Tiny in de gevangenis

Soms vraag ik: “Heb ik al eens verteld over die keer in de gevangenis?” en ik denk dat ik dat hier op de blog nog nooit heb verteld. Ik moet ook héél diep in mijn geheugen graven. Mijn zoon was nog niet geboren, ik zong in één van mijn eerste groepjes als backing zangeres. Pushkin, zo heette de groep en die bestond uit een jonge toetsenist, een drummer, een bassist en een gitarist die ook zong.

Als ik het mij goed herinner, was het de bassist die connecties had met iemand die werkte in de gevangenis en hij vroeg ons ineens: “Zouden jullie willen optreden in de gevangenis?”

In 1991 werd het Pandreitje in het centrum van Brugge voorgoed verlaten door alle gevangenen en ging ook de oorspronkelijke vrouwengevangenis in Sint-Andries dicht. Het Penitentiair Complex aan de Legeweg in Sint-Andries was spiksplinternieuw en werd zo meteen een van de grootste in België. Ommuurd, met een gracht tussen en een hoop prikkeldraad. Van buitenaf ziet het er indrukwekkend uit.

Er is een aparte vrouwenafdeling en twee mannenafdelingen: de lang gestrafte mannen en de kortverblijvers, vaak in afwachting van een proces of voor korte straffen.

Wij mochten er drie avonden optreden, voor elke afdeling een apart optreden. We werden er voor betaald, al was dat niet veel, maar voor de ervaring alleen al zagen wij dat enorm goed zitten. Het was volgens mij in 1994.

Wij werden uitgebreid gescand, door de metaaldetector, al ons materiaal werd gecontroleerd, we werden gefouilleerd, en moesten dan vele lange gangen door, samen met een bewaker. Veel deuren en veel sleutels. In de eetzaal voor het personeel kregen we ook een warme maaltijd. De kleedkamers waren naar onze maatstaven fantastisch: spiegels met van die lampjes errond, kastjes en kapstokken en zelfs een douche! De concertzaal zag er ook erg professioneel uit: een echt podium, en zeker meer dan honderd zitplaatsen, net een theater.

Er zat veel verschil tussen de optredens. Wij deden steeds hetzelfde, maar het publiek was anders: de langgestrafte mannen mochten niets doen, die mochten niet rechtstaan, er waren meer bewakers, ze mochten wel klappen en meezingen, maar waren enthousiast doch kalm.

De mannen die er korter verbleven, mochten ook niet rechtstaan, maar waren dat even vergeten tijdens de voorstelling van de groepsleden. Zoals altijd kondigde de leadzanger tegen het einde van het optreden iedereen even aan, je kent dat wel: “Onze drummerrrrr: DIRK!” – Applaus! “Op de bas: HANS!” – Applaus! enzovoort. Tot hij bij mij kwam: “Onze zangeres: TINY!” Applaus??? Nee nee, die stoere mannen gingen volledig uit de bol! Klappen, fluiten, brullen, tot ze zelfs gingen scanderen: “TINY! TINY! TINY!” minutenlang. Ik krijg er nu nog altijd kippenvel van als ik het vertel, dat was ZO indrukwekkend. Begrijpelijk, want die gasten hadden al eventjes geen vrouw meer gezien, denk ik.

De vrouwen, die de laatste avond naar ons optreden kwamen, mochten rechtstaan en dansen. Stel je voor, meer dan honderd uitgelaten stoere vrouwen, die eindelijk een paar uur vertier kregen en dan vijf van die viriele jonge mannen op het podium. Er werd gegild, gefloten, geklapt, geroepen en getierd en volgens mij werd hier en daar ook geflasht (in de zin van t-shirt omhoog en tonen wat ze in huis hadden). Onze muzikanten waren over the moon van contentement, en wij hebben allemaal nog een paar dagen daarna in een soort roes van roem doorgebracht. Precies alsof we supersterren waren, zo’n gevoel gaven zij ons. Zalig.

Om af te sluiten: ik ga de komende weken terug de gevangenis in. Niet met een band, nee helemaal alleen. Ik ga daar telkens een groep mannen en een groep vrouwen meditatietraining geven. Blijkbaar is daar veel vraag naar en ik werd gecontacteerd met de vraag of ik dat zag zitten.

Nu vrijdag is de eerste keer, ik vind het erg spannend. Helaas niet in de concertzaal maar in een klein klaslokaaltje en ik denk ook niet dat ze deze keer mijn naam zullen scanderen. En nee, ik ben niet bang.