Tiny en de koetsier

Deze morgen, op Facebook: een krantenartikel dat me meteen naar de keel greep.

Gekende Brugse koetsier overleden

In de jaren tachtig was ik met mijn vriendin vaak te vinden op de Markt in Brugge. We spraken altijd af vlak voor de Halletoren, op de groene stoeltjes die rond die domme maquette van het Belfort staan. In die tijd stonden de koetsiers daar ook, te wachten op klanten. Er stonden maximum drie koetsen en na een tijdje, als je vaak op de Markt rondliep, begon je die gezichten te herkennen.

Als je met de fiets reed, kon je niet altijd voorbij die koets fietsen in de smalle straatjes en we vloekten meermaals, noemden de koetsiers “luizakken” (zo erg en denigrerend, ik weet het, maar we waren tieners). We herkenden drie koetsiers en noemden ze liefkozend “Luisak 1, Luisak 2 en Luisak 3”. Luisak 3 was mijn favoriet, hij zag er altijd zo kalm en rustig uit en maar een paar jaar ouder dan wijzelf. Toen hij wachtte op klanten, zat hij bijna altijd een boek te lezen. Na een tijdje had hij ook echt door dat we het over hem hadden, en soms begon hij zelfs spontaan te glimlachen als hij ons zag.

Het ging zelfs nog verder. Elke keer als ik hem kruiste, hij in zijn koets en ik te voet of met de fiets, stak hij zijn hand op en lachte. Ik voelde me vereerd. Dit duurde vele jaren, zelfs een jaar of vijftien geleden toen ik enthousiaste couchsurfers van over heel de wereld rondleidde in Brugge, kwam ik hem soms tegen met zijn koets en nog steeds groetten wij elkaar, zonder ooit met elkaar een woord gewisseld te hebben. Ik moet zeggen, dat maakte indruk bij mijn gasten.

Een jaar of tien terug deed ik mee met de verkiezing van de “Gouden Boekenuil”, ik mocht in de jury. Er werden ons vijf boeken opgestuurd die we moesten lezen en daarna een oordeel over geven. Er was een deftige uitreiking in Gent en de hele jury was uitgenodigd. Hoe groot was mijn verbazing, toen ik ineens daar Luisak 3 zag staan. Zonder koets, maar met zijn dochter. Dit was mijn kans. Ik ging er naartoe en hij herkende me meteen. We spraken toen meteen over hoe we altijd elkaar groetten maar niet wisten wie de ander was. Er volgde een introductie, hij heette Peter en inderdaad al altijd een boekenwurm geweest. We hadden ook heel wat gemeenschappelijke kennissen, tja, als je in Brugge geboren en getogen bent en ongeveer van dezelfde leeftijd bent, is dat normaal. We hadden het over de boeken die we gelezen hadden en over de soort boeken die we graag lazen, over onze kinderen, over Brugge,…

We werden vrienden op Facebook maar verder spraken we elkaar niet meer. Toch was het leuk om eindelijk te weten te komen wie er achter dat gezicht en dat beeld van “de koetsier” zat en ik herinner me hem als een aangename, vriendelijke, heel intelligente man.

Ik wist niet dat hij ziek was, dus schrok ik behoorlijk toen ik het bericht las. Only the good die young, dacht ik.