Blijkbaar is er hier op WordPress een opsporingsbericht verschenen:
Vermist: blogster Tiny uit Wevelgem (kuch kuch: uit Brugge!).
Zotjes. En iedereen maar denken dat ik het superdruk heb met massages en zo. In werkelijkheid zat ik deze zomer veel op mijn lui gat, ofwel lezend, ofwel kijkend naar Orange is the new black en andere Netflixjes. Tussendoor ging ik ook nog eens gewoon werken, en af en toe was er inderdaad een massage. Zelfs een massageparty, want ja, dat doe ik nu blijkbaar ook!
Wat deed ik nog? Eens lekker gaan eten met mijn ouders in de Waterweelde. Schaamteloos reclame maken, gewoon omdat ik het daar zo lekker vond. In september veranderen ze van naam en wordt het “To taste”. Vroeger was dit een gewone bistro, maar nu is de zoon de boel aan het overnemen en wordt het meer gastronomisch. En hoe!
Carpaccio van coquille
Afspreken met vrienden? Bwa ja, een beetje. Onder andere met Ralf, de Duitser die ik tien jaar geleden via Couchsurfing leerde kennen, komt uit Frankfurt en is ondertussen getrouwd met een Fiji-aanse, of hoe zeg je dat, iemand uit Fiji? We spraken af in het Franse Lille en spraken een gezellige mengeling van Engels en Duits.
Oh la! Tiny op foto, ’t gaat nog regenen vandaag!
Natuurlijk gingen we terug werken op Dranouter en moest ik na die vier dagen een tijdje afkicken. Ik geniet altijd van die sfeer, de muziek, de mensen,… en heb me rot geamuseerd. De mannen van Kartje Kilo waren hilarisch en de cocktails op een stokje super verfrissend. Het beste optreden vond ik Milow, heel verrassend. Oh en dikke fun bij de DJ-sets van De man van Atlantis aan de Sint-Bernardusbar en Goe vor in den otto in de biertent. De longen uit mijn lijf gezongen en gedanst like nobody’s watching.
Afgelopen weekend was er Alcatraz in Kortrijk. Voor wie Graspop heeft gemist (wij dus) is dit een goedkoper en voor ons dichter alternatief. Ik ging enkel de vrijdag, mijn lief het hele weekend. Status Quo wou ik al zien van mijn twaalfde dus daar heb ik achtendertig jaar op gewacht, stom want de knapste van de bende (Rick Parfitt) is ondertussen overleden. Toch heb ik genoten van de hits Whatever you want, Down down, Rocking all over the world, …
Zaterdag ging ik nog eens de beentjes strekken op Benenwerk in Brugge, altijd dikke fun en gegarandeerd meer dan 20000 stappen op mijn stappenteller!
En nee, op mijn werk is er geen airco en hebben we maar DIY gezorgd voor een frisse sfeer: karton aan de ramen geplakt, een fles ijs voor de ventilator, ’s namiddags een ijsje eten en lunch in de tuin met zwembad van mijn collega. Alles onder controle!
Nog dingetjes op het programma? Een picknickje in het bos, een verjaardagsfeestje, een dagje Boombalfestival, en misschien een mini-reisje in september. Mini hé.
Verder zwoegen met de zoon, piekeren dat het geen naam heeft, migraine-aanvallen verdragen en wespen uitschelden omdat ze me steken zonder dat ik ze zag aankomen. Stoefen over mijn website en me tegelijk zorgen maken omdat ik er meer aan toesteek dan er aan verdien, me bedenken dat mijn leven eigenlijk supersaai is (met bovenstaande uitzonderingen, dat wel) en dat ik beter weer een beetje meer zou aan yoga doen.
Onlangs vertelde men mij dat ik wel héél veel liedjes kan meezingen. En dan bedoel ik van begin tot einde. Da’s waar.
Ik was een jaar of twaalf toen ik een paar weken ziek thuis was, heel vermoeid en slap, en na al mijn boeken en tijdschriften gelezen te hebben, zocht ik een andere bezigheid. Enig kind hé, dan leer je wel hoe je jezelf kan bezig houden. Ik had een bandopnemer en een radio, en nam alle soorten liedjes op die ik graag hoorde. Dan speelde ik die steeds opnieuw en schreef de teksten op, in een soort fonetisch Engels. En zo leerde ik die uit mijn hoofd.
Maar zelfs toen ik nog veel jonger was, luisterde ik constant naar de radio en naar de platen die mijn ouders draaiden. Veel liedjes bleven hangen, al snapte ik de betekenis niet.
Een goed voorbeeld is dit nummer van Astrid Nijgh, ik was vijf jaar toen het uitkwam, maar kon het toen al mee zingen. Ik had geen idee waar het over ging:
Ik doe wat ik doe, en vraag niet waarom Ik doe wat ik doe, en misschien is dat dom Maar ik vraag toch ook niet aan jou, waarom je het hier doet en niet bij je vrouw, ach kom nou we doen wat we doen ach kom nou we doen wat we doen
Met die hele hetze over “Kind van de duivel” van Je Broer dacht ik hier aan. Ik zong van alles als kind, wist ik veel waar het over ging. Ik was al lang blij dat ik iets kon meezingen. En nee, ik ben geen prostituee geworden omdat ik dit liedje uit mijn hoofd kon. 😉
Een paar jaar geleden zag ik Astrid Nijgh dit live zingen op Dranouter, en de tranen sprongen in mijn ogen. Het nummer werd door Lennaert Nijgh geschreven, haar ex, maar vooral door haar donkere stem en vertolking werd dit een hit in de jaren zeventig.
Dit jaar staat het project “Nijghse vrouwen” weer op het podium in Dranouter, waar een boel nummers van Lennaert weer opnieuw leven in geblazen worden, ik kijk er al naar uit.
In 2015 waren mijn lief en ik er voor de eerste keer. Omdat het zo intens en speciaal was heb ik er drie blogposten over geschreven, lees ze hier en hier en hier, als je het van a tot z wil weten.
Dit jaar gingen we terug, mijn zoon was er ook maar hing daar ergens rond met zijn vrienden. Een verslagje van de hoogtepunten.
Vrijdag: omdat we pas na de middag konden vertrekken, zaten we vast in typische monsterfiles van de vrijdagavond en reden we in vier (4!) uur van west naar oost. Pas om half zes kwamen we aan in Balen, waar we een Airbnb-kamer hadden geboekt. Wat bleek: de gastheer en zijn lieve hond waren zo relaxed als maar kan zijn, de kamer was koel, het bed zacht en het huis afgelegen dus ’s nachts hoorde je er niks, heerlijk rustig. Bij het ontbijt bleek deze Peter een enorm aangename mens te zijn, die al behoorlijk had geleefd en vol verhalen zat. Een man naar ons hart.
Parkeren ging vlot, de wei opgeraken ook, al bleek er een massa volk te zijn, vooral voor de hoofdact Rammstein. Daardoor was het soms wel aanschuiven aan de toiletten. Maar, en je moet me echt geloven, drie dagen lang waren alle wc’s kraaknet, voorzien van voldoende toiletpapier, échte toiletten trouwens met spoelbak. Kraantjes om je handen te wassen, die ook dienst deden als drinkwaterpunt.
Het bier was fris en vloeide rijkelijk. En tijdens het allereerste optreden dat we zagen, keek ik vooral naar de drie grote videoschermen en wie zag ik daar opduiken? Mijn zoon! Ha, hij leeft, staat vooraan, en heeft plezier. Da’s het belangrijkste hé? Het hele weekend hebben we trouwens ge-sms’t met elkaar en op zondag zag ik hem even in ’t echt. Hij drinkt niet, zijn vrienden ook niet, maar ze gooien zich wel in de mosh pit en doen mee aan Walls of Death en zo meer. Voorbeeldje? Zie hieronder, en let vooral op hoe iedereen weer flink recht springt:
Vrijdag zag ik Dee Snider en Rammstein, maar tussendoor ook Brides Of Lucifer. Je kent dat meisjeskoor Scala? Die allerlei covers in een koor-jasje steken en daar al jaren veel succes mee scoren? Wel, waarom eens geen metal-nummer in zo’n jasje steken, dachten ze. We gooien er een ferme drummer en wat gitaristen tegenaan, steken de meiden in een sinister en over-the-top bruidskleed, maken een fenomenaal decor en dan maar op hoop van zegen. Wij stonden helemaal vooraan en wisten niet goed wat te verwachten, maar hallo! Wat was me dat zeg? Echt een wall of sound, ik daverde mee met het geluid en daar bovenop dat een aantal hemelse (duivelse?) meisjesstemmen. Erg speciaal en voor mij dé revelatie van Graspop.
Op zaterdag hebben we ons steentje bijgedragen voor het milieu en pikte ik iets meer dan 100 lege bekertjes op. Ik leverde die in bij het Recyclepunt en mocht als beloning 18 eendjes vissen. Oh jawel, met een stok en een haakje en witte en zwarte eendjes. Mijn prijs? Geen goudvis of plastic geweertje, maar twee vrijkaarten voor het reuzerad. Heerlijk! En! En! Een vrijkaart voor het skydeck, een podium zo’n tien meter hoog in de lucht waar je mooi zicht hebt op het podium en het hele festivalterrein. Hoera!
Op zaterdag keken we vooral uit naar Deep Purple en voor de rest keken we mensjes. Ik meen zelfs blogger Thomas P. gespot te hebben want ik herkende hem aan zijn onderbroek:
Oh ja, we hebben nog wel wat bands gezien, mijn lief was grote fan van het Franse Gojira, maar dat was minder mijn ding. Alle lof voor mijn lief trouwens: we merkten maar weer eens dat we geen grote vriendenbende nodig hebben om ons te amuseren, maakten de grootste lol tesamen, maar deden af en toe ook een optreden alleen, en spraken terug af aan de Proximustent. Zowel hij als ik zijn graag eens alleen op stap, en dat moet kunnen.
Het moet gezegd, als ik alleen over de wei dartelde, kwamen allerlei vreemde mannen op mij af. Met een aaitje, een kusgeluidje, een vriendelijk complimentje, of een poging tot knuffel of kus. Let wel: allemaal respectvol en braaf, met humor en zeker niet storend. Ik weet écht wel wanneer mannelijke aandacht overdreven en belachelijk is, maar hier was het grappig en eigenlijk ook een beetje vleiend. Zelfs het jonge ventje van Proximus kwam geen verkoopspraatje met me houden, maar een ander soort babbel. 🙂 Grappig!
Denk je nu: maar Tiny toch, hoe doe je dat toch, met dat oude lijf van je drie dagen rondhossen op een festival? En ja, ik heb rugpijn en spierpijn in mijn benen en ben nog wat vermoeid. Ik ga veel neerzitten: als het droog is, gewoon in het gras, of liefst tegen een afsluiting om mijn rug wat te sparen. Af en toe de schaduw opzoeken en veel (gratis) water drinken. Maar ook in beweging blijven en dansen (niet headbangen, maar onnozel rondspringen, da’s beter!). Ook tijdens een optreden zet ik me soms eens op de grond, want anderhalf uur rechtstaan, dat hou ik amper vol.
Voor Steel Panther ben ik naar voor gegaan. Mijn lief vond het niks en is weggegaan, maar ik vond deze glamrock parodie de max. Spandex broekjes, wild haar (of pruiken) en make-up, vuile teksten, en meisjes op het podium die af en toe zich wat koelte toewuifden met hun eigen bh. Ja sorry, puberaal en vrouwonvriendelijk zeker weer, maar ik vond dat grappig. Iedereen moet daar gewoon doen waar hij/zij zin in heeft.
Mijn eerste bleitmomentje was toen al voorbij. Tijdens het nummer Cats in the cradle, van Ugly Kid Joe. De tekst vind ik pakkend, als je luistert zul je wel begrijpen waarom.
Amy Lee is de dame van Evanescence, die later die dag ook hebben opgetreden en mij wederom hebben ontroerd. Mooie en toch krachtige nummers. Hieronder de originele videoclip:
Zondag deed ik nog een toevallige ontdekking. Na de hereniging met mijn zoon (voor vijf minuten) passeerde ik langs de metal dome en herkende ik ineens volgend nummer:
Ok, Hush is oorspronkelijk een Deep Purple nummer, maar wat een toffe cover. Dit bleek Gotthard te zijn, een Zwitserse band genoemd naar de tunnel. Hun leadzanger is in 2010 overleden, maar een aantal jaar geleden hebben ze het snoepje van de week gevonden en als frontman ingezet. Dus ja, Tiny naar voor hé!
Wazige foto ja, maar ik zag lang blond haar, een slanke gast die kan zingen en gitaar spelen en boem, dan ben ik verkocht. 🙂
Kortom, mijn weekend was super. Het kostte wel wat, maar ik kan hier wel een paar maanden van nagenieten. Ik hou het wel vol tot Dranouter, denk ik.
