Tiny en haar mama zullen doorgaan

Vorige zondag gingen we terug gaan eten naar Chef Sam, een groot Aziatisch restaurant in Brugge, waar je ruimte hebt, privacy en een tablet waarop je een enorme verscheidenheid aan gerechtjes kan bestellen. Telkens een kleine portie, dus we kunnen van alles proberen. Het was nog maar een paar weken geleden dat we daar voor de derde keer waren, nu dus opnieuw.

Mama vroeg wel vijf keer: “Waar zijn we nu, hoe heet dat hier?” en was voor de vierde keer weer zeer verbaasd over de vierkante bordjes en de aangename zetel waar ze in kon leunen. Voor de vierde keer at ze weer voor de eerste keer in haar leven Edamame boontjes en ja, da’s wel lekker, zei ze, ik ken dat niet.

Het is een lange weg naar het toilet daar, omdat het zo groot is, maar voetje voor voetje geraak je samen ook overal. Ik moet mee gaan tot IN het toilet, haar de pot laten voelen, en tegenwoordig blijf ik bij haar omdat ze ook de toiletrol niet vindt, en moeite heeft om terug recht te staan.

“WE ZULLEN DOORGAAN”, zingt ze. “Tot we aan ’t gaatje zijn,” antwoord ik. Er is een versie van Ramses Shaffy en een grappige van André Van Duin, we houden het bij de laatste.

Terwijl ik met moeder naar het toilet was, heeft mijn vader wat gepraat met mijn lief. “Je was nog maar twee meter verder met haar, en hij begon al met zijn uitleg”, zei hij achteraf. Over mijn moeder praten terwijl ze erbij zit, dan doen we niet. Dan begrijpt ze het niet, wordt ze emotioneel, of boos.

Tot nu toe vroeg ik altijd aan hem, of hij het wou aangeven als het te lastig wordt, te moeilijk voor hem, om voor haar te zorgen. Maar hij was ook altijd van het ‘doorgaan-principe’: “Het is lastig, maar het gaat. We zullen doorgaan.”

En nu. In de auto naar huis zei hij ook al tegen mij: “Regel dat maar hoor, voor een woonzorgcentrum. Ik kan het niet meer. Het is te lastig. Ik heb geen rust.” Waar ik wel van schrok, want als mijn pa iets lastig vindt, dan is het echt zo.

Blind worden vond hij op zijn tweeëntwintigste niet leuk, maar lastig? Och. Er zijn ergere dingen. We zullen doorgaan. Een kind opvoeden als twee blinde ouders? Och, da’s toch niet moeilijk. Het had gehandicapt kunnen zijn, of ook blind. We zullen doorgaan. Werken in Siemens en daar elke dag met de bus van Brugge naar toe gaan? Da’s niet lastig, da’s leuk. Windsurfen, op een groot meer, als blinde? Maar ja, dat gaat ook, met een beetje begeleiding. Een serre zetten in de tuin als je in pensioen bent, kippen houden, groenten kweken, alle elektrische toestellen herstellen,… da’s niet lastig hé, dat doen we eventjes.

Maar nu wil hij niet meer doorgaan.

Wat dan wel? Ik regel papieren voor de huisarts, voor de ziekteverzekering en de sociale dienst daar, het is met een KATZ-schaal waar mijn mama natuurlijk hoog op scoort, maar mijn papa niet zo erg.

Maar ze willen liefst samen in een WZC. Ze slapen al bijna zestig jaar samen. En al verstoort ze elke nacht zijn nachtrust, toch wil hij ze niet echt in de steek laten. Maar ja, hij is nog “te goed” om in een WZC opgenomen te worden. Dus hoe gaan we dat doen? Mama in een kamer in een WZC achter laten en hem elke dag naar daar laten komen (opgehaald door het WZC wel)? Ik krijg dat niet over mijn hart. Maar misschien zal ik moeten.

“Concentreer je op je ademhaling,” zei mijn lief gisterenavond in bed, toen ik een kleine paniekaanval kreeg. Mevrouw de meditatiecoach had het even moeilijk. Je hoofd weet het wel, maar je lichaam niet.

Ik schrijf al meer dan acht jaar op deze blog, over wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Vaak is dat leuk, grappig, onderwijzend, leerrijk, af en toe triestig, opscheppend, deprimerend,… Maar het is mijn uitlaatklep. En moet ik dat allemaal aan de grote klok hangen? Nee. Maar moet het een taboe blijven, dementie? Nee. Ik ga er misschien zelfs nog vaker over schrijven. Je bent altijd vrij om het te lezen of niet.