Tiny ging nog eens naar een festival

Post-Corona! Eindelijk! Ondertussen staan we er blijkbaar nog maar amper bij stil, dat er meer dan twee jaar bijna niets mogelijk was van cultuur, of enkel in serieus afgeslankte versie, of met mondmaskers en afstand.

Nu gingen we naar Labadoux in Ingelmunster, nog nooit geweest maar ik hoorde al vaak dat het daar zo gezellig zou zijn. We gingen enkel op zondag, voor 20€ een hoop concertjes meepikken, én genieten van de festivalsfeer, we zagen het zitten. Zeker omdat het zo’n zalig lekker weer was.

Ik wou vooral op die dag gaan, omdat Luka Bloom zou optreden. Al dertig jaar ben ik fan van zijn stem en zijn liedjes, hij heeft een reeks hits op zijn naam staan, maar doet het de laatste jaren rustig aan. Hij woont in een klein dorpje in West-Ierland, afgezonderd van alles en iedereen, maar hij treedt wel nog steeds op. De laatste twee jaar zong hij voor zichzelf, in zijn lege keuken, zei hij – en dat was hij grondig beu. Het was zijn eerste festival nà Corona en hij genoot er zelf van, dat zag je niet alleen maar dat zei hij ook.

Vlak voor zijn optreden was er Guy Swinnen (ex-Scabs) en zijn band maar die hebben we maar met stukjes en beetjes gezien. Ondertussen was ik twee jongens tegengekomen waar ik nog mee in de klas zat tijdens mijn studieperiode in Kortrijk. Een man riep mij en zei dat hij mij kende van in “den IPSOC” en ik moest twee keer kijken, wist ook zijn naam niet meer. Wat doe je nu, vroeg ik, nog iets in de sociale sector? Bleek dat hij vooral bezig was met WOI en herdenkingen in Ieper en in Langemark… Ha! Ik hoor Langemark en ik denk Lieselotte. Blijkt dat die twee mekaar kennen natuurlijk. Hoe klein is de wereld.

Een tiental minuten voor Luka Bloom zou beginnen, gingen we binnen in de concerttent, waar mensen in het midden op stoeltjes zaten, maar ik kon gewoon doorlopen tot heel vooraan – en daar zou ik blijven staan. Een concertje meemaken vanop de eerste rij, wat had ik dat gemist!

De tent liep ondertussen aardig vol en de presentator kwam het podium op, en vroeg om voor de veiligheid met de stoelen naar de zijkanten te verhuizen, zodat meer mensen de tent binnen konden en men niet onder de voet zou gelopen worden. Het viel me op dat iedereen toch plaats had om makkelijk te staan/zitten, dat er niet gedrumd werd.

Luka Bloom is ondertussen 67. En zoals die helden van onze jeugd tegenwoordig vallen als vliegen, wil ik liefst nog zoveel mogelijk optredens meemaken. Ik heb heel erg genoten, mijn lief ook want al zei hij voordien dat hij wellicht niet zou blijven staan, maar eens zou gaan wandelen, hij heeft zijn mening over Luka Bloom moeten herzien, want het was veel boeiender dan hij dacht. Ook goed: aan wie vooraan stond werden gratis oordopjes uitgedeeld. Kortom: Tiny blij. Op naar Graspop (nog iets meer dan een maand).