Tiny en Philip

Vooraleer je denkt: ‘Over welk ex-lief zal ze nu weer een verhaal hebben?’, wil ik al waarschuwen dat het over een muzikant gaat. Oh, wacht, dan kan het nog altijd een ex zijn. Sorry. 🙂 ’t Gaat over Philip David Charles Collins. Geboren in 1951, dus een beetje te oud voor mij.

Net als Bruce Springsteen, Sting, Paul Simon was ook Phil Collins een rode draad in mijn leven vol muziek. Hij schreef de soundtrack van menig huidige veertiger/vijftiger.

Een paar weken geleden had ik net de autobiografie van Bruce Springsteen uit, toen ik toevallig stuitte op eenzelfde soort boek van Phil Collins. Ook hij heeft dit zelf geschreven, dus geen onnozele ghostwriter en niet doorspekt met spectaculaire onwaarheden. Maar de naakte, soms bittere en lelijke waarheid. Hij was geen doetje, heeft nogal een kort lontje en is drie keer getrouwd geweest. Veel van zijn nummers zijn ook (grotendeels) autobiografisch. De teksten op zijn eerste soloplaat, Face Value, is er bijna volledig gekomen uit frustratie over zijn stukgelopen huwelijk. Zijn eerste vrouw Jill ging er van door met de schilder van het nieuwe huis dat ze met Phil had gekocht. Het bekendste nummer is “In the air tonight”. Nog steeds fantastisch. Tegenwoordig speelt eén van zijn zonen drums, want de vijfenzestig jarige rocker kan niet meer drummen door artrose.

Hier nog even de originele clip, ja moeder, die met die deuren. Ik vind het een enorm krachtig nummer.

Even terug naar het boek. Wat ik wou zeggen: toevallig ontdekte ik dat de autobiografie ook bestaat als audioboek, en wat meer is, Phil heeft het zelf ingesproken. De volle twaalf uur lang. Dankzij Audible.fr kon ik het gewoon gratis downloaden en heb ik de afgelopen week steeds dit boek in de auto en de fitness beluisterd. Zàlig, want Phil praat nog steeds met een mooi Londens accent. In een ver verleden kreeg hij een theateropleiding en je hoort dat hij een geboren verteller is. Hij leest het niet voor, hij vertelt het.

Het boek heet “Not dead yet” en dat is precies wat hij wil duidelijk maken. Okee, hij lijdt aan artrose, had te kampen met een zware alcoholverslaving, is aan het herstellen van een rugoperatie en heeft net als Paul last van tinnitus, maar dat let hem niet om toch weer een bescheiden tournee te plannen. Die trouwens al volledig is uitverkocht.

Het is duidelijk hé, ik heb er van genoten. Ondertussen heb ik al zijn nummers nog eens opgezet en ja, ik ben fan. Ik kan niet kiezen welke song ik het mooiste vind. Iedereen kent ook wel Against all odds en misschien ook zijn cover van A groovy kind of love uit de film Buster.

Laten we deze nog eens beluisteren, In too deep, uit zijn periode bij Genesis. Een nummer dat ik vele keren heb meegezongen, mee gehuild, mee gekrijst… uit liefdesverdriet. Ja, het waren woelige tijden…

I know you’re going, but I can’t believe
It’s the way that you’re leaving,
It’s like we never knew each other at all, it may be my fault,
I gave you too many reasons, being alone, when I didn’t want to
I thought you’d always be there, I almost believed you,
All this time, I still remember everything you said, oh
There’s so much you promised, how could I ever forget.