Ik hou nog altijd stevig vol dat ik geen controlefreak ben, maar soms kijkt mijn lief wel zeer bedenkelijk. Zo kan ik oeverloos twijfelen tussen restaurants als we ergens iets willen gaan eten, en wil ik zeker zijn dat het menu lekker is, en dat ik juist kies. En dat al mijn tafelgenoten dan ook even blij zijn.
Bij op reis gaan idem, ’t mag back to basics zijn, maar ik moet wel weten wat en hoe.
Toch is dat soms ferm vermoeiend en al een tijdje maak ik mij de bedenking, dat dit voor mij een leerpunt is. Dus ga ik aan de slag.
Vorige week ging ik uit eten met een vriend, hij had het restaurant uitgekozen. Prima keuze overigens (Tougou in Brugge). Toen de kaart kwam, bladerde ik er vlug eens door, en gaf ik de kaart aan mijn tafelgenoot met de woorden: “Hier zie, kies maar voor mij.” Ik ben een makkelijke eter, eet bijna alles, dus je kan weinig verkeerd doen. Bij deze was mijn keuzestress van de baan. We kregen heerlijke gerechtjes voorgeschoteld en ik was blij met elke keuze die op tafel kwam.
Dit weekend zijn mijn liefste en ik negen jaar samen, zoals elk jaar gaan wij dan eens ‘een beetje speciaal’ gaan eten en al jaren doen we dat in De Mangerie in Lauwe, bij Kortrijk. Super lekker, vriendelijke bediening, als het eens ietsje meer mag zijn. Waar voor zijn geld. Helaas, we belden te laat: ze zijn al volzet. Oei. En nu? We begonnen allebei gelijk twee zotten te kijken op tripadvisor, op google maps, en in ons geheugen. ’t Mocht niet te ver zijn, lekker en toch een beetje speciaal. Het ene na het andere restaurant bleek ofwel gesloten, ofwel hadden ze geen plaats meer. Mijn vriend zei: Laat mij maar zoeken, ik vind wel iets. Waarop Tiny gewoon zelf ook verder zoekt.
Tot de volgende dag het smsje kwam: “Voilà, ’t is gereserveerd.” Ah? En waar? Antwoord: “Dat zou je wel graag willen weten hé? Lastig hé, de controle niet hebben? 😉” Ah bon, gaan we die toer op. Okee dan, ik laat me dit weekend verrassen – ‘k zal ’t weten te zeggen of het naar wens was.
We gaan een stapje verder. Volgend jaar gaan we ook wel terug samen op reis (ik ga wel alleen naar Egypte, maar samen trekken we er ook op uit) en was de vraag: waar naartoe? Mijn vriend volgt nu al twee jaar avondles Spaans, omdat hij zelf al lang naar Zuid- of Midden-Amerika wil en daar graag ook met lokale mensen wil kunnen praten. Nu zei hij me: “Ik ben aan ’t kiezen waar we naar toe gaan, mag ik mij goesting doen?” Awel ja, ik laat het los. Voor hem makkelijk want dan maakt hij alle keuzes, houdt zich aangenaam bezig met de voorbereidingen en ik moet mij nergens van aantrekken. Misschien zal ik pas weten waar we naartoe gaan de week voordien?
Hij gaf wel tips:
- In juli regent het er hoogstwaarschijnlijk elke dag een paar uur, maar het wordt er niet kouder dan 18 graden ’s nachts
- ’t Is niet naar India (oh gelukkig!)
- ben je bereid om uit je comfortzone te stappen en wat avontuurlijk te reizen?
- openbaar vervoer is er vaak duurder dan een auto huren
- maar soms zijn de wegen weggespoeld door de regen
- er is een kust
- er zijn bergen maar geen super hoge
Ik gok voorlopig op Cuba, wat denken jullie? 
