Tiny en de Aha-erlebnis

Twee kleine gebeurtenissen liggen aan de basis van dit bericht. Dinsdagavond zat ik op een bepaald moment luid te snotteren voor de televisie bij Factcheckers. Interessant programma over het algemeen, en tot nu toe nooit iets emotioneel, maar nu gingen ze onderzoeken of “muziek werkt als medicijn tegen dementie”. Natuurlijk is dat een feit. De reportage toonde enkele mensen met dementie die opleefden bij het horen van een bepaald liedje. Mijn favoriete neuroloog Steven Laureys toonde ook aan dat er wel degelijk iets gebeurt in de hersenen, dat ver opgeslagen herinneringen of emoties toch terug komen bij het horen van bepaalde muziek.

Kijk hier: https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/factcheckers/fragmenten/factcheckers-sfragmentena9/

Het fragment deed me denken aan mijn moeder, hoe ze nu is en hoe ze was en hoe ze opleeft als ik bepaalde liedjes begin te zingen of als ze iets hoort op de radio dat ze herkent. Ze heeft altijd gezongen en doet dit nu nog al vindt ze vaak de woorden niet meer.

De volgende dag hoor ik een flits van dit nummer op de radio: “Hunting high and low” van A-ha. (Klik op de link om te luisteren)

Ik kocht de LP in de jaren tachtig en was helemaal stapelgek onnozel verliefd op Morten Harket, de Noorse zanger. De meeste liedjes leerde ik uit mijn hoofd en mijn favoriet was niet de monsterhit Take on me, maar wel bovenstaand nummer.

In de zomer in 1986 ging ik met een vriendin, haar lief en nog een kennis op kampeertocht met de motor. Twee tentjes: eentje voor mij en mijn vriendin, eentje voor die twee jongens. Tot dat mijn vriendin vriendelijk vroeg of ik het toch niet zag zitten met die andere jongen in de tent te slapen. Goh. Wel. Awel ja dan zeker. Ik kende hem amper. De dag en de avond leerden we elkaar wel kennen, en zaten we ’s avonds bij een kampvuurtje te roken (OMG!), te drinken en veel te zingen. Want zowel mijn vriendin, als haar vriend, als ik, zaten in hetzelfde rockgroepje.

We zongen alles zomaar uit het hoofd, zowat alle nummers die we kenden, en af en toe zong ook iemand iets alleen. Waaronder ik, Hunting high and low, dus. Dat viel blijkbaar in de smaak want die jongen begon behoorlijk blij naar mij te kijken en vroeg mij zelfs om het lied nog eens opnieuw te zingen, overlaadde mij met complimentjes over mijn stem en was heel vriendelijk. Dus och ja, ik liet daarna mijn vriendin bij haar vriendje slapen en de jongen dus in mijn tent. Elk zijn matras en slaapzak en dat ging wel goed komen.

Dacht ik.

Maar als de wijn is uit de kan en de drank in de man…. hij kwam steeds dichter en dichter liggen met slaapzak en al. Ik dacht nog: hij rolt van de matras zeker?

Tot ik een arm om mijn schouders voelde, boven mijn slaapzak, waarop ik zei: “Nee nee, blijf maar aan jouw kant” en hem een duwtje gaf.

“Allez, voor de gezellgheid”, zei hij. En legde zijn arm weer op mijn slaapzak. Ik dacht: “Straks valt hij toch wel in slaap, pfff, laat dan maar, zeker?” en deed niks.

Tot die arm ineens in mijn slaapzak begon te friemelen. Ik verstijfde. De arm en de hand begon van alles te proberen, onder mijn t-shirt, maar ik gaf hem stompen en zei NEE! en BLUUF VAN ME! Hij bleef proberen tot ik hem echt een stamp verkocht, hem met beide handen van mij af duwde en hem probeerde te rollen naar de andere kant van de tent. Waar hij GELUKKIG bleef liggen.

De volgende morgen deed hij alsof er niks was gebeurd. Mijn vriendin deed het voorval af als “hij had te veel gedronken hé”. Dat was de tijdsgeest, in 1986.

Je begrijpt: Hunting high and low is volledig verpest.

Een jaar later leer ik een jongen kennen, een vriend van een vriendin, die als twee druppels water lijkt op die Morten Harket van A-ha. Zes maanden lang was ik er strontverliefd op, heb er van alles aan gedaan om hem voor mij te winnen, wat uiteindelijk op een oudejaarsavond is gelukt. We bleven een maand of tien een koppel, ik was vreselijk gelukkig. Maar helaas: hij niet. Hij maakte het uit en ik heb er bijna een jaar voor nodig gehad om dat liefdesverdriet te laten slijten. (Trouwens, ’t was afgelopen woensdag zijn verjaardag.)

Wat muziek dus allemaal kan doen….

PS: ze hebben onlangs Morten Harket in een kostuum van The Masked Singer gestoken… ik ben er nog altijd zot van! https://www.youtube.com/watch?v=1tUy7C6-xGQ