Tiny leest en vond het niks

Voor de Verbeelding bookchallenge ging ik onder andere op zoek naar een kort boek (minder dan 200 pagina’s), een boek dat zowat iedereen al had gelezen en een boek geschreven door een ‘celebrity’.

Ik vond een dun boekje dat door massa’s mensen al werd gelezen, verslonden en opgehemeld, dus ik dacht: Ha, dit is het! Nu ga ik weten waarom iedereen zo lyrisch is over dit boek, sommigen zeiden zelfs dat het hun leven had veranderd. Oh boy.

Paolo Coelho: De alchemist.

Deze Braziliaanse schrijver heeft het in zijn parabel over hoe je altijd moet blijven dromen, hoe de schaapherder achter een verborgen schat aan gaat en dat een mens vertrouwen moet hebben in wat het leven je te bieden heeft.

“Het land werd onbruikbaar en ik moest een andere broodwinning zoeken. Nu ben ik kameeldrijver. Maar toen begreep ik Allah’s woord: Laat niemand het onbekende vrezen, want iedereen kan alles wat hij wil en nodig heeft veroveren.”

Ugh. Meerdere keren deden mijn ogen pijn toen ik dit boek aan het lezen was. Niet omdat de lettertjes te klein waren, of omdat ik al te moe was, maar pijn van het vele oogrollen. Man toch. Ik was ineens terug gekatapulteerd naar de godsdienstlessen van het vierde middelbaar. Zoek de geheime boodschap! Wat wordt hiermee bedoeld? Welke les trek je hier uit?

Sorry hoor, maar ik ben te oud geworden voor die onzin. Pardon. Het is natuurlijk geen onzin. Maar ik hoef geen boekje te lezen om te beseffen dat je zélf het geluk achterna moet gaan en dat het niet in je schoot zal geworpen worden. Aan iedereen die dit boek fantastisch vond op twintigjarige leeftijd: mooi zo, je hebt een boekje uitgelezen en je bent wijzer geworden. Maar als je op je vijftigste pas tot deze inzichten komt, dan is er toch wel het een en ander aan je voorbijgegaan de afgelopen jaren…

Ja ja…:-)

Morgen bespreek ik een ander boek, dat ik ook maar niks vond. Ach het kan niet elke dag hoera en joechei zijn hé. 😉