De week van Tiny (week 3)

Misschien een beetje gek, maar de week begint hier telkens op een dinsdag – in deze serie, bedoel ik. Deze week gaf ik er meteen een lap op, 51 lappen eerlijk gezegd. Toch was het een rustige verjaardag, ik nam een dagje vrij, ging ’s morgens sporten, at een boterham met hagelslag, ging winkelen en met het jaarlijkse verjaardagsticket van de Kinepolis ging ik naar The favourite. Een kostuumfilm over Queen Anne en haar hofhouding, maar een beetje bizar en vooral een raar einde. Hmm.

’s Avonds had ik geen zin om te koken en gingen we naar de Mexicaan in Kortrijk. Echt waar, héél lekker, we gingen er al vaker. Het is er niet duur, het is ook niet echt pikant tenzij je het specifiek vraagt (mijn lief houdt van écht pikant!) en heel gezellig. Wel een beetje ouderwets, en de muziek is steeds hetzelfde bandje want de liedjes komen telkens terug. Guantanamera, La Bamba, Roucouroucoucou,…

Eindelijk is er weer yoga-les. Ik ga tegenwoordig naar Daphne, bij Summa-coaching in Marke (vlakbij Wevelgem). Op haar speciaal ingerichte zolderkamer geeft ze pralaya yoga, op maat zou je denken, want elke keer vraagt ze of iemand speciale wensen heeft, of ergens last, of pijn,… Het is rustige yoga, je hoeft niets en alles is mogelijk, we zijn met een heel klein groepje en als je eens een les niet kan komen, dan mag je ook op een ander moment in de week. Super toch?

17 januari is blijkbaar de verjaardag van Michelle Obama. Ik ben al een tijdje bezig in haar autobiografie “Becoming” als luisterboek. Leuk is, dat ze het zelf voorleest en dat je zo echt helemaal kan meeleven met haar. Hoe en waar ze opgroeide, studeerde, over haar familie, hoe ze Barack leerde kennen, en hoe ze oorspronkelijk totaal geen zin had om First Lady te worden. Ik vind het fascinerend.

Vrijdag vertrekken we op citytrip naar Valencia. Dit reisje stond er al een hele tijd aan te komen, soort kadootje voor mijn verjaardag. Mooi meegenomen is de temperatuur daar in januari: altijd rond de 15, 16 graden en als het op dat moment hier de stenen uit de grond vriest, zijn die paar dagen “warmte” heerlijk.  ’s Avonds gaan we meteen op stap naar de “Ciudad de las artes y ciencias” (Stad van kunst en wetenschap), het futuristische gebouwencomplex ontworpen door Calatrava, gelegen in het uitgestrekte Turia park. Prachtig! (Eigenlijk zal ik misschien nog eens apart bloggen over Valencia, met wat tips er bij, want er valt van alles over te zeggen!)

De hele zaterdag mooi weer, met enkel een jeansjasje is het warm genoeg om een hele dag te stappen. We trekken met de bus naar de oude stad, nadat we ’s morgens vlakbij het hotel een strandwandeling hebben gemaakt. Valencia is heel goed te doen te voet, maar als je wat wil zien, dan zet je een hoop stappen: meer dan 28000 had ik er zaterdagavond. ’s Middags aten we een goedkoop en makkelijk menu del dia, voor amper 10€, ’s avonds dronken we sangria in een bar (taberna de la Reina) en aten we Pintxos (die kies je gewoon zelf uit aan de bar, op het eind betaal je de prijs van het aantal stokjes). Tja, die foto: het was te lekker en ik had té veel honger om eerst aan een foto te denken…

Zondagavond was de vlucht pas om 18u dus hadden we nog een hele dag de tijd om rond te wandelen, op het strand en in de maritieme wijk achter ons  hotel. Toevallig kwamen we ook terecht in een oude ijsfabriek waar nu een gemoedelijk (en gratis) concertje plaats vond. We aten nog een lekker visje met zicht op zee en genoten nog even volop van de zon.

Maandag terug werken natuurlijk, en ’s avonds zumba. In bed ga ik nog niet meteen slapen maar lees ik mijn spannend boek uit. Ik kreeg het voor Kerst van mijn lief en las het dit weekend bijna uit op het vliegtuig. Van de schrijfster had ik nog nooit gehoord, maar het las makkelijk, het bleef spannend en er zitten wel wat plottwisten in. I like it. Sarah Pinborough: Belofte maakt schuld (in het Engels: Cross my heart).

 

 

 

Advertenties

Tiny wil een uitdaging…

… maar wat?

Op het internet circuleren (vooral Hollandse en Amerikaanse) lijstjes van dingen die je zogezegd moet gedaan hebben voor je vijftigste. Ik vind ze vooral belachelijk, dus daar beginnen we niet aan.

Een tijd geleden publiceerde ik ook al een lijst van wat ik al wel of niet heb gedaan/gezien: Tiny deed nog niet veel. Maar nu vraag ik me af: heb ik nog iets gemist? Ik heb vanaf vandaag nog welgeteld TIEN dagen.

Moet ik volgens jou nog een film zéker zien? Een boek zéker lezen? Is er iets waarvan je vindt dat het belachelijk is als je dat nog niet voor je vijftigste gedaan hebt?

Stuur me niet te ver en laat me niet te veel geld uitgeven, maar ik wil nog wel een uitdaging aangaan. Wie heeft een voorstel?

 

Tiny telt af, deel 3: 1978 – 1982

 

Over acht weken word ik vijftig. Ik kan het zelf bijna niet geloven dat ik al een halve eeuw hier mee draai, en dat ik al van alles overleefd en beleefd heb. De grote rode draad doorheen mijn leven is muziek, daarom deze reeks. Ik tel af (of op) per vijf levensjaren en deel voor elk jaar een nummer uit die tijd, die voor mij op een of andere manier iets heeft betekent.

Als je mij kende tijdens één of meerdere periodes, kom je misschien jezelf nog tegen. 🙂

Want muziek heeft voor mij erg veel te maken met mensen, en de herinneringen die er bij horen.

Vanaf nu krijgt muziek een nog grotere betekenis en heb ik bij veel nummers een verhaal.

1978: Patti Smith, Because the night

Het had ook Grease kunnen zijn, de volledige soundtrack. Maar ik koos voor een Bruce Springsteen nummer, door hem geschreven, maar bekend geworden in de versie van Patti Smith. Als er één nummer is dat ik telkens wil zingen bij een Karaoke, dan is het dit wel. Door de jaren heen kreeg het voor mij een anderen betekenis, is het ook gelinkt aan een specifieke man, met wie ik nog steeds contact heb, en als het dan eens lukt dat we toevallig in dezelfde ruimte zijn en het lied weerklinkt, hebben we ondanks al onze verschillen, weer even terug een connectie.

 

1979: The Wiz, Brand New Day

In de soundtrack van de film The Wiz (gebaseerd op de film uit 1939: The Wizard of Oz) zat een fantastisch lied. Het stond een tijdje in de hitparade en ik moest en zou die single hebben. Wellicht één van de eerste die ik van mijn zakgeld kocht. Ik draaide het grijs op mijn platenspeler. Een paar jaar later besliste ik, na een liefdesdebâcle, het nummer NOOIT meer op te leggen, tenzij de knul in kwestie toch terug voor mij zou kiezen. Omdat dit zo’n happy song is, waarbij je het uitschreeuwt van ‘contentement’ en dat zou dan mijn reactie zijn. Maanden gingen voorbij… Als ik de knul dan al eens zag, dan was het met een ander meisje aan zijn zij. Een jaar ging voorbij, twee jaar,… En totaal onverwacht, komen we op café elkaar terug tegen, geraken aan de praat en wat zegt de jongen??? Dat het hem zo spijt van zoveel tijd terug, dat hij beter bij mij was gebleven en of ik hem alsjeblie-ie-ieft nog terug wil. Euh,… wablief? Goh, ja zeker? Met een minimum aan enthousiasme, want andere (en zogezegd betere) waren al op de proppen gekomen. Toch ben ik thuis meteen “Brand new day” gaan opleggen – maar het alles overheersende ‘geluksgevoel’ bleef uit. En nee, het heeft niet lang meer geduurd.

Maar nu word ik nog steeds enorm vrolijk van dit nummer!

 

1980: Pink Floyd, The Wall

Elk jaar organiseerde het zesde middelbaar van mijn school een namiddag vol optredens. Je mocht groepjes samen stellen om iets te brengen, een soort vrij podium dus, maar telkens wel binnen een thema. Geen idee meer wat het thema was van dat jaar. Maar met de afdeling “Jazzdans” zouden we een dansnummer brengen, modern op de tonen van The Wall. We hadden nog maar amper Engelse les gekregen en snapten de ballen van de tekst, maar iedereen zong altijd maar heel enthousiast mee met “We don’t need no education – We dont need no thought control – No dark sarcasm in the classroom – Teachers leave them kids alone” – dus zongen wij vrolijk mee.

Toen enkele leerkrachten onze muziekkeuze te horen kregen, werd er een veto gesteld. We mochten dansen maar op allesbehalve dit nummer. De tekst paste niet binnen de schoolmuren, zo klonk het. Verboden liedje! Dan gingen we maar niét dansen. Ik herinner mij de afloop niet meer, maar het was een hele hetze en ik snapte er niks van. Was net zoals mijn medeleerlingen zéér verbolgen. En terecht.

De film had ik toen nog niet gezien, maar ik kocht wel de LP met de soundtrack. Naarmate ik ouder werd, begon ik steeds meer te snappen wat die katholieke leerkrachten tegen dit nummer hadden. Maar nog steeds vind ik het onrechtvaardig. Hey! Teachers! Leave them kids alone!

 

1981: The Kinks, Lola

Ook weer zo’n nummer dat ik fonetisch meebrulde. Nu ja, aan de tekst “Lo-la, lo-lo-lo-lo-lola!” valt weinig te snappen, maar tegen dat ik doorhad dat het lied over travestieten ging en dat de zanger niet wist dat hij met een man aan het flikflooien was, was ik toch al véle jaren ouder. Ik vond Ray Davies wel iets hebben. Lola bestond al langer, het nummer kwam uit in 1970 maar het was de live-versie die in 1981 een enorme hit werd. Ook dit nummer werd van sommige radiostations geband, omdat het zo controversieel was. Nog nooit eerder was travestie een onderwerp in een popliedje.

 

1982: Men at work, Down under

In dit jaar had ik mijn eerste vriendje, mijn eerste liefdesverdriet, en danste ik één van de eerste slows met ik-weet-al-niet-meer-wie. Toch is het dit liedje dat me altijd terug brengt naar 1982. Know-it-alls zullen zeggen, ja maar het is al uitgebracht in 1981, maar het stond hier in de hitlijsten in 1982. Dat weet ik honderd procent zeker want dat allereerste vriendje was een grote fan van dit nummer. Ik leerde hem kennen door de Joepie, jawel. Tiny zette een advertentie en hij reageerde. Na drie maanden alle dagen schrijven, spraken we af op de kermis en boem, ’t was panne. Het heeft drie weken geduurd. Ik heb hem nog één keer gezien daarna, maar dit nummer doet me altijd aan hem denken.

De videoclip vind ik nog steeds hilarisch maar in 1982 had ik echt geen flauw benul dat het over Australië ging, ik wist ook niks over dat land. Nu lees ik dat ze hiermee Australië wilden ‘verkopen’ maar ook duidelijk maken dat het land zijn ‘spirit’ aan het verliezen was, aan de rijken die alles wilden inpalmen. Allez vooruit. Het is gewoon een lollig liedje, zullen we het daarop houden?

 

Lees hier deel 2: Tiny telt af, 1973-1977

Lees hier deel 1: Tiny telt af, 1968-1972