Tiny in het zwart

Zwart overheerst mijn kleerkast. Toch probeer ik om vaak niet naar zwart te grijpen als ik iets nieuws koop. Vergis je niet, dit wordt geen kledingblog.

Vorige week was ik bij een klant, helemaal in het wit gekleed. Ze zei, dat ze nooit zwart droeg omdat ze daar depressief van werd, en ik vreesde al dat de verkoop in het water ging vallen. (Gelukkig had ik een toestel mee waar ze erg vrolijk en blij van werd!)

Ook op een vrolijke fuif ga ik vaak in het zwart gekleed, misschien omdat ik dat classy vind en het bij alles past? Maar ook uit gewoonte, omdat dit bij mijn stijl past en ik al zwart draag sinds mijn prille tienerjaren.

In mijn hoofd is het soms ook zwart. Of toch behoorlijk donker en schaduwrijk. Ondanks de vele complimentjes die ik krijg, dat ik multi-getalenteerd zou zijn, en grappig, en vol energie en interessant… ben ik onzeker. Dan zit er een zwart duiveltje op mijn schouder van alles te fluisteren.

Soms denk ik dat mijn foto’s niet goed zijn, toen ik te weinig feedback kreeg van mijn lerares, ze had er niets over gezegd. Ze viel bijna van haar stoel omdat ze echt niet door had dat ik daar onzeker over was.

Soms denk ik dat mijn vriend me zal buiten zetten, omdat ik niet lief genoeg ben en me vaak te snel kwaad maak en dan zijn neus afbijt (of dat is toch wat hij denkt dat ik probeer, ocharme). En als ik dan buiten ben gezet, dan heb ik niks meer: geen huis, geen geld, alleen een tafel en een mooie kast.

Soms denk ik dat ik een slechte vriendin ben. Misschien neem ik zelf niet genoeg contact op, of zijn ze me beu? Na Bryce, had ik (buiten mijn vriend) niemand om mee te praten en wist ik niet goed bij wie ik nog mijn hart kon luchten. Dan maar op de blog gezwierd. Gelukkig was er nog wel een engel die me wat troost mailde, uit onverwachte hoek, zeg maar.

Ik las het boek van Evi Renaux en was ook erg emotioneel toen ik las over haar zusje en haar vrienden die haar zelfs in rolstoel meenamen naar Rock Werchter. Dan vraag ik me af wie mij (samen met mijn lief) zou ronddragen op Dranouter of tussen de modder in Graspop?

Misschien ben ik gewoon een grote zaag en verveel ik iedereen met mijn gezever.

Soms denk ik dat ik een hele slechte mama ben, omdat ik hem laat hangen in Brugge en ik egoïstisch naar Wevelgem ben verhuisd. Omdat ik er niet genoeg voor gezorgd heb en hem verkeerd heb opgevoed. Hem misschien te weinig aandacht gegeven. Te veel met mezelf bezig geweest. Of te veel anderen willen helpen en hem verwaarloosd.

Soms denk ik dat ik niet moet klagen. En gewoon mijn bek houden en gelukkig zijn met mijn vast werk, waar ik blij mee ben, met mijn goeie collega’s, met mijn ouders die nog gezond en wel zijn. Met die (misschien weinige) echte vrienden die hopelijk wel zullen opduiken als het eens écht slecht mocht gaan.