Tiny gaf meditatieles in Ruiselede

In het najaar (september/oktober) was ik te gast in de gevangenis van Brugge om aan zowel vrouwelijke als mannelijke gedetineerden les te geven in meditatie en yoga. Ik schreef er al over hier. Dezelfde organisatie vroeg mij of ik hetzelfde wou doen in het PLC: het Penitentiair Landbouw Centrum in Ruiselede. Deze justitiële inrichting ontstond uit de hervormingsschool voor jongeren, één stuk ervan is een gevangenis/landbouwbedrijf geworden. De gevangenen zijn er dus verplicht tewerkgesteld in dat bedrijf, er is zero tolerance voor agressie en drugs en ze worden gestimuleerd tot integratie. De mannen (geen vrouwen) leven er in gemeenschap en slapen ook in chambrettes. Grote slaapzalen met enkel een gordijntje er tussen.

Reden te meer om op zoek te gaan naar een moment van rust en stilte, vooral in hun hoofd.

Enter Tiny.

Op maandagavonden ben ik zes keer langs gegaan, voor twee uur, voor de geïnteresseerden. Ik gaf een mengeling van ademhalingsoefeningen, zachte yin yoga, zonnegroeten, begeleide meditaties en een introductie tot mantra’s. Maar ik ging vooral uit van wat hen bezighield, want al vlug kwamen de vragen. Na een eerste kennismakingsles werden ze al snel minder verlegen en hadden ze door dat ik ook maar een gewoon mensje ben, met veel zelfspot en relativisme.

Eentje doet élke dag een yogaflow op zichzelf, gewoon zomaar, geleerd uit een boekje. Een ander zei van nooit te piekeren, altijd rustig te kunnen ademen maar veel te halen uit de yoga- en stretch oefeningen.

In plaats van een klein eng lokaaltje diep verscholen in een groot gevangenisgebouw, zitten we nu in een relatief gezellige, immens grote zaal: plaats genoeg voor social distancing. Als de gedetineerden op meer dan vijf meter van mij af zitten, mag zelfs het mondmasker af.

“Ik heb van de week aan je gedacht“, zei er eentje vorige week: “als ik mijn reep chocolade op at, heb ik dat eens héél traag en bewust gedaan.” Oooooh!

Een ander zei: “Ik heb de laatste week zo vaak nekpijn, wat kan ik daar aan doen? Is dat door mijn oefeningen?” Blijkt dat die mens een hele week vooral slecht nieuws te slikken kreeg, dan moet je niet ver zoeken: emoties zoeken een uitweg en nekpijn is daar zo typisch voor. Al de oefeningen die ik daarna gaf, veranderde ik telkens lichtjes voor hem, om geen méér pijn te veroorzaken maar die eerder te verlichten.

Vorige week vroeg mijn HR-manager, die van mijn doordeweekse job, of ik een tekstje wou schrijven in het Engels over mijn bezigheden buiten mijn gewoon werk. Ik eindigde hiermee:

Working with people, helping them in several ways is my true passion. Be it people with vision loss, or people with back pain or stress. I am grateful to be able to combine all this, to make people happy, to give them back some self esteem and independence. 

Volgend jaar: méér van dat!

Schrijf je hier in voor het meditatieweekend in februari in de Ardennen. Lees er meer over bij Tiny op stilteweekend.

Tiny in de gevangenis (3)

Even een update: vorige week was er staking in de gevangenis en kon zo mijn meditatieles niet doorgaan omdat er te weinig personeel aanwezig zou zijn om de gedetineerden te begeleiden, ze moeten dan allemaal in hun cel blijven.

In totaal ben ik er nu al vier keer geweest, ik weet er de weg, kan alleen binnen gaan (met een badge) en na en wandeling door de lange gangen arriveer ik in het lokaal van het educatief centrum. Er is op hetzelfde moment ook gitaarles in een ander lokaal, maar daar hebben we geen last van, we horen ze amper.

Bij de mannen waren er telkens drie afgekomen, maar de laatste keer, afgelopen vrijdag, slechts eentje. Veel zieken, mensen die andere afspraken hebben,… dus was het privé-les voor R, die dat helemaal niet erg vond. We hadden een goed gesprek over positief zijn en hoe een “power pose” je zelfbeeld kan verbeteren. Na mijn blog van vorige week had ik dat ook wel even nodig. Een Tedtalk bracht me op een idee, want hoe krachtig is lichaamstaal! Als je je eigen lichaamstaal aanpast, zelfs al voel je je zenuwachtig of angstig, ga voor twee minuten in een krachtige houding à la Superman of Wonderwoman staan, en je voelt je echt beter. Bekijk die Tedtalk van Amy Cuddy hier.

Elke sessie bereid ik iets anders voor. Deze keer had ik verse bloemen mee, omdat ik een meditatie wou doen met gericht aandacht, met je ogen open, staren, kijken naar een object: een bloem. Voor sommige mensen makkelijker dan met je ogen dicht omdat je je op “iets” kan concentreren.

Zo zoek ik voor elk wat wils. Na de pauze kwamen terug de vrouwen, ik ken ze ondertussen allemaal bij naam, ze zijn super lief en vriendelijk, eigenlijk echt schatjes. Ze blijven me ‘mevrouw’ noemen, zijn heel beleefd en gedienstig, rollen de matjes op na de les, wensen me prettig weekend en zeggen dat ze al verlangen naar de volgende keer.

Ik had niet alleen bloemen mee maar ook een geur. Die druppelde ik eventjes op hun polsen, ze mochten ruiken zonder te praten. Gewoon hun gedachten de vrije loop laten en kijken waar hen dit bracht. Want als je in groep bent, en één iemand zegt: dit doet me denken aan de duinen in Koksijde – dan is de rest van de wijs gebracht omdat zij de geur misschien met iets heel anders associëren. Met een persoon, een plek, een herinnering, een gebeurtenis.

Ik vind het zalig om deze lessen te geven en kijk net als hen, altijd weer uit naar de volgende les. En ik weet nu al dat ik het echt lastig zal hebben als het de laatste keer zal zijn.

Meer info over mijn meditatie projecten waarvoor je NIET in de gevangenis hoeft te zitten, vind je hier.

Tiny in de gevangenis deel 1 & deel 2.

Tiny in de gevangenis (2)

Dit wordt vooral tekst, want in de gevangenis mag je geen gsm meenemen en dus ook geen foto’s maken hé.

Nu was het voor “echt”. Vorige week vertelde ik al wat ik voordien al deed in de gevangenis en wat ik nu ging doen, lees het hier.

Op een vrijdagmiddag stond ik klaar met mijn badge bij de ingang van het Penitentiair Complex in Brugge. Het plan:

drie uur meditatie workshop geven aan een groep mannen, dan anderhalf uur pauze (om te bekomen?) en dan dezelfde workshop aan een groep vrouwen. Ik was niet echt zenuwachtig, maar wel héél nieuwsgierig. Hoe zou het zijn? Welke types zouden dat zijn? Gaan ze wel luisteren naar mij? Gaan ze het niet belachelijk maken?

In de weken voorafgaand aan deze dag kregen alle gedetineerden op hun ‘scherm’ in hun cel te zien dat er bepaalde cursussen terug mogen doorgaan en dat ze zich daarvoor kunnen inschrijven. De meditatiecursus begint dus met eerst drie uur workshop (algemene uitleg) en daarna zes weken lang op vrijdag een uurtje.

Ze kunnen nu EINDELIJK (na Corona) terug inschrijven voor sportlessen, cursussen Nederlands voor anderstaligen, Computer, gitaarles, kookles, crea,… enzovoort. Tijdens de strenge lockdown mochten ze géén bezoek ontvangen (nu weer mondjesmaat), niet naar cursussen, niet op gesprekken, geen voorbereidingen voor na hun vrijlating, niet gaan sporten, alleen de wandeling mocht (en dan nog!) dus zaten ze continu op cel. Ook alle maaltijden krijgen ze op cel. Geen refter dus zoals in de Netflix-serie Orange is the new black.

De verantwoordelijke van het VOS (Vorming, Ontspanning en Sport) vertelde mij dat er ‘maar’ drie mannen waren ingeschreven (wellicht omdat veel mannen het te zweverig zouden vinden) maar dat er al één van die drie had aangegeven dat vandaag niet zou lukken. Ze zijn dus niet verplicht hé, zo’n cursus blijft hun eigen vrije keuze.

Twee mannen. Oei. Beetje raar, maar ja, dat zou me ook wel lukken, het zal in elk geval dan zeker niet te druk zijn in het kleine lokaaltje. We kregen ook de mededeling dat ze sinds enkele dagen hun mondmasker mogen afdoen, eenmaal ze zitten in het lokaal. Ik dus ook: joepie!

De twee mannen stelden zichzelf vriendelijk voor, zeiden mevrouw tegen me, en gingen op gepaste afstand op hun matje zitten en hadden allebei heel duidelijk een open blik, waren erg benieuwd naar wat zou volgen. Helaas: na een kwartier werd één van de twee weggeroepen omdat die onverwacht bezoek had. En omwille van de hele ‘beweging’ die ze dan met zo één gevangene moeten maken, zou die dan ook niet meer terug keren. Dus zat ik alleen met R. Hij zag het wel zitten, en ik ook. Maar eventjes later vroeg de beambte (cipier worden ze niet genoemd) of zij ook mee mocht doen. Omdat er in geen enkel ander lokaal les was, hoefde zij alleen maar R in de gaten te houden en kon ze er dus net zo goed bij zitten. Ze was recent ook begonnen met yoga en meditatie en wou wel wat bijleren.

Ongeveer een uur later (na veel feedback en niet alleen gepraat door mij, maar ook door hen) zei gedetineerde R: “Maar Tiny, waar heb jij heel mijn leven gezeten? Ik heb NU al zoveel bijgeleerd, ’t is fantastisch.” En later: “Ik ga hier zoveel aan hebben, ik verlang nu al naar volgende week.” En hij ging zeker wat reclame maken, zodat er volgende week nog anderen kunnen aansluiten.

In de pauze at ik mijn groentjes op, wandelde ik wat door de gang, deed zelf wat yoga-oefeningen en keek ik benieuwd uit naar het moment waar de tien (10!) vrouwen gingen binnenkomen. Tien is het maximum, meer kunnen er echt niet binnen in dat klasje als je elk een matje geeft, en bij de vrouwen is er dus een wachtlijst. Een onverwacht succes, deze cursus!

Tien vrouwen in de gevangenis zijn hetzelfde als tien vrouwen in een gewoon klaslokaal. Tien vrouwen kwebbelen gezellig met elkaar, lachen, kijken nieuwsgierig, stellen zichzelf vlotjes voor en geven ook grif toe dat ze zo goed als geen ervaring hebben met meditatie. De helft gaf ook meteen aan vaak angstig te zijn, moeilijk te kunnen inslapen, vaak te piekeren over van alles,…

Ze hadden allemaal een roze schort aan (zo herken je dus de gedetineerde) en loszittende kledij, die ze zelf mogen kiezen – hun eigen kledij dus. We hadden open gesprekken, ze stelden goeie vragen, en deden mee met alle oefeningen en vertelden daarna hoe het voelde. Net hetzelfde als een workshop die ik geef buiten de gevangenis. De keuze om op een matje te zitten of op een stoel werd ook zeker geapprecieerd. Net als het feit dat ik de eerste vijf minuten hun namen steeds opnoemde om mezelf te trainen in het onthouden van hun namen. Ze zijn geen nummer.

Kortom:

een ENORM interessante en een beetje overweldigende ervaring. Want ik besefte:

• dat ze allemaal maar gewone mensen zijn die ooit in hun leven een verkeerde keuze hebben gemaakt
• dat ze super braaf en beleefd zijn
• dat ze blij waren om eens iemand anders te zien van buiten de gevangenis
• dat ik echt iets kan bijdragen aan hun persoonlijke ontwikkeling
• dat ik ook al uitkijk naar volgende week om ze terug te zien.