Zei er daar vorige week iemand iets over minder recepties, hapjes en drank? Of iets over een weegschaal? Hmm, ik zal het gedroomd hebben. Op het werk hadden we onze jaarlijkse potluck receptie. Potluck in de zin van ‘iedereen brengt zelf hapjes mee’ en ja ’t mag van de traiteur of van je mama zijn. (Ik heb jonge mannelijke collega’s die nog geen ei kunnen bakken, vandaar.) Onze Nederlandse baas bracht kaas mee en soep, onze Waalse collega een Driekoningentaart, er waren fancy lepel-hapjes en iets met forelmousse, ik maakte de immer succesvolle Pascale Naessens kaastaart et voilà, we moesten de rest van de dag al niet meer eten. Oh wacht, ’s avonds was er leesclub. Wijn met hapjes! 🙂
Op mijn vrije dag word ik gebeld door de opticien: “Uw bril is klaar, mevrouw!” Mijn mini-leesbrilletje van +1 voldoet al een tijdje niet meer, ik kan amper nog lezen wat ik typ op mijn gsm, Instagram-stories met commentaar is voor mij een raadsel want onleesbaar want té klein, etcetera… Het werd een computerbril, geschikt voor dichtbij maar ook voor 1 meter verder en tot nu toe ben ik er erg blij mee en bewijst het ding zijn nut. In de verte zie ik nog behoorlijk, dus weinig mensen zullen me spotten met bril tijdens een wandeling of het autorijden. Een bril opzetten is voor mij nog altijd een grote stap. Ik droeg een bril van mijn acht jaar tot ik op mijn vijftiende lenzen kreeg; die jonge Tiny werd er alleen maar mee gepest, dus een bril was voor mij het summum van lelijkheid. Bij mij hé, bij een ander staat dat fantastisch natuurlijk. 
Donderdag maak ik een verre reis. Ik neem de trein helemaal naar Luxemburg en mag daar voor het werk ook overnachten. ’s Avonds ga ik in mijn eentje “All you can eat“-sushi eten bij Sushi Lovers. Héérlijk. Kiezen met de tablet en zoveel bestellen als je wil. Sushi is toch gezond?
De volgende dag vroeg gaan leveren bij een klant in Luxemburg, de reden van die reis. Er zat een groot pak in mijn rugzak, ik ging precies voor een maand op reis, maar nee, het was een brailleleesregel van 80 cellen. Mijnheer was enorm blij, want nu kon hij eindelijk weer via braille zijn mails lezen, notities maken, nieuws lezen op Internet,… Bijkomend had hij wel nog twintig vragen, want na lang zijn computer niet meer te gebruiken was hij een en ander vergeten: hoe sla je alweer een document op in Word? Hoe maak je een nieuwe map? Hoe navigeer je op het Internet? Hoe verbind ik mijn brailleregel? Nog een geluk dat ik het in het Frans mocht uitleggen, want het Duits heeft voor veel van die dingen compleet andere termen. Denk je nu: allez, dat is toch simpel? Klik – klik en klaar? Probeer het dan ook eens zonder muis – want daar is een blinde niks mee. 
Op zaterdag ging ik vooral masseren, maar las ik ook eindelijk het eerste boek uit van 2019: The hate u give van Angie Thomas. Een zwart tienermeisje ziet hoe haar vriend door de politie wordt doodgeschoten, al is hij ongewapend. Rauw en krachtig. Er is ook een film van gemaakt trouwens. 
Zondag: Netflix & chill? Nee, een beetje Netflix en boontjes kuisen! Ik keek met veel plezier naar Michael Douglas in “The Kominsky methode”. Die man is ondertussen al 74 maar nog erg vief en ik moet zelfs toegeven: niet onknap voor zijn leeftijd. De serie is grappig, slim bedacht en ook gewoon ontspannend. EN er doen veel “oudere” acteurs mee, dat mag ook eens. Eigenlijk is het een verademing. 
Maandag was ik net nog niet jarig, maar bracht ik wel alvast een taartje mee om te trakteren op het werk. In Wevelgem is Bakker Geldhof echt wel een goeie bakker, met vele originele taartjes. Ik ben niet zo aan slagroom en biscuittoestanden, dus deze is een frangipane met appeltjes en een korst van speculaas. Lekker! En dat vonden mijn collega’s ook…
