft het hoofdpersonage er over dat ze haar dochters wil beschermen tegen walging van zichzelf. Ze probeerde televisie en tijdschriften buiten te houden (er was nog geen internet) en toch maakte het niks uit. De haat tegen vrouwen en vrouwenlichamen hing in de lucht en sijpelde binnen via schoenzolen of brievenbussen. Wanneer haar dochter, gekleed in een mannenpyjama, zei dat ze er écht niet goed uitzag, bleef ze maar nadenken over die eindeloze zelfkritiek. Waarom doen we dat?

(Ik las dit in het boek Alles geeft licht van Julia Baird)

Als klein meisje ga je jezelf al vergelijken met andere meisjes. Je wordt hoe dan ook gewezen op kleine fysieke foutjes of op dingen die je aan hebt, terwijl je eerst zelf totaal niet door had dat er iets “mis” was.

Al fietsend door de straten van Brugge nageroepen worden, door kleine jongetjes, “lelijk schepsel!”, terwijl je gewoon als dertienjarige met een bril je veilig waant op je weg naar huis.

Als een docent creatieve vorming je een spiegel voor houdt en om een onverklaarbare reden je fijntjes mee deelt dat je toch “zo’n kleine borstjes” hebt en daarbij duim en wijsvinger een centimeter van elkaar houdt, terwijl je net een leuke dag had met je medestudenten en je je veilig waande.

Honderd voorbeelden kan ik aanhalen. Als vrouw ben je nooit veilig voor kritiek van anderen en al zeker niet voor zelfkritiek. Momenteel zit mijn positief zelfbeeld ergens onder een matje geveegd – en nee, ik heb geen complimentjes nodig, dank u. De realist in mij wéét wel dat het okee is.

Maar een van mijn laatste paniekaanvallen gebeurde gewoon in mijn eigen slaapkamer, waar ik me veilig waande. Ik wou me aankleden om die avond even iets te gaan eten met mijn lief, niks fancy, gewoon simpel restaurantje. Alles wat ik aandeed, paste niet, stond me niet, maakte me nog lelijker, maakte me dik, flatteerde niet,… Gevolg: een druk op mijn borst, hyperventilatie en iets nieuw: vreselijke jeuk en grote rode plekken op mijn heupen, mijn buik en mijn armen.

Mijn lief kwam zeggen dat het goed was, dat het okee was, en nam me gewoon mee. Een half uurtje later was het over, ja. Hoe bizar een lichaam in elkaar zit hé.

Hoe is het ondertussen?
Soms slaap ik eens een nacht heel goed. Ik rust veel en doe weinig maar volgens mijn psychologe doe ik nog altijd te veel. Want als er dan één ding in mijn agenda staat, dan doe ik toch meer dan dat: opstaan, aankleden, de was doen, of strijken, of stofzuigen, boodschappen doen, of eten maken,… En dat is soms al lastig genoeg. Berichten krijgen van zoon of ouders dat er toch nog iets moet geregeld worden, maken mijn hoofd soms weer klaar voor een ontploffing.

Ik ben als test samen met mijn lief naar het winkelcentrum geweest, met een vaag idee om nieuwe sportschoenen te zoeken. Vijf minuten binnen en ik wou al weg. Was hij niet bij me geweest, dan had het nog korter geduurd. Véél te veel prikkels, lawaai, allemaal lelijke schoenen, nee het ging niet.

Het steekt tegen. Maar ik kan het niet forceren.

Tiny vertrekt op stilteweekend

…naar de Ardennen. Morgen. En ze organiseert het gewoon zelf.

Ik vond nog nooit een stilteweekend naar mijn goesting. Ofwel waren de groepen te groot, ofwel zijn het slaapzalen waar je met vier oefent op een unisono snurkconcert, ofwel was het pokkeduur, ofwel was er gewoon quasi niks van organisatie, en moet je gewoon je plan trekken.

Dus nu ik zelf meditatiecoach ben, bijna yin-yoga lerares en ik een perfect huis vond in de Ardennen om iets dergelijks te organiseren, waar er vrijwilligers zijn die eten voor je klaarmaken, dacht ik “Poef, ik regel het gewoon zelf.” Groot was mijn verbazing en nog groter mijn dankbaarheid toen na één keer hierover bloggen mijn vooropgesteld weekend al meteen volzet was.

Want: klein groepje vooropgesteld, elk een eigen kamer – en door Covid-beperkingen hield ik het klein en fijn. Vorige maand bleek dat er iets meer mocht en dat er nog twee extra mee mochten, ook die twee extra waren in no-time geactiveerd en enthousiast.

Dus vertrek ik morgenmiddag, en gaan er zes vrouwen mee. Toevallig allemaal vrouwen ja, maar wel uit verschillende leeftijdscategorieën en dat is een goed begin.

Toevallig ook drie mensen die al te gast waren (of zullen zijn) in de podcast van Lieselotte.

Moeten ze nu een heel weekend zwijgen en pootjes geven? Maar ba neen. Ik geef ze de mogelijkheid om de zaterdag deel te nemen aan een stiltedag: no phone, no chit chat, no books. Waarom geen boeken??? Omdat je anders weer mee gaat in een verhaal van iemand anders, in plaats van in de stilte te duiken in je eigen hoofd. En ja, dat kan misschien eng lijken, maar daarom geef ik structuur: ze weten dat we op bepaalde uren gaan eten, mediteren, wat yoga doen, wandelen in stilte, weer wat eten, koffie of thee drinken, en dat gaat ZO’N deugd doen, ik ben daar nu al zeker van.

We hebben geluk met het weer want na een aantal dagen schijtregen en windvlagen, lijkt het op te klaren en wordt het weekend zelfs zonnig. Héérlijk.

Zeg je nu: ooooh ik wil ook eens mee, dat kan. Van 25 tot 27 februari organiseer ik het opnieuw, schrijf je in via deze link.

Tiny in de gevangenis (3)

Even een update: vorige week was er staking in de gevangenis en kon zo mijn meditatieles niet doorgaan omdat er te weinig personeel aanwezig zou zijn om de gedetineerden te begeleiden, ze moeten dan allemaal in hun cel blijven.

In totaal ben ik er nu al vier keer geweest, ik weet er de weg, kan alleen binnen gaan (met een badge) en na en wandeling door de lange gangen arriveer ik in het lokaal van het educatief centrum. Er is op hetzelfde moment ook gitaarles in een ander lokaal, maar daar hebben we geen last van, we horen ze amper.

Bij de mannen waren er telkens drie afgekomen, maar de laatste keer, afgelopen vrijdag, slechts eentje. Veel zieken, mensen die andere afspraken hebben,… dus was het privé-les voor R, die dat helemaal niet erg vond. We hadden een goed gesprek over positief zijn en hoe een “power pose” je zelfbeeld kan verbeteren. Na mijn blog van vorige week had ik dat ook wel even nodig. Een Tedtalk bracht me op een idee, want hoe krachtig is lichaamstaal! Als je je eigen lichaamstaal aanpast, zelfs al voel je je zenuwachtig of angstig, ga voor twee minuten in een krachtige houding à la Superman of Wonderwoman staan, en je voelt je echt beter. Bekijk die Tedtalk van Amy Cuddy hier.

Elke sessie bereid ik iets anders voor. Deze keer had ik verse bloemen mee, omdat ik een meditatie wou doen met gericht aandacht, met je ogen open, staren, kijken naar een object: een bloem. Voor sommige mensen makkelijker dan met je ogen dicht omdat je je op “iets” kan concentreren.

Zo zoek ik voor elk wat wils. Na de pauze kwamen terug de vrouwen, ik ken ze ondertussen allemaal bij naam, ze zijn super lief en vriendelijk, eigenlijk echt schatjes. Ze blijven me ‘mevrouw’ noemen, zijn heel beleefd en gedienstig, rollen de matjes op na de les, wensen me prettig weekend en zeggen dat ze al verlangen naar de volgende keer.

Ik had niet alleen bloemen mee maar ook een geur. Die druppelde ik eventjes op hun polsen, ze mochten ruiken zonder te praten. Gewoon hun gedachten de vrije loop laten en kijken waar hen dit bracht. Want als je in groep bent, en één iemand zegt: dit doet me denken aan de duinen in Koksijde – dan is de rest van de wijs gebracht omdat zij de geur misschien met iets heel anders associëren. Met een persoon, een plek, een herinnering, een gebeurtenis.

Ik vind het zalig om deze lessen te geven en kijk net als hen, altijd weer uit naar de volgende les. En ik weet nu al dat ik het echt lastig zal hebben als het de laatste keer zal zijn.

Meer info over mijn meditatie projecten waarvoor je NIET in de gevangenis hoeft te zitten, vind je hier.

Tiny in de gevangenis deel 1 & deel 2.