Tiny en de vrouwen

Eerst en vooral: ik schrijf dit stukje op 8 maart, vrouwendag. De meeste van mijn berichten, zo niet alle, schrijf ik enkele dagen of langer voordien. Ik had er gewoon niet op tijd aan gedacht, aan die vrouwendag. En toen ik het stukje las van Vief, over haar vrouwen, dacht ik: Potverdorie, ik schrijf altijd maar over die mannen, dat kan anders! Dus hup, meteen inspiratie.

De vrouwen in mijn leven:

• Mijn moeder, madre, mama, is nog steeds héél belangrijk in mijn leven maar dan vooral omdat ik nu meer voor haar zorg, dan zij voor mij. Ze heeft me opgevoed tot de zelfstandige vrouw die ik ben, heeft me dikwijls op mijn plaats gezet en vaak ‘nee’ gezegd. Ze is nu nog altijd koppig en eigenwijs, maar ook lief en dankbaar. Ze is veel vergeten. Ze weet niet meer hoe ze altijd een pro was als het op nieuwe dingen leren aankwam. In heel veel geïnteresseerd, net als ik. Nu is ’t vooral: “Wanneer gaan we eten?” en “De tv staat te luid” of “De radio staat te stil” en ook heel vaak: “Dat licht is hier té fel.”
• De twee beste vriendinnen die ik had, al sinds de lagere school, al zaten ze niet in mijn klas. De één was een jaar jonger en de ander twee jaar ouder. Maar ze hebben mij veel geleerd en ik hen. We maakten avonturen mee, spartelden door onze schoolloopbaan, trouwden en kregen kinderen. Zij elk twee meisjes en ik één jongen. We zijn wat uit elkaar gegroeid maar ik heb nog steeds wat contact met hen en al is het maar dat beetje, ik ben er toch dankbaar voor.
• De vriendinnen die ik later op school leerde kennen en die beurtelings meer of minder in mijn leven zijn. Ze kennen me goed, weten hoe mijn verleden in elkaar zit en we hebben vaak aan één woord genoeg.
• Vrouwen die ik leerde kennen door het Couchsurfen, zowel in mijn geboortestad als van overal ter wereld. In 2008 organiseerde ik samen met een Zweedse, een Canadese en een Griekse een Independent Women Meeting in Brugge. Heerlijke herinneringen aan en héél veel uit geleerd. Over de Canadese Anick-Marie heb ik al eerder geschreven, met de andere twee heb ik geen contact meer.

• De vrouwen die ik leerde kennen via een simpele oproep op de blog van Kelly, toen ze het over het opstarten van een leesclub had. Wij wilden dat ook wel doen in Brugge en vonden al snel een aantal vrouwen die ook interesse hadden. We zijn nog steeds met de zeven starters, af en toe kwam er iemand bij of viel er iemand weg, maar deze zeven houden we bij elkaar. We willen het niemand aandoen om ons leesclubgroepje te komen vergezellen omdat het al làng niet meer over boeken gaat, maar over onszelf. Het zijn echte vriendinnen geworden, ik zie ze stuk voor stuk doodgraag en iedereen is ook altijd voor elkaar bezorgd. Toen er eentje COVID had + heel haar gezin in quarantaine zat, werd er door enkele van ons ook eten op de stoep gezet. Ik verlang al naar de tijd dat we (1) terug mogen samen komen om live te “vergaderen” en (2) als we terug een weekendje weg met ons zeven kunnen organiseren.
• De vrouwen die ik leerde kennen via een blogmeeting, nu ook al weer zes jaar geleden. Enkele bleven plakken en we hielden vaker contact, allemaal lieve schatten die ook in West-Vlaanderen wonen. Vanaf de eerste lockdown spraken we met een kleine delegatie af om eens te gaan wandelen en we zijn dit blijven doen. Niet altijd met vier, maar vaak ook eens gewoon met twee, of met drie, soms met kindjes er bij, soms zonder. Ladies, wandelbitches, you know who you are. Mijn baken in donkere tijden, mijn reddingsvest als de boot dreigt te kantelen, mijn vuurtoren om terug het licht te zien. (Ik kijk te vaak naar Beau Séjour, valt het op? 😉

• 

• 

• 

Dit is de drieëntwintigste dag in #40dagenbloggen