Tiny is de 40 (al lang) gepasseerd

Een vriendin die dit jaar veertig wordt, stuurde mij een paar vragen om eens over na te denken, als veertigplusser. Nee nee, ik ga niet verklappen over wie het gaat (maar ze blogt, dus grote kans dat je het al raadt) en ik ga ook niks zeggen over die vragen en al zeker niet over mijn antwoorden. Die komen later bij haar wel aan bod.

Maar het deed me terug denken aan de periode waarin ik veertig werd. Ik zei haar dat ik de grootste moeite had met dat getal. 40. Dat ik vaak mijn werkelijke leeftijd niet wou verklappen. Tussen mijn 38 en 48 was ik heel druk bezig met Couchsurfing, ontmoette ik reizigers met gemeenschappelijke interesses aan de lopende band en héél vaak waren die een héél stuk jonger. Zie Tiny en de Australiër, om er eentje te noemen. Op dat Couchsurfing-profiel verborg ik mijn ware leeftijd, want vaak gingen reizigers op zoek enkel naar mensen van hun eigen leeftijd en viel ik te veel uit de boot. Sommigen waren ook gewoon té nieuwsgierig, dus schreef ik vaak dat ik 103 jaar oud was. De één zag er de humor van in, de ander vond het belachelijk en de meesten zeiden: “Oh but you don’t look a year older than 100!”. Hahaha.

Ik wou geen feest voor mijn veertigste, absoluut niet. Dus organiseerde ik er eentje toen ik 39 werd. Schot in de roos. Veel feestvierders, geen haan die kraaide naar mijn leeftijd, want PARTY-time!!! Zaaltje gehuurd, samen met een nog een jarige, veel kadootjes, veel goeie muziek, veel gedanst, kortom: een fantastische avond.

Het jaar daarna, toen ik effectief veertig werd, wisten dit maar héél weinig mensen. Mijn goeie vrienden hadden door dat ik geen gedoe wou, geen kaartjes met schreeuwerige “40” er op, geen feest (want dat was al goed geweest het jaar ervoor). Mijn beste vriend op dat moment deed me een voorstel: “Als we nu eens gewoon bij de Indiër gaan eten, de avond van je verjaardag? Ik trakteer! En daarna gaan we nog eentje drinken in ’t stad.” Wat een fantastisch plan. Heerlijk. Ik was single, had geen zin in veel andere dingen, dus ik ging akkoord.

Die avond, rustig in het restaurant: een lekkere maaltijd en was het gezellig…? Hmm. Mijn tafelgenoot was voor mijn gevoel érg veel bezig met zijn gsm. Hij zei iets over een mogelijke love intrest, maar ging er niet verder op in. En toen we na de maaltijd nog ergens iets wilden gaan drinken, wou hij per se nog eerst naar zijn huis, want hij was zijn sigaretten vergeten. Ik herinner me nog dat ik me ergerde, kon hij nu niet eens één avond zonder die stinkstokjes? Maar ik liep mee, ’t was niet ver. Hij leek een beetje nerveus, ik dacht vanwege zijn tabaksverslaving, maar toen we in zijn donkere keuken kwamen en hij het licht aanknipte, stond daar ineens een tiental man te zingen! Voor mij! Surprise!

En ja, het klopt, ik heb altijd gezegd: dat lukt niemand om voor mij een surprise avond te regelen, want ik heb dat altijd door, maar dit had ik totààl niet door en ik vond het super. Gelukkig waren we met niet zo veel, allemaal lieve mensen en zijn we alsnog een klein feestje gaan vieren in de stad. Onverwacht toch nog héél gezellig dus.

Ik denk er met veel plezier en dankbaarheid aan terug.

Foto door lawe filips op Pexels.com

Wat Tiny uitspookte op haar verjaardag

Normaal ga ik met de cadeaubon van de Kinepolis naar de cinema. Die kreeg ik dit jaar ook, maar in plaats van enkel geldig op mijn verjaardag, blijft die nu een jaar geldig. Oef!

Normaal ga ik uit eten, lunchen met mijn ouders of dineren met mijn lief, of als het meezit ergens een champagneontbijt.

Mijn lief ’s morgens, nog in bed, zong een liedje:

Heppie birthdeee toe joe – in de wei staat een koe – en die koe zegt AAI LOV JOE – heppie birthdee toe joe!

Ik zei hem: breng die koe maar gauw naar binnen, ’t is veel te koud in die wei met die vorte sneeuw.

Hij ging naar zijn werk en ik ontbeet met mezelf: koffie en een verse boterham met aardbeienjam. Voor mij al een traktatie, want normaal ontbijt ik niet (meer).

Ondertussen las ik tal van berichtjes en was ik ontroerd door het lieve gedichtje van Lieselotte.

Hoe schattig!

Ik keek nog een beetje naar Hjem til Jul en ik leerde verder Noors. Wist je dat “misschien” in het Noors “kanskje” is – je spreekt het uit als ‘kansje‘. En een koek is ‘kjeks‘. Werkwoorden vervoegen in de tegenwoordige tijd is poepsimpel, want de infinitief blijft: “Jeg drikker, du drikker, han og hun drikker, vi drikker, de drikker…” Iedereen drinken dus. Fascinerend!

Een verjaardagsbericht sturen op Facebook, het lijkt soms zo banaal en toch betekent het iets. Ja, je krijgt vaak wel een melding van die of die is jarig en dan is het snel gepiept: in het vakje even “Happy B” intikken, verzenden en weg. Maar kijk, dan heeft die persoon toch even vijf seconden aan me gedacht. Sommigen typen een langer tekstje, vijf woorden of zo, gooien er wat emoji’s tegen aan en oh zelfs soms een foto of zo’n GIF, altijd leuk, da’s een beetje zoals een verjaardagskaart. Die hebben dan weer een minuutje moeite gedaan voor mij. Ik bedank ze allemaal, want ik vind dat toch lief. Ex-collega’s, ex-leerkrachten (die van Duits en die van Nederlands, ik had daar véértig jaar geleden les van, hoe zot is dat!), ex-couchsurfers, vriendinnen van lang geleden en recentere vriendinnen, ex-klasgenoten, huidige collega’s en ex-collega’s en ex-en.

’s Middags moest ik toch eens naar buiten. Mijn auto had nog het laagje sneeuw van gisteren niet verteerd, dus die moest even opwarmen want de boel was aangevroren en die vijf centimeter ijs kreeg ik niet zomaar weg. Op de parking van de elektrowinkel waar ik naar toe moest om een bestelling te corrigeren, lag ik twee keer bijna tegen de grond: spiegelglad was het daar nog!

Wist je dat je op je verjaardag 14% méér kans hebt om te overlijden? Allez zeg! Ik was dus héél erg blij dat ik weer heelhuids thuis was. Echt waar hé, lees hier het artikel over de Zwitserse studie die dit heeft onderzocht.

Ah ja, op terugweg was ik even langs de bakker gepasseerd. Ik wou mezelf trakteren op een lekkere appelflap van bij de bakker. De mevrouw net vòòr me kocht toch wel de laatste twee zeker. Ik had geen zin in frangipane, aardbeitaart of iets met veel slagroom, dus kocht ik een ronde Suisse. Al is dat geen taartje , ’t heeft ook gesmaakt.

Om een uur of vijf gaat de bel. De buurman. “Ik heb iets voor u”, zegt hij en loopt weg. Op dat moment komt mijn lief terug aan en ziet dat de buurman mij een boeket bloemen overhandigt. “HET KOMT NIET VAN MIJ!”, gilt de buurman naar mijn lief. En het komt ook niet van mijn lief. Wel van een vriend die me niet alleen wou feliciteren maar ook bedanken voor mijn luisterend oor van het afgelopen jaar. Lief hé!

En dan nog witte bloemen: mijn favoriete!

Manlief had gezegd dat ik niet ging moeten koken, hij ging zorgen voor eten op tafel. Ik verwachtte dus iets van take away, een kaasplank of iets dergelijks, wist ik veel. Komt hij daar binnen met een gigantische zeevruchtenschotel, met extra brood, groenten, sausjes,… uit Wevelgem city, jawel. In zijn lunchpauze was hij ook nog eens vlug de grens over gewipt om in Frankrijk échte champagne te kopen en aperitiefhapjes. Wat een verwennerij. Je kan mij geen groter plezier doen dan met lekker drinken en eten, vooral als ik met mijn handen mag eten en er een hoop gepruts bij komt. Zalig!

Terwijl ik dit schrijf is hij bezig met de laatste verrassing. Voor de allereerste keer gaat hij zélf Sabayon maken, mijn absoluut lievelingsdessert. Op zich is dat niet zo moeilijk, maar ik ben nu wel héél benieuwd.

Als jullie dit lezen is het al the day after. Zolang ik niet gestorven ben aan een indigestie, is alles onder controle. Maar mannekes, wat een zalige verjaardag heb ik gehad, corona-proof!

Tiny in Diksmuide

Hij verjaarde op een zaterdag. Ik zou hem verrassen en schreef in zijn agenda: “Om 13u vertrekken. Meenemen: zwembroek, mooi hemdje, mooie schoenen, toiletgerief. Aandoen: wandelkledij.”

Ik ontvoerde hem en we reden een half uurtje richting Westen. Spannender dan Diksmuide zou het niet worden, maar als je ’s anderendaags op tijd moet terug zijn voor verkiezingen, dan is het niet handig om nog een paar uur te moeten rijden na je ontbijt.

Met wat opzoekingswerk had ik een arrangement gekozen in het Notarishuys, waar ze vier mooie designkamers hebben, een sauna én een restaurant. Volgens de reviews was ook het ontbijt zeer copieus, persoonlijk en origineel. Allen daarheen, dacht ik.

In Diksmuide kun je gewoon gratis parkeren (met de blauwe kaart) en omdat het zo’n mooi weer was, gingen we eerst nog een wandeling maken. Ook die had ik uitgestippeld: via https://www.bezoekdiksmuide.be/maak-een-prachtige-wandeling

Na een fris getapt biertje op een terras gingen we naar het hotel en werden we hartelijk ontvangen (mét champagne) door Bert en Jessica, jonge mensen die in 2004 de notariswoning ombouwden tot modern restaurant. Bert is trouwens de neef van ons aller Virginie!

In de tuin staat een massieve eeuwenoude beuk, een pracht exemplaar.

De kamers zijn mooi en minimalistisch ingericht, alles zit een beetje verstopt en toch is alles aanwezig: een dubbele regendouche, badjassen en slippers, WiFi, zelfs een iPad, koffie- en theefaciliteiten, minibar,… Er is ook een sauna beschikbaar voor de hotelgasten (vandaar die zwembroek maar we waren er alleen en de sauna was privé, dus die was eigenlijk overbodig).

’s Avonds hebben we er heerlijk gegeten, er was een vast menu maar ze doen met liefde de nodige aanpassingen. Héél verzorgde bordjes, en de kaasplank die mijn vriend koos in plaats van het dessert overtrof alle verwachtingen.

Na een verkwikkende nachtrust stond er een heerlijk ontbijt klaar, zoals in de reviews: origineel, alles vers gemaakt, vier soorten brood (wat een bakker is die Bert!), vers fruit, sashimi van zalm (say no more, ik was meteen verkocht), verschillende soorten charcuterie, vier soorten zelfgemaakte jam,… Koffie was er à volonté en je kon nog een eitje kiezen dat à la minute werd klaargemaakt. De rest van de dag hoefde ik bijna niet meer te eten.

Kortom, een aanrader van formaat. De jarige was verrast en héél tevreden.

PS: Dit is volledig mijn eigen ervaring, alles zelf betaald en zelf opgegeten. 😉