Tiny verhuist (deel 3)

Het lijkt eerder een verhaal in dertien delen in plaats van in drie. Iemand zei me: “Maar jij bent toch al heel lang aan het verhuizen? Was je daar vorig jaar al niet mee bezig?” In mijn hoofd ja. Maar praktisch bleek dat nog een ander paar mouwen.

Hoe ver staan we nu? Bed en kasten zijn verhuisd, dus logischerwijs slaap ik nu elke avond erg gezellig naast mijn lief. Voor wie vragen had over dat uit-elkaar-vallend-bed van de vorige keer: het reeds aanwezige bed in Wevelgem heeft blijkbaar al heel wat meegemaakt, het is nog wel stevig genoeg, lekker groot en er liggen goeie matrassen in, maar ook planken en de pootjes zijn op mysterieuze wijze vastgenageld. Ik lig er niet wakker van (mwoehahaha!! – heb je ‘m?).

Mijn matras, daar ligt mijn zoon nu op. Hij heeft zijn kot ingericht op een nogal, euh, eigenzinnige manier, maar kom, ik laat hem doen. Het is nog een lange weg naar zelfstandigheid. Ik kan het nog niet laten om hem te stalken met sms-jes en facebookberichtjes.

Het huis in Brugge, dat geraakt maar niet leeg. Ongelofelijk wat een mens allemaal opspaart in negen jaar tijd. Er staat nu al heel veel op de zolder in Wevelgem, met spijt in mijn hart al mijn boeken ook, tot we gespaard hebben om een ‘deftige’ boekenkast en andere meubels voor de woonkamer te kopen.

We stonden al op de rommelmarkt en een hele auto vol rommel heb ik moeiteloos verkocht. “Wat geef je er voor madame? Zegt uw prijs en ’t is van u.” Dat was een tip van mijn collega, grandioos. Een belachelijk domme pruik ging weg voor 2 euro en massa’s kleren aan 3 stuks voor 1 euro. Jaja, weg is weg, was het idee.

Ik deed ook al leuke ontdekkingen, in mijn boekenkast vond ik deze fantastische boekjes, ik was helemaal vergeten dat ik ze had:

Mijn dagboeken, hopen oude brieven, schoolrapportjes, zelfgeschreven (song)teksten,… ik kan het niet over mijn hart krijgen om die weg te doen. De piano staat er ook nog steeds, ik wacht nog even op een geïnteresseerde koper…

En is het nu niet lastig, elke dag over en weer van Wevelgem naar Brugge? Ba neen gij. Da’s een half uur, soms drie kwartier, maar ik kan dat gebruiken om mijn hoofd vrij te maken, mij mentaal voor te bereiden, te ontstressen, luidkeels mee te brullen met de radio,….

Oh en de poezen hebben een bestemming gevonden hoera! Het had wat voeten in de aarde, maar ze zijn goed terecht gekomen, en ik word op de hoogte gehouden van de vorderingen. Een pak van mijn hart!

Maar er moeten nog bankzaken geregeld worden, ik moet straks naar de dienst bevolking, adreswijzigingen doorgeven, gas en elektriciteit opzeggen, alles verder leegmaken en schoonmaken, voltijds werken en tijd maken voor mijn tien hobby’s en mijn lief en mijn zoon. Dus sorry, er wordt niet zo vaak geblogd, maar er broedt van alles in mijn hoofd. Tijdens die autoritten, weet je wel. Het komt goed, gastjes.