Tiny kijkt uit naar… ja naar wat eigenlijk?

De Red Rock Rally gaat niet door, Graspop gaat niet door, fuifjes van Hubert gaan niet door, Cactus gaat niet door, de reis naar Cuba gaat (wellicht) niet door, Dranouter gaat niet door, Boombalfestival gaat niet door. BAM. Al mijn zomerplannen naar de wuppe.

Made by Iris Van Robays

Niks om naar uit te kijken. Terwijl de normale Tiny (niet de Quarantaine) lééft voor die momenten, die dagen. Als er geen reis of iets dergelijks gepland staat, word ik ambetant, ik heb dat al veel gezegd. Ambetant is dan een understatement. Noem het maar depressief.

En nu? Het is zoals het is, ik ben redelijk gelaten voor het moment. Die festivals komen volgend jaar terug. En we kunnen desnoods een tent zetten in de tuin, met een bak bier erbij en van 11u ’s morgens tot 2u ’s nachts live concertjes kijken op Youtube.

Reizen? Ik vrees er voor. Als de grenzen weer open gaan, zal dat van land tot land variëren. De Cuba-reis, tja. Grote kans dat de luchthaven daar nog niet open zal zijn. Grote kans ook dat er veel minder brandstof zal zijn, dus transport wordt daar ook sowieso al een probleem. We hebben enkel vliegtuigtickets en daarvoor kunnen we een voucher krijgen.

Alternatief? In eigen land logeren, naar zee of de Ardennen? Daar staan we nu niet voor te springen. Vliegtuigreizen zijn een risico dus dat gaan we ook maar niet proberen. Dus misschien met de auto naar het noorden? Zweden of Noorwegen… Minder volk, mooie natuur, dat is misschien een optie. Maar ja, van zekerheid of van plannen maken is nog lang geen sprake. We blijven dromen en hopen.

 

Tiny op het Cactusfestival

Wat een zotte verzameling foto’s… Het is omdat het rap moet gaan, want over een half uur vertrek ik naar Zwitserland.

En toch wil ik nog even schrijven over afgelopen weekend: het Cactusfestival in Brugge. Ik was er vrijwilliger (steward) wat inhield dat ik een gratis ticket kreeg, gratis drankbonnen en 3 broodjes per dag, en dat ik elke dag 6 uur moest controle houden op de gekste plaatsen in en rond dat festival. De ene plaats was al saaier, gezelliger of mooier dan de ander. Als je op de brug aan het Minnewater mag zitten om 11u ’s morgens, met een koffietje en een croissantje, ga je niet klagen hé?

Op de allereerste foto zie je mijn maagdelijk wit blad, waar ik begonnen ben met mijn Morning Pages (lees meer hierover bij Kelly): ik schrijf elke morgen 3 bladzijden vol met de gedachten die door mijn hoofd dwarrelen.

Verder ontdek je ook een leeg Cactusterrein, waar er om 9u op zaterdagmorgen een leger vrijwilligers alle vuiligheid staan op te rapen. Chapeau!

Het stilleven met peuk-zakje, pintje en vier cinematicketjes… dat is een verhaal op zich. Je mag al beginnen raden, maar het komt er op neer dat we hiermee wellicht in oktober op televisie zullen komen. Snap je er niks van? Hihi, ‘k zal het nog wel eens uitleggen.

Hoogtepunt van de optredens was voor mij Joe Jackson. Ik zag hem in 1984 voor het eerst in Rock Torhout, was grote fan en ben dat nog steeds. Genoten van oude liedjes in een nieuw jasje.

Verder is Cactus voor mij: veel bekenden tegenkomen, met iedereen een babbeltje doen, veel knuffels uitdelen, veel sympathie voor alles en iedereen, muzikale ontdekkingen, en dat alles in de wondermooie omgeving van het Minnewaterpark in mijn geliefde Brugge.

En nu op naar Zwitserland. De koffers staan klaar.

Tiny en het zomergevoel

Eventjes een open deur intrappen: de zomer is in het land. Meestal krijg ik al de eerste zomerkriebels in mei, vooral rond de eerste mei als ik naar de Red Rock Rally in Brugge ga. Shame on me, want dit jaar sloeg ik over.

Maar eenmaal de examens van de jongelui het einde naderen, komen de feestjes op gang. Er was een weekend met een Cactus-receptie, een tuinfeestje en een barbecue. Als dat allemaal kan onder een stralende zon, met vrienden die je al eventjes niet zag, kan dat niet mislukken. Terwijl ik dit schrijf, denk ik: goh dat klinkt nog leuker dan het eigenlijk was. Even duiden:

De Cactus-receptie: voor medewerkers van het Cactusfestival komend weekend. Iedereen werd uitgenodigd om zijn shifts te komen ophalen, en gratis een glas (of twee, drie) te komen drinken. Cactus is in Brugge, my sweet hometown. En al is het twintig jaar geleden dat ik nog werkte op dat festival, ik kwam behoorlijk wat mensen tegen die ik ken, die er dit jaar ook zullen werken. Super.

Het tuinfeestje: was ergens in een boerengehuchtje in de buurt van Brugge, waar ik samen met mijn lief naartoe ging. De sukkelaar kende enkel de gastvrouw en -heer, verder niemand. Ik kwam er oud-klasgenoten tegen en we lulden de ganse avond over oude koeien. Tot we gingen dansen in de schuur en mijn lief zielig aan de kant zat, want hij danst niet. Al vind hij dat niet erg en niet zielig, ik wel. Dus lang zijn we dan niet meer gebleven.

Foto @RT

De barbecue: was bij een baskettornooi waar ik niemand kende en er vooral veel zweterige mannen rondliepen.

Ondertussen hebben we nog steeds drie kinderen samen, van de drie is er nu eentje geslaagd in het zesde middelbaar en hebben er twee sinds kort een vriendin. Ja, ja, ook mijn zoon en ik ben ZO blij met mijn ‘schoondochter‘. Ik hoop gewoon dat dit nu eindelijk eens een periode wordt met goed nieuws voor hem, dat hij gelukkiger is en blijft.

Ik ga regelmatig wandelen om mijn gewicht en conditie op peil te houden en doe dat het liefst in de natuur, laatst trok ik heel alleen naar de Gavers in Harelbeke:

De plannen: zoals gezegd volgend weekend meewerken op het Cactusfestival (en kijken naar Joe Jackson, Oscar and the wolf, dEUS, Neneh Cherry, etc…). Daarna vertrekken we met één zoon naar Zwitserland (net zoals twee jaar geleden naar Zinal met Intersoc), tussendoor gewoon werken. Ook werken op Dranouter (dikke traditie) en tegen het einde van de zomer gaan we met ons twee naar de Balkan (Kroatië, Bosnië en Montenegro).

Gisteren was hier Grensrock, in het naburige Menen. Het was pokkewarm en ik wou alleen maar gaan voor K’s Choice, mijn favoriete groep. Blij als een kind want ik kon gewoon vooraan gaan staan en heb meer dan een uur staan dansen, springen, zingen en roepen. Dat was pas een zomergevoel. Nog van dat, alstublieft dank u wel.

De enige foto die ik nam en op Instagram postte, voor de rest heb ik gewoon genoten.

In totaal zie je hier niet veel foto’s. Ik probeer meer te genieten en minder bezig te zijn met mijn smartphone en dat lijkt goed te lukken. Dus sorry, jullie moeten een beetje je fantasie gebruiken.

En inderdaad, ik blog wat minder, voor dezelfde reden maar ook omdat mijn leven grotendeels gewoon uit werken, boodschappen doen, koken, eten, wassen, strijken en slapen bestaat en alles wat hier boven staat beschreven maar 10 procent is. Schrijven blijft leuk, absoluut, maar vaak rijst de vraag: wat hebben de lezers hier eigenlijk aan? Is het wel interessant genoeg? Er zit ook minder drama in mijn leven (gelukkig maar), daar hoef ik ook niks over te schrijven. Maar drama verkoopt, en hoe gelukkiger een blog is, hoe minder lezers, denk ik soms.

Enfin, ik ga nog eens wat frambozen plukken uit eigen tuin (dank zij de tip van een andere blogger die het bijltje er bij neer legde).