Tiny werkt op Dranouter

Vorig jaar schreef ik een uitgebreid verslag over het festival zelf, het was heerlijk, maar ook emotioneel: Tiny huilt en lacht op Dranouter

Ik besef dat ik nog nooit veel uitleg heb gegeven over wat ik daar nu eigenlijk doe, als vrijwilligerswerk.

Dit jaar is het de vijfde keer dat we meewerken. De eerste keer had ik gewoon gevraagd om ons een beetje een ‘volwassen’ jobke te geven, omdat we veel levenservaring hebben (kuch kuch) en we de bar liever overlaten aan de jonge springers. Ze kwamen af met het voorstel van Dispatching bij de Dienst Veiligheid. Het zei me niets. Wist totaal niet wat ik mocht verwachten.

Wat we wel snel doorhadden, is dat een nine to five job er helemaal niet in zat, voor niemand eigenlijk. Shiften midden in de nacht, ’s ochtends vroeg of ’s avonds laat, tijdens concerten, de Dispatching moet namelijk 24/7 bemand worden.

De grote voordelen:

• we zitten droog. Lees even opnieuw: we ZITTEN. Da’s al een belangrijk punt want vier of zes uur aan een stuk rechtstaan bij de bar of aan een parking, dat zag ik niet meteen zitten met die overjaarse rug van mij. Lees nog eens: we zitten DROOG. Dus niet op nat gras, tussen de modder, in de blakende zon,… maar in een immense tent (en de laatste twee jaar zelfs in een huisje!).
• we hebben gratis koffie, frisdrank en broodjes. En de krant. En een zak chips als we die meebrengen. 🙂
• we krijgen een gratis toegangsticket voor vier dagen festival
• en een hoop drank- en eetbonnen. Met andere woorden: we gaan gratis naar een festival en krijgen gratis eten. Joechei!

Daar moet je natuurlijk wel wat voor doen. We doen tegenwoordig shiften die zes uur duren. En da’s lang, gasten. Van ’s middags 12 tot 18u ’s avonds. Valt mee hé. Maar dan ook eens van 18u ’s avonds tot middernacht (en dan mis je alle optredens die avond natuurlijk). En ook van middernacht tot 6u ’s morgens. De nachtshift dus. Als je zou denken dat nachtshiften saai zijn, think again! Om middernacht zijn er nog concerten bezig, de muziek gaat door tot 3 uur, de bar is open tot 4u en het terrein moet volledig leeg zijn om 5u (als ik me goed herinner). ’t Is meestal het uurtje tussen 5 en 6 dat iedereen zo stilaan in slaap valt en er niks meer te beleven valt.

Dispatching bij de dienst veiligheid houdt in dat wij verantwoordelijk zijn voor het contact tussen alle ploegen op het terrein én de politie, brandweer, rode kruis en dokters van wacht.. Daarom heeft iedereen een walkie talkie. Wij zijn dus eigenlijk de telefooncentrale van het festival. 🙂

Gedurende onze shift zijn onze oren voortdurend gespitst op oproepen van heinde en verre: de verschillende parkings, de campings, de afsluitwegen, de frontstage, de VIP-ruimte, de milieudiensten, de logistiek, de elektriciens, enzovoort. Ook verloren voorwerpen komen ze bij ons droppen en terugvragen. We regelen bijvoorbeeld volgende akkefietjes:

• Camping: ze geven door dat er geen licht is op de grote camping en aan de ingang daar is het te donker om de bandjes te controleren -> doorgeven aan electriciens
• WC’s op het festivalterrein lopen over -> wij bellen naar de verantwoordelijke firma
• Bij het swipen van het terrein om 5u ’s ochtends vinden ze een bewusteloze man -> wij verwittigen het rode kruis
• festivalgangers lopen baldadig weg met verkeersborden en luisteren niet naar de security -> wij sturen er de politie op af
• Wachtpost toegangsweg, midden in de nacht: de twee jonge meisjes die daar controleren zijn stijf van de kou en vragen hulp -> wij sturen hun ploegleider met een dekentje en koffie 🙂

Als er niks te melden valt, lezen we wat in de krant, vullen een kruiswoordraadsel in, schrijven een blog 🙂 of doen een powernap. Maar net als we proberen een mini-dutje te doen, komt er altijd wel weer een oproep binnen. Of komt iemand langs voor een nieuwe batterij in zijn walkie-talkie. Of zoeken ze de fluohesjes. Of is het wisseling van de wacht van de politie. En zo is het nooit saai!

We hopen voor dit jaar terug op een vlot én veilig verloop van het festival, en als je er ook bent, laat me dan iets weten! 🙂