Vier dagen vlogen voorbij. Op donderdagmorgen vertrokken we met een volgeladen auto, waar onder andere twee fietsen in zaten, naar camping Berkenstrand in Retie, om van daaruit telkens te fietsen naar de festivalweide iets voorbij Dessel. Telkens een ritje van een klein half uur. Wij hebben geen fietsendragers op de auto staan, dus was het foefelen om alle bagage er in te krijgen, maar ’t was gelukt.
De camping was ook al drie jaar geleden geboekt, en voor amper veertig euro hadden we een mooie standplaats aan de vijver voor vier nachten. Heel rustig was het daar, ’s morgens hoorde je gewoon de vogeltjes fluiten en ook ’s nachts was het super stil. Zalig. We konden – als Graspoppers – er zelfs elke morgen een ontbijtje krijgen voor vier euro. Dan hadden we toch al goed gegeten vooraleer we vertrokken naar de weide.
Het festival ligt tussen industrieterreinen, dus omwonenden hebben amper ‘last’ van het festival. De lokale mensen daar werken bijna allemaal mee als vrijwilligers, want dat zijn verenigingen die volop hun leden laten meegenieten van het festival. Dus zowel de crew om het verkeer te regelen, mensen aan de fietsparking, die bij de ticketing, bedieners aan de bar, bij de toiletten, de milieucrew: duizenden vrijwilligers die vaak al zelf 40-plussers waren en daar met de glimlach kwamen helpen. Mooi om zien.
Mensjes kijken is daar trouwens een van onze favoriete bezigheden, wat je allemaal ziet! Veel kleurrijke figuren, pakweg 70% mannen, sommigen volledig verkleed (zelfs op de hete zaterdag!). Ik ging regelmatig zitten of zelfs liggen en amuseerde mij met rondkijken. Mijn lange brede zwarte sjaal deed dienst als ‘dekentje’ om op te zitten en op zaterdag heb ik diezelfde sjaal zo’n viertal keer kletsnat gemaakt met het gratis drinkwater om mijn hoofd en nek te verfrissen en te bedekken. Ik ben niét verbrand, want we hadden voldoende zonnecrème mee en gingen af en toe ook schaduw opzoeken of een band binnen (overdekte tent) beluisteren.
Op het nieuws hoorden we achteraf vertellen dat mensen héél lang moesten aanschuiven aan de kraantjes: onzin. Als je je een beetje strategisch opstelt, kun je zonder drummen binnen de vijf minuten aan drinkbaar water. Het lege waterflesje dat ik mee had, kwam ook vlotjes door de security – al mocht dat zogezegd niet, ze deden daar niet moeilijk over.
Oh ja, we kwamen voor de muziek natuurlijk! Ik heb vooral genoten van Iron Maiden, een groep die ik al ‘volg’ van toen ik twaalf jaar oud was, en die ik nog nooit live had gezien. Verder ook van Powerwolf, Europe, Foreigner, Whitesnake, Alestorm, Dropkick Murphy’s, Alice Cooper en minder bekende groepen zoals Creeper, Heilung, Sloper, en voor vele anderen iets bekend maar voor mij nieuw: de Noorse groep Dimmu Borgir.
Mijn lief was heel aangenaam verrast door Stake (uit Wevelgem), Amenra, Tiamat en Kadaver, hij gaat dan ook af en toe helemaal op de eerste rij gaan staan om volop van de ambiance te genieten (en crowdsurfers door te geven). Het is een vak apart. 😉
De laatste dag ben ik dan eindelijk ook mijn zoon tegen gekomen, die er goed uit zag, beetje verbrand maar tevreden en ik was erg blij om hem eventjes te zien. Ook op zondag kwam nog een vriendin met haar lief af, met haar ben ik samen naar wat optredens gaan kijken en onze vriendjes gingen dan vaak naar iets anders – meer hun smaak.
Dat viel mij opnieuw weer op: hoe goed wij samen naar een festival kunnen gaan als koppel. We doen regelmatig ons eigen ding, zelfstandig en onafhankelijk, maar spreken telkens weer af en hebben heel veel lol. Ook het kamperen gaat ons vlot af, het gebrek aan luxe vinden wij totaal geen probleem, en al draag ik vier dagen hetzelfde jurkje (omdat het zo makkelijk was), en was mijn haar een zooitje, hij vindt dat geen ramp. Als hij die ene nacht twee uur later dan ik terug was op de camping omdat hij nog per se een late groep wou zien, vond ik dat ook geen probleem.
En ja, ik ben een beetje moe. En ja, ik had vaak last van mijn rug (maar dan ging ik liggen of zitten, om het even waar zelfs). En ja, een festival is duur (maar de kaarten zijn al drie jaar geleden betaald) en het eten en de drank nog meer (maar we dronken veel gratis water en gingen zuinig om met onze muntjes). En ja, we gebruikten onze aangepaste oordoppen. En ja, ik merkte toch wel invloed na Corona: mensen staan minder tegen elkaar gedrukt en geven elkaar precies wel meer ruimte. En ja, er wordt door mannen nog altijd veel geluld (gezeverd) tegen vrouwen, maar daar doen ze dat op een respectvolle en grappige manier, gewoon teruglullen en lachen en je wordt nooit lastig gevallen. Altijd als ik ergens ging zitten of liggen, kwam er meteen random iemand aan me vragen of ik wel okee was.
Toch wel schatjes, die Graspop-mensjes.
tiny blogt 