Tiny ging eens fietsen

Ik hààt fietsen. Maar echt. In tegenstelling tot lopen (zie Tiny gaat/haat lopen) vind ik dit echt een marteling. De laatste keer dat ik in Brugge ging fietsen langs de vaart, werd ik zelfs voorbijgestoken door een loper. Mo gow zeg.

Mijn mooie fancy Batavus-fiets staat al maanden fancy in het tuinhuis te staan. Deze ochtend zei mijn lief, “Komaan, we gaan een beetje sporten, laat ons eens fietsen naar Dadizele”. Ik keek even naar buiten, zag blaadjes aan de bomen heen en weer wiegen en zei: “Wablief? Er is kweeniehoeveel wind”. Waarop hij smakelijk lachte. Van Wevelgem naar Dadizele is ’t ongeveer acht kilometer, een half uur fietsen dus. Ik kwam er niet onderuit. We zouden naar daar trappen, in Dadizele iets eten en terug naar huis. Okee dan.

Waarom ik een hekel heb aan fietsen? Ha!

• er is àltijd tegenwind. En als je terug keert en je denkt, joepie nu heb ik de wind vanachter, is die f* kl* wind gedraaid.
• Het doet pijn aan mijn gat
• Mijn knieën doen zeer na drie kilometer
• Ik heb altijd last van pijn in mijn oren door de wind
• Door een bizarre evenwichtsstoornis kan ik niet goed recht fietsen en ben ik bang om te vallen als ik een smalle doorgang over of door moet
• Zei ik al dat mijn billen meteen pijn doen?

Okee, ik hou er over op, iedereen denkt toch al lang dat ik een trut/zage/trunte ben. Iedereen fietst toch? Dames van twee keer mijn leeftijd fietsen mij gezwind voorbij.

We fietsen dus naar Dadizele. Ik zucht niet, ik klaag niet, mijn vriend kijkt af en toe bezorgd glimlachend naar mij. Ik vraag hem: “Je zal mij toch nooit inruilen voor een exemplaar dat graag fietst en met jou op fietsvakanties gaat en zo hé?” Hij schiet in de lach en antwoordt: “Maar nee, ’t is nu toch gezellig? We zijn toch samen? En we zijn buiten en we zijn actief”. Waarop ik zeg: “Ah ja, en ik ben sowieso veel leuker dan zo’n fietstrut. En liever. En ik wil best met jou op fietsvakantie hoor, dan mag jij fietsen en ik speel wel voor bezemwagen.”

Lichtjes puffend komen we aan. We zoeken nog en passant twee geocaches, onder andere in het vroegere Dadipark.

Onze fiets zetten we aan de kerk, en kijken goed uit waar we wel of niet mogen parkeren.

We eten superlekker in Bistro Du Chène, een dagschotel voor 12€ (soep, hoofdschotel, koffie), da’s geen geld hé!

Daarna terug naar onze fiets, mijn lief doet het slot open… of nee. Mijn lief sakkert dat de sleutel niet wil draaien in dat slot. Hij hing zo’n zwaar kettingslot aan onze beide fietsen en dat ding wil nu niet meer open. Sakkerdesakker. Een mevrouw komt al kijken wat er aan de hand is, snapt dat we geen fietsdieven zijn en verwijst ons naar een fietsenmaker even verderop. Hebben wij chance dat het zaterdag is!

De man kijkt een beetje dwaas naar ons, als we uitleggen wat er gebeurd is, maar geeft ons toch een draagbare slijpschijf mee. Wij geven hem onze ID-kaart.

Nog een geluk dat er net een huwelijk doorgaat, de klokken luiden volop en het geluid van de slijpschijf wordt zo overstemd.

Lang verhaal kort: er wonen vriendelijke mensen in Dadizele. De wind was niet gedraaid en ik had wind achter in het terugkeren. Ik trok zelfs nog even een sprintje omdat er een donderwolk achter ons aan zat.

Mijn gat doet wel nog altijd zeer.