Tiny’s genietmomentjes, deel 2

Vorige zomer merkte ik ineens dat ik meer ging genieten. Het had wellicht ook met het mooie weer te maken. En kijk, het is nu twee dagen mooi weer en ik dacht spontaan: zal ik eens een paar foto’s delen die tonen dat ik af en toe toch wel gelukkig ben – na al dat geklaag?

Een aantal van die foto’s hebben (weeral) te maken met eten. Zo zot dat ik van iets onnozel lekkers zo gelukkig kan worden. Hebben jullie dat ook?

Een kaasplank van bij Mikaaza in Wevelgem. Die mensen zijn écht goed bezig: je kan bestellen via Facebook, op dagen dat ze eigenlijk niet open zijn, mag je toch gaan afhalen, het is niet duur, ik vroeg speciale kazen en ik kreeg ze. Héérlijk.

Ook liefde voor de gewone Albert Heijn: frambozen in promotie, de zaligheid! Beter dan tien zakken snoep. En carrotcake! Ze hebben carrotcake, worteltjestaart. Toch wel één van mijn favoriete gebakjes, als ’t goeie is tenminste, lekker smeuïg. En dat was ze.

Natuurlijk word ik ook gelukkig van muziek. Als je dat nog niet door had,…

Vorige week ging ik naar Paul Carrack in de Roma in Borgerhout. (Je kan in die straat trouwens lekker eten! Je waant je in Marokko, de tajine voor 7€ was super lekker.) Paul speelde wel veel tragere nummers, maar was in vorm en ik heb er van genoten.

Bijna niet te geloven, maar ik loop nog steeds. Ik probeer twee of drie keer per week vijf kilometer te lopen, let op, ik kan dat nog steeds niet aan één stuk, af en toe moet ik wandelen om op adem te komen en na het lopen zie ik er uit als een kreeft in kokend water.

 

Dan maar supporteren voor de échte. Tijdens Dwars door Brugge zaten wij op moederdaglunch op de Burg en kon ik Jozefientje aanmoedigen en deze foto maken. Snel dat die is, zeg! In beide betekenissen van het woord hé.

En als ik mag gaan fotograferen in Brugge, ja daar kan niets tegen op, daar word ik hemels gelukkig van, maar dat zei ik al. 

Deze drie mooie jonge dames waren maandag onze modellen. Voor de cursus zwart-wit gingen we terug portretten maken en laat dat nu iets zijn waar ik dol op ben en waar ik dus ook super hard van geniet. Moest je ze kennen: ze zitten in het laatste jaar Mode in de Maricolen: Phaedra, Jana en Margaux.

Alle foto’s genomen met mijn iPhone, uitgenomen die van Jozefien en de laatste.

 

Tiny en de zeven hoofdzunden, deel 5: Gulzigheid

Als het gaat over eten, ben ik soms wel gulzig. Maar gulzig in de zin van dat ik er enorm graag over praat, dat ik héél graag op zoek ga naar nieuwe recepten, of graag nieuwe dingen uitprobeer. En ja, ik schrijf er ook graag over.

Vroeger was ik een kleine eter, op mijn bord lag altijd maar een klein stukje vlees, wat groentjes en twee patatjes of zo. Geen wonder dat ik graatmager bleef. Dat is veranderd door andere mensen te leren kennen, andere gewoontes en ander eten. Niet dat mijn moeder niet lekker kookte, integendeel. En in de loop der jaren is ook zij enorm gaan experimenteren. Maar de jaren zeventig en tachtig zaten vol met vlees, aardappelen en groenten. En laat dat nu net het bord zijn dat mij niet zo aanstaat.

Ik at wel graag brood, en frietjes. En toen ik in het middelbaar eenmaal de MacDonalds had ontdekt en hun Big Mac, wou ik er wel elke week naar toe. In plaats van braaf mijn lunchpakket op te eten, stortte ik me op het fastfood. Of ik ging naar een goeie bakker en kocht een stuk of drie boterkoeken.

Er waren toen nog amper pizzeria’s, Pizza Hut bestond nog niet toen ik tiener was. Pitabars heb ik ook pas ontdekt toen ik al ging studeren. Een pita met looksaus, oh yes baby!

Als ik in het weekend terug naar huis ging, at ik gewoon wat de pot schafte, maar vaak at ik nog een warme maaltijd tijdens het uitgaan. Een pizza in het Bauhaus, of een spaghetti in de Estaminet, laat maar komen. En eindelijk: ik werd dikker. Ik kreeg zelfs een buikje, waar ik me toen al over schaamde. 

Boterhammen met préparé, croque monsieurs, frietjes met stoofvleessaus, ik kon het nooit laten.

Eenmaal zwanger kwam ik zeventien kilo bij maar die gingen er gelukkig allemaal terug af. Dan ging ik scheiden en door de stress at ik niet meer zo veel. Jojo-effect, natuurlijk. En weinig bewegen. Zeventien jaar later waren die kilo’s er langzaam terug bijgekomen.

Ik eet nog altijd super graag, maar wel gezonder. Véél meer groentjes en véél minder brood, pasta of aardappelen. Wat niet wil zeggen dat ik geen frietjes meer eet, en ik kan enorm genieten van een pita of twee per jaar. Oh en chips zijn mijn zwakke plek. Als ik die in huis haal, kan ik er niet afblijven. Liefst de Peper en Zout van Lays, of Bugles met geitenkaasdip.

Zet mij ook geen taartjes voor, want daar kan ik ook niet tegen, die lachen altijd zo mooi naar mij. 🙂 Géén slagroom echter, daar pas ik voor. Maar iets met frambozen, of een Javanais, of een kriekentaart, of warme appeltaart, of verse frangipane, of van die heerlijke carrotcake of cheesecake… Ik kan ze blijven opnoemen. 

Oh en de drankkwestie. Word ik soms dronken? Dat gebeurt, maar zelden. Ik drink alleen maar bier op feestjes waar ik kan dansen, en dan liefst witbier, zoals Hoegaarden. Als het niet anders kan, dan drink ik ook wel een gewone pint.

Maar op restaurant, of café, of gewoon thuis: geef mij maar een wijntje. En ja, ik kan makkelijk een maand zonder alcohol, dat heb ik toch maar flink bewezen. Een maand zonder koffie zou een ander verhaal zijn. Als ik ’s morgens geen koffie drink, dan ben ik ziek.

Als je dat zo allemaal leest, is het eerder een mirakel dat ik nog geen honderd kilo weeg. Gelukkig weet ik ondertussen wanneer ik moet stoppen. En dat ik mag genieten, in plaats van te schransen. Iemand zei me, dat ik “elitair” eet, omdat ik liever geen brood mee neem naar het werk, maar sla en groentjes of fruit met noten en zaden en kokoscrème. Omdat ik geen aardappelen wil als ik een “gewone” warme maaltijd eet, maar liever een portie extra groenten. Je kan ook té gezond eten, luidt het nu: orthorexie. En ja da’s waar, je kan overal in overdrijven, ook in het gezond eten. Ik vind gewoon dat het belangrijk is om gevarieerd te eten, te genieten en dat hoeft niet altijd in grote porties, en voor mij blijft eten ook vaak een sociaal gebeuren. Eten klaarmaken voor iemand anders vind ik erg fijn, en als ze op het einde hun bord uitlikken omdat het zò lekker was, dan ben ik gelukkig.

 

Tiny logeert bij mama en papa

Néé, ik ging niet trouwen… 🙂

Op een donderdagavond gingen we uit eten met het werk in Brugge en de dag erna moest ik weer vroeg op post zijn. Dan leek het me handiger om bij mijn ouders te overnachten.

Het restaurant is trouwens een enorme aanrader: Hoeve Cortvriendt is het didactisch restaurant van de hotelschool Spermalie. De leerlingen van het vijfde en zesde jaar staan zélf in de keuken en doen zelf het onthaal en het opdienen. Ze doen dat voortreffelijk. Er is wel een supervisor maar die houdt zich op de achtergrond en komt achteraf vragen of alles goed verlopen is.

Schilderijtjes van gerechten, topkwaliteit en topbediening. Daar genieten wij elk jaar van. Als je wil reserveren, wees er dan vroeg bij en het is enkel tijdens de week.

Mijn ouders wonen daar op een kwartiertje wandelen vandaan, dus dan kon ik al een glas drinken (mocht nog, want nog géén tournéé minerale, die start 1 februari!).

Grappig, ik kom binnen met de sleutel (doe ik anders nooit), mijn ouders liggen al in bed en ik hoor mijn vader zeggen: “Ze is daar, zie”. Net als vroeger roep ik nog eens slaapwel en ga naar mijn slaapkamer de logeerkamer.

Eigenlijk slaap ik er niet zo goed: de grote boerenklok in de woonkamer slaat om het kwartier ‘Booooing’ en op het uur krijg je het hele Big Ben riedeltje te horen. En ik ben mijn oordoppen vergeten. Gelukkig val ik toch snel in slaap en wordt slechts af en toe eens wakker.

’s Morgens hoor ik mijn ouders stilletjes praten (of is het de radio) en ga ik ze goeiemorgen wensen en douchen. In hun nieuw appartement is de badkamer piekfijn in orde, lekker warm (want met een timer) en is de shampoo van een gekend merk (want we kopen al jaren hetzelfde). Luxe!

Ik krijg een mini-ontbijtje, want aan havermout doen ze niet, maar mijn moeder denkt toch nog altijd dat ik graag een yoghurtje lust. 

Het is zo vertrouwd, logeren bij je ouders. Een stukje nostalgie, maar toch anders omdat ze al een jaar of drie niet meer in het ouderlijk huis wonen. Ik mis soms nog de kleine keuken en mijn vaste plaats daar aan tafel, waar ik stukjes vlees onder de tafel door aan de hond gaf, of mijn aardappelen ongezien op mijn vader’s bord deponeerde.

Maar ik mag enorm gelukkig en dankbaar zijn omdat ik me maar al te goed realiseer dat veel mensen van mijn leeftijd niet meer bij hun ouders kunnen logeren – omdat ze er niet meer zijn. Veel sterkte aan iedereen die ze moet missen.