Tiny is verhuisd (voltooid deelwoord)

Hé hé. Stak het ook zo tegen? Bij mij ook. Tiny verhuisde in drie delen, lees het in één, twee en drie. Daar is Marcel Marlier nooit in geslaagd hoor. Hij hield het bij één dun boekje ocharme.

Goed, ik zit hier dus in Wevelgem. Alles waar ik voor vreesde, is effectief goed gekomen. De katten vonden een opvangadres in de buurt, dankzij de Facebookgroep van de regio in Brugge waar ik woonde. Ze zitten niet samen, maar Timmy zit bij de ouders van de nieuwe baasjes van Sammy.

Mijn piano staat dankzij deze blog in Het huis van tante Alice. Zo kon ik ook nog eens een blogger in ’t echt leren kennen, zo leuk!

Zoonlief zit nu al meer dan een maand op kot en hoera, hij heeft een kotgenoot/lotgenoot met wie hij prima opschiet. Hij blijft naar school gaan (al is enige aansporing nog altijd nodig) en hij wordt er goed begeleid. Eten doet hij wel, bij de dokter was zijn bloed onderzocht en oh mirakel hij heeft alle vitamientjes en mineraaltjes die hij nodig heeft. Er zit wonderspul in cola en donuts, vermoed ik. Gelukkig eet hij af en toe ook een mandarijn. En als ik hem iets vraag, en het werkt op zijn zenuwen, stuurt hij: “Mand!” of “Je moeder is een plopkoek”. Maar ook daar mag ik niet van wakker liggen want dat is blijkbaar jongerentaal en niet zo denigrerend bedoeld als het lijkt. Zo zegt men.

Ik bracht een paar kleine details mee van Brugge naar Wevelgem: mijn Cupidootje, mijn klok,…

…mijn oude boerenkast, knuffelbeer,…

En ik geniet. Van kleine dingen zoals elke morgen een zonsopgang zien boven de autostrade als ik vertrek vanuit Wevelgem:

’s Morgens vroeg al een was kunnen ophangen in de tuin. Ik geniet van de frisse lucht, de wolken, de geur van frisgewassen spullen en het brengt me rust…

Straks komt de wijkagent en kan ik mijn identiteitskaart laten aanpassen, dan is het helemaal officieel. Ik ben er. Oef.