Tiny ging de eerste keer naar de supermarkt…

… toen ze negentien was.
Dat kwam zo:

Mijn ouders hadden geen auto. Redelijk logisch. Mijn pa had wel een rijbewijs en was vroeger zelfs vrachtwagenchauffeur, maar als je volledig blind bent, is het niet meer aangeraden met een voertuig rond te rijden. Enfin, geen punt, ik vond dit nooit een probleem.

Vrienden en familie genoeg die met ons naar hier en daar reed.

Boodschappen? Ik werd heel vaak op pad gestuurd toen ik eenmaal een beetje kon praten. Meestal belde ik dan twee huizen verder aan en vroeg mijn vriendin om mee te gaan. Naar Dennis om gekapt of vogels zonder kop, naar den apotheker (zie foto hieronder), naar de bakker: lekkere strikken bij Vandeputte of sterretjes bij Charel. Strikken en sterretjes zijn boterkoeken, die nu gewoon nergens meer te vinden zijn omdat alleen dié bakker ze maakte.

Beeldbank Brugge: apotheek Mahieu

Of op zaterdag met een grote commissiekaba naar den Unic. Dat was supermarkt genoeg voor mij, ze hadden er alles. Dacht ik. Schoolgerief haalden we bij ’t drukkerietje, ook prentjes over allerlei onderwerpen als je iets moest opzoeken voor school en geen tijdschriften had om uit te knippen. Je kon er zelfs je communiekaartjes laten drukken.

De melkboer en de brouwer kwamen melk en drank leveren aan huis en in de zomer kwam Noëlla langs met de crèmekar.

Mijn straat. De enige auto die je prominent ziet, is de Mercedes van de fotograaf. 

Mijn vriendin vertelde altijd over ‘de grote GB‘ op Sint-Kruis, waar ze elke vrijdagavond met haar ouders in de auto naar toe ging. Ik kon me daar weinig bij voorstellen, ik dacht gewoon aan een nog grotere Unic. Zoiets. Toen ik vijftien was en met een groepsreis in Engeland was en Londen bezocht, was ik ook in Harrods. Een soort INNO gecombineerd met een chique Unic, vond ik. Nee, die grote GB bleef iets mythisch.

Toen ik negentien was en uiteindelijk mijn rijbewijs haalde, ging ik op stap met mijn eerste autootje en mijn lief. ‘Waar wil je nu eens eerst naartoe rijden?’, vroeg hij. ‘Awel,’ zei ik, ‘naar de grote GB.’ Hij lachte zich eventjes een breuk, vroeg waarom en ik vertelde hem dat ik daar nog nooit geweest was. Ongelofelijk, vond hij. Wij dus naar Sint-Kruis, waar ik flink parkeerde en hij mij – heel romantisch – over de drempel naar binnen droeg.

Die eerste indruk van de winkel ben ik bijna helemaal vergeten, alleen weet ik nog dat ik het de max vond, dat ze in een supermarkt ook boeken hadden. Het idee dat ik daar nog nooit was geweest en dat dit voor mij een mijlpaal op weg naar volwassenheid leek, was voor mij meer dan voldoende.