Tiny en de Ecstatic Dance

Hij vroeg:

“Want to do something crazy? Something out of the ordinary?”

en mijn interesse was gewekt. Hij stelde al vaker iets speciaals voor. Tien jaar geleden was dat mijn eerste bezoek aan een publieke sauna, nu was dat ineens “Ecstatic dance”. WABLIEF? Wat is dat nu weer? Ik twijfelde want:

… dat is toch op van die boenkeboenke muziek, van die house of techno of andere dingen die ik écht niet graag hoor?

… dat is toch zo’n genre Tomorrowland-achtig gedoe?

… is dat met drugs of zo?

… ga ik daar niet de oudste zijn?

…

Maar zoals ik al eerder schreef, heb ik ergens een innerlijke hippie die op al zo’n dingen roept: “Jà! Jà! Doen gewoon!” Dus na enkele dagen zei ik dat ik mee zou gaan. Dit was het filmpje wat ik er van had gezien, méér wist ik niet:

 

 

Het ging door in een dansschool, ergens in Gent. Er zijn drie regels: no shoes, no booze, no chit-chat. Je danst dus blootsvoets, om meer de vibe en de aarde te voelen. Er is geen alcohol, er wordt eigenlijk niks geschonken, maar er is wel de hele avond gratis water. En je praat met niemand. Als je per se iets moet zeggen tegen iemand, geef dan een teken en ga even in de gang of zo. Je danst alleen of met twee, wat je maar wil. Okee, zo ver was ik dus.

Na de opwarming (gewoon een beetje dansend rondkijken…) gaf iemand uitleg. Eigenlijk leek het op het begin van een yogales: adem enkele keren diep in en uit, gebruik de volgende keer ook je armen en rek je uit,… Dan begon er lichte muziek en werd gevraagd om je ogen te sluiten en je langzaam verder te bewegen. Omdat het zo geleidelijk ging, met je ogen dicht, ga je automatisch intuïtief bewegen: ik deed wat stretch-oefeningen, rekte me uit, boog voorover, zwaaide mijn lichaam zacht van links naar rechts, stapte voorzichtig rond.

‘Gebruik al je zintuigen‘, hadden ze ook gezegd.

… ik zag: mensen van àlle leeftijden, jonger en ouder dan ik, die dansten of bewogen zoals ze zelf op dat moment wilden. Ik zag veel dreadlocks, veel tattoos, maar evenveel secretaressen of ambtenaren of wat dan ook. Doet er ook niet toe.

… ik hoorde: muziek die reuze mee viel en waar ik wel iets mee kon, vaak waren het meer geluiden, iets natuurlijks, zacht en zeker niet te luid. Dan ging het over naar een soort ritmische tribal (zo heet dat dan), die wat deden denken aan een cursus Afrikaanse dans, die ik ooit heb gevolgd. Mijn bewegingen werden wat extremer, wat wilder.

… ik proefde: water want dat werd gratis beschikbaar gesteld en je werd ook aangemoedigd om veel te drinken. Na een tijdje ga je wel zweten.

… ik rook: hier en daar een zweem patchoeli? Af en toe een zweetgeur, wat wil je ook met honderd mensen die zich staan uit te leven.

… ik voelde: heel veel. Beweging in mezelf die ik probeerde tot uiting te brengen, ik voelde mezelf meer en meer ontspannen worden, ik danste niet, ik deed maar wat. Het leek misschien op dansen, ja. Ik voelde mijn voeten stampten op de vloer als ik daar zin in had, ik voelde de vibraties van de muziek, maar nooit storend.

Het was een bizarre ervaring, maar véél leuker dan ik zelf had gedacht. Ik had nooit verwacht dat ik me zo zou laten gaan, dat het meer een kruising was tussen een yogales en een fuif. Ik raad het iedereen aan die houdt van dansen en bewegen en die zin heeft in een uitdaging, zowel fysiek als emotioneel.

Kijk op Ecstatic Dance voor nog meer informatie – in het Engels.