- zou ik echt mee kunnen op de vlucht naar Brussel? Want daar moest ik ook een formulier voor invullen en ondertekenen! En ik had daar geen printer!
- waar moet ik dan slapen in Cairo? Of blijf ik in de luchthaven?
- Ga ik wel in Sharm geraken met al die politieposten onder de baan?
- Gaan ze mij nog binnen laten op Zaventem?
Dat formulier stuurde ik door naar mijn vriend in België, hij heeft het afgeprint en ingevuld (en sssht niemand zeggen, mijn handtekening gezet), daarop stond dat ik wel 300€ zal moeten betalen achteraf. Buitenlandse Zaken betaalt ook 300€ per persoon. Dat heeft hij gefotografeerd en mij doorgestuurd, zo had ik het staan op mijn gsm.
Via booking vond ik een hotel, het Novotel Airport in Caïro, zo zou ik vlak bij de luchthaven kunnen slapen. Ik stuurde ze nog een apart bericht, dat ik geen Corona had, geen symptomen of zo, dat ik al 14 dagen in quarantaine zat, en of ze wilden bevestigen dat ze open waren. De volgende dag kreeg ik inderdaad in een privé bericht die bevestiging. Mooi zo.
Ik belde nog maar eens naar de Belgische Ambassade in Caïro, met de consul was ik ondertussen al op een first name basis, dus ik mocht Michel zeggen. Je moet je geen zorgen maken, zei hij (toen ik zei dat ik niet ging kunnen slapen van de stress). Hij had het formulier goed ontvangen en hij zou mij een officieel formulier sturen als “laisser passer” zodat ik bij de politieposten en op de luchthaven geen miserie zou hebben.
Want: bijkomend probleem. Bij het binnenkomen in Sharm op de luchthaven krijg je een (gratis) visum voor 14 dagen in de Sinaï-regio te mogen verblijven. Ik heb géén visum voor de rest van Egypte en dus ook niet voor Cairo. Michel zei, met dat officieel document zul je geen probleem hebben, hij gaf me ook nog het rechtstreeks nummer van de consul in Sharm El Sjeik, voor als er iets zou mislopen. Mooi zo.
Dan hoorde ik het nieuws dat buitenlandse reizigers een papier zullen krijgen dat ze verplicht 14 dagen in quarantaine moeten blijven. Maar dat was ik sowieso al van plan, daar ging ik van uit. Als ik België binnen mag, ben ik al lang blij, dus geen probleem. Mooi zo.
Nu die zorgen al een beetje van de baan waren, kon ik toch terug eten (want dinsdag overdag kreeg ik bijna geen hap door mijn keel van de zenuwen) en genoot ik nog van het laatste avondmaal en mijn gezelschap. Zij gingen in Egypte blijven, ze zijn samen als familie en kunnen in België toch niks doen. Dat ze gelijk hebben.
Woensdagochtend. De privé taxi komt mij halen (dat was al afgesproken, ze hebben hun vaste chauffeurs daar) en we vertrekken naar Sharm El Sjeik. Na een paar traantjes en een hartelijk afscheid van mijn gastgezin. Natuurlijk ga ik ze ook missen. De vakantie was niet zoals anders, met veel ongerustheid en onzekerheid. Dus al heb ik wel genoten, heb ik een mooi kleurtje en heb ik goed gegeten, ik was zelden helemaal op mijn gemak.
Aan de eerste politiepost al meteen miserie. Hoezo, een toerist naar de luchthaven brengen? Er zijn geen vluchten! Maar mijnheer, ik heb een speciaal papier. No English, Arabic only. Veel van die gasten kunnen zelfs geen Engels lezen daar. Ze moesten bellen naar de luchthaven om zeker te weten dat het klopte. Na een kwartier mochten we toch doorrijden en gelukkig ging de tam tam snel, want bij de andere controleposten mochten we vlot door. Oef.
Luchthaven Sharm El Sheik. Er zitten welgeteld zes mensen te wachten. Druppelsgewijs komen er nog een aantal binnen en ik hoor een mevrouw praten in het Engels met een overduidelijk Vlaams accent. Dus we houden anderhalve meter afstand en we maken contact. We doen elk ons verhaal en blijven de rest van de reis met elkaar in contact, want zij zal ook op dezelfde vlucht naar België vertrekken de volgende dag.
Dan de check in. Ticket okee. You don’t have a visa, madam. Ah nee mijnheer, maar wel een mooi document, kijk. De Vlaamse mevrouw (Karine) had het zelfs kunnen afprinten, kijk kijk!!
Come with me. To the office please. Passport please. Wait here.
Ze vergaderen in een kantoortje, bellen met mensen, kijken naar ons formulier en ons paspoort. Komen na tien minuten terug.
No madam. You need Visa for Cairo. But we will do it. Visa costs 25 dollars or euros. Money please.
En ja, dat klopt inderdaad die prijs. Dus wij (zijn ondertussen met zes, 2 Vlamingen en 4 Italianen) geven het geld aan een man, die loopt er mee weg. Blijkbaar loopt die naar een auto, rijdt met de auto naar een bank vijf kilometer verder, koopt er zes VISA-blaadjes en keert dan terug. Ondertussen staan wij daar doodnerveus, nagelbijtend te ijsberen: geraken we nog wel op die vlucht? Komt het wel in orde? Wanneer komt die man terug?
Dan zien we hem verschijnen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een dom blaadje papier. 
We hebben nog net de tijd om in te checken, een watertje en een muffin te kopen, en naar ’t toilet te gaan. En kijk, dat was fantastisch: je gaat binnen in het toilet, er staat een dame in schoonmaakuniform, met mondkapje, handschoenen, spuitbus en doekjes. Ze maakt het toilet schoon, de klinken, de bril en je mag gaan zitten. Je komt terug uit het toilet, ze DOET DE KRAAN OPEN VOOR JE, en ze geeft je zelf de papiertjes aan. En ’t was dan nog voor niks ook.
En kijk eens: 
we mochten het vliegtuig op naar Caïro. Het steeg zelfs op, het vloog en het is geland. Morgen het vervolg wat er gebeurde in Caïro. Ik verzeker je, als dit al spannend was, er komt nog meer spanning aan!!
(wordt vervolgd)
