Wat Tiny uitspookte op haar verjaardag

Normaal ga ik met de cadeaubon van de Kinepolis naar de cinema. Die kreeg ik dit jaar ook, maar in plaats van enkel geldig op mijn verjaardag, blijft die nu een jaar geldig. Oef!

Normaal ga ik uit eten, lunchen met mijn ouders of dineren met mijn lief, of als het meezit ergens een champagneontbijt.

Mijn lief ’s morgens, nog in bed, zong een liedje:

Heppie birthdeee toe joe – in de wei staat een koe – en die koe zegt AAI LOV JOE – heppie birthdee toe joe!

Ik zei hem: breng die koe maar gauw naar binnen, ’t is veel te koud in die wei met die vorte sneeuw.

Hij ging naar zijn werk en ik ontbeet met mezelf: koffie en een verse boterham met aardbeienjam. Voor mij al een traktatie, want normaal ontbijt ik niet (meer).

Ondertussen las ik tal van berichtjes en was ik ontroerd door het lieve gedichtje van Lieselotte.

Hoe schattig!

Ik keek nog een beetje naar Hjem til Jul en ik leerde verder Noors. Wist je dat “misschien” in het Noors “kanskje” is – je spreekt het uit als ‘kansje‘. En een koek is ‘kjeks‘. Werkwoorden vervoegen in de tegenwoordige tijd is poepsimpel, want de infinitief blijft: “Jeg drikker, du drikker, han og hun drikker, vi drikker, de drikker…” Iedereen drinken dus. Fascinerend!

Een verjaardagsbericht sturen op Facebook, het lijkt soms zo banaal en toch betekent het iets. Ja, je krijgt vaak wel een melding van die of die is jarig en dan is het snel gepiept: in het vakje even “Happy B” intikken, verzenden en weg. Maar kijk, dan heeft die persoon toch even vijf seconden aan me gedacht. Sommigen typen een langer tekstje, vijf woorden of zo, gooien er wat emoji’s tegen aan en oh zelfs soms een foto of zo’n GIF, altijd leuk, da’s een beetje zoals een verjaardagskaart. Die hebben dan weer een minuutje moeite gedaan voor mij. Ik bedank ze allemaal, want ik vind dat toch lief. Ex-collega’s, ex-leerkrachten (die van Duits en die van Nederlands, ik had daar véértig jaar geleden les van, hoe zot is dat!), ex-couchsurfers, vriendinnen van lang geleden en recentere vriendinnen, ex-klasgenoten, huidige collega’s en ex-collega’s en ex-en.

’s Middags moest ik toch eens naar buiten. Mijn auto had nog het laagje sneeuw van gisteren niet verteerd, dus die moest even opwarmen want de boel was aangevroren en die vijf centimeter ijs kreeg ik niet zomaar weg. Op de parking van de elektrowinkel waar ik naar toe moest om een bestelling te corrigeren, lag ik twee keer bijna tegen de grond: spiegelglad was het daar nog!

Wist je dat je op je verjaardag 14% méér kans hebt om te overlijden? Allez zeg! Ik was dus héél erg blij dat ik weer heelhuids thuis was. Echt waar hé, lees hier het artikel over de Zwitserse studie die dit heeft onderzocht.

Ah ja, op terugweg was ik even langs de bakker gepasseerd. Ik wou mezelf trakteren op een lekkere appelflap van bij de bakker. De mevrouw net vòòr me kocht toch wel de laatste twee zeker. Ik had geen zin in frangipane, aardbeitaart of iets met veel slagroom, dus kocht ik een ronde Suisse. Al is dat geen taartje , ’t heeft ook gesmaakt.

Om een uur of vijf gaat de bel. De buurman. “Ik heb iets voor u”, zegt hij en loopt weg. Op dat moment komt mijn lief terug aan en ziet dat de buurman mij een boeket bloemen overhandigt. “HET KOMT NIET VAN MIJ!”, gilt de buurman naar mijn lief. En het komt ook niet van mijn lief. Wel van een vriend die me niet alleen wou feliciteren maar ook bedanken voor mijn luisterend oor van het afgelopen jaar. Lief hé!

En dan nog witte bloemen: mijn favoriete!

Manlief had gezegd dat ik niet ging moeten koken, hij ging zorgen voor eten op tafel. Ik verwachtte dus iets van take away, een kaasplank of iets dergelijks, wist ik veel. Komt hij daar binnen met een gigantische zeevruchtenschotel, met extra brood, groenten, sausjes,… uit Wevelgem city, jawel. In zijn lunchpauze was hij ook nog eens vlug de grens over gewipt om in Frankrijk échte champagne te kopen en aperitiefhapjes. Wat een verwennerij. Je kan mij geen groter plezier doen dan met lekker drinken en eten, vooral als ik met mijn handen mag eten en er een hoop gepruts bij komt. Zalig!

Terwijl ik dit schrijf is hij bezig met de laatste verrassing. Voor de allereerste keer gaat hij zélf Sabayon maken, mijn absoluut lievelingsdessert. Op zich is dat niet zo moeilijk, maar ik ben nu wel héél benieuwd.

Als jullie dit lezen is het al the day after. Zolang ik niet gestorven ben aan een indigestie, is alles onder controle. Maar mannekes, wat een zalige verjaardag heb ik gehad, corona-proof!

Tiny in Diksmuide

Hij verjaarde op een zaterdag. Ik zou hem verrassen en schreef in zijn agenda: “Om 13u vertrekken. Meenemen: zwembroek, mooi hemdje, mooie schoenen, toiletgerief. Aandoen: wandelkledij.”

Ik ontvoerde hem en we reden een half uurtje richting Westen. Spannender dan Diksmuide zou het niet worden, maar als je ’s anderendaags op tijd moet terug zijn voor verkiezingen, dan is het niet handig om nog een paar uur te moeten rijden na je ontbijt.

Met wat opzoekingswerk had ik een arrangement gekozen in het Notarishuys, waar ze vier mooie designkamers hebben, een sauna én een restaurant. Volgens de reviews was ook het ontbijt zeer copieus, persoonlijk en origineel. Allen daarheen, dacht ik.

In Diksmuide kun je gewoon gratis parkeren (met de blauwe kaart) en omdat het zo’n mooi weer was, gingen we eerst nog een wandeling maken. Ook die had ik uitgestippeld: via https://www.bezoekdiksmuide.be/maak-een-prachtige-wandeling

Na een fris getapt biertje op een terras gingen we naar het hotel en werden we hartelijk ontvangen (mét champagne) door Bert en Jessica, jonge mensen die in 2004 de notariswoning ombouwden tot modern restaurant. Bert is trouwens de neef van ons aller Virginie!

In de tuin staat een massieve eeuwenoude beuk, een pracht exemplaar.

De kamers zijn mooi en minimalistisch ingericht, alles zit een beetje verstopt en toch is alles aanwezig: een dubbele regendouche, badjassen en slippers, WiFi, zelfs een iPad, koffie- en theefaciliteiten, minibar,… Er is ook een sauna beschikbaar voor de hotelgasten (vandaar die zwembroek maar we waren er alleen en de sauna was privé, dus die was eigenlijk overbodig).

’s Avonds hebben we er heerlijk gegeten, er was een vast menu maar ze doen met liefde de nodige aanpassingen. Héél verzorgde bordjes, en de kaasplank die mijn vriend koos in plaats van het dessert overtrof alle verwachtingen.

Na een verkwikkende nachtrust stond er een heerlijk ontbijt klaar, zoals in de reviews: origineel, alles vers gemaakt, vier soorten brood (wat een bakker is die Bert!), vers fruit, sashimi van zalm (say no more, ik was meteen verkocht), verschillende soorten charcuterie, vier soorten zelfgemaakte jam,… Koffie was er à volonté en je kon nog een eitje kiezen dat à la minute werd klaargemaakt. De rest van de dag hoefde ik bijna niet meer te eten.

Kortom, een aanrader van formaat. De jarige was verrast en héél tevreden.

PS: Dit is volledig mijn eigen ervaring, alles zelf betaald en zelf opgegeten. 😉

De week van Tiny (week 3)

Misschien een beetje gek, maar de week begint hier telkens op een dinsdag – in deze serie, bedoel ik. Deze week gaf ik er meteen een lap op, 51 lappen eerlijk gezegd. Toch was het een rustige verjaardag, ik nam een dagje vrij, ging ’s morgens sporten, at een boterham met hagelslag, ging winkelen en met het jaarlijkse verjaardagsticket van de Kinepolis ging ik naar The favourite. Een kostuumfilm over Queen Anne en haar hofhouding, maar een beetje bizar en vooral een raar einde. Hmm.

’s Avonds had ik geen zin om te koken en gingen we naar de Mexicaan in Kortrijk. Echt waar, héél lekker, we gingen er al vaker. Het is er niet duur, het is ook niet echt pikant tenzij je het specifiek vraagt (mijn lief houdt van écht pikant!) en heel gezellig. Wel een beetje ouderwets, en de muziek is steeds hetzelfde bandje want de liedjes komen telkens terug. Guantanamera, La Bamba, Roucouroucoucou,…

Eindelijk is er weer yoga-les. Ik ga tegenwoordig naar Daphne, bij Summa-coaching in Marke (vlakbij Wevelgem). Op haar speciaal ingerichte zolderkamer geeft ze pralaya yoga, op maat zou je denken, want elke keer vraagt ze of iemand speciale wensen heeft, of ergens last, of pijn,… Het is rustige yoga, je hoeft niets en alles is mogelijk, we zijn met een heel klein groepje en als je eens een les niet kan komen, dan mag je ook op een ander moment in de week. Super toch?

17 januari is blijkbaar de verjaardag van Michelle Obama. Ik ben al een tijdje bezig in haar autobiografie “Becoming” als luisterboek. Leuk is, dat ze het zelf voorleest en dat je zo echt helemaal kan meeleven met haar. Hoe en waar ze opgroeide, studeerde, over haar familie, hoe ze Barack leerde kennen, en hoe ze oorspronkelijk totaal geen zin had om First Lady te worden. Ik vind het fascinerend.

Vrijdag vertrekken we op citytrip naar Valencia. Dit reisje stond er al een hele tijd aan te komen, soort kadootje voor mijn verjaardag. Mooi meegenomen is de temperatuur daar in januari: altijd rond de 15, 16 graden en als het op dat moment hier de stenen uit de grond vriest, zijn die paar dagen “warmte” heerlijk.  ’s Avonds gaan we meteen op stap naar de “Ciudad de las artes y ciencias” (Stad van kunst en wetenschap), het futuristische gebouwencomplex ontworpen door Calatrava, gelegen in het uitgestrekte Turia park. Prachtig! (Eigenlijk zal ik misschien nog eens apart bloggen over Valencia, met wat tips er bij, want er valt van alles over te zeggen!)

De hele zaterdag mooi weer, met enkel een jeansjasje is het warm genoeg om een hele dag te stappen. We trekken met de bus naar de oude stad, nadat we ’s morgens vlakbij het hotel een strandwandeling hebben gemaakt. Valencia is heel goed te doen te voet, maar als je wat wil zien, dan zet je een hoop stappen: meer dan 28000 had ik er zaterdagavond. ’s Middags aten we een goedkoop en makkelijk menu del dia, voor amper 10€, ’s avonds dronken we sangria in een bar (taberna de la Reina) en aten we Pintxos (die kies je gewoon zelf uit aan de bar, op het eind betaal je de prijs van het aantal stokjes). Tja, die foto: het was te lekker en ik had té veel honger om eerst aan een foto te denken…

Zondagavond was de vlucht pas om 18u dus hadden we nog een hele dag de tijd om rond te wandelen, op het strand en in de maritieme wijk achter ons  hotel. Toevallig kwamen we ook terecht in een oude ijsfabriek waar nu een gemoedelijk (en gratis) concertje plaats vond. We aten nog een lekker visje met zicht op zee en genoten nog even volop van de zon.

Maandag terug werken natuurlijk, en ’s avonds zumba. In bed ga ik nog niet meteen slapen maar lees ik mijn spannend boek uit. Ik kreeg het voor Kerst van mijn lief en las het dit weekend bijna uit op het vliegtuig. Van de schrijfster had ik nog nooit gehoord, maar het las makkelijk, het bleef spannend en er zitten wel wat plottwisten in. I like it. Sarah Pinborough: Belofte maakt schuld (in het Engels: Cross my heart).