Tiny was verpleegster voor één dag

Wie zou nu niet eens voor één dag een ander beroep willen uitoefenen? Uit nieuwsgierigheid, uit interesse,…

Vroeger dacht ik altijd dat ik verpleegster zou worden. Toch heb ik hier niet voor gestudeerd, maar ik zat wel in de zorgsector. Ik heb orthopedagogie gestudeerd en jarenlang werkte ik met volwassenen met een mentale handicap. Nu werk ik al een jaar of veertien bij blinden en slechtzienden.

Verpleegkundige is een knelpuntberoep. Dus toen ik, (eigenlijk voor mijn zoon, maar kom) op de website van “ik ga ervoor” terecht kwam, zag ik toevallig dat je ook kan proberen, voor één dag, of het beroep je wel ligt. Hmm, dacht ik, wat interessant. Laat ik mij daar eens voor inschrijven.

Daardoor kwam het dat ik onlangs op mijn vrije dag een verpleegstersuniform kreeg, en een dagje meedraaide op de verpleegeenheid Inwendige Ziekten. Ik had me er totaal geen voorstelling van gemaakt en was reuze benieuwd. Er werd een contractje opgemaakt, waar onder andere in stond dat ik beroepsgeheim heb. Ik mag hier niet schrijven dat mevrouw X diabetespatiënt was en dat verpleegster Y een infuus heeft geprikt. Tenzij ik ze natuurlijk X en Y noem en de boel een beetje door elkaar haal. Ik noem ook geen ziekenhuis, geen dag, dus dit kon overal en bij iedereen zijn. Maar het was zò interessant dat ik het niet kan laten om er over te schrijven.

Ik mocht meelopen met A., die al vijfendertig jaar verpleegster is en dit nog altijd met hart en ziel doet. Ze sprak de zestigplussers steevast aan met jonge dame en jonge heer, dat vond ik wel lief. Ze vertelde me dat patiënt B. dementerend was en dat deze daardoor constant belde voor hulp. Als ze net naar het toilet was geweest, was ze dit vijf minuten later al terug vergeten. Mevrouw vergat ook dat ze eigenlijk niet meer kon stappen en zat daardoor licht gefixeerd in haar zetel. Dat vond ze niet leuk, maar dat moest van de dokter. Triest.

Op de kamer van mevrouw C. trok ik het gordijntje dicht, want we gingen haar wassen. De patiënte werkte goed mee, in de mate van het mogelijke. Telkens als ze een beetje bloot lag, legden we een handdoek over haar, zodat ze niet te veel zou afkoelen. Ik mocht haar voorzichtig afdrogen.

Voor en na het binnengaan van een kamer, ontsmetten we onze handen en deden we nieuwe handschoenen aan. Hygiëne is enorm belangrijk. Je zou het snel vergeten als je iemand meteen wil helpen, maar er wordt echt op gehamerd. En maar goed ook.

Ik mocht mee bij verschillende patiënten om de bloeddruk en de temperatuur op te nemen. Na een paar keer toekijken, mocht ik het ook zelf doen en de waarden doorgeven.

Het was niet zo heel druk op de afdeling, zei A., maar toch liepen wij van achter naar voor, van links naar rechts, en waren constant bezig. Ik mocht bedden verversen, leerde een bed deskundig opmaken en zeulde waterflessen en dekentjes af en aan.

Toen het middag was, ging ik dolblij even zitten met een broodje en een kom soep. De dag was nog maar halfweg en ik was al doodop!

Er liepen nog twee studentes op de afdeling, maar die waren al een paar jaar in hun opleiding gevorderd. Eén studente was ook al vijfendertig, ze had vroeger als secretaresse gewerkt, maar vertelde dat deze omschakeling de beste beslissing was die ze kon nemen. Je zag ook in de omgang met haar patiënten dat ze dit beroep met hart en ziel zou uitoefenen. Er werd haar gevraagd of ze een infuus kon steken bij iemand, ze had dat nog maar een paar keer gedaan, maar het zou wel lukken. Er zou een ervaren verpleegkundige meevolgen. En ik ook! Na drie keer vragen of ze het toch zeker niet erg vond, als ik op haar handen zou staan kijken. Geen probleem, zei ze. Ze heeft ocharme wel drie keer moeten proberen, gelukkig ondervond de patiënt weinig last hiervan.

Deze patiënt had een pneumothorax (even vragen: dit is een klaplong), erg pijnlijk. Het was de enige persoon onder de dertig op de afdeling.

Mevrouw D. was pas gisteravond binnengekomen. De dag voordien was ze pas ontslagen uit het ziekenhuis, ging terug naar het rusthuis, maar blijkbaar ging het niet en moest ze terug opgenomen worden. Ze had honger, zei ze, maar toen het eten kwam, zag ik meteen dat het haar niet lukte om zelfstandig te eten. Ze kon haar arm niet hoog genoeg bewegen. Ik bood aan om haar te helpen, zo kon het verplegend personeel gewoon verder doen. (Ondertussen kon ik ook even zitten, een rustpuntje, op mevrouw haar bed.) Langzaam lepelde ik de puree met gemixte vis en preisaus bij haar binnen, het smaakte haar zo te zien.

In de namiddag vroeg men aan mij en de studente of we iemands haar zouden willen wassen. Ja! Leuk! Of niet? Een beetje ingewikkeld, als iemand bedlegerig is, niet echt kan opzitten en je dus met een soort rubber badje, een plastieken tuit en een emmer moet werken. Maar het lukte, al leken we wel twee amateurs. Mevrouw genoot van de aandacht en het inwrijven van de shampoo, we droogden haar terug goed af, en gingen zelfs aan de slag met haardroger en borstel. Ja, je moet van alles kunnen als verpleegkundige!

Rond een uur of drie kwam iemand van een andere afdeling een bed binnenrollen met een nieuwe patiënt. Ik hielp haar om mijnheer E. over te plaatsen van dit bed naar het bed op de kamer. Hij kon niet meer op zijn benen staan en was thuis gevallen. De zovéélste keer al, zei hij. Mijnheer E. sprak zeer articulerend, in deftig Nederlands en was erg vriendelijk tegen iedereen. Samen met de studente namen wij de anamnese af: het verzamelen van relevante informatie. Rookt u, mijnheer? Gebruikt u veel medicijnen? Woont u nog alleen? Kunt u nog zelfstandig naar het toilet? Verliest u soms euh… stoelgang, of urine? Hebt u protheses? Al die vragen zijn erg belangrijk om later een juiste diagnose te kunnen stellen.

Het is ongelofelijk wat ik allemaal op één enkele dag heb bijgeleerd. Het is ongelofelijk wat deze mensen allemaal aan werk verzetten op één dag. Het is ongelofelijk hoeveel miserie je op één afdeling samen ziet. Het is ongelofelijk hoe dankbaar zowat elke patiënt was.

Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat ik al een superfijne job héb. En dat ik het werk als verpleegster zeker zou willen en kunnen doen, met graagte, maar dat ik het lichaam er niet (meer) voor heb. Op het einde van de dag was ik doodmoe, had vreselijke rugpijn, krampen in mijn benen, pijnlijke voeten en barstende hoofdpijn. Misschien omdat ik het niet gewoon ben, of van de spanning, maar het is duidelijk: dit is een loodzware job. Al krijg je er elke dag massa’s dankbaarheid voor terug.