Een vriendin die dit jaar veertig wordt, stuurde mij een paar vragen om eens over na te denken, als veertigplusser. Nee nee, ik ga niet verklappen over wie het gaat (maar ze blogt, dus grote kans dat je het al raadt) en ik ga ook niks zeggen over die vragen en al zeker niet over mijn antwoorden. Die komen later bij haar wel aan bod.
Maar het deed me terug denken aan de periode waarin ik veertig werd. Ik zei haar dat ik de grootste moeite had met dat getal. 40. Dat ik vaak mijn werkelijke leeftijd niet wou verklappen. Tussen mijn 38 en 48 was ik heel druk bezig met Couchsurfing, ontmoette ik reizigers met gemeenschappelijke interesses aan de lopende band en héél vaak waren die een héél stuk jonger. Zie Tiny en de Australiër, om er eentje te noemen. Op dat Couchsurfing-profiel verborg ik mijn ware leeftijd, want vaak gingen reizigers op zoek enkel naar mensen van hun eigen leeftijd en viel ik te veel uit de boot. Sommigen waren ook gewoon té nieuwsgierig, dus schreef ik vaak dat ik 103 jaar oud was. De één zag er de humor van in, de ander vond het belachelijk en de meesten zeiden: “Oh but you don’t look a year older than 100!”. Hahaha.
Ik wou geen feest voor mijn veertigste, absoluut niet. Dus organiseerde ik er eentje toen ik 39 werd. Schot in de roos. Veel feestvierders, geen haan die kraaide naar mijn leeftijd, want PARTY-time!!! Zaaltje gehuurd, samen met een nog een jarige, veel kadootjes, veel goeie muziek, veel gedanst, kortom: een fantastische avond.
Het jaar daarna, toen ik effectief veertig werd, wisten dit maar héél weinig mensen. Mijn goeie vrienden hadden door dat ik geen gedoe wou, geen kaartjes met schreeuwerige “40” er op, geen feest (want dat was al goed geweest het jaar ervoor). Mijn beste vriend op dat moment deed me een voorstel: “Als we nu eens gewoon bij de Indiër gaan eten, de avond van je verjaardag? Ik trakteer! En daarna gaan we nog eentje drinken in ’t stad.” Wat een fantastisch plan. Heerlijk. Ik was single, had geen zin in veel andere dingen, dus ik ging akkoord.
Die avond, rustig in het restaurant: een lekkere maaltijd en was het gezellig…? Hmm. Mijn tafelgenoot was voor mijn gevoel érg veel bezig met zijn gsm. Hij zei iets over een mogelijke love intrest, maar ging er niet verder op in. En toen we na de maaltijd nog ergens iets wilden gaan drinken, wou hij per se nog eerst naar zijn huis, want hij was zijn sigaretten vergeten. Ik herinner me nog dat ik me ergerde, kon hij nu niet eens één avond zonder die stinkstokjes? Maar ik liep mee, ’t was niet ver. Hij leek een beetje nerveus, ik dacht vanwege zijn tabaksverslaving, maar toen we in zijn donkere keuken kwamen en hij het licht aanknipte, stond daar ineens een tiental man te zingen! Voor mij! Surprise!
En ja, het klopt, ik heb altijd gezegd: dat lukt niemand om voor mij een surprise avond te regelen, want ik heb dat altijd door, maar dit had ik totààl niet door en ik vond het super. Gelukkig waren we met niet zo veel, allemaal lieve mensen en zijn we alsnog een klein feestje gaan vieren in de stad. Onverwacht toch nog héél gezellig dus.
Ik denk er met veel plezier en dankbaarheid aan terug.
