Tiny heeft stress?

Bekijk dat vraagteken maar als een zéér groot vraagteken.

Voor de tweede keer in drie maanden tijd stond ik op met vreselijke pijn in mijn nek en schouder. Verkeerd gelegen dacht ik. Maar toen het na twee dagen alleen maar verergerde, dacht ik, hmm toch iets anders. Vlak voor ik naar Amerika vertrok, had ik het ook. Ik kon er niet van slapen, en nam voor ik naar bed ging een pijnstiller, dat hielp wel wat. De pijn bleef drie weken, dan ging het over.

Mijn lief stuurde mij deze keer naar een bevriende kinesist slash manueel therapeut. Je weet wel, zo eentje die van wanten weet en je ook kan kraken – in de goeie zin van het woord. Je nek zit helemaal vast, zei hij. Het is een ontsteking.

Heeft het geholpen? Bwa, een beetje. Het zijn vooral de ontstekingsremmers die ik ’s avonds inneem die er voor zorgen dat ik weer goed slaap en dat scheelt.

Okee, tot zover de medische babbel. “De menschen” vertelden mij dat dit typisch is voor iemand met veel stress.

Oink??

Wie? Ik?

Ok, met heel dat Amerika-gedoe en die voorbereidingen, ja daar had ik wel wat stress van. Maar nu? Euh…

Mijn werk is super, mijn collega’s braaf en begripvol, mijn klanten voor 90 procent vriendelijk en dankbaar en met die andere tien procent ga ik wel rustig om, vind ik zelf.

Mijn relatie zit snor. Mijn huishouden is op orde. Financiële problemen heb ik niet echt, we zijn zuinig.

Mijn zoon… Awel ja. Goh. Ik probeer er niet te veel wakker van te liggen. En het is al véél verbeterd, ik maak me er iets minder druk in.

Dus stress? Ikke? Kan er mij iemand eens een hele slimme therapeut sturen? Moet ik in regressie? Heb ik onbewuste onderliggende problemen? Wie het denkt te weten, zeg het mij.

Dan ga ik nu in verplichte rustmodus. Ik zou wel eens stress kunnen krijgen van al dat bloggen. Jà, dat is het! 🙂

(tot volgende week, hé)