Tiny mist wel ’t een en ’t ander

Een wijze vrouw zei me gisteren: “Iedereen mist wel iets tegenwoordig, we moeten proberen te focussen op wat wel nog mogelijk is.” – of iets van die strekking. Mijn routine van begin april is gewoon met de noorderzon vertrokken: sporten, wat is dat? Kun je dat eten met een lepel?

Domein d’Aertrycke, mooi wandelen daar met Josefien

Af en toe doe ik mee met mijn lief en zijn we samen aan ’t stretchen. Gisteren ging ik eindelijk nog eens met een vriendin gaan wandelen. Vanavond ga ik wel weer naar de yin yoga in de tuin van mijn lerares, maar de zumba op dinsdag ga ik voorlopig opbergen. Met 20 tegelijk staan zweten en springen in een afgesloten (weliswaar grote) ruimte, al is het elk in zijn anderhalve meter hokje: ik vind het niet zo verstandig. Al heb ik ontzettend veel deugd van dat dansen…

Het is hetzelfde niet als dansen op een festival en genieten van de muziek, kijken naar de mensjes, iets lekkers drinken en eten en rondwandelen op het terrein. Ja, Dranouter ga ik missen. Met wie dan ook dansen in open lucht, is er iets leukers? Ook Brugge zal niet dansen in augustus op Benenwerk.

Dan maar iets kleins, gewoon iets gaan eten met een vriend of vriendin – oei. Als die niet in mijn bubbel zit, is dat ook al om zeep. Worden het dan weer Skype-momentjes? De leesclub over twee weken, niet meer bij iemand thuis of in de wijnkelder, maar terug elk in zijn kot.

Morgen wordt het prachtig weer, ik wil wel net als vorig jaar eens ’s avonds laat naar zee, pizza eten met een goeie vriend en naar de zonsondergang aan het strand gaan kijken. ’t Zal ook niet mogen zeker?

Wij zijn thuis met vier, de kinderen zijn nu drie weken lang bij ons. De ene heeft een BFF die hij elke dag ziet, de ander heeft een vriendje en één of twee hele goeie vriendinnen. Wij hebben elk nog onze ouders, met wie we dan maar weer een tijd niet meer gaan knuffelen of uit eten gaan.

Focus baby, focus. Wat kan er wel?

Ik mag verder thuis werken en volgende week ein-de-lijk weer eens naar een klant: met mondmaskers en gewapend met handgel en handschoenen.

Gelukkig kan ik nu thuis op een deftige manier werken, er is een vloer, er is zelfs terug een wc beneden, ik heb opnieuw geverfd, er is een nieuwe tuinmeubelset en er is zelfs zon. Hoera. Dolletjes. Fantastisch. Hatsekidee.

Kleine PS: ik schreef dit allemaal op en las dan bij een blogmaat over een deprimerende diagnose. Dan zakt al bovenstaand gezaag in het niet. Ik wou het bijna verwijderen, wegens de grote onbenulligheid. Natuurlijk ben ik blij met wat ik heb. Maar bloggen over de onbenulligheden van het leven is ook een vorm van jezelf even onder de loep nemen. Een beetje sarcasme en met mezelf lachen is me niet vreemd.

Nooit geblogd: Tiny en de psycholoog

Ik heb een aantal berichten in mijn concepten staan, soms al een jaar of langer en daar heb ik nooit iets mee gedaan. Soms omdat het te pijnlijk was, of omdat ik niet durfde. Misschien is nu wel het moment om die toch te delen.

Onderstaand bericht schreef ik in december vorig jaar. Nooit gepost. 

 

Naar de psycholoog gaan. Waarom is dit nog steeds een taboe?

22 redenen om zelf ook eens op zoek te gaan naar een psycholoog of therapeut:

• als je denkt dat je het niet meer zelf kan oplossen
• en ook als je vindt dat je eigenlijk niet moet klagen want je hebt een lief en werk en je bent wel gezond
• als je inademt en je adem er in schokjes er uit komt – alle ademhalingsoefeningen ten spijt
• als je eens de mening wil van een externe persoon
• als je denkt dat je iedereen tot last bent
• als je denkt dat morgen alles gedaan kan zijn is
• als je panikeert als iemand niet antwoordt op je sms
• als je dan denkt dat die ofwel dood in de gracht ligt (en dan bereid je zijn/haar begrafenis al voor)
• of als je dan denkt dat hij/zij niks meer met je wil te maken hebben omdat je een seut bent (en dan bereid je je eigen begrafenis voor)
• als je een soort angstaanval krijgt in de supermarkt en bijna niet meer vooruit geraakt
• als je vindt dat je op jouw leeftijd al je shit together had moeten hebben en dat totaal niet zo is
• als (je denkt dat) niemand naar je verhaal wil luisteren
• als je niet snapt dat ieder ander druk druk druk is en geen tijd voor jou lijkt te hebben
• als je geen cursus meer durft volgen omdat nieuwe mensen leren kennen altijd uitloopt op een sisser en ontgoochelingen
• als je voor iedereen zorgt maar er niemand voor jou zorgt
• als je jezelf lelijk, lomp en dom vindt
• als je geen aandacht krijgt en daarom maar een blog begint
• als niemand van je geliefden die blog leest
• als je al eerder over dat zwart gevoel schreef en denkt dat het duidelijk iets is wat telkens terugkeert
• als je geen feestjes meer geeft omdat er toch niemand zal komen
• als je denkt dat je alleen maar tevreden zal zijn op dat strandje in Egypte en nergens anders omdat je daar je hoofd wel kan leegmaken
• als je vindt dat naar therapie gaan even normaal zou moeten zijn als naar de kapper gaan

Advies: praat erover. Begin desnoods online met Tele-Onthaal: https://www.tele-onthaal.be of bel 106

Ook het CAW kan je online, via chat, mail of telefonisch verder helpen. https://www.caw.be

 

 

Tiny en het knopje

… ja dàt knopje. Dat jij vast en zeker ook eens zoekt en dat de gedachten en de zorgen in je hoofd uitzet. Soms vind ik het:

• als ik een nieuwe yogastijl volg en mij kan concentreren op de aangename Hollandse stem van de lerares die er niet uitziet alsof ze recht uit een modetijdschrift komt
• als ik brainless televisie kijk: Sextape, Boer zkt vrouw, Pano,…
• als ik mij enthousiast inschrijf voor een workation georganiseerd door deze toffe dame
• als ik op het werk een moeilijk probleem kan oplossen en daar al mijn concentratie voor nodig heb

Dat zijn jammer genoeg maar weinig momentjes. Dus het overgrote deel blijf ik me zorgen maken over:

• de discussie over de huurwaarborg van het kot van mijn zoon (veel te lang om uit te leggen, maar dikke shit en ik die er zo rap mogelijk van af wil zijn en dus te lief ben – met het gevolg dat er niks op papier staat – met het gevolg dat ik mijn lief laat bellen en laat discussiëren – omdat ik zelf alleen maar kan bleiten en geen ruzie kan maken
• de zoon en de zorg (ook al veel te lang om uit te leggen, en privacy shit)
• dat zelfstandig zijn in bijberoep tot nu toe vooral héél veel kost en nog maar weinig opbrengt (genre: ik scheur mijn broek er aan)
• dat ik steeds maar alles regel en afspreek terwijl het niet eens over mij gaat

Slapen of een boek lezen helpt dus al niet meer, oh ramp. Vanavond wel eens op stap met twee vrienden uit het middelbaar die ik al meer dan twintig jaar niet meer zag. Misschien dat zoiets ook helpt.

En mijn mantra: “This too shall pass” klinkt soms eerder als de quote uit Lord of the Rings:  “You shall not pass“.

Maar echt, al die mensen die al vijf jaar zeggen, dat alles goed komt: als ik een euro kreeg voor elke keer dat ik dit al heb gehoord, dan was die waarborg al terug betaald. Laat het.