Tiny op vierdaagse in de Ardennen

Net terug van een yoga- en massage vierdaagse.

Tiny? Ben je op je kop gevallen en blijven kaatsen of zo? Jij, yoga? Massage? En dan nog op een boerderij in de Ardennen, waar ze enkel veganistisch eten klaarmaken uit de eigen biotuin? Dat klinkt zweverig…

Ja, ik ben Miss Reality. Chakra’s, wat zijn dat, een nieuw soort chips? Yoga is toch alleen maar voor super lenige mensen zonder gewrichten?

Even uitleggen. Omdat ik niet naar Oxford ging, zocht ik iets anders om even “weg” te zijn, op mijn eentje. Dat hoeft niet noodzakelijk een stad te zijn, ik wou ook niet noodzakelijk naar vrienden in het buitenland, ik wou vooral wat tijd voor mezelf en als je iets kan bijleren is dat altijd meegenomen.
De laatste weken ben ik mij wat gaan verdiepen in yoga: ik heb veel last van lage rugpijn (als gevolg van scoliose en te veel zitten en blijkbaar is lopen ook niet goed voor mij, wandelen wel), yoga bevat heel veel rugversterkende oefeningen. Ik wou wel eens ondergedompeld worden in die wereld en ging op zoek.

Wat vind ik toevallig (Google is your friend!): een Yoga- en massage vierdaagse vlakbij Orval. Georganiseerd door het Oost West Centrum, op een gerestaureerde boerderij, check de site: Ferme du Bois-le-comte, het is de max. Aan de foto’s te zien, zou ik me daar helemaal op mijn gemak voelen, dacht ik. En het was een All-in formule, vol pension, volledig veganistisch, en al kon je ’s avonds wel in de bar een Orval drinken of een wijntje, ik ging voor de volledige bezinning: geen koffie, geen zuivel, geen suiker, geen alcohol, geen stress. En hup, ik was ingeschreven. Geen idee wat ik mocht verwachten.

En ja: ik heb een paar keer met mijn ogen gerold. Het zweverige was hier en daar wel aanwezig. Later meer over de hippie in mij, die toch nog ergens verborgen zit.

Maar! De omgeving is gewoon prachtig. Zo rustig, zo mooi, zo groen.
Het eten was ongelofelijk fantastisch lekker. Ze werken er volledig op vrijwilligers die met liefde het eten klaar maken, de groenten komen recht uit de tuin (permacultuur-gewijs duurzaam beheerd), en alle vooroordelen over veganistisch eten kun je daar meteen laten varen. Het wordt ook opgediend in buffetvorm, dus je kan zoveel eten als je wil.

Mijn groep bestond uit acht mensen, allemaal even lief en begripvol (en een beetje wollig, maar da’s warm!), veel gescheiden mensen trouwens. Er was een yoga-lerares die haar lessen aanpaste aan ons beginnersniveau en een massageleraar die ons de fijne kneepjes (pun intended) van de holistische massage bijbracht. Nu heb ik al wel eens iemand gemasseerd, voor de lol, uit liefde, je weet wel, da’s leuk. Ik dacht dat écht masseren lastig ging zijn en vermoeiend. Maar ik keek uit om massages te ontvangen, want we gingen oefenen op elkaar. Ook hier later meer over, want ik heb iets ontdekt… Lees het hier.

Toch wou ik vaak op mezelf zijn. Ik koos ervoor om ’s avonds na de laatste ontspanningsoefening meteen naar bed te gaan, in plaats van gezellig bij de groep nog iets te drinken. Ik had geen behoefte aan gesprekken, ik wou stilte en bij mezelf komen. Ook de groepswandeling sloeg ik over, ik ging alleen wandelen en foto’s nemen en genoot van elk moment.

Een echte bezinning was dit voor mij. Yoga betekent trouwens: vereniging brengen tussen je lichaam en je geest en dat had ik even nodig. Al heb ik dat niet bereikt door yoga alleen, maar door de volledige ervaring daar. Alles kwam samen. Het was net of ik vier dagen even op een andere planeet zat. Maar nu voel ik het nog steeds.

Mijn vriend zei voor ik vertrok: “Ok, zorg wel dat je terug keert zoals ik je ken”, en dat heb ik ook gedaan. Maar: het is Tiny 2.0, de verbeterde versie.

Tiny’s genietmomentjes, deel 2

Vorige zomer merkte ik ineens dat ik meer ging genieten. Het had wellicht ook met het mooie weer te maken. En kijk, het is nu twee dagen mooi weer en ik dacht spontaan: zal ik eens een paar foto’s delen die tonen dat ik af en toe toch wel gelukkig ben – na al dat geklaag?

Een aantal van die foto’s hebben (weeral) te maken met eten. Zo zot dat ik van iets onnozel lekkers zo gelukkig kan worden. Hebben jullie dat ook?

Een kaasplank van bij Mikaaza in Wevelgem. Die mensen zijn écht goed bezig: je kan bestellen via Facebook, op dagen dat ze eigenlijk niet open zijn, mag je toch gaan afhalen, het is niet duur, ik vroeg speciale kazen en ik kreeg ze. Héérlijk.

Ook liefde voor de gewone Albert Heijn: frambozen in promotie, de zaligheid! Beter dan tien zakken snoep. En carrotcake! Ze hebben carrotcake, worteltjestaart. Toch wel één van mijn favoriete gebakjes, als ’t goeie is tenminste, lekker smeuïg. En dat was ze.

Natuurlijk word ik ook gelukkig van muziek. Als je dat nog niet door had,…

Vorige week ging ik naar Paul Carrack in de Roma in Borgerhout. (Je kan in die straat trouwens lekker eten! Je waant je in Marokko, de tajine voor 7€ was super lekker.) Paul speelde wel veel tragere nummers, maar was in vorm en ik heb er van genoten.

Bijna niet te geloven, maar ik loop nog steeds. Ik probeer twee of drie keer per week vijf kilometer te lopen, let op, ik kan dat nog steeds niet aan één stuk, af en toe moet ik wandelen om op adem te komen en na het lopen zie ik er uit als een kreeft in kokend water.

 

Dan maar supporteren voor de échte. Tijdens Dwars door Brugge zaten wij op moederdaglunch op de Burg en kon ik Jozefientje aanmoedigen en deze foto maken. Snel dat die is, zeg! In beide betekenissen van het woord hé.

En als ik mag gaan fotograferen in Brugge, ja daar kan niets tegen op, daar word ik hemels gelukkig van, maar dat zei ik al. 

Deze drie mooie jonge dames waren maandag onze modellen. Voor de cursus zwart-wit gingen we terug portretten maken en laat dat nu iets zijn waar ik dol op ben en waar ik dus ook super hard van geniet. Moest je ze kennen: ze zitten in het laatste jaar Mode in de Maricolen: Phaedra, Jana en Margaux.

Alle foto’s genomen met mijn iPhone, uitgenomen die van Jozefien en de laatste.

 

Tiny en de zeven hoofdzunden, deel 5: Gulzigheid

Als het gaat over eten, ben ik soms wel gulzig. Maar gulzig in de zin van dat ik er enorm graag over praat, dat ik héél graag op zoek ga naar nieuwe recepten, of graag nieuwe dingen uitprobeer. En ja, ik schrijf er ook graag over.

Vroeger was ik een kleine eter, op mijn bord lag altijd maar een klein stukje vlees, wat groentjes en twee patatjes of zo. Geen wonder dat ik graatmager bleef. Dat is veranderd door andere mensen te leren kennen, andere gewoontes en ander eten. Niet dat mijn moeder niet lekker kookte, integendeel. En in de loop der jaren is ook zij enorm gaan experimenteren. Maar de jaren zeventig en tachtig zaten vol met vlees, aardappelen en groenten. En laat dat nu net het bord zijn dat mij niet zo aanstaat.

Ik at wel graag brood, en frietjes. En toen ik in het middelbaar eenmaal de MacDonalds had ontdekt en hun Big Mac, wou ik er wel elke week naar toe. In plaats van braaf mijn lunchpakket op te eten, stortte ik me op het fastfood. Of ik ging naar een goeie bakker en kocht een stuk of drie boterkoeken.

Er waren toen nog amper pizzeria’s, Pizza Hut bestond nog niet toen ik tiener was. Pitabars heb ik ook pas ontdekt toen ik al ging studeren. Een pita met looksaus, oh yes baby!

Als ik in het weekend terug naar huis ging, at ik gewoon wat de pot schafte, maar vaak at ik nog een warme maaltijd tijdens het uitgaan. Een pizza in het Bauhaus, of een spaghetti in de Estaminet, laat maar komen. En eindelijk: ik werd dikker. Ik kreeg zelfs een buikje, waar ik me toen al over schaamde. 

Boterhammen met préparé, croque monsieurs, frietjes met stoofvleessaus, ik kon het nooit laten.

Eenmaal zwanger kwam ik zeventien kilo bij maar die gingen er gelukkig allemaal terug af. Dan ging ik scheiden en door de stress at ik niet meer zo veel. Jojo-effect, natuurlijk. En weinig bewegen. Zeventien jaar later waren die kilo’s er langzaam terug bijgekomen.

Ik eet nog altijd super graag, maar wel gezonder. Véél meer groentjes en véél minder brood, pasta of aardappelen. Wat niet wil zeggen dat ik geen frietjes meer eet, en ik kan enorm genieten van een pita of twee per jaar. Oh en chips zijn mijn zwakke plek. Als ik die in huis haal, kan ik er niet afblijven. Liefst de Peper en Zout van Lays, of Bugles met geitenkaasdip.

Zet mij ook geen taartjes voor, want daar kan ik ook niet tegen, die lachen altijd zo mooi naar mij. 🙂 Géén slagroom echter, daar pas ik voor. Maar iets met frambozen, of een Javanais, of een kriekentaart, of warme appeltaart, of verse frangipane, of van die heerlijke carrotcake of cheesecake… Ik kan ze blijven opnoemen. 

Oh en de drankkwestie. Word ik soms dronken? Dat gebeurt, maar zelden. Ik drink alleen maar bier op feestjes waar ik kan dansen, en dan liefst witbier, zoals Hoegaarden. Als het niet anders kan, dan drink ik ook wel een gewone pint.

Maar op restaurant, of café, of gewoon thuis: geef mij maar een wijntje. En ja, ik kan makkelijk een maand zonder alcohol, dat heb ik toch maar flink bewezen. Een maand zonder koffie zou een ander verhaal zijn. Als ik ’s morgens geen koffie drink, dan ben ik ziek.

Als je dat zo allemaal leest, is het eerder een mirakel dat ik nog geen honderd kilo weeg. Gelukkig weet ik ondertussen wanneer ik moet stoppen. En dat ik mag genieten, in plaats van te schransen. Iemand zei me, dat ik “elitair” eet, omdat ik liever geen brood mee neem naar het werk, maar sla en groentjes of fruit met noten en zaden en kokoscrème. Omdat ik geen aardappelen wil als ik een “gewone” warme maaltijd eet, maar liever een portie extra groenten. Je kan ook té gezond eten, luidt het nu: orthorexie. En ja da’s waar, je kan overal in overdrijven, ook in het gezond eten. Ik vind gewoon dat het belangrijk is om gevarieerd te eten, te genieten en dat hoeft niet altijd in grote porties, en voor mij blijft eten ook vaak een sociaal gebeuren. Eten klaarmaken voor iemand anders vind ik erg fijn, en als ze op het einde hun bord uitlikken omdat het zò lekker was, dan ben ik gelukkig.